De dierentuin van Steve Irwin, Australian ZOO stond hoog op ons lijstje om te bezoeken. Vanaf de camping op slechts 5km afstand, reden we over de ‘Steve Irwin Way’ en kwamen mooi rond openingstijd bij de dierentuin aan. Parkeren met de camper was geen probleem, en doordat we via internet kaartjes hadden gekocht, konden we de rijen mooi omzeilen.

Bij binnenkomst stonden verzorgers met diverse dieren en vogels, waarmee we op de foto konden. Een leuke interactieve binnenkomer! De dierentuin zelf heeft geen logische looproute, dus besloten we maar een willekeurige kant op te gaan. Door twee pyton’s van wel 5 meter waren de kids flink onder de indruk. Zo’n grote en dikke slangen hadden we nog niet gezien! We kwamen ook al snel langs het Crocoseum: dé arena waar de show met o.a. krokodillen zou worden gehouden. Die zou om 13:00 beginnen, dus we hadden nog tijd zat. Na een presentatie bij 2 ca 60 jaar oude landschildpadden en nog een reeks slangen, hagedissen, koala’s en andere dieren gezien te hebben, kwamen we een kwartier voor de start van de show aan bij het Crocoseum. Er waren vier flinke tribunes. We kozen de tribune waar de meeste mensen zaten, dat zal toch de beste moeten zijn 🙂 De show zelf was…eigenaardig. Het had wat weg van een act van Hans Klok, maar dan zonder de illusie. Met een overduidelijke rubberen nep-slang deden ze een sketch die komisch moest zijn, maar dat eigenlijk niet was. Op een Meneer Kaktus achtige manier werd eerste hulp bij slangen beten gedemonstreerd. Een echte slang kwam ook voorbij…letterlijk. Een medewerker had een slang die op ca 10 meter van de tribunes geshowd werd. Tot nu toe een beetje een tegenvaller. Toen volgde een korte vogel-show. Op stevige muziek vlogen diverse groepjes verschillende vogels tegelijk op volle snelheid door de arena. Dat had een onverwacht spectaculair effect!

En toen…was het tijd voor de krokodillen…’Do you wanne see a croc?’ ….’yeah’  ‘Do you wanne see a croc?’ .. ‘yeeaah’. Het beeld zal duidelijk zijn, het publiek werd nog even flink opgezweept 😉 En het bleek letterlijk te zijn: ‘a croc’. Eén zoutwater krokodil deed zijn opwachting in een zwembad-achtig bassin. Met 4 medewerkers die in de hoeken stonden om, schijnbaar, als het mis ging direct in te grijpen, deden twee andere zookeepers de show. De krokodil deed zijn best en we hebben zelfs een echte ‘jump’ gezien! En toen was het afgelopen. Met een beetje gemengd gevoel verlieten we de arena. We hadden eigenlijk toch wel meer verwacht van deze show. De shows die we in eerdere dierentuinen en sanctuary’s hadden gezien in Australië waren eigenlijk spectaculairder. Een uurtje later werden we bepaald niet teleurgesteld! De tijger-demonstratie. We zijn toch al in heel veel dierentuinen geweest in binnen en buitenland, maar nog nooit hebben we een tijger-demonstratie gezien waarbij de verzorgers dat deden vanuit het tijgerverblijf zelf! En niet op enige afstand, maar de tijgers aaien hoorde er gewoon bij! Diverse aangeleerde truukjes om de gezondheid van de tijgers in de gaten te houden werden gedemonstreerd waarbij een tijger zelfs moeiteloos in een paal van zo’n 8 meter hoog klom! Heel spectaculair!

De volgende dag reden we door naar Melbourne. Daar konden we we al het beddengoed wisselen voor nieuwe, scheelt weer een keertje wassen, waarna we Melbourne ook direct weer uit reden richting Gold Coast. De eerste walvissen hadden vanuit het zuiden de Gold Coast bereikt, dus het whale watching seizoen was geopend! Via internet hadden we een kleine boot gevonden. 20 juni werden we om 09:00 uur opgewacht bij de ‘wharf’ waarna we aan boord gingen. Na een drankje vertrokken we richting open water. De golfslag was alleen aanzienlijk. Volgens de kapitein een kleine 2 meter. Dat betekent dus dat de boot steeds zo’n 2 meter op en neer deint. Dat betekende heeeel goed vasthouden! We verloren zelfs een prullenbak onderweg (die we uiteraard wel weer ophaalden). De kids vonden het natuurlijk geweldig! Kon niet wild genoeg. Helaas bleek het niet ideaal voor de foto’s. Het valt niet mee om drie kids met flinke deining veilig te houden, jezelf vast te houden en met één hand het fototoestel bedienen.

