Het heeft even op zich laten wachten, maar nu is het dan echt zover: Yosemite National Park! In eerste instantie wilden we dit na Sequoia National Park doen, maar toen bleek het onmogelijk om een plek te boeken of überhaupt te informeren naar mogelijkheden binnen het park. Er werd overgestapt op een ander systeem waardoor Yosemite een tijd niet bereikbaar was via email of telefoon. Terwijl wij juist bij dit park het idee kregen dat het het hele jaar door een drukbezocht park is als we de Amerikanen moeten geloven. Dus op de bonnefooi erheen gaan leek ons geen goed idee. Daarnaast zijn er in Yosemite een aantal wegen waar je niet op mag met een voertuig langer dan 30 feet. Laat die van ons nou net 31 feet zijn! En ook de weersvoorspelling in Yosemite zag er niet zo goed uit. Dus al met al kozen we er toen dus voor om naar de kust te rijden. Maar nu is het tijd voor Yosemite!

We hadden een campground gevonden die een dik half uur van Yosemite Valley af lag (de plek waar het allemaal te doen is), net buiten het park. En omdat we in Yosemite graag naar uitkijkpunt Glacier Point wilden, besloten we ook een huurauto te regelen zodat we daar ook konden komen. Zo waren we meteen wat sneller het park in en uit, en hoefden we ons geen zorgen te maken of het wel of niet zou gaan lukken met de camper. Omdat het zondag was en er daardoor weinig verhuurlocaties open zijn, moest de huurauto alleen wel al vrij vroeg op de route, bijna twee uur voor onze bestemming, worden opgepikt. En kon ook pas weer na bijna anderhalf uur rijden na Yosemite worden ingeleverd. Maar dat was eigenlijk wel heel erg fijn! Daardoor kon ik (Jo) op weg naar Yosemite ff heerlijk door het Amerikaanse landschap karren met mijn favoriete muziek op terwijl Jody, die bij mij in de huurauto zat, ondertussen met haar Ipad bezig was. Ze was druk bezig om mooie foto’s te maken van de omgeving! Best moeilijk hoor vanuit een rijdende auto, en al helemaal over kronkelende bergweggetjes!  Maar de route van San Francisco naar Yosemite was prachtig! We hebben tot op heden vrijwel iedere minuut van onze reis met elkaar beleefd en zijn op een klein boodschapje na nog niet van elkaar gescheiden geweest. Jody kon nu dus ff lekker haar eigen ding doen zonder gestoord te worden door haar broertjes, wat ook weleens fijn is! Toen we na een behoorlijk lange rit aankwamen op Yosemite Lakes, een campground vlakbij één van de ingangen van Yosemite National Park hebben we snel wat gegeten en daarna konden de kids meteen uitgeteld naar bed, met wat extra dekens, want hier in de bergen werd het ’s nachts flink koud!  Het “naar bed gaan” en dan vooral het “gaan slapen” gedeelte blijkt voor de kids helemaal niet zo moeilijk te zijn. We zagen daar wel wat tegenop voordat we op reis gingen. Ze liggen dan toch tamelijk dicht bij elkaar, en met zijn allen in de relatief kleine camper.En nadat we de kids hebben ingestopt moeten wij natuurlijk ook nog ergens blijven als we niet meteen erachteraan naar bed gaan. Buiten is het vaak te koud, of er zitten teveel muggen om ’s avonds buiten te vertoeven. Dus wij zitten dan meestal aan de eettafel terwijl Dean of  Jody (ze wisselen na iedere nacht van plek) vlak naast ons gaat slapen. Uiteraard zitten er avondjes bij dat een van de kinderen nog wat langer aan het rommelen is, maar over het algemeen zijn ze zo moe dat ze al gauw alle drie liggen te slapen.

