12 februari 2019 lieten we het zuider eiland van Nieuw-Zeeland achter ons. We waren ruim op tijd bij de Interislander, de ferry die ons van het ene naar het andere eiland zou brengen, en mochten in lane 4 plaatsnemen om te wachten. In die rij stonden alleen campers en auto’s met caravans. Waarom ze dat deden werd later duidelijk. Een kwartier voordat de boot zou vertrekken mochten 1 voor 1 de rijen richting boot. Wij dus als laatste rij. Via een complex wegennet met bruggen en viaducten, kwamen we bij de ferry aan waar we als een van de laatste aan boord gingen. Dat we helemaal aan de rechter kant van de ferry stonden had een belangrijke reden. Rij 1 en 2 stonden namelijk al met de neus de andere kant op (daar waar we vandaan kwamen). We zouden dus op deze boot moeten keren voordat we de ferry weer zouden kunnen verlaten. Maar dat was een zorg voor later.

Nadat we alles netjes op slot gedaan hadden begaven we ons naar het passagiers dek. Het was lekker rustig, dus er was overal voldoende plek. Nog voor we zaten was de ferry al in beweging. We kozen een plekje vlakbij een klein speelplekje voor de kids. Die hebben zich gedurende de drie uur durende overtocht prima vermaakt. De zee was kalm en de wind was zwak; ideaal weer voor de overtocht. Geen last van zeezieken 😉 Onderweg wist een van de passagiers nog een dolfijn te spotten, maar die hebben wij deze keer niet gezien. Na ruim 2,5 uur kwamen we aan in de haven van hoofdstad Wellington. Niet de grootste stad in Nieuw-Zeeland, maar wel zelf uitgeroepen tot de culturele hoofdstad van het land. We meerden naast een andere (grotere) ferry aan en de kids konden zich vergapen aan enkele majestueuze cruiseschepen. Op tijd werden we weer naar de camper gestuurd en binnen no-time reden we, nadat we in de ferry gekeerd hadden, de ferry af en Wellington in. We wilden meteen een beetje sight-seeing doen, dus hielden we de borden ‘city centre’ aan. Binnen 10 minuten reden we door het centrum van Wellington. Niet heel anders dan de steden die we in Nieuw-Zeeland gezien hadden. Het compacte centrum kent veel hoogbouw met kantoren en winkelcentra en net daar buiten zijn diverse woonwijken. Nadat we ons door het verkeer hadden geworsteld en aan de andere kant het centrum weer verlieten, besloten we op navigatie richting camping te gaan. We hadden een camping gereserveerd in Lower Hut. Een soort van voorstad van Wellington op een klein half uur rijden. Google Maps dirigeerde ons (zoals wel vaker) via een misschien iets te toeristische route 🙂 We moesten een berg op met flinke haarspeldbochten. Nu is dat niet zozeer een probleem, maar door de parkeerproblemen in Wellington was 1 kant van de weg in gebruik genomen als parkeerplaats. Die weghelft kende dus nog maar een dikke meter vrije rijruimte. Op diverse plekken zouden we een redelijk probleem gehad hebben als net daar een tegenligger zou verschijnen. Gelukkig gebeurde dit niet, dus via Highway 1 konden we onze weg naar Lower Hut vervolgen. De camping was weer prima. Een flinke speeltuin voor de deur en meer dan voldoende buitenruimte.

Na een rustdag op 13 februari, besloten we 14 februari Wellington echt te gaan verkennen. Het Te Papa museum en de Cablecar stonden in ieder geval op het programma. Alleen hadden we tijdens ons eerste avontuurtje in Wellington al gezien dat het parkeren van de camper problematisch zou kunnen zijn. Gelukkig rijden er Uber-taxi’s dus die hadden we een gereserveerd. Hoewel zo’n taxi eigenlijk tot 4 personen was, leek het ons geen probleem om Dave op schoot te nemen. De chauffeur liet ons gewoon instappen, maar waarschuwde ons wel dat we bij onze weg terug waarschijnlijk een probleem zouden hebben. Een chauffeur kon namelijk zijn licentie verliezen als hij een regel overtrad. Iets wat schijnbaar flink gecontroleerd wordt. De kans dat een politieagent dat ziet in het centrum van Wellington was groot, waardoor de kans groot was dat de chauffeur ons niet zou meenemen. Maarja. we waren toch al onderweg, dus we zouden wel zien.

