Vandaag begonnen we ondanks een redelijke nacht toch vrij vermoeid aan de dag hier in Bay View, vlakbij Napier. Er moesten weer wat beslissingen worden genomen, zoals waar gaan we nu heen? Het was namelijk wel duidelijk dat we hier deze ochtend wilden vertrekken. Het weer was omgeslagen. Het was koel en regenachtig. Maar waar we dan wél heen wilden was nog niet helemaal duidelijk. Ons plan was eerder om naar Gisborne te gaan. Maar nadat we wat gegoogled hadden kregen we daar een ander gevoel bij. We kregen de indruk dat het vooral voor de kids niet echt een toegevoegde waarde had om naar Gisborne te gaan. Er is niet zo heel veel voor ze te doen. En ook daar was slecht weer in aantocht vanwege orkaan “oma”. Wat natuurlijk ook niet aanlokkelijk is. Maar oh, wat waren we deze ochtend moe en vooral beiden heel besluiteloos. Maar goed, we wilden hier in elk geval weg, en daarom hakten we de knoop door. Nieuw plan, we gaan niet naar Gisborne maar naar Taupo. Dit is een vrij toeristisch plaatsje waardoor er ook meer te doen is. Met dat besluit kwam er ook weer meteen een andere knoop die doorgehakt moest worden. Waar in Taupo gaan we naartoe? Beiden hadden we ons best gedaan om een leuke campground te vinden online, en we kwamen uit bij twee campgrounds die vrijwel om het even waren. Dat maakte het niet makkelijk voor dit besluiteloze duo, dus lamlendig als we waren schoven we dit onderdeel nog ff lekker voor ons uit. We rijden gewoon naar Taupo, en we zien daar wel, was onze beslissing. Na weer een mooie rit door de bergen kwamen we na zo’n twee uur aan in Taupo. Uiteindelijk, op een regenachtige parkeerplaats in Taupo besloten we naar welke campground we zouden gaan. Het werd Lake Taupo Holliday Resort. Hier hebben we vanwege de flinke regenbuien de rest van de dag binnen in de camper doorgebracht.

De volgende dag stonden we allemaal nogal brak op. Ro en Dean zijn flink verkouden. Dave was al een aantal dagen flink verkouden en lijkt het ergste te hebben gehad. Mama is ook niet 100% en Jody is als enigste topfit! Het weer was ook vandaag niet geweldig, erg bewolkt buiten. Maar wel droog en niet echt koud. Dus we mogen niet klagen! Op ons gemakje hebben we weer ontbeten, waarna mama zich nog een tijdje met de was kon bezighouden. Dave had die nacht lekkage gehad, dus het bed moest worden verschoond. Rond 15:00 uur is papa boodschappen gaan doen en besloot mama om met de kids gaan zwemmen. Er is hier een heerlijk warm thermaal bad op de campground. Dus zelfs met wat minder weer is het aangenaam om te zwemmen. Zolang je er maar niet uit hoeft ;-). Het zwembad heeft een peutergedeelte waarin Dave lekker kon spetteren met zijn drijfplankje. Terwijl Dean en Jody samen op onderzoek gingen in het diepe gedeelte. Het hele zwembad bestond uit één geheel, met een swim-up bar in het centrum. En er was ook een grot waar je in kunt zwemmen. Middenin de grot was de diepte maar liefst 4 meter! Mensen werden dan ook uitgedaagd om naar de bodem te zwemmen, waar een soort kist stond. Uiteraard moesten Dean en Jody dit ook even proberen. Maar helaas kwamen ze maar niet tot op de bodem, gek he?!

Ondanks dat ze hun zwemdiploma thuis nog niet hebben gehaald zijn ze op reis best goeie zwemmers geworden. Maar dan wel op hun eigen manier. Ze zwemmen het liefst continue met hun hoofd onder water. Dat vinden ze het makkelijkst. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling!

Nadat we vanuit het zwembad papa weer terug zagen komen van de boodschappen trotseerden we de kou en liepen we zo snel mogelijk naar de warme douches. Dit was toch nog wel zo’n 100 meter lopen! Dus koud!!! Nadat we allemaal gedoucht waren konden we al gauw aanschuiven voor het avondeten en was het hierna bedtijd. Hopelijk voelt iedereen zich morgen weer helemaal fit!

