Nadat we de ferry van Kangaroe Island naar het vaste land achter ons hadden gelaten arriveerden we na enige tijd bij onze volgende accommodatie in Victor Bay. We namen onze intrek in een appartementje met uitzicht op het strand en de zee. Gauw glipte mama zo onopvallend mogelijk de deur uit om nog op pad te gaan voor verjaardagscadeautjes voor Jody. Morgen was immers al Jody’s verjaardag. Op Kangaroe Island waren nauwelijks winkels dus dat was geen optie geweest. En nog vóór Kangaroe Island was het ook niet gelukt. Een dagboek, liefst met geheimschrift, een jojo, en sportkleren stonden onder andere op haar verlanglijstje. Vooral die laatste wilden ze héél héél graag hebben. Echte sportkleren en sportschoenen. Aangezien ze het liefst de hele dag met sporten bezig is. Omdat dat nogal lastig was om, zonder aan te passen, te kopen besloten we daar een mooie waardebon voor te maken. De hoop op het vinden van cadeautjes werd abrupt de kop ingedrukt door het bordje “closed” op de deur van de enige speelgoedwinkel in deze regio. Inwendig vloekend reed ik bij de speelgoedwinkel vandaan. Want voor een zesjarig meisje is een verjaardag zonder kadootjes natuurlijk niet zo’n feest! We besloten daarom gebruik te maken van de nog beperkte kennis van kalenders en datums, zodat we haar verjaardag zonder problemen één dag konden ‘opschuiven’.  Op die manier ontstond er tijd om nog een keer op pad te gaan voor cadeautjes en kwam het eigenlijk ook beter uit binnen ons reisschema. Anders zouden we op haar verjaardag ook nog een behoorlijke afstand moeten rijden. Die avond sloten we voor het gemak af met een pizza van Domino’s. Ook lekker op z’n tijd 😉

Victor Bay is een klein plaatsje aan de kust dat beschikt over een enorm lange brug naar Granite Island. De brug is maar liefst 600 meter lang. Hij wordt gebruikt door fietsers, automobilisten en zelfs een paardentram en bied bezoekers de mogelijkheid om Granite Island van dichtbij te kunnen bekijken. Op het eiland zijn een paar wandelroutes uitgezet. Na een ontbijtje in Victor Bay parkeerden we onze huurauto en liepen over de brug naar Granite Island. Na een kort rondje over het eilandje liepen we weer richting de auto. Het eiland zelf is niet zo bijzonder. Er bevinden zich een aantal flinke rotsen en men stelt er enige kunstwerken tentoon, en dat is het eigenlijk wel. In het zeewater aan beide zijden van de brug zouden veel zeepaardjes leven tussen de waterplanten, maar wij zagen er geen. Er was die dag verder niet zoveel te doen dus besloten we terug te gaan naar het appartementje. De was moest immers ook nog even worden gedaan en om nog even met de familie te kunnen relaxen hebben we samen een mooie natuur documentaire gekeken.

De volgende dag hadden we een lange reisdag. We moesten ruim 400 km rijden naar onze volgende bestemming. Het kustplaatsje Robe, wat vooral bekend staat om zijn mooie kindvriendelijke strand, aangezien de meeste stranden hier in Australië niet bepaald toegankelijk zijn voor een familie dagje aan zee. Tenzij je graag de zoutwaterkrokodillen wilt gaan voeren, of wil worden meegesleurd door sterkte stroming. Dus in Robe kon je prima terecht voor een heerlijk dagje strand, echter waren wij hier buiten het seizoen en was het te koud en te regenachtig. Hoe graag we ook zouden willen, het is tijdens onze reis onmogelijk om in ieder land in het beste seizoen aanwezig te zijn. Zomer in Australië wilden we graag vermijden (afgelopen zomer steeg het kwik tot maar liefst 50 graden Celsius hier in Australië) dus dat is bij deze gelukt :-)! De nachten zijn fris maar overdag is het zo’n 18 graden met een zonnetje en af en toe een buitje. Niks mis mee 🙂

De autorit naar Robe was lang, véél te lang volgens de kids. Ze hadden nog nooit zó lang in de auto moeten zitten klaagden ze. Ondanks dat ze het grootste deel heel lief waren geweest. Ja, Australië is wat dat betreft een heel ander verhaal als Nieuw Zeeland. Blijkbaar zijn ze de lange ritten per auto en camper in Amerika inmiddels vergeten. Hier hebben we ook flinke afstanden moeten overbruggen. De overgang van Amerika naar Nieuw Zeeland was dan ook wel heel grappig toen het op autoritjes aankwam. Zo hoefden we in Nieuw Zeeland vaak “maar” zo’n twee uur te rijden naar de volgende plek. “Zijn we er nu al???” Kregen we toen vaak te horen. Terwijl thuis in Nederland twee uur rijden toch al een aardige rit is. Tis allemaal dus maar net wat je gewend bent. Hier in Australië zullen we de rijafstanden toch weer wat verder moeten gaan oprekken als we wat van het land willen zien. Gelukkig zijn de kids erg flexibel en ontbreekt het ze nog aan de vaardigheid om geïrriteerd op hun klokje te tikken als het eens wat langer duurt 😉

