Na Las Vegas was ons volgende doel om naar Sequoia National Park te gaan. Omdat dit zo’n dikke zes uur rijden is besloten we om ergens onderweg een campground te bezoeken voor twee nachten. Na een lange zoektocht, we hadden immers wel wat eisen, zoals niet bij een drukke weg, en liefst een zwembad en speeltuintje voor de kids, waren we blij dat we er eentje hadden gevonden. Ze hadden helaas geen speeltuintje, maar inmiddels hadden we onze eisen wat bijgesteld, wilden we überhaupt iets kunnen vinden. Het werd Orange Cove RV park in Bakersfield, waar een zwembad aanwezig was (erg fijn met 36 graden! en waar we fully hooked-up konden staan tussen de sinaasappelbomen. Helaas zouden de sinaasappels pas rijp zijn in december/januari, dus ondanks het feit dat we ze er gratis mochten plukken hadden we daar weinig aan. Maar het zag er heel leuk uit. Alle stammen waren wit geverfd, we vermoeden dat dat is om de bomen wat meer bescherming te bieden tegen de hitte. We zaten vlakbij een sanitairgebouwtje en bij het zwembad, ideaal! De rit hiernaartoe duurde ongeveer vierenhalf uur vanuit Las Vegas. Waarbij we ondertussen weer getrakteerd werden op mooie vergezichten, weer een hele andere omgeving en prachtig weer.

Na aankomst hebben de kids zich buiten vermaakt met hun autootjes en kon ik (Jo) in de tussentijd de vloer in de camper een keer goed dweilen. Tegen de tijd dat ik klaar was met dweilen doemden er drie monsters op, helemaal onder het stof, zand en gesmolten ijsrestjes, een prachtige combinatie. Ik had achteraf gezien het dweilen beter achterwege kunnen laten ;-). Na het eten hebben we al gauw de kids in bed gelegd en hebben wij een rustig avondje gehad. Toen het eenmaal ook voor ons bedtijd was, bleek al snel dat we bij het boeken één klein dingetje, of nouja…..eigenlijk hele grote dingen over het hoofd hadden gezien. Namelijk TREINEN!!! We snappen er werkelijk niks van…..hoe kunnen die Amerikanen überhaupt slapen met al die herrie de hele nacht door??? De hele nacht door, om de twee uur kwam er weer een toeterende trein voorbij, op zo’n 700 meter afstand van ons. De Amerikanen noemen het dan ook nog zo mooi “train whistles”. Maar die term past in mijn ogen totaal niet bij zo’n oorverdovende trein, die midden in de nacht toch vrijwel ieder mens, in een straal van minimaal een kilometer van de spoorlijn, beroofd van zijn nachtrust! Gelukkig kon ik op mijn oordopjes rekenen en heb ik ondanks de herrie die er nog doorheen kwam redelijk kunnen slapen. In tegenstelling tot Ro die letterlijk geen trein gemist had ;-).

Gelukkig hadden we een rustig dagje in petto, de volgende dag. Na het ontbijt hebben we weer lesjes gedaan met de kids. De plek waar we stonden leende zich perfect voor een opdracht die ik met Jody wilde gaan maken. Haar thema is nog steeds dieren, en ze mocht met blokken hokken gaan bouwen voor allerlei dierentuindieren. Ze mocht zelf verzinnen welke dieren, en de bedoeling was dat ze na ging denken over de grootte van ieder hok, welke dieren pasten hier in, hoeveel dieren, welke dieren kunnen naast elkaar, welke niet, waarom? Helaas hadden wij geen blokken bij ons, maar stonden wij met de camper op een zanderige bodem en hadden we grote stokken van een eerdere wandeling bij ons. Om ons heen was alle ruimte om in het zand een prachtige dierentuin te ontwerpen. Ik introduceerde de dierentuin door een ingang met deur in het zand te tekenen en Jody bouwde de rest. Vol overgave ging ze ermee aan de slag waarbij ze met de stok in haar hand heel wat meters aflegde. Toen de dierentuin eenmaal klaar was kreeg papa trots een rondleiding. Lesje geslaagd!