Nadat iedereen de volgende dag wakker werd konden we concluderen dat niemand zich eigenlijk al iets beter voelde. Door elkaars gesnotter en gehoest zijn de nachten voor niemand geweldig en hierdoor komen we ongewild toch een beetje in een neerwaartse spiraal. We besluiten om die reden dat het tijd is voor ons plan B. Dit plan hebben we op voorhand bedacht voor als zich een situatie als deze zou voordoen. We pakten de boel in nadat iedereen zich heeft klaargemaakt. En reden naar Taupo voor een ontbijtje. We vonden een leuk tentje en niet lang nadat we aan een tafeltje hadden plaatsgenomen zat de tent vol. We dachten nog ‘wat is het toch druk, en wat zijn er veel kinderen’ totdat we ons ineens beseften dat het zondag was. Dat overkomt ons wel vaker, dat we geen idee hebben welke dag het eigenlijk is. We leven echt bij de (onbekende) dag, en de enige dagen die anders zijn, zijn meestal de reisdagen. Na het heerlijke ontbijtje besloten we om in de buurt een leuke wandeling te maken door een stukje geothermisch gebied. Het begin van die wandeltocht begon op een camping. Bij aankomst bleek dat we toegang moesten betalen voor deze wandeling. Dus dat deden we dan maar. Achter het restaurantje begon de wandeling en voerde een kronkelig smal paadje tussen de begroeiing ons richting de stoomwolken in de lucht. De wandeling zou ongeveer 30 minuten duren en voerde ons langs een aantal thermische plekjes met bijpassende namen zoals “The Eagles Nest” en “The Singing Rock”. Dean en Jody vonden het allemaal reuze interessant. Ze vroegen van alles over de stoom en de hete bodem dus het werd een heel educatief wandelingetje. Dave vond de rook vooral spannend en wilde er ver bij vandaan blijven. Aan het einde van de wandeling kregen de kids nog onverwachts een zakje voer in hun hand gedrukt waarmee ze de vele kippen op het terrein konden voeren. Helaas hadden de kippen dit eerder in de gaten dan de kids zelf en werd na een paar tellen het hele zakje door een kip uit hun hand gegrist.

Hierna was het tijd om de camper te starten en ons plan B te gaan uitvoeren. Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we aan in Tauranga. Hier gaan we even een pitstop nemen van het camperleven. En dus hebben we een airbnb huis gehuurd voor een week. We zijn allemaal erg moe en niet zo fit, dus hopelijk zorgt deze plek ervoor dat we even kunnen bijtanken.

Het huis staat op een berg waardoor we een prachtig uitzicht hebben op Tauranga, de zee en het strand. Daarnaast beschikt het huis over een zwembad en jacuzzi dus dat is wel erg luxe! Iedereen heeft een eigen slaapkamer met een lekker ruim bed dus wat nachtrust betreft moet het vast goed komen!

De dagen die volgden deden we na het ontbijt weer lesjes en voor de rest van de dag hadden we geen plannen. Het zwembad bleek voor de jongens wat te koud terwijl Jody zich hier nog wel een tijdje in heeft vermaakt terwijl ze de kou verbeet. Want koud was het wel! De kids vermaakten zich prima met hun speelgoed en hun IPads en in dit grote huis moest natuurlijk ook even verstoppertje worden gespeeld met mama. De kids hebben zich ook een middagje vermaakt in de jacuzzi, totdat Dave besloot om erin te poepen. Toen was de pret zo over! Gelukkig bleek de jacuzzi te beschikken over een degelijk reinigingssysteem en een aantal uur later was het water weer kraakhelder. Al had daarna niemand meer zo’n zin om erin te gaan ;-).

Een dag later was mama echt niet fit. En bleef mama een dagje in bed. De week was inmiddels al bijna om en omdat we nog niet fit waren besloten we om aansluitend nog een airbnb huisje te huren. Deze keer in Mt Manganui, een buitenwijk van Tauranga. Hier vertrokken we een dag later naartoe.