We werden voor het Te Papa museum afgezet. Het Te Papa museum is een gratis museum wat veel moet vertellen over de geschiedenis van Nieuw-Zeeland. Wij vonden het alleen een klein beetje tegenvallen. Het leek een lukrake verzameling van exposities die ieder een stukje van de geschiedenis van Nieuw-Zeeland vertelde. Er leek geen sprake te zijn van enige structuur door de tijd heen of op basis van onderwerp. Het stukje ‘discovery’ voor kinderen was niet meer dan een kleine ruimte met wat kleurplaten en houten puzzels. Volgens mij zouden ze hier zonder heel veel moeite best iets ‘mooiers’ van kunnen maken!

Na het Te Papa museum was de cablecar aan de beurt. Dit is een gerenoveerde versie van een openbaar vervoersysteem waarmee je jezelf snel bergopwaarts of bergafwaarts kunt verplaatsen. Eigenlijk hetzelfde principe als in San Francisco. Het voornaamste verschil is dat deze cablecar maar 1 route kent (naar boven en weer naar beneden) en dat de totale rittijd nog geen 10 minuten is. Desondanks leuk om te doen en de kids vonden het natuurlijk sowieso prachtig. Op de berg hebben we genoten van het uitzicht en wandelden we door de botanische tuinen om een pitstop te maken bij een grote speeltuin. Na afloop besloten we op zoek te gaan naar nieuwe flippers voor Dave en Jody. Die zijn allebei uit hun huidige gegroeid. Helaas bleek vrijwel geen enkele schoenenwinkel kinderschoenen te hebben. En als ze die al hadden, dan hadden ze geen slippers of sandalen. Bij navraag blijkt het voor een winkel zeer onrendabel te zijn. Uiteindelijk kwamen we via-via uit bij een schoenenwinkel die nog wel kinderschoenen had. Daar zijn we voor Jody geslaagd, maar de maat van Dave hadden ze niet. Wel werden we gewezen op een schoenenwinkel in Lower Hut (op 5 minuten van de camping) waar we misschien wel zouden slagen. Daarna was het etenstijd. Ook hiervoor is Google onze trouwe partner. Op 3 minuten lopen zou een leuk restaurantje zitten aan een klein parkje. Daar aangekomen was het bomvol. Alle plekjes, inclusief die op het terras waren bezet. Dan maar naar de volgende op 8 minuten lopen. Weer helemaal vol. De volgende op 5 minuten lopen..hmm..dat was alleen take-away. Weet je wat, we lopen gewoon naar de ‘warf’, daar zullen vast voldoende restaurantjes zijn. Dat bleek te kloppen. Bij de eerste kregen we te horen dat ze voor de komende 2 maanden vol zaten. Bij de volgende kwam de aap uit de mouw. Waar we even niet bij stilgestaan hadden, was dat het Valentijnsdag was. Ook dat restaurant was volgeboekt als gevolg van valentijnsdag. Oei…dat kon nog lastig worden. Na ruim 1,5 uur zoeken naar een restaurant konden we uiteindelijk terecht bij een italiaan. Het zou die avond een latertje worden 🙂 Het voordeel van reizen met een Uber is dat je niet terug hoeft te lopen naar een parkeerplaats. Dus na wederom een Uber besteld te hebben die 2 minuten later kwam aanrijden en ons gelukkig mee wilden nemen, kwamen we in het donker, moe maar voldaan, terug op de camping. In Lower Hut slaagden we uiteindelijk ook voor nieuwe sandalen voor Dave en na een middag in een indoor speeltuin vanwege slecht weer, was het alweer tijd om op weg te gaan naar onze volgende bestemming.

