Adelaide/Glenelg

En toen koos de Boeing 777 het luchtruim, waarmee we definitief Nieuw-Zeeland achter ons lieten. Een laatste glimp van Auckland en de regio Northland werden ons gegund, waarna het uitzicht veranderde in een oneindige blik op de Tasmaanse zee. De vlucht zou ca 4,5 uur duren, zodat we rond 11:00 uur lokale tijd in Adelaide ons avontuur konden vervolgen. Voor de kids lijkt een  vlucht van 4,5 uur inmiddels doodnormaal. Ze gaan zitten, doen hun riem vast, proberen het entertainment systeem uit (Dave roept dan meestal een paar keer onbedoeld een stewardess bij zich) en maken het opstijgen eigenlijk niet heel bewust mee. Gedurende de vlucht weten ze zich uitstekend te vermaken en pas toen we in Adelaide aan de gate stonden keek Jody op en was ze verbaasd dat we er al waren. De rij voor de douane viel mee, onze paspoorten waren nog steeds prima in orde en zelfs onze tassen kwamen net de bagageband op toen we aankwamen lopen. Het leek een geoliede machine. Nu was de quarantaine controle aan de beurt. Nadat we enkele controlevragen met een vriendelijke glimlach ontkennend beantwoord hadden, mochten we doorlopen. Je zou haast zeggen dat dit te makkelijk en te vloeiend ging! En ja hoor, karma kwam al snel om de hoek kijken.

Bij de autoverhuurbalie ging het mis! Tijdens het regelen van de formaliteiten voor de huurauto was Dave op een paar meter afstand aan de rand van het gebouw aan het spelen. Een buis van zo’n 8cm dik was voor de glazen wand gemonteerd om het glas te beschermen. Achter die buis was een rechtopstaande rand waarin het glas bevestigd was. Dave vond het een uitstekend idee om op die buis te gaan zitten met zijn rug naar het glas toe. Nog voor we konden ingrijpen kiepte hij al naar achteren en kwam vervolgens met zijn achterhoofd op de rechtopstaande rand terecht. Hij moest direct huilen en aan zijn huil konden we horen dat het mis was. Binnen enkele seconden liep er een straaltje bloed uit zijn achterhoofd. De dame achter de balie wist niet waar de eerste hulp was, dus Jo ging met Dave op zoek, zodat ik de formaliteiten kon afronden, om daarna de achtervolging in te zetten.

Enkele minuten later liep ik met de tassen en Dean en Jody in de richting waar Jo heen was gelopen. Jo was nergens te bekennen en ook nergens kon ik een bordje ontdekken die de richting naar de eerste hulp aanwees. Dan maar navragen bij  de airport information desk. Eerste hulp? Die hadden ze niet op de luchthaven. Met enige verwondering  vroeg ik dan maar waar iemand dan heen zou worden verwezen als er iets aan de hand was. Ik moest het echt weten. Een klein beetje paniek nam de overhand van de dame achter de balie. Nee, er is niets ernstigs aan de hand, ik moet alleen weten waar Jo en Dave heen zijn gegaan. Ze belde, wat achteraf een soort van bhv’er bleek te zijn. Ik moest even wachten, er zou iemand komen. Nog voor er iemand arriveerde, hoorde ik Jo vanaf de andere kant van de aankomst hal roepen. Dus daarop af. Dave zat in een buggy en iemand was bezig om een verband aan te brengen om zijn hoofd. Het huilen was gestopt en ook het bloeden was al flink verminderd. Tien seconden laten kwam de persoon die zich voorstelde als ehbo’er aan. Hij had niet de kennis om een diagnose te stellen en stelde voor om een ambulance te bellen. Dat leek ons niet zo’n goed idee. Er was niets levensbedreigend aan de hand en het zou naar verwachting met een ambulance alleen maar ingewikkelder worden. Een ritje naar de eerste hulp van het ziekenhuis was het alternatief. Totdat de ehbo’er bedacht dat er een medical clinic vlakbij onze eerste accommodatie was. De kliniek werd direct gebeld. Ja, ze konden Dave nakijken en er was geen wachtrij. Op naar de huurauto!

