Vanuit Te Anau reden we naar Tarras. Hier zouden we bij Ardgour Strawbale Bed and Breakfast verblijven. Wat gerund wordt door Claire en Geoff. Claire en Geoff zijn beiden universitair geschoold en hebben door de jaren heen al veel van de wereld gezien. Geoff is werkzaam geweest als geoloog. De rit van Te Anau naar Tarras was zoals elke keer weer een lust voor het oog. We moesten in Te Anau om 10:00 uur uitchecken, en konden pas vanaf 16:00 uur in Tarras terecht. Dat betekende dat we buiten de rit om nog zo’n drie uur moesten overbruggen. Maar daar hebben we nooit zo’n moeite mee. Er is altijd wel iets te doen of te beleven hier in Nieuw Zeeland. De natuur is prachtig dus we kunnen letterlijk alle kanten uit. Onderweg stopten we regelmatig om wat mooie foto’s te maken.

Rond lunchtijd kwamen we aan in Queenstown en besloten we om daar ergens te gaan lunchen. Het centrum, vol met drink- en eettentjes ligt ingesloten tussen een prachtig meer aan de ene kant, en bergen aan de andere kant.  In het centrum vind je ook een aantal Ice bars, waar je lekkere drankjes kunt nuttigen bij een temperatuur van -5 graden Celsius.  Rondom het centrum is er een enorm aanbod in hotels, B&B’s, en appartementen en huisjes die te huur zijn. Toen we Queenstown kwamen binnenrijden was al duidelijk te zien dat het een behoorlijk toeristisch stadje is. Van veraf zagen we behoorlijk wat paraglyders rondom de bergen in de lucht zweven. Op de meest prominente berg loopt een kabelbaan, waarbij je, eenmaal boven kunt genieten van een hapje en een drankje en een prachtig uitzicht.

Voordat we zouden gaan lunchen besloten we om eerst even een speeltuintje op te zoeken voor de kids. Dit bleek zo’n 10 minuten lopen voorbij het centrum te liggen, naast het meer. In het centrum werden we al een beetje gestoord van de drukte, dus we waren bang dat we ook bij het speeltuintje geen parkeerplek konden vinden. Maar we hadden geluk! Vlak voor ons reed een auto weg, waardoor we precies naast het speeltuintje konden parkeren. Snel smeerden we de kids ff in, de zon hier in Nieuw-Zeeland is echt extreem sterk. Als de zon schijnt, is het vrijwel direct een behoorlijk stekende zon. En binnen no-time ben je verbrand. Nieuw-Zeeland staat niet voor niks op nummer 1 met het hoogst aantal gevallen van huidkanker ter wereld! Toen de kids eenmaal klaar waren om de speeltuin in te duiken moest Jody plassen. Ze slaagt er vaak in om op de meest onhandige momenten naar de wc te moeten. Bij dit speeltuintje was geen wc aanwezig, maar 10 minuten lopen richting het centrum hadden we er wel een gezien. Dus besloten we maar meteen aan te lopen. Uiteindelijk liepen we het centrum binnen, waar ook een marktje gehouden werd. De kinderen vonden al die spulletjes maar wat interessant! Hier waren ook de wc’s, dus gauw even allemaal geplast en toen hadden we eigenlijk geen zin meer om weer 10 minuten terug te gaan lopen voor de speeltuin, en vervolgens weer terug te lopen naar het centrum voor een lunch. Dus besloten we meteen op zoek te gaan naar een lunchgelegenheid. Al gauw werd duidelijk dat Queenstown niet bepaalt ingericht is voor kids. Vrijwel nergens konden we een kindermenu vinden en bleek de lunch in veel gevallen bijna een avondmaaltijd te zijn. Terwijl wij gewoon op zoek waren naar een simpel broodje ofzo…. Uiteindelijk besloten we om naar een bakker te lopen. Daar lagen gelukkig diverse broodjes en gebakjes en dergelijke in de vitrine. Nadat we onze keuze hadden gemaakt besloten we om met onze broodjes naar de markt te lopen, waar in het midden een groot picknickveld lag. Hier aten we onze broodjes op onder het genot van wat live muziek.

Ondertussen hadden de kids de kabelbaan gezien en wilden ze daar heel graag in. Onderweg naar de kabelbaan wilde ik graag nog even naar een apotheek om wat spul te kopen tegen de enorm irritante jeuk van de sandfly’s, die me in de Fiordlands goed te pakken hadden. In de Fiordlands droeg ik een lange broek, met daaronder enkelsokjes, en precies daartussenin had ik rond iedere enkel zo’n 25 bultjes. Vooral ‘s’nachts had ik er veel last van, waardoor ik erg slecht sliep. Geholpen door de apotheker zelf, verliet ik enigszins opgelucht de apotheek met anti-histamine tabletten en een zalfje wat jeukstillend/verkoelend werkt, en wat ik onbeperkt mag smeren.Nu maar hopen dat het werkt! Daarna liepen we verder naar de kabelbaan. Dit was op zich nog een aardige wandeling, aangezien het startpunt van de kabelbaan zich al een eind bergopwaarts bevond. Toen we eenmaal aankwamen kochten we kaartjes en konden we vrijwel direct instappen. Het uitzicht was prachtig! Helaas waren de karretjes bijna helemaal dicht, op een piepkleine opening na, waardoor het lastig was om vanuit het karretje foto’s te maken. Maar eenmaal boven kon dat uiteraard prima!  Vrijwel direct nadat we boven aankwamen kwamen we erachter dat Dave in zijn luier had gepoept. O jee, omdat we vanuit het speeltuintje in eerste instantie alleen even wilden gaan plassen hadden we onze “hoofdtas”  met verschoonspullen in de auto laten staan. Waar we nu behoorlijk ver vandaan waren….We besloten dus om maar niet al te lang boven te blijven, aangezien de stank echt aanzienlijk was. Dus niet gauw nadat we boven waren geweest waren we alweer met enigszins ingehouden adem in een bedwelmend poeplucht karretje op weg naar beneden. Beneden aangekomen besloot Ro om in zijn eentje de auto te gaan halen (dat loopt een stuk sneller), en ons op te pikken. Ondertussen wachtte ik met de kids,  terwijl we het spel Happy Glas speelden op mijn telefoon. Best een leuk spel waarbij de kids heel oplossingsgericht moeten denken. Al gauw kwam Ro met de auto en konden we Dave snel een schone luier aandoen.