De omgeving waar we doorheen reden was mooi, maar niet heel bijzonder. Wel zoals je bij Australië zou verwachten. Erg droog, stoffig en veel eucalyptusbomen. We realiseerden ons dat we inmiddels al zo verwend zijn geweest in Nieuw Zeeland, als het om autoritten gaat met écht prachtige uitzichten en routes, dat het voor Australië haast onmogelijk is om dit te overtroeven. Het Australische landschap is vooral heel ánders besluiten we. Het bijzondere aan Australië is toch wel dat je hier op veel plekken kangoeroes kunt zien vanuit de auto.

Toen we na de lange rit aankwamen in Robe settelden we onszelf in de Pelican Shed. Door het dichte struikgewas om de lodge heen hadden we helaas geen uitzicht, maar vanbinnen was het een heel compleet en comfortabel huis. Aan alles was gedacht. Duidelijk door iemand die er hart voor heeft om het de gasten naar hun zin te maken. Moe van de lange reis begonnen we al gauw na het avondeten aan het avondritueel zodat de kids snel in bed lagen. Papa en mama moesten namelijk nog aan de bak. Terwijl Ro de slingers en ballonnen ophing pakte ik de cadeautjes in (yes, ze waren compleet!) en legde de laatste hand aan de verjaardagskroon. Ook dit jaar had die een thema, ze wilde een sportkroon! Ja hoor, regelen we 🙂

De volgende ochtend was de jarige job al vroeg aan het stuiteren door het huis. Ze had de versiering al gespot, het startsein voor haar verjaardag. In de dagen vóór haar verjaardag was Jody nogal aan het vissen of en hoeveel cadeautjes we voor haar hadden gekocht. “Uhm…geen, wanneer hadden we dat dan moeten doen??” Luidde onze reactie dan steeds. Haar volledige overtuiging maakte plaats voor enige twijfel. Laten we het nog ff een beetje spannend houden tot het zover zou zijn. Haar cadeautjes zaten verstopt in een kast in de woonkamer. Nadat we Jody allemaal uitgebreid hadden gefeliciteerd gaven we haar sportkroon en lieten we haar héél eventjes in de waan dat dat het was. Totdat ze voor de kast liep en papa en mama ineens keihard “warm, koud, kouder” riepen. Ze wist meteen hoe laat het was! Niet lang erna vond ze haar cadeautjes en toen ze uitgestald voor haar op tafel lagen zat ze daar, met een big smile! Wat was ze blij met haar cadeautjes! En ze had nog iets om naar uit te kijken! Samen met mama gaan shoppen voor échte sportkleren!

Na het ontbijt vertrokken Jody en mama naar de supermarkt, de enige in de verre omtrek. We gingen een taart uitzoeken en het avondeten kopen wat Jody zelf uit mocht kiezen. We verlieten de winkel met een alternatief voor taart (die heeft ze dan nog tegoed) en een tas vol hapjes. Toastjes met kaas, gerookte zalm, diverse soorten fruit, nootjes en ijs als toetje. Jody wilde namelijk allemaal hapjes eten onder het genot van een familiefilm. Prima idee vonden wij! Die avond zaten we met zijn allen voor de tv met een gevulde tafel voor onze neuzen. Gezellig!

Een dag later vertrokken we rond de klok van tien vanuit Robe. Onze eindbestemming was een vakantiepark in het midden van National Park The Grampians. We waren erg op tijd vertrokken, dus we besloten nog even om Robe zelf te bekijken. We wilden nog even naar de in Robe bekende obelisk, maar de weg erheen bleek afgesloten en eigenlijk hadden we geen zin om erheen te wandelen. Daarom besloten we koers te zetten naar National Park The Grampians. Hiervoor moesten ook nog even wat grote boodschappen worden gedaan. Die deden we onderweg in Mount Gambier. Daarna verder met de lange rit. Het eerste deel van de reis was niet zo bijzonder maar naarmate we the Grampians naderden werd het steeds mooier. Toen we er bijna waren zagen we een aantal kaketoes van wel heel dichtbij naast de weg zitten. Die hadden we nog niet eerder gezien dus hop, gauw draaiden we de auto om en reden een stukje terug. Vlak voor de kaketoes konden we de auto neerzetten om ze even te bekijken. Wisten wij veel dat die vogels ook in grote getallen op het vakantiepark komen aanvliegen! Daar kwamen we niet lang daarna achter. Zodra we het huisje binnen waren zagen we kaketoes en Magpie’s vanuit alle kanten aan komen vliegen. Ze landden op de balkonomheining van het huisje naast ons, waar de vogels getrakteerd werden op iets lekkers. Dat wilden ons kids ook wel!! Gelukkig hadden we nog wat appel, dus niet gauw daarna verschenen de vogels bij ons op het balkon. Met enige aarzeling gaven de kids hun stukjes appel aan de kaketoes. Wat een mooie vogels zijn het! Nadat we ze nog even hadden kunnen bewonderen was het tijd voor het avondeten.