Na de lesjes zijn we met zijn allen naar het zwembad geweest. Hierna hebben we tosti’s gegeten en kon Dave wel even een middagdutje gebruiken. Toen hij eenmaal sliep en de babyfoon geïnstalleerd was zijn we naar het nabijgelegen clubhuis gegaan met onze knutselspullen. Hier hebben we (zonder dat de kids het in de gaten hadden) nog een creatief lesje gedaan. Met wasco mochten ze een A-4tje helemaal vol kleuren met zoveel mogelijk verschillende kleuren strepen. Nadat het hele blad vol gekleurd was hebben ze er met een kwast zwarte verf overheen gedaan. Nadat deze droog was (ging supersnel met die hitte hier) konden ze er een tekening in krassen en kwamen de mooie kleuren weer tevoorschijn wat een leuk effect gaf.

Mijn lieve vriendin Andrea gaat met Kevin trouwen (ze zijn inmiddels getrouwd nu ik dit schrijf), dus waren we op diverse plekken al bezig geweest met het maken van leuke filmpjes, om hier uiteindelijk één filmpje van te maken. Deze middag had Dean zich hiervoor ontpopt als een ware cameraman. Hij vond het erg leuk en naast de geschikte fragmenten wilde hij zelf ook dezelfde fragmenten naspelen haha, wat een lol had hij! Het uiteindelijke doel, een compleet filmpje, ontging hem nog een beetje, maar dat maakte voor hem niks uit. ‘s Avonds toen de kids in bed lagen zijn we begonnen met de montage van het filmpje. Wat met niet zo’n geweldig internet heel wat tijd in beslag nam!

De volgende dag gingen we weer verder, naar Sequoia National Park. Eerst nog even wat boodschappen gedaan en daarna weer op weg. We hadden een RV park gevonden dat vlakbij Sequoia National Park ligt. Dit keer Lemon Cave RV park (we gingen dus van Orange Cove naar Lemon Cave haha). Dit was maar een kort ritje van zo’n anderhalf uur rijden. Omdat we er tijdens wat research achter kwamen dat we niet met de camper Sequoia National Park in konden komen vanwege wegwerkzaamheden, hadden we een huurauto geregeld. Deze hebben we zo’n 20 minuten rijden van Lemon Cave gehuurd op onze heenweg naar Lemon Cave RV Park. Hier konden we hem gewoon naast de camper zetten. Wat fijn om weer even in een soepele, wendbare en vlotte auto te rijden!

Die avond legden we de laatste hand aan het filmpje voor Andrea en Kevin, want om te zorgen dat het vanwege het tijdsverschil niet te laat aan zou komen wilden we het die avond, zo laat mogelijk, versturen. Maar ja, uhm…er zou toch WiFi zijn hier??? Zelfs onze eigen Mifi router had geen bereik. Dus besloten we in het donker met de laptop onder de arm richting het hoofdgebouw te gaan, daar zou WiFi moeten zijn. Onderweg erheen schrok ik me rot toen ik bijna bovenop een enorme pad trapte. En ontdekten we dat er overal kakkerlakken rond kropen. Eenmaal aangekomen in het uitgestorven en donkere clubhuis bleken we ook daar geen WiFi te hebben. De eigenaar kwam ons begroeten (wat doen die idioten hier nu in het donker zal hij gedacht hebben ;-)) en vertelde ons dat WiFi het ene moment wel aanwezig is en het andere moment niet. Dat stond uiteraard niet op hun site! Uiteindelijk is het, dankzij de vindingrijkheid van Ro, toch nog gelukt om het filmpje te sturen. De volgende ochtend bleek het filmpje toch nog niet goed door te zijn gekomen maar konden we uiteindelijk toch nog een werkende link sturen. Al gauw ontvingen we een heel leuk en lief berichtje terug 🙂 en vertrokken we in de auto naar Sequoia NP. Nadat we het park waren binnengereden moesten we eerst nog een behoorlijk stuk omhoog rijden om in het gedeelte te komen waar de Sequoia’s te vinden zouden zijn, het Giant Forest. Hier bevind zich ook de Crystal Cave , die we als eerste zouden gaan bezoeken. Het Giant Forest is een bergbos dat gelegen is op meer dan 1800 meter boven zeeniveau in de westelijke Sierra Nevada van Californie. Het bos heeft een oppervlakte van 7,6 km en bezit meer dan 64 km aan wandelpaden. Op de weg naar boven konden we deze stijging dan ook goed voelen in onze oortjes! Maar je moet er wat voor over hebben natuurlijk ;-)! Nieuwsgierig keken we op weg naar boven al goed om ons heen. Zouden we ze al kunnen zien vanaf een afstandje? Eenmaal bovenin aangekomen werden we begroet door deze immens grote reuzen. Wat een ontzagwekkende bomen! Het lijkt wel alsof er een reus doorheen heeft gelopen die her en der de Sequoia bomen heeft gepland. In vergelijking met de andere bomen in het bos springen ze eruit! Niet alleen door hun enorme omvang, maar ook door hun kleur, die prachtig roodbruin is.  De schors van een Sequoia voelt een beetje zacht en kokos-achtig, niet zoals de harde boomschors die we thuis gewend zijn van de meeste bomen. De bast van een Sequoia kan een dikte krijgen van 30 cm, en is door zijn isolerende werking zelfs bestand tegen vuur. Nadat we meerdere Sequoia’s hadden gezien merkten we al gauw op dat de meeste bomen  “littekens” hebben van bosbranden die ze in het verleden hebben doorstaan. In feite hebben de afgevallen dennenappels van de Sequoia een bosbrand nodig om te kunnen openen, zodat de vrijgekomen zaden zich vervolgens kunnen ontkiemen in uiterst vruchtbare grond. Bosbranden zorgen er ook voor dat andere omringende bomen het veld ruimen, zodat er ruimte en licht ontstaat voor de jonge Sequoia’s om te groeien.