Bij aankomst troffen we een lange smalle oprit. Vooraf hadden we geïnformeerd naar een parkeermogelijkheid voor de camper. Dit zou volgens de verhuurders geen probleem zijn. Maar toen we de parkeerplek zagen zou dit toch wel een kleine uitdaging worden. Allereerst moesten de zijspiegels worden ingeklapt, anders paste het sowieso niet. Voorzichtig manoeuvreerde Ro de camper de oprit op, met aan beide zijdes maar enkele centimeters ruimte. Vlak voor de garage parkeerden we de camper, dit was dan ook de enige mogelijkheid. Er was geen ruimte om te keren. En achteruit rijden zonder spiegels is ook een uitdaging. We voelden ons dan ook meteen een beetje aan huis gekluisterd, want “ff” weg met de camper was op deze manier geen optie. De oprit lag ook rechtstreeks aan een relatief drukke weg, wat het ook niet zo makkelijk maakte om met de camper te vertrekken. Gelukkig zaten we hier vooral met de intentie om ff bij te komen en verder op te knappen. De kids zijn ook weer wat vermoeider, dus nog steeds even een pas op de plaats :-). We hebben op deze plek nog wel een aantal dagen lesjes gedaan, totdat mama vanwege een keelontsteking echt niet meer kon praten. Dat vonden de kids uiteraard niet zo erg haha!

Toen mama weer was opgeknapt startten we weer met de lesjes. Omdat er nog wat spulletjes gekocht moesten worden besloot mama om de ene middag met Dean op stap te gaan, en de andere middag met Jody en Dave. Op 15 minuten lopen zat een groot winkelcentrum, inclusief foodcorner, waar we natuurlijk beiden bezoekjes eerst even een ijsje gingen eten voordat we met winkelen begonnen. Dean is zijn pet kwijtgeraakt, en die van Dave past niet meer dus er moesten nieuwe petten worden gekocht. Toevallig troffen we hele stoere petjes voor de jongens, en uiteraard wilde Jody ook graag een pet van haar favoriete superheld. “Kijk eens mama, hoe mooi hij staat!” Vandaar dat ze mama ook nog wel even haarfijn ging uitleggen waarom haar oude pet niet goed genoeg meer was. Na enkele minuten liep er een hele blije Jody de winkel uit, samen met een gezwichte mama die vanbinnen eigenlijk wel moest lachen om Jody’s aanpak. Dat wordt er eentje ;-)!

Vanuit het huisje hier in Mount Manganui hebben we ook een afspraak gemaakt met de Nieuw Zeelandse Stacey, Lee en hun kids. We hebben Stacey en Lee op Rarotonga ontmoet, waar ze genoten van een vakantie met zijn tweetjes. Nadat we een aantal keer met ze hadden gekletst hadden ze ons uitgenodigd om langs te komen als we in hun woonplaats Tauranga zouden zijn. Dus bij deze was die afspraak gemaakt! We waren immers al in Tauranga, en zouden hier ook nog wel even blijven omdat we nog maar weinig hadden kunnen zien.

Op donderdag was het alweer tijd om na een week hier te vertrekken. De kindjes leken weer wat frisser en ook mama was weer opgeknapt, dus het was weer tijd voor een campground!! Nadat we het huisje weer spik en span hadden achtergelaten besloten we om eerst maar eens ergens te gaan ontbijten. Het brood is hier in Nieuw Zeeland vrij kort houdbaar. Waarschijnlijk omdat er minder rotzooi in zit, dus een goeie zaak! Maar dit zorgt er wel voor dat we soms zonder brood zitten, aangezien we hoogstens voor twee dagen vooruit kunnen inkopen. Of dat er onverwacht toch al schimmel op zit. Dus voor ons gemak hebben we sinds een poosje besloten dat we op reisdagen voortaan ergens naartoe gaan voor het ontbijt. Zo kunnen we ‘s morgens rustig aan doen met het opstaan en inpakken. Tis ten slotte (ahum) ook nog steeds vakantie voor ons :). We hadden een campground geboekt in Papamoa (een buitenstad van Tauranga en de woonplaats van Stacey en Lee) voor vier nachten. Maar eerst besloten we om naar Mount Maunganui (het plaatsje) te rijden voor een ontbijt, en daarna wilden we ook daadwerkelijk Mount Manganui gaan beklimmen. Na een heerlijk ontbijtje stapten we weer in de camper om vervolgens een parkeerplek te zoeken in de buurt van de berg. Maar jee, wat is het hier overal druk!! Er werd een triatlon georganiseerd waar enorm veel man op af kwam. Vind dan nog maar eens een extra grote parkeerplek voor je camper! Na het zoveelste rondje besloten we maar om het op te geven en naar de campground te rijden die hier 20 minuten rijden vandaan ligt. Zo hadden de kids ook nog een middag om lekker te kunnen spelen. Bij aankomst troffen we in een camper voor ons ook een gezin met kindjes. Jody heeft de rest van de dag met het vijfjarige Duitse meisje Eliza gespeeld. Dave en Dean vermaakten zich prima met hun fietsjes. Ook zijn ze nog met papa naar de speeltuin geweest dus al met al was het toch een hele geslaagde middag.