We waren op weg naar een speciale bestemming. Ik heb namelijk een oom en tante die in 1989 geëmigreerd zijn naar Nieuw-Zeeland. Via internet hebben we ze opgespoord en afgesproken om daar langs gaan. Maar, om de lange route te onderbreken besloten we dat onze volgende stop in Masterton zou zijn. Dat was in de buurt van Tararua Forest Park, waar we een leuke niet te lange wandeling gevonden hadden, en op loopafstand van de camping was het Queen Elizabeth II park. Een park met speeltuin, een soort van skelterbaan voor fietsen, midgetgolf een grote miniatuurtrein waar je in kunt zitten etc. De camping was klein en rustig, maar bood de kids voldoende mogelijkheden om met hun fietsjes de camping onveilig te maken. We kregen dan ook van veel mensen te horen dat ze het zo leuk vonden om onze kids met hun fietsjes in de weer te zien. De volgende dag besloten we naar het bos te gaan. De weg erheen voerde langs mooie valleien en bergketens. Het laatste stuk werd een grindweg die op een camping eindigde. Nadat we de camper geparkeerd hadden en iedereen voorzien hadden van de broodnodige laag zonnebrand, gingen we op pad. De wandeling was mooi en voerde langs een aantal woudreuzen en rivieren. Hoewel de kids vooraf altijd erg tegenstribbelen als ze weten dat we gaan wandelen, vinden ze het maar al te leuk als we eenmaal op pad zijn.

De volgende dag was het QEII-park aan de beurt. Op de fiets wel te verstaan. Nouja, de kids…wij liepen er in sneltreinvaart achteraan. De kids vonden het parcours waarover ze heen konden fietsen prachtig. Dean fietste consequent al aan de linker kant van de weg (dat wordt nog wat als we weer in Nederland zijn) en probeerde zich aan alle verkeersborden die waren op gehangen te houden. De hoogte verschillen moesten uiteraard met de grootst mogelijke snelheid worden genomen. Al snel had Jody gezien dat naast het parcours een skatepark was. Diverse kinderen met kleine stepjes, skateboards en rolschaatsen lieten daar hun kunsten zien. “Dat wil ik ook!” was uiteraard de reactie van Jody. ‘Helaas’ hebben we geen stepje of skateboard, dus kon ze helaas niet meedoen 😉 In de speeltuin, waar we daarna langs kwamen, konden ze zich uiteraard veel beter vermaken en ook het treintje waar we met hele familie in/op konden, was een groot succes. Als afsluiter gingen we een potje midgetgolf spelen. Dat was de eerste keer voor de kids, dus de regels en techniek moesten een beetje uitgelegd worden. Het fanatisme van Dave was erg vermakelijk. Hij snapte het spelletje heel snel en was extreem gebrand om het goed te doen. En na de hole-in-one van Jody werden de ballen door de laatste baan opgeslokt om niet meer te verschijnen. Waar Dean en Jody ook zochten, de ballen waren weg 😉 Na het avondeten in een restaurantje in de buurt, was het tijd om weer naar de camping te gaan en alles klaar te maken voor de nacht.

De dag erop was het tijd om naar Otane te gaan, de woonplaats van mijn oom en tante. De rit duurte een kleine twee uur, waardoor we halverwege de middag aankwamen. We bleken de eerste familie in bijna 30 jaar te zijn die een bezoekje kwam brengen. Op zich niet zo heel gek als je aan de andere kant van de wereld woont 🙂 Marcel en Hanneke verwelkomden ons hartelijk. We konden leuk bijkletsen en werden uitgenodigd om te blijven eten en te slapen. Ze wonen in een oud, verbouwd kerkje met ruim voldoende slaapkamers. Daar hebben we dus dankbaar gebruik van gemaakt. Altijd prettig om even een nachtje in een normaal bed te slapen. De volgende ochtend hebben we na een groepsfoto afscheid genomen en vervolgden we onze weg richting Hastings en Napier. De twee grootste plaatsjes in de regio Hawkes Bay. In Hastings hebben we ontbeten, waarna we even door Napier reden om alvast een stukje art-deco op te snuiven. Napier is begin vorige eeuw getroffen door een zware aardbeving, waarna het centrum opnieuw opgebouwd is, volledig in de art-deco stijl. Het centrum is alleen compleet omgetoverd tot winkelgebied met boven alle voetpaden een soort van overkapping. Onder de overkapping ziet het er gewoon uit als iedere andere winkelstraat, boven de overkapping (wat je lastig kunt zien) is het volledig art-deco. Als art-deco hoofdstad van de wereld is het toch jammer dat ze dat aangezicht niet beter bewaard hebben. Maar toch waande je je op bepaalde stukjes (mede door de antieke auto’s die her en der stonden) in een tijd bijna een eeuw geleden. Omdat onze fotocamera het inmiddels definitief had begeven, besloten we meteen even te kijken of we een nieuwe konden kopen. Helaas waren de voorraden schaars en konden we geen geschikte camera vinden. We hadden nog geen volgende camping gereserveerd. Eigenlijk voornamelijk omdat we er geen konden vinden. Er zijn wel voldoende campings, maar dan met slechte reviews of zonder stroom. We kamen uiteindelijk uit bij een camping in Bay View. Het zou een camping achter een hotel zijn. Daar aangekomen zag het er toch wel ‘verdacht’ uit. We besloten dat Jo eerst even te voet ging kijken. Het bleek een hele kleine camping te zijn. Niet veel meer dan een grasveld met een klein toiletgebouw, maar het voldeed. Dus de camper geparkeerd, we hadden ons plekje voor de komende paar dagen weer gevonden.

