Zucht…..,Rarotonga, hier zijn we dan. Tijdens onze voorbereidingen van de reis hadden we hier erg naar uitgekeken. Rarotonga is een bijzonder gedeelte van de reis. Alhoewel het een van de kortste onderdelen zal zijn van het totale reisplan, heeft het voor ons één groot doel, vakantie vieren! Vijf hele dagen welteverstaan. Op een tropisch eilandje met witte stranden, palmbomen en omgeven door een azuurblauwe oceaan. Echt een bounty eiland, en dan hebben we Aitutaki (geroemd als allermooiste eiland van de Cook Islands) niet eens gezien!

Rarotonga is voor ons even een rustpunt, “een vakantie in onze vakantie” noemen we het. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dat misschien een beetje overdreven vinden, aangezien we bijna een heel jaar weg zijn en voor een groot deel kunnen doen en laten wat we willen 🙂 Maar het reizen op zich blijkt na drie maanden en duizenden kilometers te hebben gereden toch wel erg vermoeiend te zijn met zijn vijven. De lesjes van de kinderen, het uitstippelen van de route, het plannen van uitjes, wat eten we vandaag met ontbijt, lunch en avondeten, het huishouden en alle dingen die we tijdens de reis nog moeten uitzoeken en regelen en niet te vergeten de constant veranderende omgeving waarin we steeds opnieuw onze weg moeten vinden. Gelukkig bestaat er tegenwoordig Google maps! Alles bij elkaar genomen zijn we vooral bezig met een andere manier van leven. Een “simpelere” manier van leven, dat wel en dat bevalt prima! Tijdens het reizen blijkt maar weer eens hoe weinig we eigenlijk nodig hebben en dat is best prettig om zo ‘licht’ te reizen. Maar een vakantie was toch wel erg welkom! Dus we dompelden ons in de vakantiesfeer; zon (als ie er was), zee, strand, lekker eten, en de kids hadden “herfstvakantie”, dus geen lesjes.

Toen we na een vrij soepele nachtvlucht (op de problemen met de tickets na) aankwamen op Rarotonga viel het weer alleen best een beetje tegen om het maar zacht uit te drukken. Het regende en waaide flink. Zoveel regen hadden we tijdens onze reis nog niet gezien! Het was 6:30 uur in de ochtend en we konden pas vanaf 14:00 uur inchecken, bleek nadat we het resort hierover hadden gemaild om de situatie voor te leggen. Ohwjee, waar moeten we al die tijd dan blijven met 3 vermoeide kids, al onze bagage en stromende regen en striemende wind?? Nadat we onze bagage hadden opgepikt liepen we naar de plek waar alle transfer chauffeurs op alle toeristen stonden te wachten. Wij werden vriendelijk verwelkomd door een man die ieder van ons een mooie bloemenketting omhing. Vervolgens mochten we snel de auto in en gingen we op pad richting resort. De rit duurde een half uur maar tijdens deze rit ging er een wereld voor ons open. Allereerst natuurlijk het links rijdend verkeer. Het is best vreemd om in een links rijdende auto te zitten (de bestuurder zit rechtsvoor), laat staan om straks zelf links te moeten gaan rijden in Nieuw-Zeeland! Onderweg kregen we door de regendruppels heen al een indruk van het eiland. Het is een erg groen en vruchtbaar eiland met wat bergen in het midden. De kinderen waren erg verbaasd om te zien dat er overal dieren los liepen. Zo zagen we heel veel losse honden rondlopen, maar ook kippen, geiten en er stak zelfs een biggetje over! Meteen werden we door de chauffeur gewaarschuwd voor de honden, om ze met rust te laten en er niet dicht bij in de buurt te komen. Ze zijn meestal vriendelijk maar het blijven toch onbetrouwbaar, volgens de chauffeur. Zeker met kinderen en gezien het feit dat het over het algemeen geen kleine honden zijn. Het volgende dat ons opviel waren de graven. Bij bijna ieder huis zagen we één of meestal meerdere graven in de tuin. De meesten mooi verzorgd en aangekleed met bloemen. Het blijkt dat families hun overleden dierbaren gewoon in de tuin begraven. Er zijn wel enkele publieke begraafplaatsen, maar het is gangbaarder dat je een stukje van je tuin reserveert.

