Na ons verblijf op de camping in Papamoa Beach bij Tauranga, was het tijd om na een uitgebreid ontbijt te vertrekken naar de volgende bestemming. We hadden besloten om weer een stukje zuidwaards te rijden, naar Rotorua, een vulkanisch actief gebied en een plek met veel Mauri cultuur. We hadden een kleine camping op ca 10 minuten buiten Rotorua gevonden. Het idee was dat we daarmee de rotte eieren lucht konden vermeiden. Ja, in heel Rotorua stinkt het, continu! Dat pakte gelukkig goed uit, de camping was stankvrij 😉 We stonden op een heel mooi plekje, direct aan een klein riviertje wat uitmondde in Lake Rotorua. Het plaatsje Rotorua zelf heeft dezelfde uitstraling als eigenlijk alle kleine stadjes. Het is niet mooi en erg toeristisch. Maar, we waren daar natuurlijk naartoe gegaan om een andere reden: de geothermische natuur!

Van de vele plekken in de omgeving waar je de vulkanische activiteit kunt bekijken, besloten wij naar Te Puia te gaan. “The centre for New Zealands Mauri culture and Geothermal wonders” stond er op de website te lezen, dat klonk precies wat we zochten! Nog voor de middag parkeerden we de camper op de parkeerplaats bij Te Puia en liepen de 300 meter naar de ingang. Het entreegeld was aanzienlijk, ze kennen schijnbaar de aantrekkingskracht 😉 Na nog wat drinken ingeslagen te hebben (het beloofde flink warm te worden) gingen we allereerst op weg naar de Pohutu geiser. Daar aangekomen werden we meteen getrakteerd op een ‘uitbarsting’, of hoe noem je dat bij een geiser? 🙂 Vanuit één ondergronds reservoir worden meerdere geisers tegelijk gevoed met heet water en stoom. Hoewel Old Faitful in Yellowstone park het eenvoudig wint om zijn hoogte, was deze geiser toch net zo spectaculair! Na ook de bubbelende modderpoelen en diverse plekken gezien te hebben waar de stoom zo uit de grond komt, besloten we na een kleine lunch om door te rijden naar de volgende bezienswaardigheid: een redwoods-bos.

Een aantal maanden geleden toen we in San Francisco waren wilden we ook al een bos met Redwoods gaan bekijken, alleen was het er toen niet van gekomen. Het bos is begin vorige eeuw aangeplant en nu dus al behoorlijk volwassen. Daar aangekomen bleken ze een tree-tops wandeling te bieden. Toen de kids dat zagen hadden we nog maar 1 keus: die moesten we gaan doen. De wandeling over wiebelende bruggetjes was leuk en de kids genoten met volle teugen! Daarna hebben we nog een wandeling van een paar kilometer gedaan door het bos zelf.

Terug op de camping besloten we gebruik te maken van de gratis kajaks. Het zou zo’n 300 meter varen zijn naar Lake Rotarua. Ik ging in een mini roeibootje met Dean en Dave, en Jo ging met Jody in en kajak. Toen we eenmaal op Lake Rotarua zaten liepen we bijna direct aan de grond. Er was een heel ondiep stuk. Wel konden we de verse mosselen zo uit het water pakken daar (wat we trouwens niet gedaan hebben 🙂

De volgende dag was het tijd om de biezen weer te pakken. De avond ervoor hadden we besloten om naar Tangariro National Park te gaan. Een vulkanisch gebied wat nu niet meer actief is met als bekendste kenmerk: Mount Doom uit de Lord of the Rings films. Helaas was het weer niet al te best toen wij er heen reden, waardoor we de hoge vulkanen niet konden zien. Nu maar hopen dat dat nog goed zou komen! De volgende dag wilden we een wandeling gaan doen en er was een doodlopende weg naar een ski-gebied hoog in de bergen waar we naartoe wilden. Die weg was prachtig. Je rijdt echt een ander landschap in zodra je hoger op een vulkaan bent. De uitzichten waren door het betere weer weer adembenemend! Op de terugweg parkeerden we de camper bij Chateau Tongariro, een heus chateau dat begin vorige eeuw gebouwd is en al die tijd zeer goed onderhouden is en nu dienst doet als hotel, om weer wat lesjes te doen. Ik ging met Dean in de camper zitten en Jo ging met Jody in het cafe zitten. Daar bleek een Nederlands stel te zitten met een tip voor een mooie wandeling: een wandeling naar de Taranaki Falls. Dat zou wel zo’n 6km zijn met diverse stukjes omhoog en omlaag. In Nederland was de maximale afstand die we met de kids gelopen hebben 5,5km, dus die limiet moesten we maar eens oprekken 🙂 Op advies namen we de ‘upper track’ waardoor we eerst bovenaan de waterval kwamen, waarna we onderlangs weer terug konden wandelen. De wandeling was weer mooi en heel apart vanwege de vulkanische omgeving. Een ideale omgeving voor een stukje educatie over vulkanen 🙂 Bovenaan de waterval konden we er al een klein stukje van zien. Om de spanning er nog even in te houden deden we eerst een mini-picknick. Mount Doom (heet officieel trouwens Mount Ngauruhoe, kijk zelf maar hoe je het uitspreekt 😉 liet zich nu wel van zijn mooiste kant zien, dus het fototoestel draaide overuren. Hoewel we inmiddels al heel wat watervallen van dichtbij hebben mogen zien was dit er toch eentje in de buitencategorie. De zwarte robuuste rotsen gaven het een mystiek plaatje. Zo uit een Narnia-film. De zon was inmiddels flink gaan schijnen, maar gelukkig liepen we nu grote delen door een bos. De laatste paar honderd meter waren bergopwaarts, maar vrijwel zonder geklaag hadden de kids toch 6,6km gewandeld! Als je daar hun heen en weer geren optelt, komt er vast nog wel een paar honderd meter bij 😉 Heel knap gedaan!