De ochtend erna vertrokken we na het ontbijt naar de Zoo die hier op maar liefst 4 minuten rijden vandaan zit. De kids hadden zo’n uitje blijkbaar erg gemist. Ze waren behoorlijk hyper en renden van hot naar her. Zodra we ze verzekerd hadden dat we echt bij alle dieren zouden gaan kijken werden ze wat rustiger. Dat was ook wel nodig, want het eerste voedermoment kwam eraan! Om dit bij te mogen wonen moesten ze heel stil zijn. We gingen namelijk naar de nachtdiertjes. Het was erg rustig in de dierentuin, en als enige gezinnetje stonden we in het donker te wachten in het gedeelte van de nachtdieren. Er zou nu elk moment een verzorger komen die de nachtdieren ging voeren. Na een tijd te hebben rondgestruind in het donker hadden we een hoop gezien, maar geen dierverzorger. Vreemd. Dus gingen we maar verder met onze wandeling door de dierentuin. In een bepaald gedeelte liepen we tussen de tamme hertjes en kangoeroes. Dat was erg leuk! Ook liep er een groepje parelhoenders (Poelepetaten vind ik zelf een leukere naam) los door de dierentuin. Dit zijn zo’n grappige beestjes. Via YouTube speelde ik een geluidsfragment af in het bijzijn van de parelhoenders. Bij het horen van de eerste geluiden waren ze super alert (alle kopjes gingen de lucht in)waarop ze ineens met zijn allen op de vlucht gingen. Echt hilarisch om te zien! Nadat we een groot deel van de dierentuin hadden gezien was het bijna voedertijd van de krokodil. Nou dat wilden we natuurlijk ook wel zien. Met zijn vijven haastten we ons naar het krokodillenverblijf. Hier woont één zoutwaterkrokodil. Een behoorlijke jongen! Het was de bedoeling dat hij in zijn buitenverblijf gevoerd zou worden. Daar waren meerdere verzorgers bezig on hem naar buiten te lokken. Maar meneer krokodil die lag binnen heerlijk te badderen in zijn warme Spa, dus die was niet van plan om te komen. De verzorgers gaven het op en dus ook die voedertijd ging niet door, jammer!!

Na de dierentuin besloten we om nog ff een waterval te bezoeken, we zijn er immers toch vlakbij! Op naar Silverband fall! Deze korte wandeling naar de waterval was wel onze eerste echte onverharde wandeling door het bos. Een beetje onwennig manoeuvreerden we ons via smalle paadjes richting de waterval. Hier was onze kans op een ontmoeting met een slang het grootst tot nu toe. Tot nu toe hadden we namelijk veel met de auto gereden en de wandelingetjes die we gemaakt hadden waren verhard. Ondanks de vele regen die hier tijdens de nachten was gevallen bleek het woud toch nog erg dorstig en bleef er niet veel over dan een klein waterstroompje, daar waar we een waterval hadden verwacht. Toch was ook dit weer leuk om even te zien en te voelen, we konden er wél heel dichtbij komen. Na ons bezoekje aan Silverband Fall hadden we wel genoeg gezien voor vandaag en was het tijd om terug te gaan naar ons bungalow huisje.

De volgende ochtend vertrokken we naar de MacKenzie waterval. Dit moest één van de mooiste zijn uit deze regio, dus die moesten we zien! Onderweg erheen kwamen we nog twee mooie uitkijkpunten tegen die we hebben meegepikt. Daarna kwamen we bij de MacKenzie waterval. Bovenin konden we al een deel van de enorme waterpartij zien. Maar om het geheel te kunnen zien moesten we nog een eind verder wandelen. Voordat we met de kids verder liepen werden onze kids nog even toegesproken door een ouder stel. “That way is way to far for you”. Nou, dat zullen we nog wel zien! Het wandelpad maakte al gauw plaats voor een reeks smalle, ongelijke trappen. Toen we na een hele afdaling eindelijk beneden kwamen was daar weer een prachtig stukje natuurschoon dat we mochten bewonderen. Onderaan de enorme waterval vond mama nog een slangenhuid. Hét bewijs dat ze hier echt rondkruipen. Hopelijk blijft het bij het vinden van slangenhuiden, aangezien de meeste slangen die hier rondkruipen zeer giftig zijn. Nadat we foto’s en filmpjes hadden gemaakt van de waterval (dit was de mooiste tot nu toe!), begon de steile klim terug omhoog. Maar ook deze klim waren de rollen eerder omgedraaid. Papa, mama en Dave, hadden moeite om Dean en Jody bij te houden! Die twee zijn inmiddels wel wat gewend!