De volgende dag zijn  we met de huurauto naar Yosemite National Park gegaan. We besloten om op tijd te vertrekken, aangezien het toch wel druk leek te zijn. Alle campgrounds die in het park zelf liggen zaten volgeboekt. Bij de toegangspoortjes aan de ingang van het park stonden er welgeteld 3 auto’s voor ons in de rij. Dat was dus al een meevaller! Daarna boften we weer, want al gauw nadat we het park waren binnen gereden zagen we een moederbeer met haar twee jongen de weg oversteken, tussen de stilstaande auto’s door. Iedereen was natuurlijk druk bezig om foto’s te maken, en wij natuurlijk ook! Al valt het niet mee om in no-time klaar te zitten met het fototoestel, en dan ook nog een goede foto te maken. Moederbeer had haast om, samen met haar jongen,  te ontsnappen aan alle nieuwsgierige automobilisten en voetgangers (ja, er zijn ook mensen die te voet proberen om heel dichtbij te komen voor een foto) in het dichtere struikgewas.  Het was een zwarte beer, maar dan in een bruin jasje 😉

Nadat we bij Yosemite Valley de auto hadden geparkeerd moesten we een klein stukje lopen richting het Visitor Centre. Hier  wilden we natuurlijk weer even de Junior Ranger boekjes ophalen. Onderweg kwamen we langs een eetgelegenheid en besloten we om daar ff wat te drinken en wat fruit te eten. Daarna pikten we de Junior Ranger boekjes op, waar we overigens voor het allereerst zelfs voor moesten betalen. Alle drie de boekjes bij elkaar was  het 10 dollar en daarnaast moesten ze om een badge te kunnen verdienen ook nog meehelpen om zwerfafval te verzamelen. Ze kregen er ieder een zak bij en een veel te grote plastic handschoen waarmee ze de klus moesten klaren. Aan de balie kreeg ik nog tips van een ranger voor wandelingetjes die we met de kids konden doen. Dus eenmaal weer buiten besloten we om daar maar meteen mee te beginnen.

Het was een wandelingetje naar de lower falls, waarbij we zouden uitkomen aan de onderkant van een waterval, waarnaast ook nog een gedeelte lag met grote rotsen met holen en kiertjes. Leuk voor de kinderen om in/op te spelen volgens de ranger.  Toen ik hem vroeg hoe het dan met slangen zit in die holen en kiertjes vertelde hij dat de kans zeer klein was dat er in die holen en kiertjes slangen zouden zitten. Dus de kids konden er gerust spelen. Op weg richting de Lower Falls hadden Dean en Jody duidelijk niet zo’n zin in wandelen. Dus kwamen de afvalzakken en de handschoenen tevoorschijn en vanaf dat moment hadden ze en missie! Op zoek naar “prulletjes” duurde de wandeling wel wat langer dan de bedoeling was, maar ze hadden er weer plezier in! Toen we bijna bij de Lower Falls waren aangekomen was vooral Ro toch eigenlijk best behoorlijk teleurgesteld toen we in de gaten kregen dat we de Lower Falls moesten gaan aanschouwen zonder water…..Yosemite staat bekend om zijn prachtige watervallen die van enorme hoogtes naar beneden denderen, de vallei in. De wereldberoemde plaatjes van Yosemite zoals wij ze kennen waren dan ook niet te vergelijken met wat we hier deze dag aantroffen. We zijn simpelweg niet in het mooiste seizoen hier…dat zou de lente moeten zijn. Maar helaas is niet alles perfect te plannen haha! Daarnaast heeft Californië momenteel te kampen met extreme droogte, wat natuurlijk ook niet meehelpt.

De kids vonden een waterval meer of minder helemaal niet interessant en hadden alleen oog voor de grote rotsen, die er voor kinderen ook wel heel aanlokkelijk uitzagen om op te klauteren. Dus al gauw hadden ze een eindje geklommen totdat ze ineens een vreemd geluid hoorden dat ze niet goed konden plaatsen. Hun plezier maakte plaats voor angst (uhhh….is dat nou een beer in een hol, of een ander beest??) en lichtelijk in paniek klommen ze zo snel als ze konden weer tussen de rotsen uit. Wat het geluid nu precies was konden wij ook niet thuisbrengen toen we het hoorden, maar hopelijk gaat het ze geen nachtmerries opleveren!

Nadat we klaar waren met de wandeling besloten we om met de auto naar Glacier Point te rijden. Dit wordt beschreven als een van de mooiste uitzichtpunten van Yosemite. Vanuit de Valley waar we waren was het nog een uur rijden naar Glacier Point. Eenmaal aangekomen was het inderdaad echt wel een mooi uitzicht, maar ook hier ontbraken de watervallen helaas. Wat ons vooral bijblijft van Yosemite zijn de enorme granieten rotsen die boven de vallei uittorenen. Een heel mooi gezicht. Nadat we wat foto’s hebben gemaakt bij Glacier Point (de zon stond helaas ongunstig dus de belichting was niet ideaal) zijn we weer teruggereden. Het was nog best een behoorlijk stuk terugrijden. Onderweg kwamen we nog een groepje herten tegen. Helaas wilde, precies op dit moment, het fototoestel niet meewerken dus dit zijn nogal wazige herten geworden ;-). Eenmaal terug op de campground heeft Ro gauw een maaltje gekookt waarna de kids meteen naar bed konden. Het was al lang bedtijd geweest!