Daarna vervolgden we onze weg naar Tarras en stopten we in Cromwell om nog even een paar kleine boodschappen te halen. Waaronder een taart voor Dean zijn verjaardag die hij zelf mocht uitkiezen. Tarras is een ontzettend klein plaatsje zonder winkels of andere voorzieningen. De dichtstbijzijnde winkels zijn in Cromwell, en dat is zo’n 20 minuten rijden bij Tarras vandaan. Toen we klaar waren met de boodschappen konden we door naar Tarras, waar we dan iets na vieren zouden arriveren bij Ardgour Strawbale B&B. Hier blijven we 6 nachten, 7 dagen. We verblijven in een gastenverblijf wat vlak naast de woning van Claire en Geoff ligt. Hier hebben we twee slaapkamers met ieder een eigen badkamer en keukentje. De slaapkamers kunnen worden gescheiden door een tussendeur. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door Claire en Geoff. En werden we door Claire op de hoogte gebracht van alle huisregels tijdens ons verblijf.

Hierna konden we onze spullen gaan uitpakken. Die avond zou Claire voor ons koken, en terwijl we aan het uitpakken waren kwam Claire tussendoor de salade en de toetjes alvast brengen en bij ons in de koelkast zetten. Rond 18:30 uur was het tijd voor het eten en konden we achter het huisje in de tuin plaatsnemen. Naast de salade bracht Claire nog heerlijke aardappeltjes en steaks. En als toetje hadden we de vers geplukte framboosjes uit eigen tuin. Na het eten was het voor de kids de hoogste tijd om te gaan slapen. Omdat we hier maar twee slaapkamers hebben hadden we ze alle drie op één kamer gelegd. Ze zijn vervolgens heel erg lief gaan slapen (ze waren kapot), maar de ochtend erna waren ze met zijn drietjes wel extreem vroeg wakker!! Dat was niet helemaal de bedoeling. Onze Dean is altijd al een vroege vogel in de ochtend, maar Jody en vooral Dave hebben echt wat meer slaap nodig. Dus dit was geen succes. Diezelfde avond moesten Ro en ik nog even aan de bak, omdat Dean de volgende dag jarig was. Voor het inpakken van de kadootjes, en het in elkaar zetten van de verjaardagskroon, moesten we uitwijken naar de achterbak van de auto omdat we de kids niet wakker wilden maken met al dat geritsel. Grrrr, ook hier zaten tijdens het inpakken Sandfly’s dus dat klusje hebben we zo snel mogelijk geklaard! Zo’n anderhalve week geleden kon Dean niet wachten tot hij jarig zou zijn, maar de laatste dagen hadden we hem er niet meer over gehoord. Zijn verjaardagstaart heeft hij uitgezocht onder het mom van “dan hebben we hem alvast”. Maar eigenlijk heeft hij niet in de gaten dat hij morgen jarig is. Het wordt morgen dus echt een verrassing, zijn verjaardag!

De volgende ochtend bleven de kids lekker lui in hun bed liggen met hun Ipads, terwijl papa druk bezig was om, achter de gesloten deur, de slingers en ballonnen op te hangen. Aangezien onze verjaardagen op reis anders gevierd worden dan thuis besloten we er een twist aan te geven en de kadootjes voor Dean in de tuin te verstoppen. Toen we eenmaal klaar waren met onze “geheime” voorbereidingen was het eigenlijk al tijd voor het ontbijt, wat om 8:30 uur gepland stond. Kort voor het ontbijt hadden we nog even een leuk gesprekje met Dean, over welke dag het eigenlijk was die dag. Uhm….zondag……..uhm……de 16e…..van December…..was er toen niet iets speciaals??? Het duurde even voordat hij in de gaten kreeg dat het zijn verjaardag was. Direct daarna vroeg hij ons of wij dan wel aan kadootjes voor hem hadden gedacht, maar al gauw bedacht hij dat wij die dan ook waren vergeten. Hij had ons immers niet naar een winkel zien gaan om kadootjes te kopen en had ons ook niet met kadootjes gezien. Wij moesten het dus ook vergeten zijn was dus zijn conclusie. En voor eventjes besloten we daarin mee te gaan. We zouden dan nog wel kadootjes voor hem gaan kopen…..Die lieve Dean vond het allemaal prima, en taalde verder niet om zijn kadootjes. Met zijn raceauto-verjaardagskroon op liep Dean trots met ons mee naar de woonkamer van Claire en Geoff, waar het ontbijt werd geserveerd en waar hij natuurlijk ook een hand kreeg van Claire en Geoff. Als jarige job mocht hij een plekje kiezen aan tafel. Na het ontbijt liepen de kids via de achtertuin (waar de kadootjes voor Dean verstopt lagen) terug naar het gastenverblijf. En hoewel er een aantal kadootjes toch behoorlijk in het zicht lagen, liepen ze er tot onze verbazing alle drie gewoon langs af zonder ze te zien!! Papa en mama lagen in een deuk. Al gauw riepen we Dean erbij en hebben we hem dusdanig gepositioneerd dat hij de kadootjes wel MOEST zien. En vanaf dat moment was het hek van de dam. Helemaal enthousiast rende hij door de tuin, op zoek naar kadootjes terwijl hij vergezeld werd door Jody en Dave. Die het op hun beurt wel een beetje moeilijk vonden om de kadootjes dicht te laten, maar gelukkig mochten ze af en toe helpen. Toen zijn zoektocht voorbij was had hij weer een leuke verzameling auto’s bij elkaar, waaronder een bestuurbare auto, een transformer (Bumblebee) auto, en wat te snoepen. Dat beloofde dus een hele leuke speelmiddag te worden! We zijn die ochtend nog even naar Cromwell gereden omdat daar een boerenmarkt werd gehouden. Geoff stond er ook met een kraam waarop hij diverse soorten eigen geperste olijfolie verkocht. Wij kochten er een bak kersen, aardbeien en frambozen, en voor de kids nog een heerlijke ijsco. In de supermarkten is het lastig om aardbeien of frambozen te kopen. Hetgeen wat wij zijn tegengekomen was vaak al erg gekneusd of zelfs beschimmeld. Dus we waren erg blij met het verse fruit! Eenmaal terug in het huisje doken we met zijn allen op het verse fruit, en was het zo op. Hierna was het tijd voor de taart en mocht Dean 7 kaarsjes uitblazen. Samen met Claire, die we ook hadden uitgenodigd, genoten we van de chocolade/kersen taart, hij was heel erg lekker! Terwijl Dean die middag met zijn nieuwe auto’s speelde, en Jody een filmpje keek op haar Ipad heeft Dave even een middagdutje gedaan. ’s Avonds aten we pannenkoeken, op verzoek van de jarige job en al gauw was het bedtijd voor de kids. We besloten om voor de nacht de indeling anders te doen. Dean en Jody zouden ieder in een eenpersoons bed op de ene slaapkamer slapen, waarna papa later ook in een eenpersoonsbed daar zou slapen, en Dave zou met mama in het tweepersoonsbed slapen. Maar Dave had die middag blijkbaar zo goed geslapen dat hij helemaal niet meer aan slapen dacht! Hij is de hele avond wakker gebleven en is pas rond 23:00 uur in slaap gevallen. Zo’n middagslaapje heeft dus ook zo zijn nadelen. Dave zit momenteel net ertussenin. Als hij hele dagen op blijft dan wordt hij toch wel erg moe, maar als ie dan ’s middags een dutje doet, gaat hij ’s avonds niet meer makkelijk slapen en houdt hij daarmee ook Dean en Jody wakker. Lastig…