We hadden ons, enkele dagen geleden, ingeschreven voor een tour met gids in de Crystal Cave. Deze stond gepland om 13:00 uur. Vanwege wegwerkzaamheden en vooraf vermelde vertragingen van 20 minuten waren we zeer ruim op tijd aangereden. Zodat we wellicht eerst nog iets anders konden bekijken. Maar helaas bleken de voorspelde 20 minuten in de praktijk bijna een uur te zijn, waardoor we al met al net op tijd aankwamen voor de tour. Op het parkeerterrein kregen we eerst uitleg van een gids over wat wel en niet mag tijdens de tour, en waar we op moesten letten. We bevonden ons midden in het leefgebied van ratelslangen en Poison Oak. We kregen instructies over wat we moesten doen als we een ratelslang tegen zouden komen tijdens onze wandeling van ongeveer een halve mile, 300 ft bergafwaarts, naar de grot. In de begroeiing aan weerszijden van het smalle pad stond behoorlijk wat Poison Oak. De bladeren en takken van Poison Oak bevatten een laagje giftige olie. Deze olie kan makkelijk overgedragen worden (door wind of aanraking) op andere nabijgelegen planten en struiken en dus kreeg iedereen de instructie om daarom geen enkele plant aan te raken. Op het moment van de wandeling hadden we nooit eerder gehoord van Poison Oak, maar inmiddels (na wat googlen) zijn we wat bekender met de plant, hoe hij er in verschillende gedaantes uit kan zien, en wat voor schade deze plant toebrengt aan de mens. Dieren blijken er geen last van te hebben, maar voor de mens is het een ware nachtmerrie. Als je de pech hebt om er toch mee in aanraking te komen dan krijg je in de meeste gevallen al gauw te maken met behoorlijke huiduitslag, enorme jeuk en als gevolg flinke pijnlijke huidinfecties. Maar dat is nog niet het enige….de olie zelf is in staat om tot een jaar na aanraking van de plant actief te blijven op kleding, schoenen, tassen, kampeerspullen enzovoort. Je kunt de olie niet zien, en niet ruiken, het is een soort onzichtbare vijand die je niet kunt ontlopen en die menig Amerikaan paranoia heeft gemaakt. Zo las ik in een Amerikaanse blog. Nadat je in aanraking bent gekomen met zo’n plant moet je dus niet alleen jezelf zo snel mogelijk wassen met een speciale zeep, maar ook letterlijk AL je spullen, om er vanaf te kunnen komen. Het plantje proberen uit te roeien door het in de fik te steken kan je zelfs op de intensive care laten belanden als je de verdampte giftige olie in zou ademen. Een plantje om dus goed in de gaten te houden tijdens te rest van onze reis in Amerika!