Een dag later was het alweer tijd om afscheid te nemen van The Grampians. De kids vonden het erg jammer dat we weer verder moesten. Ze hadden echt genoten van de mooie kaketoes, Magpie’s en kangoeroes die hier in grote getallen aanwezig zijn. Onderweg stopten we nog even bij de ‘Old Bakery’ in Dunkeld voor een ontbijt. Na een rit van ruim drie uur arriveerden we bij Alkina Lodge in een grote moderne woning, ontworpen door een architect. Er kwam veel licht binnen door de vele raampartijen die de lodge bezat. De inrichting was erg compleet en modern. Aan alles was gedacht en het geheel had een wat luxere uitstraling. Heerlijk om hier een paar dagen te mogen blijven. Het enige minpuntje van deze plek was dat, door de vele raampartijen, de slaapkamers niet verduisterd konden worden. We moeten dus maar even zien hoe vroeg de kids wakker zullen zijn. Toen we, tijdens de eerste avond daar, de kids in bed wilden leggen viel de stroom ineens uit. Daar zaten we dan, in een groot donker en onbekend huis. Gelukkig vonden we al gauw genoeg wat zaklampen. Snel stuurden we een berichtje naar de verhuurders die al vrij snel bij ons arriveerden. We bleken het enige huis zonder stroom te zijn in de rij huurhuizen, en er werd direct na onze melding hard gewerkt om het op te lossen. Omdat ook de waterpompen op stroom werken hadden we ook geen water. Om dit op te lossen kregen we van de verhuurders een aantal emmers water. Daarnaast kregen we kaarsjes en een fles wijn voor het ongemak. We besloten om het bedritueel toch maar voort te zetten met de zaklamp. De kids waren immers moe. Terwijl ik Jody aan het instoppen was zag ik in mijn ooghoek iets bewegen. Het was een behoorlijk grote spin, die bovenin de lange gang zat waar Ro met zijn zaklamp doorheen scheen. Dankzij de grote glazen delen, ook in huis, kon ik de spin vanuit Jody’s bed zien. Gelukkig kon Jody hem niet zien, doordat zij al lag, en dat hield ik, om de rust te bewaren, maar even zo. De kids kregen ieder een hoofdlampje wat ze alléén mochten gebruiken in het geval ze ‘s nachts moesten plassen. We wisten immers niet hoe lang de stroomstoring nog zou duren.

Nadat de kids allemaal in bed liggen hadden papa en mama de tijd om meneer spin even goed te bekijken. Tis natuurlijk wel Australië, waar niet iedere spin ongevaarlijk is. En uiteraard hadden we ook ons huiswerk gemaakt. Uitgaande daarvan moest dit wel een Huntsman Spider zijn. Maar we wilden dit toch wel graag even bevestigd hebben. Dus stuurden we de verhuurders een foto van onze gast. Niet lang daarna werd ons vermoeden bevestigd. Huntsman Spinnen zijn jachtkrab spinnen. Ze maken geen web, maar vangen hun prooi door hem te bespringen. Het zijn dan ook zeer snelle spinnen. Ze zijn wel giftig voor hun prooien, maar omdat hun giftanden niet lang genoeg zijn om menselijke huid te doorboren zijn ze onschadelijk voor de mens. In feite zijn ze juist heel nuttig. Ze zijn dol op vliegen en muggen. Er zijn dan ook veel Aussies die ze graag als huisgenoot houden. De verhuurders boden aan om hem voor ons uit huis te verwijderen, maar van ons mocht hij ook blijven. Hopelijk komt ie nog wat lager zitten zodat we hem van dichtbij kunnen bekijken. We besloten om de kinderen, die inmiddels al lekker lagen te slapen, niet wakker te maken om ze in te lichten en gerust te stellen over de spin. Dit kon wel wachten tot morgenochtend, in de hoop dat ze de spin niet eerder zelf ontdekken….

Midden in de nacht vonden Jody en Dave het een uitstekend moment om samen een minidisco te gaan houden met de hoofdlampjes die ze gekregen hadden vanwege de stroomuitval. De stroom was later in de avond gelukkig weer gefixt. Maar helaas waren we vergeten om de hoofdlampjes nog even in beslag te nemen. Ze hebben er in ieder geval plezier mee gehad! In alle vroegte de volgende ochtend, werden we abrupt gewekt door drie vrolijk stuiterende kindertjes. Ze hadden de spin ontdekt!! Uiteraard kwamen ze ons er pas over vertellen nádat ze hem zelf al even hadden gevolgd. De Huntsman was blijkbaar bij Jody en Dave op bezoek geweest, die deze bijzondere gast ook wel konden waarderen. Fijn hoor, om onbevreesde kids te hebben als het om beestjes gaat, maar niet bepaald in Australië!