De dag erna was het weer tijd voor lesjes. Daar besteden we ongeveer anderhalf á twee uur tijd aan per lesdag. In vergelijking met school is dat natuurlijk heel erg kort, maar voor de kids is het erg intensief. We zijn immers constant met ze bezig. Waardoor ze het na die tijd echt wel gehad hebben. Inmiddels is dit moment van de dag ook voor Dave “routine” en weet hij dat hij zichzelf in die tijd moet vermaken met speelgoed of op zijn Ipad. Hij doet dit meestal heel erg goed, waardoor wij ons met Dean en Jody kunnen bezighouden. Na de lesjes hebben we geluncht en hebben de kids heerlijk rondom huis gespeeld met de nieuwe auto’s, en met de kinderstep en fiets die Geoff en Claire hier voor hun kleinkinderen hebben staan. Dean en Jody vonden het heerlijk om weer even te kunnen fietsen! Dat missen ze wel tijdens onze reis. Maar helaas hebben we in de auto geen ruimte over voor fietsjes of stepjes, anders hadden we die zeker al gekocht! We hopen dat we straks wel wat fietsjes of stepjes kwijt kunnen in de camper. Richting het einde van de middag was Geoff klaar met al zijn klusjes en werden we getrakteerd op een farmtour. Achter zijn quad had Geoff een aanhanger gehangen waarin de kids en mama mochten zitten terwijl Geoff ons over zijn terrein heen reed. Tussendoor stopten we om eetbare paddenstoelen te plukken. Geoff liet de kids zien hoe ze dat moesten doen, en dus plukten ze ieder een eigen paddenstoel. Hierna vertrokken we richting de olijfbomen die voor en achter de boerderij te vinden zijn. In totaal hebben ze er 300. En eenmaal per jaar worden de olijven met de hand geplukt om er vervolgens olijfolie van te maken. Voor nu konden we alleen nog de baby-olijfjes in wording zien hangen. Daarna reden we bergopwaarts naar de schapenweide. Met zijn allen liepen we de wei in en keken we naar de schaapjes die ons maar eng vonden. Geoff deed nog een aardige poging om een lammetje te vangen zodat de kids deze konden aaien. Maar Geoff is de jongste niet meer hahaha, dus hij kwam met lege handen terug :-). Daarna reden we weer, langs de vijver af, richting de boerderij. Hier maakten we onszelf vlug even klaar om vervolgens te gaan uit eten bij Five Stags. Een restaurant keten hier in Nieuw-Zeeland, waar we al eens eerder hadden gegeten in een andere plaats. Een leuk gezellig ingericht restaurant, wat zeer geschikt is voor kids. Ze krijgen er een kleurplaat en bij het kindermenu hoort uiteraard ook een lekker ijsje. Deze keer was Jody het niet eens met de kleurplaat die ze kreeg. Ze wilde namelijk dezelfde als Dean. Mondig als ze is, stapt Jody dan ook direct naar de ober om op haar beste engels te vragen om een andere tekening. Die beste man liet haar kiezen uit een aantal kleurplaten, waarna ze uiteindelijk koos voor een kameleon. Tevreden kwam ze teruggelopen naar onze tafel, en liet ze trots haar nieuwe kleurplaat zien. Waarop Dean vervolgens ook een kameleon wil……dus mevrouwtje loopt weer terug naar de ober, en weer krijgt ze het voor elkaar om, in haar beste engels  (my brother wants this one tjoe), ook een kameleon voor Dean te scoren.  Voor ons is het erg leuk (en soms ook beschamend) om te zien hoe initiatiefrijk ze is en hoe ze alles in een vreemde taal voor elkaar krijgt. Gelukkig konden ze er in het restaurant ook om lachen.