In een strategische formatie (het pad was immers te smal om alle drie de kids aan de hand mee naar beneden te nemen) maakten we de afdaling naar beneden, waarbij we vlak voor de grot werden opgewacht door een andere gids genaamd Jay. Hij gaf ons nogmaals instructies en nam ons vervolgens mee naar de grot waar we te voet, een vrij korte, maar bijzondere wandeling gingen maken. De grot is ontstaan door smeltwater dat zich na miljoenen jaren een weg heeft weten te banen door het gesteente. Her en der waren indirecte lichtbronnen verspreid door de grot waardoor we goed genoeg konden zien waar we liepen en hoe mooi het er vanbinnen uitzag. Zo baanden we ons een weg van “kamer” naar “kamer”, waarbij Jay ons voorzag van de nodige uitleg over wat we precies zagen. De kinderen vonden het wel apart maar niet zo heel erg boeiend (het was natuurlijk allemaal in het Engels), tot op het moment dat Jay, met één druk op een knop, alle lichten in de grot uitdeed. Op die manier konden we enkele minuten ervaren hoe het is om in een echte grot te zijn. Het was pikkedonker! De kids vonden dit gedeelte van de tour toch wel erg spannend en vonden het niet zo leuk dat die meneer ineens de lichten uit deed. Gelukkig konden we ze in het pikkedonker toch geruststellen en hebben ze de tijd in het donker toch heel rustig uitgezeten. Toen de tour voorbij was en we weer buiten stonden begonnen we aan de terugweg. Deze keer volledig bergopwaarts. Maar dat ging toch weer heel erg vlot. Zo vlot dat we met onze drie kids toch weer heel wat mensen inhaalden die tussendoor even op adem moesten komen. Daar hadden wij geen tijd voor, wij moesten onze speedy Gonzales Dean bijhouden. Hij had natuurlijk weer zijn supersnelle schoenen aan zoals hij ze noemt (een paar super lichtgewichte Nikes die we hier in de USA gekocht hebben), waarmee hij tot nu toe overal mee bergopwaarts sjeest, en wij erachteraan….maar gelukkig wordt het voor ons ook steeds makkelijker, we raken in vorm!

Toen we boven kwamen stapten we weer in de huurauto en reden we naar Tunnel Log, een in 1937 omgevallen Sequoia boom waar je met de auto onderdoor kunt rijden. Niet heel spectaculair, maar nu we er in de buurt zijn wel leuk om ff een fotootje te schieten. Hierna was het tijd om weer richting de campground te rijden. Dit was immers nog best een ritje met daartussen nog de wegwerkzaamheden. Er was een rijstrook afgesloten waardoor er maar één rijbaan beschikbaar was. Met een beetje pech stonden we nog een uur te wachten voordat onze rijrichting mocht rijden. Gelukkig troffen we het en konden we na enkele minuten al doorrijden richting de uitgang van het park. Vlak voor de uitgang zagen we nog een cayote langs de weg lopen. Eenmaal terug op de campground konden we gauw genoeg aan ons avondritueel beginnen en lagen de kids snel te slapen.

De volgende dag zijn we nogmaals terug gereden naar Sequoia NP. Deze keer om een wandeling te maken in het Giant Forest, waar we de reuzen van heel dichtbij konden bewonderen en knuffelen :-). De kids waren behoorlijk onder de indruk van de gigantische bomen (wij ook!) en vermaakten zich uitstekend tijdens de wandeling. Het liefst kropen ze in alle gevelde holle bomen die ze tegenkwamen, er was er zelfs eentje waar ze doorheen zouden kunnen lopen, maar vanwege het gevaar van slangen hebben we dat maar niet toegestaan.