Die bleek op 5 minuten lopen buiten het gebouw in een parkeergarage te staan. We moesten nog even vechten met de stoeltjes, maar een dik kwartier later waren we klaar voor vertrek. Het was niet heel erg druk op de weg (het was eerste paasdag) zodat we binnen een kwartier bij de kliniek aankwamen. Na een administratieve checkin werd Dave al snel geholpen. De dokter vond het niet nodig om te hechten. Een beetje lijm was voldoende. De kids (die Engels inmiddels behoorlijk goed verstaan) moesten we wel even duidelijk maken dat de dokter speciale lijm heeft. Ze kunnen dus niet zomaar ieder wondje dat ze oplopen dichtpritten 😉 Voorzien met een lolly voor de troost, vervolgden we onze weg naar de eerste accommodatie in Australië: Seawal Apartments in Glenelg. Moe van de reis en de commotie besloten we die dag niet veel meer te gaan doen. We moesten nog boodschappen doen, maar dat zouden we de volgende dag wel doen. Om van de nood een deugd te maken, besloten we die avond uit eten te gaan. Jo had een visrestaurantje gevonden wat bekend stond als de beste van Adelaide. De keuken ging al om 16:00 uur open, wat voor ons erg goed uitkwam. Vanwege het tijdverschil hadden we al flinke trek!

Na een kwartier wandelen kwamen we aan bij SheShells restaurant. Een klein familierestaurant gerund door een echtpaar met dochter. We waren (uiteraard) de eerste en bleven ook de enige. Op aanraden hebben we een paar typisch Australische visjes gegeten. Erug lekker! Ook de kids konden de fish ’n chips waarderen. Gewapend met ieder een mooie schelp die ze mochten uitzoeken was de dag voorbij en lagen we allemaal voor 19:00 in bed.

Doordat het tijdverschil 2,5 uur was, waren de kids rond 4 uur al klaarwakker. Het was tweede paasdag. Eerste paasdag hadden we als ‘paasdag’ niet gevierd vanwege de reisdag. Dus om 06:45 stapte ik met de kids in de auto (mama heeft meestal minder last van het tijdverschil en sliep dus nog  😉 op zoek naar een supermarkt die om 07:00 uur al open ging. In ieder nieuw land dat we bezoeken is het even zoeken naar de supermarktketens met een uitgebreid assortiment. Die kans bleek ik nu ruimschoots te krijgen. Het doel was sowieso om ontbijtspullen te kopen en als het lukte meteen wat paas-chocolade. Dat laatste moest wel buiten het zicht van de kids gebeuren, want ja…de paashaas verstopt natuurlijk ieder jaar de eitjes 😉 Google Maps wist te vertellen dat de IGA op een kleine 10 minuten rijden al open moest zijn. En dat bleek te kloppen! Helaas bleek het meer een buurtsuper te zijn en waren de schappen ook grotendeels leeg. Op naar de volgende…en de volgende…en de volgende…de rest bleek eenvoudigweg gesloten te zijn. Uiteindelijk bij een tankstation maar wat water gekocht. Vanaf 11:00 uur zouden we meer geluk hebben. Omdat we de volgende dag naar Kangaroo Island zouden gaan waar we behoorlijk afgelegen zouden zitten, besloten we die dag meteen inkopen te doen voor een dag of 3. En Jo ging stiekem nog een keer de winkel in om wat paas-chocolade te kopen!