Tijdens ons verblijf had Claire ons gewezen op een hele mooie rit door de bergen. Een soort mini Grand Canyon noemde ze het. Op dit totale traject zijn er 32 hekken die je tijdens de rit moet openen en sluiten. Nadat we die dag de lesjes hadden gedaan besloten we om deze autorit te gaan maken. Volgens Claire zou hij zo’n anderhalf uur duren. En aan het eind zou er een plek zijn waar je voor weinig geld goed kunt lunchen.  Een paar honderd meter van hun boerderij begon deze off-road weg. Al gauw troffen we het eerste hek met daarop een bord. De boodschap was dat het rijden in dit gebied op eigen risico was, en dat je zelfvoorzienend moet zijn in geval je vast zou komen te zitten met de auto. Dus dat maakte het wel spannend!! Maar hey, we hadden een 4×4, dus we gingen ervoor! De hekken verschenen regelmatig achter elkaar met een paar 100 meter ertussen. Waardoor ik al gauw besloot om maar gewoon naast de auto te gaan staan/hangen terwijl Ro naar het volgende hek reed. Onze auto is voorzien van brede sidebars, dus dat ging perfect en was nog eens superleuk ook! De wind in mijn haar!! Mooi uitzicht, en weer…..niemand anders te bekennen in dit ruige Nieuw-Zeelandse landschap.  Behalve heel veel schapen. We bevonden ons dan ook ín de weides van de schapen, aangezien die hele gebieden beslaan. We moesten dan ook goed oppassen dat we geen schaap aan zouden rijden! Naarmate de rit vorderde werd het off-road rijden steeds uitdagender. Door de hevige regenval van de laatste weken was de weg op sommige stukken erg slecht begaanbaar geworden.  Er zaten gigantische gaten en kieren in de weg, waar Ro de auto doorheen en overheen manouvreerde. Op één plek reden we over een grote scheur in de weg, waar op het allerlaatste moment nog even een schaap uit sprong! Het was dus echt oppassen geblazen! Intussen vonden Dean en Jody het ook leuk om de hekken open en dicht te doen. Onderweg kwamen we enkele kleine overstromingen tegen die geen probleem opleverden. Totdat de weg werd onderbroken door een klein riviertje. Aarzelend keken we elkaar aan….kunnen we hier wel doorheen?? Om een goede inschatting te kunnen maken besloten we even uit te stappen en het water te inspecteren. Het diepste punt zou ongeveer 50 cm zijn. De rivierbedding bestond uit grote en kleine ronde keien en het water stroomde behoorlijk snel. Hmmm, zou het kunnen? Als we vast zouden komen zitten dan hadden we wel een groot probleem. We waren inmiddels al een heel eind op weg en wisten niet hoe lang de rit nog zou duren. De voorspelde anderhalf uur van Claire waren ook al voorbij. Daar stonden we dan, in the middle of nowhere, en dus hadden onze telefoons ook geen bereik. De kids vonden het overleg tussen mama en papa maar lang duren en waren inmiddels uit de auto geklommen om bij het water te gaan spelen. Ze vonden het dilemma van papa en mama toch ook wel een beetje spannend. Papa en mama overlegden door……Hmmm, het is een 4×4, wat kan deze auto allemaal precies??? Ro besloot om het autoboekje er maar eens bij te pakken. Daarin stond dat deze auto zou kunnen zijn uitgerust met een speciale knop voor het oversteken van rivieren……..Dus ja, wij meteen zoeken naar die knop. Blijkt hij helaas niet in ónze auto te zitten. Uiteindelijk hadden we genoeg van dit vraagstuk en vertelden we de kids dat ze, net als ons, in de auto moesten gaan zitten. De kids klommen weer in de auto en gingen met enige spanning op hun gezichtjes zitten.  “Hou je goed vast” riepen we, en daar gingen we dan, door het riviertje…….met alle gemak baande de auto zich een weg naar de overkant. Waarom moesten we daar zo lang over nadenken???? Het was duidelijk, wij, als Nederlanders met over ieder watertje een brug, hadden “onze” auto wel heel erg onderschat!  Gelukkig waren we helemaal alleen met ons vijfjes dus konden we mooi onszelf uitlachen, daar in het ruige Nieuw-Zeelandse landschap :P!

Niet lang hierna kwamen we weer in de bewoonde wereld, waar we in een kleine lunchroom/ijssalon tosties en een ijsje hebben gegeten. Vervolgens reden we via een andere route terug naar Claire en Geoff, die we nog konden verblijden met eetbare paddenstoelen die we onderweg hadden gevonden. Die avond aten we bij Claire en Geoff. Doorgaans hebben zij vaak oudere stellen te gast in hun B&B, dus de kids brachten een hoop leven in de brouwerij, waar vooral Geoff ontzettend van genoot. Hij vond het dan ook leuk om  samen met ons te hebben gegeten. Na het eten lieten we de foto’s en filmpjes zien van de rit die we hadden gemaakt. Geoff en Claire waren ook enigzins verbaasd over de slechte staat van de weg, en de hoeveelheid water in het riviertje. Dus ons dilemma onderweg was toch wel enigzins terecht geweest. Met een gewone auto was er in ieder geval geen doorkomen aan! Claire gaf ons nog meer tips over wat we allemaal in de omgeving kunnen doen, en daarna was het voor de kids weer de hoogste tijd!

De dag erna hebben we naast de lesjes, die dagelijks weer aan bod komen,  een rustig dagje gehouden. Als voorbereiding op de kerst hadden we een leuke advertentie gemaakt. We hoopten namelijk dat we tijdens kerst ook iets gezelligs konden doen met een ander gezin met kinderen. Het zou leuk zijn voor de kids als ze naast hun broertjes of zusje ook eens met andere kindjes konden spelen. Helaas heeft die mogelijkheid zich tot nu toe niet zo vaak voorgedaan. Dus misschien hadden we op deze manier wel succes? We besloten om naar Wanaka te rijden voor een lunch, en om dan ook meteen daar de drie advertenties op te hangen in de supermarkt. De eerste supermarkt (New World) vond het prima als ik onze advertentie ophing, dus dat was zo gedaan. De tweede supermarkt (Four Square) deed niet aan advertenties, maar zij stuurden me naar de bieb. Helaas bleek de bieb geen “persoonlijke” advertenties op te willen hangen, dus werd ik naar een gebouw gestuurd waar men zich bezighield met hulpverlening aan mensen die het niet breed hadden. Van daar uit werd ook een soort voedselbank georganiseerd. Onze advertentie werd aangenomen en mochten er geschikte gezinnen voor zijn, dan zou er contact met ons worden opgenomen. De laatste advertentie hebben we uiteindelijk in Cromwell gehangen, toen we nog even de laatste boodschappen deden voor die dag. Hopelijk krijgen we een reactie!