Op het programma van deze dag stond een bezoekje aan Cape Otway. Dit kustplaatsje staat bekend om zijn grote aantallen koala’s, die hier in het wild wonen. Ook kun je hier een mooie vuurtoren bezoeken. Terwijl we in Cape Otway tussen de eucalyptusbomen door reden verbaasden we ons over het zorgwekkende uitzicht. Hele stukken van het bos bestonden uit verbleekte, kale dode bomen. Wat was hier gebeurd??? Het was een heel triest gezicht. Uiteindelijk kwamen we in de buurt van de vuurtoren die helaas lag afgeschermd achter een hek. Je kon er alleen maar komen als je (in ons geval) bijna 50 dollar wilde betalen. Inmiddels hebben we kosteloos al heel wat vuurtorens van dichtbij gezien en we besluiten dan ook om deze te passeren. Naast de ingang hing wel een groot bord waarop enige uitleg werd gegeven over de massale sterfte van één bepaalde eucalyptusboom, de Mana Gumtree. Hierop was te lezen dat onderzoekers druk bezig zijn met wetenschappelijk onderzoek naar de oorzaak van de sterfte. Met name het uitzonderlijk hoge aantal koala’s dat de bomen kaal vreet is een oorzaak van de massale boomsterfte. Wellicht dat veranderingen in de bodem ook een rol spelen. Later hoorden we van de verhuurder (zij vangt o.a. koala’s op) dat er een nieuwe groep koala’s is geïntroduceerd nadat jaren geleden Cape Otway en de volledige koala populatie door een bosbrand waren weggevaagd. Blijkbaar was er iets mis met deze nieuwe koala’s. Normaal gesproken zouden koala’s zich niet kunnen voortplanten als er sprake is van voedselschaarste. Maar deze groep blijft, ondanks de beperkte eucalyptus maar doorfokken. Koala’s zijn ontzettend kieskeurige eters. Maar deze groep maakt het wel erg bont. Van de 30 aanwezige eucalyptus soorten, eet deze groep koala’s er maar één, de Mana Gumtree. Juist die boomsoort die overal massaal aan het afsterven is. Men is blijkbaar bezig om de koala’s te laten wennen aan de smaak van andere eucalyptus, maar vooralsnog sterven deze koala’s liever van de honger dan dat ze een ander vers groen eucalyptus blaadje proberen. Over eigenwijs gesproken…

Hier in het vrij toeristische stukje van Cape Otway troffen we geen koala’s. Maar gelukkig hadden we een route aanbevolen gekregen van de verhuurder die veel minder toeristisch is en minstens net zo mooi. Daar gingen we dan ook graag even naartoe. Via een smalle weg reden we tussen de eucalyptusbomen door, speurend naar koala’s. Op zich zijn ze niet zo moeilijk te vinden, zo’n 10 kilo wegende grijze vlek, aan een boomtak. Naarmate we steeds dichter bij het einde van deze route kwamen raakte we toch wel een klein beetje teleurgesteld. Nog niets gezien….Totdat mama er eentje zag zitten! Terwijl papa in de auto bleef zitten liep mama nog wat dichter naar de koala toe. Nieuwsgierig keek hij naar beneden, naar die gestoorde vrouw die zich voorzichtig een weg baande tussen het hoge natte gras. Ineens vloog er iets uit de struiken en landde het een stukje verderop. Gelukkig nog wel binnen het bereik van de camera. Het was een prachtig kerkuiltje, een leuke bonus na onze zoektocht! De koala bleek best fotogeniek te zijn en ook het uiltje deed zijn best. Totdat Ro uit het autoraampje brulde “lukt het?”. Nee, nu niet meer!! De kerkuil was gevlogen, maar gelukkig zat de koala nog even nieuwsgierig in zijn boom. Ook de kids wilden heel graag zelf een foto maken van de koala met hun IPads, dus ook zij legden de koala vast op de gevoelige plaat. Hun eigen koala foto’s, hoe stoer is dat?! Na deze zoektocht keerden we weer huiswaarts waar de Huntsman spin ons nog steeds zat op te wachten.

Jody had voor haar verjaardag een mooie kadobon gekregen voor een set sportkleren. Een dag later was het tijd om hiervoor te gaan shoppen. Samen met mama ging Jody naar het dichtstbijzijnde plaatsje, Colac, waar kleding wordt verkocht. Dit was nog wel een uur rijden bij onze accommodatie vandaan. Het werd dus een echt meidendagje! We vonden uiteindelijk hét sportpak voor Jody. En als extraatje (een jaartje reizen heeft ook echt wel zo zijn beperkingen voor de kids), mocht ze van mama een paar sportschoenen uitkiezen. Helemaal happy was ze!! Als afsluiter van de dag hebben we samen aan een heerlijk gebraden kippetje zitten plukken. Met onze buikjes vol begonnen we weer aan de rit naar huis en konden we genieten van de ondergaande zon die we na een aantal pogingen toch niet goed op de foto wisten vast te leggen.