Eenmaal bij het resort aangekomen (Pacific Resort Rarotonga) kregen we aan de balie direct goed nieuws te horen. We konden al direct naar onze geboekte Ocean View Villa!!! Was dat ff fijn!!!
Bij aankomst in de villa hebben we allemaal (behalve Ro) even een dutje gedaan om bij te komen van de nachtvlucht. We moesten er immers nog de hele dag tegenaan! Nadat we allemaal weer wakker waren bleek het weer helaas niet te zijn verbeterd. Het kwam nog steeds met bakken uit de hemel dus besloten we om de rest van de dag binnen te blijven. De autootjes van Dean en de Duplo trein van Dave kwamen tevoorschijn en ze hebben die middag heerlijk binnen gespeeld terwijl Jody zich vermaakte met een filmpje op haar iPad. Die avond aten we een heerlijke maaltijd in het restaurant (ontbijt en diner zijn inbegrepen plus nog wat extra’s), en daarna legden we de kids in bed. Het internet hier bleek ontzettend duur te zijn, dus we moesten op rantsoen, waardoor wij ook op tijd in bed lagen.

De volgende ochtend waren we toch nog best moe. Dave was die nacht rond 4:30 uur wakker geweest en het duurde even voordat hij weer ging slapen. Maar ach, we hoeven niks vandaag! Dus dat scheelt! Het ontbijt was prima! We hadden iedere ochtend de mogelijkheid om a la carte te bestellen, zoals tosti’s en “bacon and eggs”, maar we hielden het bij het ontbijtbuffet wat bestond uit vers fruit, brood, muesli en yoghurt. Dean en Jody vonden het erg leuk om zelf hun ontbijtje samen te stellen, dus die genoten vol op! Na het ontbijt besloten we om het resort te gaan verkennen (het is niet heel groot) en al gauw eindigden we bij de Beach Hut. Hier troffen we een ander reizend Nederlands gezin die de volgende dag zouden vertrekken naar Nieuw Zeeland. Samen hebben we nog wat tijd doorgebracht aan het strand. Tegenover het strand bij het resort bevind zich een onbewoond eilandje. We zijn hier naartoe geroeid, Ro in de kayak met Dean en Dave, en ik op een peddelboard met Jody. Het viel niet mee om met passagier mijn evenwicht te bewaren en staand te peddelen en te sturen met een roeispaan, en eenmaal aan de overkant bleek dat ik het peddelboard ook nog eens verkeerd om had liggen waardoor het nog lastiger was. Maar ja, voor alles is een eerste keer. En oefening baart kunst. Je snapt natuurlijk wel dat ik op de terugweg als een speer ging he ;-)?!

Op het onbewoonde eilandje hadden Dean en Jody veel plezier met het zoontje van het Nederlandse stel. Er werden wedstrijdjes gerend over het strand, gezwommen en gespetterd en ze speelden met de heremietkrabbetjes die er te vinden waren. Eenmaal weer terug op het strand van het resort gingen we even lunchen en hebben we nog wat tijd doorgebracht in de villa, we waren zelfs toch een beetje verbrand ondanks de bewolking.

‘s Avonds bij het avondeten werden we door zanger Rudy getrakteerd op live muziek met zijn ukalele. Naast een aantal bekende nummers speelde hij ook Maori liedjes. Uiteraard verstonden we er niks van maar ze klonken heel erg vrolijk. Dave vond het erg interessant en ging zelfs in zijn eentje vlak voor Rudy staan om naar zijn muziek te luisteren. Daarna was het al gauw bedtijd voor ze!
De volgende dag zijn we na het ontbijt terug gegaan naar de villa. De kids en wijzelf waren de dag ervoor toch wat verbrand dus we besloten de ochtend uit de zon te blijven. Die middag stond er een boottochtje op het programma in een glassboat. De bodem was van glas zodat we daardoorheen konden kijken en veel mooie vissen voorbij zagen zwemmen. Nadat we een stukje gevaren hadden was er de mogelijkheid om te gaan snorkelen. De vissen werden gevoerd dus het was prachtig om onder water al die vissen te zien. Dean en Jody hebben voor het eerst proberen te snorkelen. Helaas waren er best wat golfjes op dat moment wat het snorkelen nog lastiger maakte. Uiteindelijk hebben ze heel kort even langs de boot gehangen terwijl Ro ze vasthield. Verder hebben ze zich prima vermaakt in de boot. Ze mochten op de glasplaat staan en zitten, wat natuurlijk supergaaf is! Ro had wat moeite met snorkelen omdat zijn duikbril niet goed genoeg aansloot door zijn stoppelbaardje. Dus ik heb als laatste nog even kunnen snorkelen voordat iedereen weer in de boot moest komen om terug te varen. Op de terugweg hadden we een hele korte ontmoeting met een zeeschildpad. Wat bijzonder om deze prachtige dieren gewoon in de zee te zien zwemmen!