Ardgour Strawbale B&B ligt in een prachtig gebied tussen de bergen, waar zich ook veel oude goudmijnen bevinden. We hebben dus ook een bezoek gebracht aan Welshtown, een historisch mijnwerkers dorpje. Na een klein stukje rijden kwamen we bij het oude dorpje aan. We zagen veel overblijfselen van wat ooit huisjes of schuurtjes waren geweest. Deze bestonden voornamelijk uit de muren zodat we goed konden zien hoe groot, of eigenlijk hoe klein die huisjes vroeger waren geweest. De mijnen bevonden zich niet ver van de huisjes vandaan en waren vanwege de veiligheid afgeschermd met betongaas. Ondanks deze maatregelen was het toch niet onverstandig om de kindjes heel dicht bij ons te houden, aangezien er nog voldoende gaten en afgronden waren die niet of niet voldoende waren dichtgemaakt. Ze zijn echt ontzettend diep!! Al het gesteente wat vroeger uit de mijnen is gehaald lag nog op diezelfde plek als waar men het toentertijd had achtergelaten. Enorme bergen los gekapt gesteente. De kids vonden het erg interessant en besloten dus ook wat gesteente mee te nemen. We wisten dat Geoff werkzaam is geweest als geoloog, dus we vertelden de kids dat Geoff misschien wel meer over hun verzamelde stenen kon vertellen als we terug bij de B&B waren.

Nadat we Welshtown hadden bekeken besloten we nog naar een andere mijn te gaan. Deze oude goudmijn was tot 60 meter diep begaanbaar, wat het natuurlijk nóg levendiger maakt voor de kids! Toen we met zijn allen voor de ingang van de mijn stonden keken we in een pikdonker gat. Maar al gauw kwamen Dean en Jody met de oplossing, om de lampjes van onze telefoons te gebruiken. Dean besloot dapper om voorop de mijn in te lopen. In een treintje gingen we dan de mijn in. De kids konden gewoon lopen, maar papa en mama moesten continue gebukt blijven. Er leek geen eind aan die 60 meter te komen! Helemaal aan het eind aangekomen vonden we nog een Geocash kistje met daarin een vochtig kladblokje waarin mensen hun naam en de datum van hun bezoek achterlieten. We besloten gauw weer rechtsomkeert te maken en liepen deze keer met Jody voorop terug de mijn uit. Aan het einde van de mijn maakte Jody helaas een vervelende val waardoor ze haar scheenbeen flink hard had gestoten. Maar gelukkig kon ze toch nog verder lopen. Hierna klommen we bergafwaarts naar “the Battery”, een enorm apparaat waarmee men in die tijd het gesteente verpletterde.  Nadat we wat fotootjes hadden gemaakt besloten we weer omhoog te klimmen. Jody had toch wel last van haar beentje, dus gniffelend zat ze bij mama op de rug, terwijl ze in de hitte  de berg op werd gesjouwd. Het was mooi geweest en dus besloten we terug te gaan naar de B&B. Omdat we de volgende ochtend weer zouden vertrekken konden Dean, Jody en Dave nog even aan de slag om alles op te ruimen. Ze hadden de afgelopen dagen een uitgebreid wegennet neergelegd, met zelfs inhaalstroken, van allemaal kiezensteentjes. Hier waren ze heel lief mee aan het spelen met hun auto’s. Voordat het bedtijd voor ze was hadden ze alles keurig opgeruimd en waren er geen sporen meer te bekennen van de drie spelende kindjes van de afgelopen dagen. Helaas kwamen we er te laat achter dat Geoff, die het zo fijn vond om ze hiermee te zien spelen, er nog graag een foto van had willen maken. Wij hadden er zelf ook niet aan gedacht, stom!

Op de dag van vertrek lieten de kids na het ontbijt nog hun verzamelde stenen uit de mijn aan Geoff zien. Hij vertelde dat we Kwarts hadden gevonden. Kwarts is een aanwijzing dat er ook goud in de buurt moet zijn, dus het was niet zo gek dat we dit hadden gevonden bij de goudmijn. We hadden ook nog vrij zachte stenen. Dit bleek modder te zijn die na of tijdens een vulkaanuitbarsting is overspoeld door lava. Hierna hebben we nog een leuke groepsfoto gemaakt met zijn allen, waarop de twee oudsten besloten om ook nog foto’s te willen maken van Claire en Geoff met hun ipads. Ze waren zo lief om voor de kids te gaan poseren. En ook mocht hun oude hond Mexx (15 jaar) niet ontbreken. Hier hebben de kids heel wat mee geknuffeld tijdens ons verblijf.

Nadat we uitgebreid afscheid hadden genomen stapten we in de auto, op weg naar ons volgende plekje in Albert-town, vlakbij Wanaka. Hier hadden we een huis gehuurd voor 10 dagen. De eigenaars verhuurden regelmatig hun eigen huis terwijl zij ergens anders in de buurt verbleven. Bij aankomst bleek het dan ook een heel net en compleet huis te zijn. Met een leuke tuin, voorzien van schommel en trampoline, en in huis was ook een speelgoedkast aanwezig. Succes gegarandeerd dus! Daarnaast kregen we er twee katten bij waar we tijdens ons verblijf voor zouden zorgen. Omdat Albert-town maar zo’n 30 minuten van Tarras af ligt (waar we vandaan kwamen) hadden we die dag nog tijd genoeg om wat te doen. Aangezien het al bijna kerst was (en we nog geen kadootjes hadden voor de kids) besloten we dat ik (Jo) naar Wanaka zou rijden om kerstinkopen te doen. Ro heeft zich die middag met de kids bezig gehouden. ’s Avonds lieten we Domino’s , pizza’s bij ons bezorgen en toen de kids eenmaal in bed lagen kon mama aan de slag met het inpakken van de kadootjes. Normaal gesproken vieren we Sinterklaas, maar omdat we dit jaar amper ruimte hebben voor het meenemen van kadootjes (het moet immers allemaal in de huurauto passen) en het ook totaal niet speelde bij de kinderen, besloten we om Sinterklaas heel stilletjes aan ons voorbij te laten gaan. Vandaar dat we dit jaar met kerst toch wat leuke kadootjes wilden geven. Kleine kadootjes, aangevuld met leuke Nieuw-Zeeland T-shirts en wat snoepelarij….dat ging wel lukken!