Nadat we de volgende morgen wakker werden zijn we direct na het ontbijt weer terug gereden naar Yosemite National Park.  Dit was onze laatste dag hier en we wilden ook graag nog een iets langere wandeling maken zodat we wat meer van het park konden zien. Al is Yosemite echt gigantisch overigens hoor!! Je kunt er dagenlang wandelen zonder rondjes te lopen :-).  Nadat we de auto geparkeerd hadden moesten we eerst nog een stukje lopen naar het beginpunt van onze wandeling. Hier stond een plattegrond met de diverse wandelingen, dus nadat we die hadden bekeken begonnen we te lopen. Maar al gauw bleek het een doodlopend pad te zijn dat naast de rivier af kronkelde. Ook mooi, maar wij hadden een iets langere in gedachte. Dus weer terug naar de plattegrond (het staat niet heel erg duidelijk aangegeven daarop), en toen weer begonnen met wandelen. Deze keer hadden we de goeie weg te pakken! We waren op weg naar de Vernal Fall Footbridge. De kids hadden er zin in, en wij dus ook! En dat was maar goed ook want het pad werd steiler….en steiler…en nóg steiler. Onderweg passeerden we weer de nodige wandelaars die even op adem moesten komen. Er waren zelfs wandelaars die na 20 meter alweer gingen uitrusten, terwijl vandaag onze Jody ver aan kop ging en maar door bleef lopen. Dave en mama hadden er wat meer moeite mee vandaag dus we besloten om Jody terug te fluiten en onderweg even te stoppen om wat te drinken. Hierna begonnen we aan het laatste gedeelte en uiteindelijk bereikten we we brug. Deze ligt nog een eindje van de onderkant van de waterval vandaan, en dus konden we de waterval zelf niet heel duidelijk zien. Maar er was wél water! Om aan de top van de waterval te komen moest je nog een heel eind verder bergopwaarts lopen en klimmen, dus wij besloten dat deze brug onze eindbestemming zou zijn. Hier hebben we samen wat gedronken en gegeten, om vervolgens het hele stuk (vrijwel alleen bergafwaarts) weer naar beneden te lopen. Dat wordt spierpijn morgen, in ieder geval voor papa en mama!! Onderweg kon Ro nog een oudere man, die er behoorlijk doorheen zat, geruststellen met de mededeling dat hij niet meer zo ver hoefde te lopen tot aan de brug. Zodra je eenmaal aan het lopen gaat heb je geen idee hoe ver je nog moet. Er stonden tussendoor geen bordjes en je kunt niks opzoeken zonder internet. Maar het was een behoorlijke klim!

Toen we eenmaal weer beneden waren besloten we om met de auto terug te rijden naar de Valley waar de kids hebben genoten van een welverdiend ijsje. Hierna was het tijd om het verzamelde afval, samen met de ingevulde boekjes, te laten zien aan een ranger achter de balie van het Visitor Centre. Helaas konden we Dave zijn boekje nergens meer vinden, dus hoopten we maar dat ook hij zijn badge nog zou krijgen. Gelukkig deed de ranger er niet moeilijk over, zeker niet toen ze zag hoeveel afval ze samen hadden opgeraapt. Met zijn drietjes legden ze de inmiddels bekende eed af, en namen ze ieder een badge en een button in ontvangst.