Eenmaal terug op het eiland hebben Jody en ik nog plezier gehad op een peddelboard. We kregen het zelfs voor elkaar om er samen op te staan en vooruit te komen! Hierna was het al gauw weer tijd om onszelf op te frissen en klaar te maken voor het avondeten. Deze avond werd dat niet in het restaurant gedaan, maar was er een tent gebouwd op het strand waar alle gasten onder konden zitten. Iedere avond worden we enthousiast verwelkomd door het bedienend personeel. En elke keer krijgen we weer de vraag of Dean, Jody en Dave een drieling zijn. Iedereen vindt ze zoveel op elkaar lijken. Vooral Dave valt erg in de smaak door zijn super blonde haartjes die rechtovereind staan en zijn ondeugende blik. Hij zoekt vaak oogcontact en krijgt het regelmatig voor elkaar dat volwassenen vanaf een afstandje met hem spelen. Wat een lol heeft hij dan!

De volgende dag hadden we een afspraak staan met Eefje en Jack en hun kindjes. Dit Nederlandse gezin is net als ons ook voor langere tijd aan het reizen. Hun oudste zoontje krijgt net als Dean de lesstof van groep 3 van de Wereldschool, dus dat schept een band, naast het feit dat we samen geweldige avonturen beleven en deze graag met elkaar delen 🙂 Onze reisbestemmingen overlappen elkaar, waardoor het mogelijk is om elkaar op te zoeken. Vandaag was het dus zover en daar hadden we allemaal erg veel zin in! Na het ontbijt pakten we onze spullen en gingen aan de wandel. Eefje en Jack hadden een huisje gehuurd, zo’n 1200 meter verderop. Dit wandelingetje viel ons toch best zwaar vanwege de verzengende hitte. Lichtelijk oververhit kwamen we aan bij Eefje en Jack. Gelukkig konden we daar fijn in de schaduw zitten en was er voor de kids een zwembadje. Hier hebben ze zich uiteindelijk uren in vermaakt terwijl de volwassenen heerlijk met elkaar konden bijkletsen, over onze avonturen, hoe het met de kinderen gaat tijdens het reizen en hoe het met de lessen gaat van de Wereldschool. En wat was het fijn om eens wat uitgebreider met andere volwassenen in het Nederlands te kunnen praten over van alles en nog wat! Dat hebben we toch wel gemist! Uiteindelijk zijn we er dan ook tot het einde van de middag blijven hangen. Totdat we naar het resort terug moesten voor het avondeten. Omdat het zo gezellig was hebben we weer een nieuwe afspraak gemaakt waarbij zij later deze week naar ons resort zouden komen.

Eenmaal terug bij ons resort troffen we een grote landkrab vlakbij ons huisje. Deze konden we even van dichtbij bekijken, maar op een bepaald moment vond hij ons iets te dichtbij en zodra hij zichzelf begon te verdedigen (hij ging rechtop staan met zijn enorme scharen klaar voor de aanval) zetten de kids het op een lopen. Wij konden er wel om lachen, maar Dave werd diezelfde nacht al schreeuwend wakker. “De krab komt mij pakken!!”. Hij heeft het nog lang over de krab gehad. Eenmaal weer in het huis moesten we ons snel opfrissen voor het avondeten en de kids nog ff verzorgen. Jody had na al het spelen een schuurplek op dr bil, dus ze had pijn bij het zitten, Dean had een vervelende schaafplek precies op zijn hak en Dave leek een aantal mierenbeten te hebben aan de rand van zijn zwembroek. Die hebben we ook maar even ingesmeerd met Nestosyl. In Rarotonga is er namelijk geen gebrek aan mieren. Als je voedsel niet in de koelkast legt dan wandelt het bijna je keuken uit! Het zijn grotendeels hele minuscule miertjes, maar hun aantallen zijn groots! Na het avondeten, wat weer op het strand plaatsvond, waren de kids doodop van de geweldige dag. Gauw dus in bed, terwijl ze ondertussen alweer uitkeken wanneer Jim en Lau, de kids van Eefje en Jack, naar ons toe zouden komen.