De dagen voor kerst hebben we heel rustig aan gedaan. Iedereen was toch wel erg moe, en we moesten allemaal even bijkomen. In overleg met de kids hadden we besloten om een korte kerstvakantie in te lassen en dus even geen lesjes te doen. De kids hebben zich prima vermaakt in en rondom het huis met het aanwezige speelgoed en met hun eigen autootjes. Tussendoor hebben we een aantal leuke kerstfilms gekeken. Dean vond het erg belangrijk om melk en koekjes klaar te zetten voor de kerstman, dus die heeft hij zelf uitgezocht in de winkel. Mama heeft tussendoor de kerstboodschappen gedaan in Wanaka (was érg druk!). Albert-town ligt 7 minuten rijden van Wanaka af. Wanaka is een erg toeristische plek en stroomt in het hoogseizoen echt over van de toeristen. Vooral veel Aziaten. Er zijn veel te weinig parkeerplekken voor de toestroom van toeristen. De supermarkt ligt ook nog eens in het centrum, wat het niet makkelijk maakt om je auto even te parkeren om boodschappen te doen. Maargoed, de kerstboodschappen waren gelukt! Dean en Dave zijn nog even onder handen genomen met een kam en een kleuterschaar. Die kunnen er voorlopig weer even tegen. Nu ze zo’n beetje hetzelfde kapsel hebben lijken ze nóg meer op elkaar! En we hebben vanwege het prachtige weer ook nog even de waterkant opgezocht van Lake Hawea. De auto konden we mooi vlak bij de waterkant neerzetten, zodat papa en mama de kofferbak als zitplek konden gebruiken terwijl we de kids ondertussen in de gaten konden houden. De waterkant bestond uit allemaal stenen, dus dat was alles behalve comfortabel. Maar daar kun je natuurlijk wel geweldig mee spelen! Gauw genoeg werd er begonnen met het bouwen van dammetjes. En “stap” stenen in het water. Kortom, ze hadden erg veel plezier. Zo’n anderhalf uur later, toen er enkele andere mensen een bezoekje aan het meer brachten met hun boot achter de auto, bleek dat we onze auto midden op de lokale “boat ramp” hadden gezet. Maar ja, dat was alleen bekend onder de locals, er stond geen bordje of iets dergelijks, dus ze namen het ons niet kwalijk. Die Kiwi’s zijn zo moeilijk niet haha, en dus vonden ze het prima als we bleven staan terwijl ze vlak naast de boat ramp hun bootje in het meer lieten zakken. Voor de kids natuurlijk erg leuk om naar te kijken. De zon was behoorlijk sterk dus besloten we na een kleine twee uur uit de zon te gaan. Op kerstavond heeft Dean de melk en koekjes klaargezet bij de kachel, en nadat de kids in bed lagen is mama aan de slag gegaan met het ophangen van chocolaatjes in de heerlijk kitscherige kerstboom die de bewoners van het huis hadden neergezet. En ook de kadootjes konden nu onder de boom. Kerst in Nieuw-Zeeland is absoluut niet te vergelijken met kerst in Nederland. Het hele winterse gevoel ontbreekt, doordat het hier zomer is. Gezellig samenzijn bij de kachel is er dus niet bij. Voor zover wij hebben gezien is kerstversiering maar heel minimaal en is de kerstboom hier in huis dan ook de enige die we hebben gezien. Kerst wordt vaak met vrienden en familie gevierd rondom de BBQ. Ook helemaal niet verkeerd! Maar wel heel anders als je de Nederlandse kerst gewend bent.

Eerste kerstdag was het natuurlijk feest!! De kinderen konden zich niet bepaald houden aan de afspraak die we de avond ervoor met ze hadden gemaakt. “Blijf op je kamer tot papa en mama jullie komen halen”. Juist ja, de kids lieten papa en mama mooi links liggen en besloten met zijn drietjes de woonkamer te gaan inspecteren om te zien of de kerstman écht geweest was. Die magische kerstman bleek met zijn dikke lijf door een kachelpijpje met een doorsnee van 25 cm te zijn gekropen! Hij had alle koekjes opgegeten, misschien iets te gulzig want er lagen overal kruimels. De melk was bijna helemaal op, en nog het allerbelangrijkste, er lagen kadootjes onder de boom!! En die moesten natuurlijk ook al even gevoeld worden. Of misschien toch ook al worden opengemaakt? Nee…gelukkig kwamen daar papa en mama aan die dit net op tijd konden voorkomen en die drie super enthousiaste stuiterballetjes even tot bedaren moesten brengen. We besloten om nog voor het ontbijt samen, om de beurt, de kadootjes open te maken. Wat waren ze blij! Na het ontbijt hebben ze dan ook heerlijk gespeeld met hun nieuwe speelgoed en hebben we lol gehad met de Rocket Balloons die ze kado hadden gekregen. Opblazen lukt ze nog niet zelf, maar loslaten uiteraard wel. Een lol dat ze hadden! Die middag hebben we samen een kerstfilm gekeken met toastjes en lekkers erbij, en ’s avonds hebben we een heerlijke BBQ gehad. Tweede kerstdag zijn ze de hele ochtend met hun nieuwe lego bezig geweest. Met wat hulp van papa en mama werden er mooie bouwwerkjes gemaakt.  Ondanks het feit dat we geen reacties hadden ontvangen op onze advertentie hebben we een leuke  Kiwi-kerst gehad :-).