De volgende ochtend deden we weer lesjes. Dean zit dan altijd met papa in de camper tijdens zijn lesjes. In de praktijk blijkt het echt niet te werken om ook voor Jody’s lesjes aan te schuiven in de camper. Dean heeft vooral theorie terwijl Jody nog veel bezig is met filmpjes, liedjes, bewegingsspelletjes, knutselwerkjes en dergelijke. Dus Jody en mama zoeken altijd een plekje buiten de camper. Hier in Nieuw Zeeland is bijna iedere campground wel voorzien van een grote gezamenlijke eetruimte. Dus ook hier konden Jody en ik daar mooi zitten. En droog, want deze dag was nogal regenachtig. Hierdoor hebben we die dag ook na de lesjes veel tijd in de camper doorgebracht. We vonden dat het ook weer eens tijd was voor de kids om zich lekker uit te kunnen leven. Dus het plan was om de volgende dag een indoor playground op te zoeken. Voor de volgende dag stonden er dus geen lesjes op het programma. In plaats daarvan hadden we de kids verteld dat we zouden gaan wandelen. De kids zijn inmiddels zo ongeveer allergisch voor het woord “wandelen”, want dit vinden ze maar niks. Het grappige is eigenlijk wel dat ze er altijd wel plezier in hebben als we eenmaal aan het wandelen zijn. En ze zijn er goed in, kunnen we wel zeggen! Aan het eind van een pittige wandeling zien we ze vaak nog rennend of huppelend voorbij komen :-). De indoor speeltuin bevond zich op een industrieterrein waar we de camper ook konden parkeren. Eenmaal allemaal uitgestapt begon die slimme Jody de omgeving te bekijken. “Wat moeten we hier nu wandelen?” was haar vraag. Zodra we voor het pand stonden wisten ze direct hoe laat het was. Dus wij naar binnen met drie dolblije springende kids om ons heen. Blijft leuk, zo’n verassing! Ze hebben zich urenlang heerlijk vermaakt al was het wel erg druk daarbinnen. Wat later in de middag gingen we nog even boodschappen doen en weer terug naar de campground. Hier sprongen de kids weer op hun fietsjes om rond te crossen. Deze campground heeft, zoals vele campgrounds hier in Nieuw Zeeland, veel hoogteverschillen, wat het natuurlijk extra leuk maakt om er van af te fietsen. Die avond kregen we een berichtje van Stacey dat hun zoontje ziek was en daardoor kon onze afspraak niet doorgaan. Jammer, want we keken hier erg naar uit, maar uiteraard heel begrijpelijk.