Hierna besloten we om naar de Sherman Tree te gaan. De allergrootste Sequoia boom die daar te vinden is.  De Sherman Tree heeft een doorsnede van 11 meter, en een omtrek van 31 meter. Hij is bijna 84 meter hoog. De Sherman Tree is niet de hoogste boom van de wereld, of de breedste boom ter wereld, maar het totale volume van deze reus maakt hem de grootste boom ter wereld. Helaas was het dan ook niet mogelijk om hem in zijn geheel op de foto te krijgen! Om de Sherman Tree te kunnen bezoeken moesten we vanaf de parkeerplaats nog een eindje bergafwaarts lopen. De Sherman Tree is een behoorlijke toeristische trekpleister en het was er dan ook behoorlijk druk. Eenmaal bij de Sherman Tree aangekomen stond er een wachtrij van mensen die met de boom op de foto wilden. Wij namen genoegen met wat foto’s van de boom zonder dat we er zelf op stonden. Nadat we een rondje om de boom hebben gelopen, en toch nog een leuke foto konden schieten van de kids bij de boom, begonnen we weer aan de klim naar de parkeerplaats. Dave zijn “raketjes” (zijn sprintjes) waren op, maar al met al zijn we ontzettend trots op hoe de kids omgaan met zulke pittige wandelingetjes. Ze klagen heel weinig en als ze dat doen zijn ze weer vrij eenvoudig te stimuleren en gaan ze er weer volledig voor.

Toen we boven kwamen stapten we weer in de huurauto en besloten we nog een stuk van de Scenic Highway te rijden. Deze is 50 mile lang, maar omdat we ook weer terug moesten rijden om bij de campground te komen besloten we gewoon ff te rijden en om te draaien als we er genoeg van hadden. Het was een hele mooie weg tussen de bossen door. Dit betekende geen bijzondere vergezichten, maar wel een leuke weg met om ons heen een diversiteit aan groen en af en toe een bordje dat ons waarschuwde voor overstekende herten of beren. Uiteraard houden we dan onze ogen open! Het zien van een beer in het wild staat nog op ons “wensenlijstje”. We hoopten beren te zien tijdens de vijf dagen dat we in Yellowstone waren. Dit schijnt “the place to be” om een beer te spotten, maar helaas, na vijf dagen geen beer gezien. De kans dat we nu nog een beer gaan zien wordt steeds kleiner aangezien Sequoia NP het een na laatste National Park is wat we tijdens onze reis door Amerika bezoeken. Na zo’n 30 minuten over de Scenic Highway te hebben gereden besloten we om te keren en richting de campground te gaan en hiermee dus ook om Sequoia NP achter ons te laten. De volgende dag zouden we weer vertrekken richting Yosemite National Park. We hebben ons intussen een beetje ingelezen over het bezoeken van Yosemite NP, maar dit blijkt nog behoorlijk ingewikkeld. We besloten dat we dit in de avond definitief gingen regelen. Dat soort dingen gaan nu eenmaal makkelijker als de kids liggen te slapen haha. Vanuit de Scenic Highway moesten we weer een behoorlijk eind terugrijden, met opnieuw weer het gedeelte met wegwerkzaamheden. Maar gelukkig boften we ook vandaag en konden we na enkele minuten onze weg vervolgen richting de uitgang van Sequioa NP. We zouden nog even stoppen hij het Visitor Center waar we nog even de, onderweg ingevulde, junior ranger boekjes konden laten zien zodat we ook van dit park een badge in ontvangst konden nemen. Maar voordat het zover was zaten we allemaal nogal versuft in de auto (behalve Ro dan want die reed). Het was best een lange dag geweest en als je dan aan het eind van de middag lekker onderuitgezakt in een auto zit die continu scherpe bochten maakt om over de bergen te komen dan werkt dat “gewieg” echt slaapverwekkend. Totdat ik het opeens zag! Binnen een tel zat ik rechtop in mijn stoel met een lading adrenaline in mijn lijf! Keihard riep ik ons eerder afgesproken stopwoord, waarop Ro (als er niks achter ons zit) direct op de rem zou trappen. Want dit wilden we echt niet missen!
‘Een beer, een beer’ riep ik keihard in de auto. Rechts naast de weg, in het hogerop gelegen struikgewas liep een grote zwarte beer op een geschatte afstand van zo’n kleine 20 meter bij onze auto vandaan. Helaas kwam er al gauw een auto achter ons gereden waardoor we door moesten rijden. Gelukkig doemde er vlak daarna een stopstrook op naast de weg waar we gauw de auto neerzetten. We besloten om nog eens een stukje terug te rijden en daar te keren, in de hoop dat we de beer nogmaals mochten bewonderen. En jawel hoor, we konden even ons momentje pakken en vanuit stilstand (wel midden op de weg met knipperlichten aan) de beer bewonderen en er zelfs een foto van schieten! Het duurde helaas niet lang voordat hij verder sjokte, de dichte begroeiing in. Maar wat gaaf dat we dit op ons allerlaatste moment in Sequoia NP nog mochten meemaken! De kids waren er helemaal vol van en uiteraard moesten ze dit even aan de parkranger vertellen waarbij ze hun junior ranger boekjes mochten laten zien om een badge te verdienen. Deze man nam het junior ranger programma uitermate serieus. Daar waar de meeste rangers de boekjes globaal doorkijken om te zien of ze voldoende zijn ingevuld ging deze man letterlijk iedere opdracht met de kids doornemen. Gelukkig hadden we ze goed ingevuld en kregen ze alle drie een badge. Met de badges in hun hand, en een beer in hun hoofd (ohwjee, als Dave maar geen nachtmerries krijgt!), gingen we nog ergens een hapje eten om vervolgens terug te gaan naar de campground en de avond daar door te brengen.