De dag na kerst hebben we de lesjes meteen weer opgepakt. De komende tijd wordt ons reisschema iets intensiever, waardoor we meer reisdagen hebben. Op reisdagen doen we geen lesjes, dat zijn als het ware onze “weekenden”. Dus de dagen waarop we wel tijd hebben voor lesjes doen we deze ook zoveel mogelijk. Na de lesjes hadden we een korte lunch en moesten Dean, Jody en mama zich klaar gaan maken. We hadden namelijk iets leuks geregeld. Wij gaan met zijn drietjes raften op de Clutha river! De hoeveelheid “grades”, van 1 t/m 6, geeft aan in hoeverre een rivier makkelijk of moeilijk begaanbaar is met een raft. 1 Is simpel, 6 is extreem moeilijk. Wij gaan een stuk bevaren met grade 2 en 3. Hoger dan 3 mag pas als kinderen 16 jaar zijn. Via e-mail had ik al contact gehad met Finn, onze gids en ervaren rafter. De start van ons ruim drie uur durende tochtje was vlakbij ons huis. Hier ontmoetten we Finn, en ook de andere 5 mensen die meegingen. Dean en Jody waren de enige kindjes. Zij mochten samen met mama voorin in het midden van de boot. Een veilige plek, maar ook een beetje een saaie plek, want hierdoor zaten wij niet op een positie om mee te roeien. Gelukkig mochten de kindjes af en toe samen met een van de andere mensen uit het gezelschap mee-roeien. Ondertussen vertelde Finn van alles over de omgeving. Hij heeft er zijn levenswerk van gemaakt om de rivier in stand te houden en om de weerskanten van de rivier terug te brengen in hun oorspronkelijke staat, met daarin vooral en diversiteit aan inheemse bomen en planten. Momenteel is hij bezig om in een gedeelte alle dennenbomen weg te halen. Wat eigenlijk neerkomt op monnikenwerk, als je  ziet hoeveel dennenbomen er staan. Al het geld wat hij binnen brengt met de rafting tours besteed hij aan de rivier (zegt-ie ;-)). Ongeveer halverwege meerden we onze raft aan om gezamenlijk Manuka thee te drinken. De thee moesten we wel zelf eerst plukken. Gelukkig stonden er langs de waterkant vele Manuka bomen, waarvan we de kleine blaadjes gingen verzamelen. De Manuka kan een kleine boom of struik zijn, die familie is van de Mirte. James Cook was degene die de boom de naam “Tea Tree” gaf. Hij gebruikte de blaadjes om er een theeachtige drank van te maken. Finn had gemberkoekjes meegenomen voor iedereen en bereidde de thee volgens een oude traditie. Het water schepte hij met een soort kookpan rechtstreeks uit de rivier (99%puur water 1% vis volgens hem) en kookte hij samen met de verzamelde blaadjes boven een gasstel. Toen het water eenmaal aan de kook was pakte hij het van het vuur en begon vervolgens met de pan in de rondte te zwieren boven zijn hoofd. Zo kon de smaak er goed intrekken. Nadat we allemaal een mok thee hadden gekregen kon het theeleuten beginnen. De kids (en ikzelf eigenlijk ook, maar ik heb hem toch weg gewerkt) waren na 1 slok al klaar met hun thee. Ze vonden de thee niet te drinken. Ik grapte nog tegen Finn waar hij de suiker had gelaten, maar helaas ontbrak het niet alleen aan suiker, maar ook aan humor bij Finn.  De koekjes waren lekker, en toen alles op was konden we weer de rivier op. Ons grootste rafting gedeelte bestond uit grade 2 en op het einde was er een deel wat bestond uit grade 3. Dat was aan het eind van een gedeelte wat men hier “The Snake” noemt. En het desbetreffende grade 3 stuk heet Devils Nook. Hier was sprake van sterke stroming, onderstroming ook, en er ontstonden behoorlijke draaikolken. Zo groot, dat we daar volgens Finn echt niet in wilden belanden met onze raft. Dean en Jody vonden het grootste rafting gedeelte erg saai. De verhalen van Finn waren allemaal in te snel Engels, dus ze konden er niet veel van volgen. Finn hield het allemaal erg informatief en serieus, waardoor vooral Jody er halverwege al klaar mee was. Desondanks lieten ze zich heel lief meevaren en leefden ze op toen we “eindelijk” in het wildere water van de rivier terecht kwamen. Jody schaterde van het lachen, terwijl alle anderen druk bezig waren om de raft te sturen door het wildere water. Toen iedereen (behalve Finn) eenmaal in de gaten kreeg dat er twee kleine snelheidsduiveltjes in de raft aanwezig waren leek het ijs te zijn gebroken en ontstond er meer interactie met de kids. Helaas waren we toen al gauw op het eindpunt, waar Jody en Dean nog even druk hebben gespeeld met twee twintigers die ook in de raft hadden gezeten. Gauw genoeg werden we opgepikt door een busje en naar het startpunt gebracht, vanwaaruit iedereen weer vertrok. Ook papa kwam ons weer ophalen. Hij had ondertussen met Dave in het drukke Wanaka boodschappen gedaan. Hij was er maar liefst tweeënhalf uur mee bezig geweest!! Hierna vlug naar huis om te eten en daarna was het bedtijd voor de kids.