De volgende dag gingen we naar het nationaal aquarium van Nieuw-Zeeland in Napier. Er stonden maar een paar auto’s op het parkeerterrein dus het beloofde niet druk te zijn. We hadden natuurlijk een beetje Burgers Ocean in gedachten. Zo groot was het totale aquarium niet 🙂 Er waren een aantal aquariums met soms mooie en soms minder mooie vissen. De hoogtepunten waren een enorme zeeschildpad (in een verdacht kleine ruimte) en blauwe pinguïns die je (als je zou willen) kon aanraken. Tevens hadden ze een donkere ruimte met een paar kiwi’s. Deze keer mochten we wel foto’s maken (zonder flits) dus we hebben een goede poging gedaan! Daarna wilden we nog een waterval in de omgeving bekijken en het strand opzoeken. De waterval was de Maraetotara Falls. Een waterval waar je vaak foto’s van ziet. De rit erheen was prachtig en het laatste kwartier te voet minstens zo. Bij de waterval was het verrassend druk (voor nieuw-zeelandse begrippen). Er werd veel gezwommen in het zeer koude water en sommigen waagden het zelfs om van de waterval af te springen. Zo op het oog toch een kleine 10 meter! Na een leuk gesprekje met een geëmigreerde Nederlander die al meer dan 50 jaar in Nieuw-Zeeland woont en toentertijd letterlijk zijn eigen huis meenam naar Nieuw-Zeeland omdat er toen eenvoudigweg geen huizen waren, begaven we ons weer naar de camper. Ocean Beach was onze laatste bestemming voor die dag. De route erheen was mooi en op het laatste zelfs spectaculair. Vanaf een hoogte van ca 150/200 meter was het laatste stukje naar het strand een extreem steile éénbaansweg omlaag. Het strand was prachtig. De kids konden voor het eerst hun bodyboards gebruiken om op de golven te surfen. Na talloze pogingen om tegen de golven in te ‘surfen’ besloten ze, na enkele aanwijzingen, om het toch maar met de golven mee te proberen. Ook Dave met een (achteraf) te kleine bodyboard om zijn gewicht te dragen deed kranig mee! Na 1,5 uur was het weer tijd om te pakken en op weg te gaan naar de camping. De volgende dag werd Jo, na het ontbijt en de lesjes, afgezet in Napier. Het was tijd om even alleen te gaan shoppen. De kids en ik hebben die middag op de camping vertoeft, waarna we Jo na het avondeten weer opgehaald hebben.

Daarmee kwam ons verblijf in Hawkes Bay ten einde. De volgende dag waren we van plan om naar Gisborne te gaan. Alleen zouden we komende dagen de restanten van orkaan ‘Oma’ moeten trotseren waarbij harde wind en flink wat regen voorspeld waren. Of dat aan de kust in Gisborne een goed plan zou zijn, wisten we nog niet. Waar we uiteindelijk beland zijn en hoe erg de restanten van de orkaan waren, lees je in de volgende blog.