Één van de grootste bezienswaardigheden aan The Great Ocean Road zijn de 12 apostelen. Ook wij wilden deze even gezien hebben, dus we parkeerden de auto en liepen richting zee, terwijl we onderweg meerdere keren werden gewaarschuwd door borden voor giftige slangen. Oppassen dus! In de voorbije jaren zijn er een aantal apostelen gesneuveld door erosie, maar de meeste staan nog overeind. Voor nuchtere brabanders zoals ons zijn het in feite smalle hoge rotsen die rechtop in zee staan. Pannekoekbergen noemden de kids ze. Want ja, die hebben in Nieuw Zeeland een vergelijkbaar iets gezien, genaamd “ The Pancake Ricks”. Het is geen tafereel dat wij dagelijks zien, dat zeker niet, maar ook niet zo ontzettend speciaal dat ze zulke bekendheid verdienen vinden we. Maar dat vonden we eigenlijk van de hele Great Ocean Road tot dusver. We hebben inmiddels al een gedeelte van The Great Ocean Road achter ons gelaten. Vooralsnog was bij een groot deel daarvan geen oceaan te bekennen. Bij een aantal kleinere bezienswaardigheden langs The Great Ocean Road zijn we gestopt om even te koekeloeren. Maar de enige conclusie die we kunnen trekken is dat we niet zozeer reis-moe zijn, we doen immers graag nog moeite om dingen te zien. Maar we zijn een soort van reis-verwend. Met name door ons lange verblijf in Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland is gewoon bezaaid met Great Ocean Roads. En dan bedoelen we ook echt de prachtige kronkelende kustwegen met een adembenemend uitzicht op helderblauwe zee, prachtige stranden, baaien en rotsen. Juist dát wat je bij een Great Ocean Road verwacht. Was het andersom geweest en hadden we éérst Australië bezocht, en daarna pas Nieuw-Zeeland, dan waren we vast nog niet zo reis-verwend geweest en ook vol op genoten van de Australische versie van The Great Ocean Road. Maar helaas zouden we in beiden landen dan niet in het optimaalste seizoen zitten. Tis het één of het ander, verwende ons ;-). Gelukkig zijn we onszelf er wel van bewust hoor, en genieten we net zoveel van de kleine dingen die we tegenkomen op reis. Een bloem, een boom, een vlinder, spin of ander beestje… Nadat we bij The Twelve Apastels weer in onze auto waren gestapt reden we nog even door naar “Wrecked Beach”.

Hier kun je bij laagtij de ankers zien liggen van enkele gezonken schepen. Het pad vanaf de parkeerplaats tot aan het strand bestond grotendeels uit smalle ongelijke trappen, een heel eind naar beneden tot aan het strand. Halverwege de weg naar beneden vonden Dave, Jody en mama het wel mooi geweest. Iedere tree naar beneden moet uiteraard ook weer worden beklommen. Jody had nog spierpijn in haar kuiten van haar eigen sportles die ze zichzelf twee dagen geleden had gegeven. En voor Dave was het ook mooi geweest, dus mama sloot zich bij hun aan. Terwijl wij drietjes halverwege pauzeerden liepen Dean en papa dapper de eindeloze rij trappen af, het hele eind naar beneden. Helaas bleek het hoogtij en waren er daardoor helaas geen ankers te zien. Wel lagen er ontzettend veel mooie en grote schelpen op het strand die verboden waren om mee te nemen. “Oh dan hebben jullie er wel wat fotootjes van gemaakt zeker?” vroeg ik toen Dean en papa zich weer bij ons hadden gevoegd. Waarop het antwoord was…”uh…nee vergeten”! We zullen dus nooit weten hoe mooi die schelpen eigenlijk waren….helaas 😉