Kangaroo Island

De volgende ochtend gingen we op tijd op weg naar Kangeroo Island. We moesten om 12:00 uur de ferry hebben, waarvoor we uiterlijk 11:30 moesten inchecken. Met een marge van een een klein half uur vertrokken we rond 09:30. Toen we Adelaide uit reden kwamen we pas echt in aanraking met het Australische landschap. Je ziet meteen dat het een heel stuk uitgestrekter is dan Nieuw-Zeeland. En ook grijs of grauw. Moeilijk uit te leggen. Normaal kleurt droog gras een beetje geel/bruin, maar in Australie krijgt het een beetje een grijs/kleurloos uiterlijk. Hoewel heel speciaal, niet echt ‘mooi’ te noemen. Als echte first-time toeristen in Australië gingen we druk op zoek naar kangoeroe’s. We gingen er immers van uit dat die zo’n beetje overal moesten zitten. We werden niet teleurgesteld! Binnen een half uur hadden we er al een handje vol gezien. Dat beloofde wat voor Kangaroo Island! Kangaroo Island wordt omschreven als een dierentuin zonder hekken eromheen. Onder andere kangoeroe’s en koala’s leven er in het wild en zouden goed te spotten moeten zijn. Toen we bij het ferry-dok aankwamen, zagen we de boot al aan komen varen. We waren mooi op tijd en het inchecken was zo geregeld. Ik moest in de auto plaatsnemen om de auto op de ferry te rijden, de rest moest te voet via een loopbrug verder. Het laadsysteem voor de auto’s dat ze hier hanteren bleek velen malen inefficienter dan in Nieuw-Zeeland. Eén voor één werden auto’s door dokwerkers geïnstrueerd wat ze moesten doen. De ene moest gewoon vooruit de ferry op, sommigen moesten dat achteruit doen. Het bleek een flinke puzzle. Uiteindelijk moesten mensen op de ferry eerst uit hun auto stappen, voordat de volgende auto geparkeerd kon worden. Het werd centimeterwerk. De overtocht duurde ca drie kwartier, waarna de puzzle in omgekeerde volgorde werd ontrafeld. We konden direct door naar onze eindbestemming voor die dag. Een accommodatie in het gehuchtje ‘Middle river’ in het noorden van Kangaroo Island. Onderweg zagen we zo om de paar kilometer een kangoeroe. Helaas niet het type dat we het liefst zien (levend). Er worden schijnbaar erg veel kangoeroes (vooral ’s nachts) aangereden en ze worden niet weggehaald. Zo kwamen we voorbij kangoeroes in iedere staat van ontbinding. Hoewel fascinerend voor de kids, toch geen heel leuke aanblik. De laatste 20km van de rit ging over slecht onderhouden onverharde wegen. Onze auto (een Kia Carnival, grote gezinsauto) stuiterde vrolijk over alle hobbels en kuilen. We kwamen aan bij een mooie baai, waar ons huisje voor 3 dagen halverwege een heuvel lag en uitkeek op het strand en de zee. Nog voor we klaar waren met uitladen zagen we al dolfijnen bij het strand! Een groepje van zo’n 10 dolfijnen vermaakte zich kostelijk in de baai met mooie sprongen en salto’s. Nog voor de avond viel, hopte er ook nog een kangoeroe op 2 meter van het raam voorbij, en die avond toen het donker was zagen we twee possums. Een prachtig welkom op deze nieuwe locatie!

Op de ferry werd een video afgespeeld met allerlei dingen die we konden gaan doen op Kangaroo Island. Het lokale wild life park en Raptor Domain waren makkelijke keuzes. De volgende ochtend stonden we daarom met openingstijd voor de deur van het Wildlife park. Het was een kleinschalig park met allerlei inheemse dieren. We kregen een zakje voer om de kangoeroe’s en waliby’s te voeren en we kregen info over ‘encounters’. Uiteraard waren de koala’s voor ons het hoogtepunt van het park! En tijdens de voederpresentatie mochten we zelfs een koala aaien! Prachtige dieren om te zien! En oja, dit waren koala’s die zegmaar in gevangenschap in de dierentuin leefden, maar we moesten ook zeker regelmatig in de boomtoppen in het park kijken. Meestal dwaalden er wel een paar van de bijna 50.000 wilde koala’s die op Kangaroo Island leven rond in het park! Toen het verblijf van de kangoeroes in zicht kwam werden de zakjes met voer tevoorschijn gehaald. Kunnen we kangoeoroe’s echt zomaar voeren…zijn ze lief met kinderen in de buurt… een paar geiten op een kinderboerderij kunnen we als hollanders wel inschatten. Maar een kangoeroe, die hadden we nog nooit van dichtbij gezien! De zorgen bleken voor niets. De kangoeroe’s waren heel lief en rustig! Met een vlakke hand aten ze het voer zo van je hand en ze gedroegen zich eigenlijk als huisdieren. Tijdens het voeren lieten ze zich aaien, zelfs Dave durfde het aan! Ja…die encounters…je kon tegen betaling een encounter met een dier ervaren. Waaronder een koala. Onder het mom van ‘once in a life time’ boekten we voor 30 dollar een encounter voor Jo. Stipt om 13:00 stonden we op de juiste plek en kwam er een dierenverzorgster aanlopen met een koala in d’r armen. Eerst mocht iemand anders de koala vasthouden en toen was Jo aan de beurt. Dean was de cameraman en legde het tafereel vakkundig vast. Iedereen mocht de koala nog even aaien en na een familiefoto was het voorbij. Maar, weer een vinkje op de bucketlist van Jo!