Dit officiële momentje was dan ook meteen onze afsluiting van Yosemite National Park. En daarmee ook het allerlaatste National Park van onze reis door Amerika. Dat voelt toch een beetje raar. In totaal hebben de kids 7 badges verdiend. Van Arches, Bryce, Zion, Grand Canyon, Sequoia, Hearst San Simeon State Park, en Yosemite. De Rocky mountains en Yellowstone hebben we eerder deze reis bezocht, maar toen wisten we nog niet van het bestaan van het Junior Ranger programma, dus die hebben we gemist. Uiteraard hebben we samen nog teruggeblikt op welk park we het moois/leukst vonden. Maar ze hebben allemaal wel iets bijzonders. Arches was bijzonder vanwege zijn unieke rotsformaties midden in de woestijn. Een park wat je in een dag gezien kunt hebben. Bryce was heel indrukwekkend om te zien. Alsof we in een buitenaardse wereld stapten. In Bryce hebben we vooral veel van bovenaf naar beneden gekeken. Met uitzondering van de Nevaho Loop wandeling die we met zijn allen hebben gedaan naar de bodem van de canyon en weer terug omhoog. Er zijn daar heel veel prachtige lange wandelroutes die we met de kinderen niet konden doen, maar wat hebben we genoten van het bijzondere en grootse uitzicht! Via de shuttlebussen kun je in één dag makkelijk alle uitzichtpunten bezoeken zodat je wel een goede indruk krijgt van Bryce Canyon (al zijn er ook een aantal uitzichtpunten die alleen met eigen auto te bereiken zijn), maar voor de wandelingen kun je gerust wat dagen uittrekken want die zijn er genoeg! Zion is een stuk groener dan Bryce, en in Zion hebben we juist vooral van beneden naar boven gekeken. Daar bevind je je voornamelijk ín de canyon. Door een storm in juli 2018 is er behoorlijk wat schade ontstaan aan de wandelpaden waardoor er nu nog steeds wandelroutes gesloten waren. Helaas ook juist de wandeling die we met de kids konden doen. Hierdoor bleef er voor ons niet veel over om te doen in Zion, terwijl het wel een heel prachtig park is. Angels Landing is een wandeling die bijzonder mooi moet zijn, maar die niet geschikt is voor kinderen. Een behoorlijke klim met smalle paadjes langs afgronden, en kettingen aan de muren waaraan je je moet vasthouden terwijl je langs de steile afgronden klautert. Maar bovenop de Canyon moet het uitzicht adembenemend zijn. En moet je ervoor zorgen dat je er niet afwaait, je zal de eerste niet zijn…Ook Zion beschikt over een gratis shuttlebus systeem waarbij je naar de verschillende startpunten van wandelroutes wordt gebracht. Zion is ook een groot park waar je dagenlang prachtige wandelingen kunt maken.

De Grand Canyon heeft op ons denk ik wel het meeste indruk gemaakt. Vooral de immense grootsheid ervan. Hier hebben we wandelingen gemaakt naast de South Rim, waarbij we vrijwel continue een prachtig uitzicht hadden op de Canyon. Ook hier rijden gratis shuttlebussen die mensen van het ene uitkijkpunt naar het andere brengen. Dit is prima te doen in een dag, maar wil je echt de canyon in wandelen dan kun je je hier dagenlang prima vermaken. De North Rim schijnt ook prachtig te zijn. Later, toen we in Las Vegas waren, zijn we met een helikopter teruggevlogen naar de Grand Canyon en zijn we in de West Rim op de bodem van de canyon geland voor een picknick. De West Rim is ook geen alledaags landschap, maar de South Rim vonden we vele malen mooier. In Sequoia National Park maakten we kennis met de woudreuzen. Een boom zal voor ons nooit meer “groot” zijn nu we deze reuzen in levende lijven hebben gezien, hebben gevoeld, en hebben geknuffeld. Het is haast niet te bevatten dat je daar rondloopt tussen levende bomen van wel tweeduizend jaar oud. Dit hadden we absoluut niet willen missen. Het park zelf is ontzettend groot, en het grootste gedeelte wordt voornamelijk met de auto gereden, waarna je vanaf diverse plekken verschillende wandelroutes kunt volgen. Campers zijn hier niet aan te raden, aangezien de bochtjes veel te krap zijn. San Simeon State Park hebben we niet heel goed bekeken. We zijn daar vooral veel aan de prachtige kust geweest. De stranden zijn er erg mooi, de zee is er best ruig en je kunt er dolfijnen spotten! En dan als laatste Yosemite, waar het ontbrak aan watervallen, maar waar de enorme rotsen rondom de vallei toch ook een spectaculair gezicht waren. Hier moeten we nog eens terug in het voorjaar!

Onze eindbestemming, Los Angeles, komt ineens dichterbij. Maar omdat die rit te lang is om in één keer te rijden zullen we op zoek moeten naar een plek ergens op de route. Tijdens ons vertrek uit Yosemite mocht Dean gezellig bij mama in de huurauto, op weg naar het laatste deel van onze reis in de USA…