De ochtend begon vanmorgen om 06:00 uur. We wilden het rustig aan doen, de taxi zou ons om 07:30 uur komen halen. De laatste spullen werden gepakt, uiteraard kwam het gewicht niet helemaal uit en moest er last-minute nog een klein beetje omgepakt worden, maar dat hoort er allemaal bij. Dave kon gisteren moeilijk in slaap komen. Toen ik om ca 21:00 uur nog even naar hem toe ging zij hij alleen maar ‘in vliegtuig’. Zelfs een 2 jarige snapt schijnbaar toch redelijk dat er spannende tijden aanbreken 🙂

Uiteindelijk hebben we best netjes gepakt, al vinden we dat zelf. 4 tassen en 5 stuks handbagage. De handbagage voor de kids bevat eigenlijk alleen maar spulletjes en spelletjes om ze bezig te houden.

Om 07:15 uur was de taxi er al, dus stipt om 07:30 uur vertrokken we. Aan de ene kant is het een raar gevoel om de deur achter je dicht te trekken, wetende dat je een jaar niet thuis zal zijn, aan de andere kant voelt het precies hetzelfde als iedere andere vakantie. De kids zitten vol energie en zijn binnen 5 minuten al op zoek naar vliegtuigen, want ja..die verwacht je wel bij een vliegveld. Dat de rit nog ca 1,5 uur zou duren kwam als een kleine tegenvaller 🙂 We stapten netjes 3 uur voor vertrek uit de taxi, in de vertrekhal meteen even een plaspauze gehouden, waarna we ruim op tijd bij de check-in waren. Nou ja..de check-in hadden we de dag ervoor al geregeld, we hoefden alleen de bagage maar af te droppen. De self-service bagage drop-of was alleen niet beschikbaar, dus we mochten toch gewoon naar een balie waar we tevens een nieuwe boardingpas kregen. De rij hiervoor was overigens heel kort. Door naar de security, een wachtrij van ca 10 minuten, eigenlijk ook niets noemenswaardig, en met de hypermoderne scanners op Schiphol mag alles ook in de handbagage blijven zitten. Scheelt veel gedoe! Ook de paspoortcontrole was binnen 10 minuten geregeld, dus ja…waarvoor we ook alweer 3 uur voor vertrek op Schiphol moesten zijn, is dan altijd maar weer de vraag 🙂 Maar goed, na wat kleine inkopen, zijn we rustig naar de gate geslenterd. Daar moesten we nog ruim een uur wachten voor we konden boarden.

Het vliegtuig was een Boeing 787-9 Dreamliner. Een modern toestel waar we 5 stoelen in de premium economy klasse hadden geboekt. Prima stoelen, meer dan genoeg beenruimte en een uitgebreid entertainmentsysteem zorgden ervoor dat het aan de faciliteiten niet zou liggen. Al voor we bij de gate weg waren hadden Dean en Jody al een film aangezet en leek het erop dat iedereen gesetteld was voor de vlucht, die 7 uur en 55 minuten zou gaan duren. De vlucht zelf is heel soepel verlopen. Vrijwel geen turbulentie, redelijk eten en vriendelijk personeel. De kids hebben het gezien de omstandigheden ook best goed gedaan. Het lukt Dean en Jody niet echt om gedurende langere tijd een film te kijken (terwijl ze dat thuis geen enkele moeite kost) en Dave was erg druk en onrustig. Hij wilde continu van alles. Rond de tijd dat hij normaal nog een middagslaapje doet was ie klaar wakker en absoluut niet van plan om alleen maar 5 minuten stil op zijn stoel te zitten 😉 De kids zijn dus de hele vlucht wakker geweest en we zijn eigenlijk best blij met hoe ze het gedaan hebben.

Op de luchthaven van Toronto hebben we de meest soepele aankomst ooit meegemaakt. Binnen enkele minuten nadat het toestel tot stilstand was gekomen, konden we er al uit. We waren net aan de wandel op de luchthaven, toen een vriendelijke dame ons vroeg of we niet met een golfkarretje naar de douane gebracht wilden worden. Dat hoef je de kids niet eens te vragen, die gingen dus meteen zitten. Achteraf was het erg fijn dat we konden rijdend naar de douana konden. Het was namelijk nog een behoorlijk stuk lopen. Het resultaat was dat we zo’n beetje iedereen inhaalden en vervolgens direct bij de paspoortcontrole aan de beurt waren. De douane beambte begon met standaard vragen om de intenties duidelijk te krijgen, maar zodra je dan vertelt dat het het begin is van een wereldreis van een jaar, bleven verdere vragen uit. Dus we waren al heel snel uit het vliegtuig, naar de douane gereden en door de paspoortcontrole gekomen, bleek ook nog dat 2 van onze tassen reeds op de bagageband lagen. Een paar minuten later volgenden de andere twee en konden we, na een plaspauze, op weg naar Alamo, het autoverhuurbedrijf. Na de formaliteiten doorgelopen te hebben, konden we kiezen uit twee identieke mini-vans waarvan alleen de kleur verschilde. Het werd de grijze Dodge Grand Caravan. Geen auto die een schoonheidsprijs verdient, maar wel zeer praktisch.

De laatste etappe: van Toronto naar Port Severn. Die trip duurt normaal gesproken een kleine 1,5 uur, maar door wat files werd het een kleine 2 uur. Dave lag al snel te slapen en ook Jody kon haar ogen eigenlijk niet meer open houden. Niet vreemd als je bedenkt dat het volgens Nederlandse tijd toen al bijna 23:00 uur was. Dean, daarentegen, hielt dapper vol en was vastberaden om iedere seconde van de dag mee te maken 🙂 Na een vlotte check-in zijn we neergestreken het ‘Lake house’ op Rawley Resort. Een prima huisje met 4 slaapkamers met alles wat we voor de komende 3 nachten nodig hebben. Eigenaardig was wel de hoogte van de bedden hier. Niet overdreven licht de bovenkant van het matras meer dan een meter boven de vloer. Niet ideaal voor Dave dus. Toch maar om een campingbedje gevraagd, en snel gekregen. Het campingbadje is een slag kleiner dan we in Nederland gewend zijn, dus Dave kan er niet languit in liggen, maar hij was er niet minder blij om. Binnen 10 minuten was hij in dromenland. Dean en Jody waren duidelijk uitgelaten over de dag. Ze vonden hun nieuwe (hoge) bedden prachtig en waren zeer vol over de dag. Maar, uiteindelijk sliepen ze toch zeer snel. Jo is ook direct (19:30 lokale tijd, 01:30 Nederlandse tijd) naar bed gegaan en ik hou het nu ook voor gezien 🙂

Na maanden voorbereiding is het nu dan eindelijk echt begonnen….we zijn op wereldreis!