Hierna reden we terug naar het huis waar papa en mama nog even aan de slag moesten. De volgende ochtend moesten we namelijk hier weer vertrekken en daarna is er weinig gelegenheid om alles voor te bereiden voor de vliegreis. Dat moest dus nog geregeld worden. Maar vlak nadat we terug waren werden we uitgenodigd door de verhuurder, ze ging iets doen met possums en ze vroeg of we met de kids wilden komen kijken. Tuurlijk wilden we dat!! Halsoverkop lieten we alles vallen en begaven we ons zo snel mogelijk naar de schuur op het erf. Hier troffen we de verhuurder. Ze nam ons mee naar een zelfgebouwd verblijf wat leek op een volière. Er hingen takken in en bossen bladeren en een nachthok waarin zich drie possums bevonden. Het waren ringstaartpossums van ongeveer zes maanden oud. Ze werden abrupt gewekt voor een weegmomentje. Hun gewicht wordt nauwlettend in de gaten gehouden en als ze de 500 gram hadden bereikt werd dit beloond met hun vrijheid. Tijdens het wegen mochten we voorzichtig even de possums aaien en konden we deze eens van heel dichtbij bekijken. Vooralsnog hadden we in Nieuw Zeeland alleen maar dode possums op de weg gezien en hier op Kangaroo Island een bushtail Possum gezien die de BBQ aan het aflikken was. De bushtails zijn groter en agressiever dan de ringstaart possums. En dan was er nog één soort, die is zo groot als een muis. Nadat de possums alledrie waren gewogen werden ze gauw terug gezet in hun verblijf. Waar ze snel weer hun nachthokje in kropen om verder te slapen. Het zijn namelijk nachtdiertjes. Die nacht, als ze wakker zouden worden, zouden ze hopelijk de nieuwe opening in hun verblijf vinden en kunnen ze op hun eigen tempo de omgeving gaan verkennen, met de luxe van hun vertrouwde nachthok. Eenmaal weer terug in het huis moesten we echt nog ff aan de slag! Mama zich ontfermde over de was en mestte daarna de huurauto uit, en papa maakte alle tassen weer in orde voor de vliegreis. Ook bewonderden we “onze” huntsman nog voor de laatste keer. Overdag was de spin altijd op stap en onvindbaar, maar iedere avond zat hij weer trouw op zijn vaste plekje.

Op onze laatste ochtend hier in Alkina Lodge in Great Ocean Road National Park genoten we nog even van de kangoeroes die vaak in grote getallen aanwezig waren rondom het huis. Het was dan ook prachtig om ‘s morgens wakker te worden hier. We hoefden alleen ons hoofd van ons hoofdkussen te tillen om vervolgens wel 30 kangoeroes te kunnen zien vanuit ons bed. De meesten lagen te relaxen terwijl sommige druk bezig waren met stoeien. Het leek op een heuse bokswedstrijd!!Eenmaal opgestaan pakten we de laatste spulletjes in en gingen op weg naar onze laatste bestemming hier in Zuid Australië, Melbourne. Onderweg in Apollo Bay namen we een ontbijtje en daarna reden we door over The Great Ocean Road, waarvan het laatste gedeelte inderdaad meer langs de kust liep. Onderweg kwamen we plotseling een chocolaterie tegen. Daar moest uiteraard even gestopt worden zodat mama ff gauw voor de hele familie wat lekkers kon inslaan. Eenmaal binnen keek ik mijn ogen uit! Wat een winkel!!! Het was dat Ro en de kids in de auto aan het wachten waren, anders had ik er wel een uur kunnen rondkijken. Ik deed mijn best om uit het enorme assortiment (hele muren bestonden uit wel tig soorten chocola) voor ieder wat lekkers uit te kiezen en verscheen met een tasje choco weer bij de auto. Na een rit van zo’n drie uur kwamen we aan bij onze laatste accommodatie in het zuiden van Australië, een home-stay. Voordat we allemaal goed en wel uit de auto waren gestapt werd ons direct verteld, door de eigenaresse, dat we ergens anders moesten parkeren. Met een vaag gebaar stuurde ze ons een stukje verder, en al twijfelend parkeerden we de auto. Niet echt een warm welkom. Nadat we onze namen hadden uitgewisseld (blijkbaar gaf ze liever geen hand) werden we wegwijs gemaakt in het gastengedeelte en werden alle noodzakelijkheden besproken. Ondanks dat we drie slaapkamers hadden geboekt vertelde deze mevrouw dat het haar wel handig leek om de drie kids samen op één kamer te leggen en ons op de andere. Zo had ze het dan ook opgemaakt. Maar uh, nee….wij hadden echt drie kamers geboekt, en dat doen we niet zomaar….De dag erna zouden we een hele lange dag hebben, inclusief vliegreis, dus vonden we het belangrijk dat de kids goed zouden slapen. Drie kids op één kamer is hét recept voor weinig slaap en vermoeide kids, dus die derde kamer hoorde er wat ons betreft gewoon bij. Uiteindelijk kregen we er dan alsnog gewoon de derde kamer bij, maar deze kon echter niet verwarmd worden en was op dat moment ijskoud. Nadat we de slaapindeling hadden gemaakt wilden we nog even het WiFi wachtwoord hebben. Vanuit het gastengedeelte klopte Ro nog even vriendelijk op de deur naar het gedeelte van de verhuurders, zij waren immers aanwezig voor vragen. Nadat er niemand op reageerde wilde hij even de deur openen om iemand te roepen, maar net zoals de meeste kasten in het gastenverblijf voorzien waren van flinke hangsloten, bleek ook deze deur op slot. In een Farm-stay situatie is het gebruikelijk dat verhuurders en hun gasten ieder hun eigen leefgedeelte hebben. Maar om nou binnen 10 minuten na aankomst al te worden buitengesloten voelt gewoon niet zo heel erg gastvrij en welkom. Gelukkig is het maar voor één nachtje en zijn we hier effectief (naast de nacht) maar enkele uurtjes. Dus dit overleven we wel. Nadat we ons een beetje ongemakkelijk hadden gesetteld konden we weer op pad voor het avondeten. We hadden geen zin om het ingewikkeld te maken dus werd het, tot grote blijdschap van de kids, de McDonalds. Daar werd goed van gesmuld, het speeltuintje daar, was nog even een leuke laatste afsluiter van avond, voordat we weer terug reden naar de home-stay. De kids waren moe en waren kort na aankomst al in dromenland. Ze hadden er zin in om morgen weer in het vliegtuig te mogen zitten!!