De volgende dag was weer een relax dagje voor de kids. In de ochtend hadden we een Skype afspraak staan met juf Ingrid van de Wereldschool zodat zij een lesje met Jody kon doen en wij daarna nog even, zonder de kids erbij, konden doornemen hoe het met de lesjes gaat. Het is heel fijn om te ervaren dat er met ons zoveel mogelijk wordt meegedacht. Wat dat betreft hebben we het maar getroffen met juf Ingrid. Zo’n lieve, maar uiterst doortastende juf! Na de lesjes trokken we gauw onze zwemkleren aan en liepen we naar het zwembad. Maar bij aankomst bleek het afgedekt en gesloten te zijn. Het einde van het seizoen brak aan en er moest nou eenmaal een datum worden geprikt waarop het zwembad gesloten zou gaan worden, en die datum was vandaag. Ondanks het feit, dat het prachtig zwemweer was. Gelukkig beschikte het RV park over twee parkbeheerders, Jenny en John, die onze drie mega teleurgestelde kindersnoetjes, compleet in hun zwemkleertjes niet konden weerstaan. En al gauw werd het zwembad met wat hulp van Ro alsnog heropend, speciaal voor ons! De kids en papa hebben een heerlijk middagje aan het zwembad vertoefd, en ik heb me tussendoor bekommerd om de was. Het was een heerlijk relaxt (laatste) dagje in Lemon Cave RV Park.

Toen de kids eenmaal in bed lagen begon voor ons de puzzel “Yosemite Natonional Park”. We kregen de indruk dat dit het drukst bezochte National park is, aangezien op websites vermeld staat dat de campgrounds die in het park liggen maanden van tevoren gereserveerd dienen te zijn. Daarnaast kun je het park alleen binnenkomen met een rv van maximaal 30 feet, de onze is 31 feet. Toen we besloten om ze te bellen kregen we een voicemail waarop te horen was dat het park bezig was met het overstappen naar een nieuw systeem. Hierdoor waren ze tot 8 oktober per e-mail en telefoon niet bereikbaar en hielden de campgrounds een “first come first serve” regel aan. Geen idee dus of er plek was. En zo niet, wat is dan plan B? Rondom Yosemite konden we maar één andere campground vinden die een beetje in de buurt lag. Maar hierover waren de recensies allemaal heel slecht. Uiteindelijk opperde ik het idee om onze route drastisch om te gooien. We hadden immers al aardig wat National parken achter elkaar bezocht en waren eigenlijk ook wel toe aan iets anders. Na wat gegoogled te hebben en de hernieuwde route te hebben uitgestippeld (in totaal zouden we wat kilometers meer rijden) besloten we om ervoor te gaan!! We hadden er ineens extra veel zin in en besloten om er de volgende ochtend op de bonnefooi heen te rijden. Waar we nu weer zijn beland lees je in de volgende blog! Maar ik kan jullie wel vast vertellen dat we er onaangenaam zijn verrast met een boete!