Na het wildlife park reden we direct door naar Raptor Domain. Dat bleek alleen nog best een stukje rijden, waardoor we daar pas tegen 15:00 aankwamen. Na navraag bleek het niet meer de moeite waard te zijn, dus besloten we de volgende dag terug te komen. De volgende dag stonden we ruim op tijd voor de poort en konden we tot drie shows bijwonen. Uiteraard wilden we ze allemaal zien! Te beginnen met de ‘Venom pit’. In volgorde van giftigheid kregen we schorpioenen, spinnen en slangen te zien. Ook werd ‘ehbs’ (eerste hulp bij slangenbeten) toegelicht, wat voor ons als welkome aanvulling vakkundig werd opgeslagen in de grijze massa. De schorpioenen en spinnen kwamen langs in bakjes (die heel eenvoudig te openen waren) en konden we van heel dichtbij bewonderen. De slangen bleven bij de ranger achter een meter hoog glas, het waren immers wel de giftigste ter wereld! Indrukwekkend om dit alles zo voorbij te zien komen! De volgende show heette ‘In flight’. Diverse vogels werden gepresenteerd, kwamen op schoot zitten en mochten geaaid worden. De presentatie was erg leuk en interactief. De kids kijken bij dat soort shows hun ogen uit! En toen kwam de hoofdact: ‘Fang-tastic’. Op dezelfde plek als de eerste show werden allereerst twee hagedis-achtigen tevoorschijn gehaald. Na een stukje uitleg over de reptielen werden ze door het publiek doorgegeven! Iedereen mocht ze even vasthouden. Dean kon zijn opwinding bijna niet onderdrukken! En daarna…kwamen twee slangen tevoorschijn. Een kleine en een flinke jongen. En ook die gingen rond door het publiek! Wouw…wat een ervaring! En als slotstuk kwam er een krokodil van ca 4 jaar (ongeveer 40cm groot) voorbij. Die mochten we niet vasthouden, maar wel aaien. De kids (en papa en mama) vonden dit echt een ervaring uit duizenden!

Het enige wat nog ontbrak…was het zien van een koala in het wild! Dat moest toch haast mogelijk zijn hier…we hebben heel wat rondgereden op Kangaroo Island, maar helaas lieten de koala’s zich niet zien. Wel heel veel kangoeroe’s en waliby’s.

Omdat we pasen door het reizen gemist hadden, en we toe waren aan een dagje met wat meer rust…besloten we de laatste dag pasen te vieren. De chocolade eitjes werden vakkundig door de paashaas verstopt (hoewel Jody er toch van overtuigd was dat mama dat gedaan had), waarna ze met veel ijver door de kids weer gevonden werden. Die middag besloten we op het strand waar we al 2 dagen naar hadden kunnen kijken een wandeling te maken. Jo had nog drie paaseitjes meegesmokkeld die we buiten het zicht van de kids op het strand legden. Toen we er ‘toevallig’ weer voorbij liepen zagen de kids ze. De paashaas moest hier langs gekomen zijn! Zelfs Jody kreeg toch weer de overtuiging dat ook de paashaas deel uit moest maken van het inheemse dierenrijk van Kangaroo Island 🙂

De dag van vertrek pakten we na het ontbijt snel alle spullen in en vertrokken we weer richting de ferry. Omdat we wat tijd over hadden voordat we bij de ferry moesten zijn, besloten we de ‘North coastal road’ helemaal af te rijden richting het oosten. Een onverharde weg door kleine gehuchtjes, over bergen en langs mooie baaien. Met een traag gangetje van nog geen 50km/h (waar we 110km/h mochten) waren de blikken omhoog gericht. We moesten toch een koala weten te spotten! En ja hoor..na ca een half uur hadden de haviksogen van Jo er één gespot! De auto in z’n achteruit en de fotocamera in de aanslag! De koala zat heel rustig (zoals ze waarschijnlijk altijd zitten) boven in een eucalyptus boom zijn ontbijt te verorberen. Slaperig keek hij onze kant op en liet zich gewillig fotograferen. Ons verblijf op Kangaroo Island was hiermee compleet 😉 We hadden het geluk onderweg zelfs nog 2 koala’s te zien, voordat we bij de ferry aankwamen en het hele proces nogmaals mochten volgen. Morgen zou Jody jarig zijn. We hadden gepland om bij onze volgende stop in Victor Harbor direct op kadootjes jacht te gaan……maar dat is helaas in de soep gelopen….hoe moet dat op de verjaardag van Jody zonder kado’s…..