De volgende ochtend konden Dave en Jody om 6:00 uur maar moeilijk ontwaken, terwijl papa, mama en Dean al druk in de weer waren. De verhuurders hadden al aangegeven dat we de deze ochtend, zonder gedag te zeggen konden vertrekken. Dus stilletjes maakten we ons klaar, pakten de tas weer in en vertrokken in het donker naar de auto. De rit naar het vliegveld duurde nog ruim een uur, mede dankzij wat file. Voor de kids was het weer nieuw om, tijdens dit autoritje, het ochtendgloren eens goed te bekijken. Ze waren onder de indruk van de mooie luchten die we onderweg zagen.

Op het vliegveld aangekomen moesten we eerst de huurauto afdroppen. Dat was een kwestie van op de goeie plek parkeren, en terwijl Ro een karretje ging halen voor de bagage kon ik na de goedkeuring van een kort inspectierondje de sleutels overhandigen. Twee weken hadden we hem bij ons gehad. 2.405 kilometer hadden we ermee gereden. En nu lieten we ook huurauto nummer 9 weer achter ons. Met een te smal bagagekarretje, of teveel bagage, tis maar net hoe je het bekijkt, baanden we ons een weg richting check-in. Dat was nog niet zo eenvoudig. Even ter beeldvorming…Ro achter de loodzware kar, die bepaalde het tempo. Mama die (met zware rugzak op de rug) naast de kar de bagage in bedwang probeerde te houden, die erg zijn best deed om eraf te vallen wat, tot grote ergernis, af en toe ook nog lukte. En ondertussen stuurden we ook nog drie loslopende kids door de mensenmenigte heen met teksten als “blijf bij ons”, “kijk vóór je”, “ga aan de kant” terwijl ze juist een extra obstakel vormden door vlak vóór de zware kar te gaan slenteren. Maar…..na alle inspanningen kwamen de schermen om zelf de bagage in te checken in zicht!! Nadat we de bagagetags hadden geprint en hadden bevestigd aan onze tassen konden we ze al snel op de band zetten. Hier werden ze één voor één automatisch gewogen (hadden wij vooraf al gedaan dus het kón niet fout gaan) en daarna werden ze opgeslokt door het systeem, op de laatste na. Ons zwarte rolkoffertje werd niet geaccepteerd en iedere keer gingen de lichten op rood. Als zoiets gebeurd ontstaat er meteen een soort paf-lof reactie onder de mensen die achter je in de rij staan. Geïrriteerde blikken, rollende ogen en zuchtende geluiden….Ik grapte nog tegen de zuchtende dame achter ons dat ons koffertje de hele wereld over is gevlogen en nog nooit ergens was geweigerd. Inmiddels kwam er een medewerker ons te hulp door haar pasje te scannen bij “ons” apparaat, waarna het weegproces opnieuw begon. Toen opnieuw weer de rode lichten begonnen te branden was de medewerkster alweer verdwenen, maar de rij wachtenden achter ons niet. Uiteindelijk schaarden een aantal mensen achter ons zich hoopvol in een andere rij. Tevergeefs, want niet lang daarna vertoonde vrijwel ieder koffer-opslok-apparaat rode lichten. De medewerkers kregen het zichtbaar heet onder hun voetjes, en het duurde dan ook niet lang voordat er werd omgeroepen dat er een error was ontstaan in het hele bagage systeem. De verwachting was dat het binnen een minuut of vijf weer zou werken. Één van onze tassen (die vlak vóór de error wel nog was goedgekeurd en opgeslokt) zagen we ineens weer voorbij komen op de band. Die ging ineens naar links, in plaats van naar rechts waar de rest al heen was gestuurd. Als dat maar goed komt!! Uiteindelijk werden we opnieuw geholpen door een medewerkster die het systeem kon omzeilen en werd ook alsnog ons zwarte rolkoffertje opgeslokt om vervolgens rechtsaf via de lopende band zijn weg te vervolgen. Voelt toch niet helemaal lekker om één tas de andere kant op te zien gaan, en één tas handmatig toegevoegd is aan het systeem. Nu maar hopen dat we straks in Cairns alle tassen weer op de bagageband terugzien….