Toen we terug waren van de wandeling, zaten we even in dubio. Het was eigenlijk nog te vroeg voor het avondeten, maar we moesten ook nog een dikke 2 uur rijden naar de volgende locatie. We besloten toch een late lunch/vroeg diner te doen in het cafe van Chateau Tongariro, waarna we koers zetten naar de volgende locatie: Waitomo. Waitomo is voornamelijk bekend van de glowworm caves. Je kunt hier overdag grotten bezoeken om de gloeiwormen te zien. Deze stond hoog op ons verlanglijstje! Ver na bedtijd voor de kids kwamen we op de camping aan, waarna ze snel onder de wol kropen.

De dag erop was een rustdagje. De kids konden zich uitleven op hun fietsjes en in de speeltuin en mama moest hoognodig wat was wegwerken. Wel zijn we nog even bij een waterval wezen kijken op een dik halfuur rijden. Ook dit was weer eentje in de buitencategorie! (of zijn ze dan misschien bijna allemaal? 🙂 Op advies van de campingeigenaar hadden we een tour geboekt bij een organisator die kleine groepen doet. De bekendste touroperator laat mensen in groepen van 40 de grotten bezoeken. Wij hadden er een geboekt waarbij we met max 12 man waren. Die tour stond de volgende dag op het programma. Die ochtend wilden we eerst in het naastgelegen cafe even ontbijten, om daarna de tour te doen. Maar, we waren nog niet op pad richting ontbijt, of Dave moest overgeven. Hij had koorts, voelde zich niet lekker dus dat ging hem niet worden! Gelukkig konden we de tour nog verplaatsen. Tegen het einde van de dag knapte Dave gelukkig weer op en de volgende dag was hij weer helemaal de oude. Het was lekker warm, dus moesten we het zwembad van de camping ook even uitproberen. Een beetje koud, maar voor de kids zeer vermakelijk. De volgende dag vertrokken we na het ontbijt direct naar de glowworms tour. Dat was maar liefst zo’n 20 meter rijden 😉 Het was aan de overkant van de straat. Ruim op tijd checkten we in en al snel mochten we plaatsnemen in een busje. In ca 20 minuten reden we via een bochtig bergweggetje naar de eerste stop. We zouden in ca 3 uur twee grotten bezichtigen. We werden gedropt, waarna we ca 200m bergafwaards moesten wandelen naar de ingang van de grot. Daar lag een enorme ‘eèl’ te wachten die de kids even mochten aaien 😉 Nadat iedereen een helm had gekregen, liepen we achter de gids aan de grot in. Al snel zagen we de eerste mini-lichtjes: de gloeiwormen. Nadat iedereen zijn lampje had uitgedaan werd het pas echt mooi. Wat een onwaarschijnlijk uniek gezicht is dat zeg! Honderden heel kleine groensige gloeiwormpjes met een soort van spinnenwebdraden die er aan hingen. We hebben op allerlei manieren foto’s proberen te maken, maar die zijn bijna allemaal pikzwart geworden 😉 Nadat we een stukje de grot ingelopen waren mochten we plaatsnemen in een rubberen boot voor een tochtje over een ondergrondse rivier. Daar werd het pas ECHT spectaculair!! Tienduizenden glimwormen bevolkten het plafond van de grot. Iemand die wel eens in een grot geweest is weet hoe aarde donker het er is. Nou, hier niet! Het schijnsel van al die gloeiwormen was voldoende om de grot in een zwakke gloed te zetten. Echt een ervaring die je naar onze mening MOET meemaken als je in Nieuw-Zeeland bent!

De tweede grot bleek iets minder spectaculair. Weinig glowworms, maar wel moa-botten! De Moa is een soort van struisvogel die enorm groot was, maar een paar honderd jaar geleden door toedoen van de Mauri’s is uitgestorven. Alleen de poten van de Moa konden al meer dan 2 meter hoog worden. De Moa die wij in de grot mochten bewonderen was een heel stuk kleiner. Ook de  botten van een geit mochten we bewonderen 🙂 Heel veel van deze grotten hebben verticale ingangen. Boeren zetten deze gaten in de grond doorgaans goed af, zodat vee er niet in kan vallen. Maar dat blijkt niet altijd goed te gaan. Vroeger lagen in deze grot trouwens tientallen Moa skeletten. De meeste zijn daar weggehaald en naar Engeland verscheept.

Daarmee kwam ons bezoek aan Waitomo ten einde. De volgende stop zou ergens in de Coromandel worden.