De volgende dag besloten we om na de lesjes terug te rijden naar Tarras. Waar we hiervoor waren geweest bij Ardgore Strawbale B&B. Dean had daar namelijk zijn vest laten liggen. Gelukkig was het meer 30 minuutjes rijden, dus waren we er zo. Geoff wist dat we eraan kwamen dus die stond ons al op te wachten. Hij vond het leuk om de kids weer even te zien. Nadat we weer vertrokken reden we door naar Queenstown. Hier hebben we het Kiwi Birdlife Park bezocht. Want ja, we wilden natuurlijk ook wel even een Kiwi in het echt gezien hebben. Ook al leven ze hier in gevangenschap. Dit park is actief in het uitbroeden van Kiwi eieren om vervolgens de Kiwi’s, als ze groot genoeg zijn, terug te plaatsen in het wild. Daarnaast is het ook een opvang voor andere soorten inheemse vogels zoals de Kea, de New-Zealands Pigeon, de Weka, en nog een aantal andere soorten. In de donkere kamers bevonden zich de Kiwi’s, aangezien zij alleen bij schemering en ’s nachts actief zijn. Ze waren groter dan we hadden verwacht! Ze hebben echt het formaat van een middelmatige kip. Bijzondere diertjes om eens in het echt te zien. Na ongeveer een uur hadden we het park gezien. Het is niet zo’n groot park, maar wel leuk om eens te bezoeken. We wilden niet in het drukke Queenstown op zoek gaan naar een restaurantje dus we besloten om naar Arrowtown te rijden. Een oud historisch plaatsje waar nog een heleboel oude gebouwen te bewonderen zijn waarin nu ook nog allerlei, veelal toeristische, winkeltjes worden gehuisvest.  Hier vonden we een leuk restaurantje waar we heerlijk gegeten hebben. Na het eten besloten we direct weer terug te rijden naar ons huis in Alberttown, aangezien dat nog wel een eindje rijden was. Maar wat was die rit weer prachtig!! Deze keer gingen we de hoogte in, waar we een prachtig uitzicht hadden. Niet alleen over het landschap, maar deze keer waren de wolken erg spectaculair! De wolken leken wel wat op tornado’s. Dat moesten we natuurlijk even vastleggen. Vervolgens reden we via een smalle weg tussen de bergen (was ook weer heel apart!) weer omlaag. Toen we eenmaal thuis kwamen was het al 20:00 uur geweest en konden de kids meteen naar bed.  Die avond hebben papa en mama nog een (gepland) uitgebreid Skype gesprek gehad met juf Ingrid. Het was tijd om samen met de juf een uitgebreid formulier in te vullen over wat Jody op diverse gebieden (sociaal, emotioneel, taal, rekenen, motoriek) beheerst. Hierna was het voor ons de hoogste tijd om te gaan slapen!

Zaterdag en zondag hebben we weer heel rustig aan gedaan. Wel de lesjes gedaan, en daarna hebben de kids lekker in en rond huis gespeeld terwijl papa en mama alvast een beetje bezig waren rondom ons vertrek op maandag. De laatste was werd gewassen. We hebben alvast wat spullen opgeruimd en ingepakt. Papa is ook weer geknipt, dus die kan er voorlopig ook weer tegen. En zo ging het weekend voorbij. Het plan is om na ons vertrek naar Puzzeling World in Wanaka te gaan. Een leuk park voor kinderen waar buiten een groot doolhof ligt, en waar ze in het bijbehorende gebouw door de diverse illusie kamers heen kunnen lopen. In de centrale ruimte die dienst doet als entree en lunchroom kunnen kinderen (en volwassenen) per tafel verschillende soorten puzzles maken. Nadat we eerst door de illusie kamers waren gelopen (erg leuk en leerzaam!) besloten we het doolhof te betreden. Kinderen onder de 14 moesten begeleid worden door een volwassene. Het doel was om de vier torens ( blauw, rood, geel en groen) te vinden, en daarna op zoek te gaan naar de uitgang. In het doolhof waren ook diverse trappen verwerkt, wat het wel erg leuk maakte. En ondanks de trappen werd je helaas niet veel wijzer over hoe je precies moest lopen. Met goeie moed, en iedereen voorzien van een dikke laag zonnebrandcrème,  gingen we op pad en al gauw genoeg vonden we de eerste twee torens. Niet lang daarna volgde de derde. Maar die vierde liet toch nog best lang op zich wachten. Wijzelf, maar vooral de kinderen hadden het helemaal gehad met het doolhof. De verzengende hitte en het gebrek aan schaduw maakte het er niet makkelijker op. Vervolgens kwam bij de kids de dorst en de honger om de hoek kijken, en toen was het helemaal gedaan! Op het moment dat we besloten om de laatste toren maar te laten zitten liepen we toevallig nét het juiste pad in waardoor we alsnog die vierde en laatste toren hadden gevonden.  En toen hup, naar de uitgang……als we die hadden kunnen vinden.  Dat bleek nog niet zo gemakkelijk. Met drie zeurende kids op onze hielen (“waarom brengen jullie ons niet naar de uitgang!!”, “wij hebben honger en dorst” “ik wil niet meer lopen”), en de brandende zon in onze nek, bereikten ook papa en mama zo onderhand hun kookpunt. Zodra we de deur  “emergency exit only” zagen hoefden we dan ook niet lang meer na te denken. Hoppa!! En dat was dan het doolhof. Snel richting de lunchroom, waar we even lekker konden afkoelen en bijkomen met een hapje en een drankje.

We hadden plaatsgenomen aan een tafel bij een man en vrouw en we raakten aan de praat. Zij kwamen uit Australië en waren op vakantie in Nieuw Zeeland. Samen met hun vijf kinderen, die oud genoeg waren om zelfstandig Puzzeling World te onderzoeken terwijl pap en mam een drankje dronken. Ook zij hadden veel gereisd toen hun kinderen jonger waren, dus we hadden direct een klik. Toen ze hoorden dat wij Australië nog gaan bezoeken tijdens onze reis kwamen ze met allerlei tips die we meteen noteerden, en daarnaast werden we uitgenodigd om bij hun ( Pete en Penny) op bezoek te komen als we in de buurt zijn. Zij wonen in de buurt van Sidney op een boerderij met een bijbehorend gastenverblijf waar we mogen verblijven, dus wie weet! Als het enigszins te doen is zullen we dat zeker doen! Ontzettend leuk om zo’n spontane uitnodiging te krijgen! Nadat we elkaars nummer hadden uitgewisseld moesten we weer op pad. We hadden namelijk nog een ritje voor de boeg, van zo’n drie kwartier, naar de volgende bestemming. Makarora!! Vanuit Makarora hebben we weer een leuk uitje in de planning. Iets wat we tijdens de hele reis al op onze “to do” lijst hebben staan, maar wat tot zover nog niet is gelukt. Hierover meer in de volgende blog!

Bij deze willen we al onze lezers en volgers een heel gelukkig, inspirerend, en gezond 2019 toewensen! Dat al jullie wensen en dromen mogen uitkomen! Veel liefs van ons!