Al snel zagen we de eerste ‘blows’ op een paar honderd meter afstand. We voeren er direct op af, waar we de eerste ruggen en staarten konden zien. Heel speciaal! We waren zelfs getuige van een paar ‘breaches’ (springende walvissen), vooral op wat grotere afstand. Voldaan en vol bewondering van het zien van deze machtige beesten, keerden we na drie uur terug naar de haven. We hadden meteen al besloten om dit nog een keer te doen, nu we in Australië zijn. We wilden vooral nog een poging doen om betere foto’s te kunnen maken. Na een bezoek aan een lokale markt die wel wat weg had van de zwarte markt in Beverwijk, waar zelfs nog ‘nieuwe’ cassettebandjes werden verkocht, sloten we  de Gold Coast af, aan het piepende strand. Ja, het strand piepte! Je kent ongetwijfeld het geluid in een sporthal wel van schoenen die een piepend geluid maken. Precies datzelfde geluid ontstond als je op blote voeten over dit strand liep. Heel merkwaardig 🙂

De dagen die volgden werden wederom overschaduwd door slecht weer. Het werd beduidende kouder en het regende dagen aan een stuk. We hebben daardoor vooral veel kilometers gemaakt. Onder Byron Bay bezochten we Dorrigo National Park. Een prachtig bergachtig gebied wat ons ontzettend aan Nieuw-Zeeland deed denken.

Ja, zoals in de vorige blog aangegeven, gingen we onze plannen omgooien! We waren al een tijdje samen met Fenna (de reisagente die ons helpt) bezig om te kijken of we de laatste weken van onze reis anders konden afsluiten dan met kou en regen.  Dat bleek vanwege weinig flexibiliteit van de tickets nog een grote uitdaging. Na een scala aan opties afgewogen te hebben, besloten we naar Bali te gaan! We zouden eigenlijk vanuit Sydney naar Singapore vliegen op 19 juli 2019, maar nu gingen we 10 juli naar Bali. Bali ligt precies op de vliegroute tussen Sydney en Singapore, dus dat kwam mooi uit! We hadden een prachtig hotel gevonden, dus we hadden er zin in!

In Australië begon onze reis inmiddels tegen het einde te lopen. We deden nog een walvistour, waarbij de golfslag beduidend minder was, alleen de boot dusdanig traag was dat we niet echt in de buurt van walvissen zijn geweest.  Daarna was het tijd voor onze laatste camping. Dat werd een camping op een prachtige locatie aan een meer bij Newcastle. Helaas was ook daar het weer verre van ideaal en kwam Dean ook nog met zijn duim tussen de deur te zitten! Dat was even flink schrikken. Gelukkig was er niets gebroken, maar een blauwe nagel hield hij er wel aan over.

4 juli vertrokken we voor onze laatste rit in de camper naar Sydney. We hadden in Sydney een airbnb gehuurd voor de laatste week. Onderweg haalden we een huurauto op, waarna we door het extreem drukke verkeer in Sydney met een glimpje van de harbour bridge aankwamen in Eastlakes bij onze airbnb. Het huis was prachtig, ruim, schoon en voorzien van meer speelgoed dan de kids het afgelopen jaar gezien hadden! Wij konden daardoor mooi op ons gemak de camper uitruimen en schoonmaken, zodat die alvast klaar was om in te leveren.

Uiteraard kon een harbour-tour niet ontbreken aan ons bezoek in Sydney. Dus een Uber zette ons af, recht voor het Sydney Opera House. Heel speciaal om die een keer in het echt te zien! Het was flink warm (en zonnig!!!) dus na een wandeling om het opera house heen, besloten we een kleine lunch te eten, voordat de boottocht begon. De boottocht was mooi. Het weer liet zich van zijn zonnige kant zien, dus allemaal prima! Na wat problemen met de Uber om ons terug te brengen (ze mogen kinderen onder de 4 niet accepteren zonder kinderzitje) zijn we uiteindelijk door een normale taxi weer afgezet bij onze airbnb.

Daarna brak ons laatste uitje in Australië aan: Blue Mountains National park. Een immens gebied op een kleine 2 uur rijden vanaf Sydney. De Three Sisters, een waterval, prachtige vergezichten: het had het allemaal. Als afsluiter besloten we een weggetje in te rijden die volgens Google Maps leidde naar een mooie lookout. Overal in Blue Mountains NP ziet het zwart van de toeristen. We hoopten dat dat hier minder zou zijn. Via een slingerende onverharde weg kwamen we uit op een prachtige plek die we vrijwel helemaal voor onszelf hadden! Een imposante wind-cave en een waanzinnig uitzicht maakten onze reis in Australië af. Een prachtig en enorm land waar je denk ik nooit alles gezien kunt hebben. Ik denk dat we hier ooit nog wel een keer terug komen! (maar dan niet in de winter 🙂