Diezelfde avond ontstonden er opnieuw weer elektra problemen met de camper. Uiteraard weer op een zondag, dus het telefoontje naar Maui besloten we op maandagochtend te plegen. Dit werd uiteindelijk een frustrerende discussie van ruim een uur. Maui had ons eerder al beloofd dat we een andere camper zouden krijgen als het probleem toch niet opgelost bleek te zijn. Ondanks dat de elektra nu weer precies dezelfde kenmerken vertoonde wilde Maui ons geen andere camper bieden. Want volgens hun zou het ook een nieuw probleem kunnen zijn. Serieus, nóg één?? We worden doodmoe van de strijd met de zogenaamde road service, aangezien eerlijke en oprechte service ver te zoeken is. Ze blijven zich verschuilen achter hun, vaak zelf verzonnen, policy regels. Die bij nader onderzoek door ons niet eens op papier blijken te bestaan. Het was een ontzettend frustrerende manier om aan onze dag te beginnen. Dat ze je niet serieus nemen, tegen ons liegen, en ons keer op keer weer hetzelfde verhaal laten vertellen waarop wij keer op keer dezelfde onmogelijke antwoorden vanuit Maui moeten aanhoren terwijl we gewoon in ons recht staan. Dat bleek nogmaals uit het juridisch advies wat we inmiddels hadden ingewonnen. Maar volgens Maui moesten we gewoon nóg een keer naar een service station, of, ze konden onze camper ook wel “even” op komen halen om hem vervolgens te laten nakijken bij een service station (uuhm…ja, en waar moeten wij dan blijven??), en omdat we het er niet mee eens waren konden we dit ook gerust even komen bespreken, maar dan wel op hun kantoor in Auckland. Dat lag maar een kleine 235 km verderop…Kortom, ze boden oplossingen die voor ons in de praktijk helemaal geen oplossingen zijn. Overigens hebben wij al genoeg stappen genomen om Maui’s probleem met de slechte camper die ze aan ons verhuren op te lossen. Adem in…adem uit….er zijn soms van die momenten ;-). Uit frustratie is Ro naar de lokale bouwmarkt gelopen om wat gereedschap te kopen en het probleem zelf te lijf gegaan. En wat wil het toeval…20 minuten later was het elektra probleem opgelost! Een slechte verbinding van de acculader naar de accu bleek het hele probleem te veroorzaken. Dat we daarvoor naar twee service stations zijn gegaan die dit niet konden oplossen…heel merkwaardig 🙂

Na het gedoe met Maui was de was aan de beurt. Dave had een mega lekkage in bed, dus het enorme verschoon karwei kon weer beginnen om ervoor te zorgen dat hij ‘s avonds weer in een schoon bedje kon liggen. Door dit alles was het al haast middag en besloten we de lesjes voor die dag maar eens te skippen. Die middag besloten we om nog even naar het strand te gaan, maar net toen we ons wilden omkleden en insmeren begon het te waaien en verdween het zonnetje iets te vaak achter de wolken. Dus toch maar niet. De kids waren ook zo fijn aan het spelen met hun fietsjes. Al ging het bij Dave vaak maar nét goed als hij met zijn fietsje van de berg af croste.

Deze middag kregen we ook het nieuws dat Jack en Eefje (het andere gezin wat bijna dezelfde reis aan het maken is) met hun kids zo snel mogelijk terug gaan naar Nederland. Erg jammer, want het was altijd zo gezellig als we elkaar ontmoetten en de kids keken daar erg naar uit! Maar de vader van Eefje moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Dus heel begrijpelijk dat ze graag daar willen zijn!

De volgende dag was onze laatste hele dag hier en natuurlijk wilden we alsnog Mount Maunganui beklimmen, wat eerder niet lukte omdat we geen parkeerplek konden vinden. Het evenement was afgelopen en na het ontbijt besloten we om Mount Maunganui te gaan beklimmen. Wat een behoorlijke klim bleek te zijn! Maar wel te doen. Zelfs voor Dean, Jody en Dave. Op de berg was het behoorlijk druk met vele sporters die op eigen houtje aan het trainen waren of vanuit de sportschool met een groep daar waren. Er waren zelfs sporters die de berg beklommen terwijl ze een zak zand met zich meesjouwden. Vooral Jody (onze sportster) vond dat erg indrukwekkend! Het was erg warm en het pad was smal waardoor wij tijdens een drinkpauze werden ingehaald, en wij ook weer anderen inhaalden tijdens hun drinkpauze. Toen we met onze drie kids de groep sporters (met zandzakken) inhaalden werden de kids van alle kanten aangemoedigd en kregen ze high five’s, waar ze uiteraard nog een stukje door groeiden :-). Na een hele klim kwamen we eindelijk boven en moesten we natuurlijk even van het uitzicht genieten. Ook werd er een foto van ons gemaakt en maakten we ook nog even een heuse “winnaarsfoto”, want ja, we hadden wel mooi de berg overwonnen!!

Een mooie afsluiting van ons verblijf in the Bay of Plenty, want de volgende dag was het alweer tijd om te vertrekken. Op naar “Rotten rua” ofwel Rotorua. Waar het bijna altijd stinkt naar zwavel door alle geothermische activiteit in het gebied. Waar we ook weer mooie dingen zullen gaan zien en beleven!