De volgende dag hadden we nog een excursie op het programma staan. De Island Discovery Tour. Een tour met de auto waarmee we van 10:00 uur tot 13:00 uur rond het eiland zouden rijden. Waarbij een gids ondertussen van alles over het eiland verteld en laat zien. Om 9:30 uur ging de telefoon in ons huisje en bleek de chauffeur al klaar te staan! Gelukkig waren wij ook al klaar en haastten we ons naar de receptie. Daar aangekomen mochten we bij George Williams in de auto plaatsnemen. We hadden via online recensies al veel positieve dingen gelezen over George dus het was leuk dat we hem troffen. En wat ook heel leuk was…..het bleek een privé tour te worden voor ons vijfjes! Wat leuk!!! Onderweg vertelde George van alles over de verschillende tribes die hier in Rarotonga aanwezig zijn. Er zijn er vier, opgesplitst in noord, oost, zuid en west. Rarotonga heeft maar liefst 24 koningen!! Zij (en belangrijke mensen onder hun) krijgen ieder gedeeltes met heilige grond in hun bezit. Er zijn inmiddels dus veel van deze heilige gronden te vinden op Rarotonga. Deze heilige grond is te herkennen aan bepaalde stenen die erop staan en mag door niemand worden betreden. Met uitzondering van een priester die eens in de zoveel tijd de kwade geesten verjaagd. Naast allerlei spirituele plekken konden we ook kennismaken met de diverse fruitbomen en groentes die er worden geteeld. Naast bananen, papaya, mango’s, ananas en kokosnoten waren er ook een hoop voor ons onbekende groenten en fruit, die allemaal Maori namen hadden, onmogelijk om te onthouden haha! Aan het einde van de tour mochten we plaatsnemen in een tuin waar een gedekte tafel op ons stond te wachten. Hier kregen we een heerlijke lunch, maar niet voordat we aan de slag mochten! We mochten namelijk zelf een kokosnoot openhakken. Iets wat ik altijd graag zelf eens heb willen doen. Hierbij kregen we ook de techniek aangeleerd hoe we dit heel makkelijk konden doen. En inderdaad, zonder al teveel geweld barstten onze kokosnoten open en kon het smullen beginnen. Eerst dronken we samen van het kokoswater. De kids vonden het niet zo lekker, maar wij wel. Hierna werd de witte binnenkant er uit geraspt. Hier mochten we dan een handje van pakken en uitknijpen. In onze andere hand konden we dan het sap opvangen en proeven. Daar kwam dus overheerlijke zoete kokosmelk uit. Totaal anders dan alles wat we tot nu toe uit blikjes in de supermarkt hebben geproefd! We kregen verse papaya, ofwel Paw Paw (spreek je uit als popo) in Maori. Hier moesten we dan het kokosschaafsel overheen doen, en dan een schijfje limoen erover uitknijpen en smullen maar!! Echt heerlijk!! Gelukkig lusten die kids van ons niet veel “nieuws” dus papa en mama kregen een extra portie 😉 Daarnaast kregen we ook nog bananenbrood met chocola. We hebben dus genoten van het eten en mochten de uitgeschraapte kokosnoten op de grond gooien voor de kippen. Alle dieren hier op het eiland, kippen, varkens en honden zijn dol op kokosnoot. Na de tour werden we weer netjes “thuisgebracht” naar het resort. Waar de kids en Ro een rustig middagje hadden in en rondom het huis. Dean en Jody hebben zich kostelijk vermaakt in het riviertje vlak voor ons huis. Hier kunnen ze krabbetjes en visjes vangen en met zand spelen. Wat wil een kind nou meer? Het antwoord daarop is treinen en auto’s. Daar heeft Dave zich de hele middag mee vermaakt :-). Fijn dat ze op reis ook ieder hun eigen gang kunnen gaan. Niet iedere accommodatie leent zich daarvoor, maar hier werkt dat uitstekend!

Ik ben die middag opgehaald om naar het zuster resort te gaan, een stukje verderop in de straat. Hier zit een Spa waar ik een massage had geboekt. Even een momentje voor mezelf, ook eens fijn!
Helemaal ontspannen kwam ik weer “thuis” en nadat we allemaal opgefrist waren konden we weer plaatsnemen op het strand voor het avondeten, wat een straf 😉

Kort nadat we die avond de kids in bed hadden gelegd ontstond er een heleboel herrie. Er wordt veel getrouwd hier op het resort in Rarotonga, en dit was de tweede bruiloft die we tijdens ons verblijf meekregen. Deze bruiloften vinden plaats in het midden van het resort op een mooi grasveld. Waar rondom alle huisjes voor de resort gasten liggen. Alleen was het geluidsniveau deze keer echt belachelijk hard, zeker gezien het feit dat er naast die bruiloft een aantal resort gasten zijn met kleine kinderen die behoorlijk wat geld betalen om hier te mogen genieten van de rust en letterlijk hun bed worden uit getrommeld. Uiteindelijk hebben we ons beklag gedaan en gelukkig werd het volume al gauw gedempt. We zullen waarschijnlijk niet de enige zijn geweest.

De volgende ochtend hebben we bij het ontbijt “stiekem” wat brood meegenomen. De kids voelden zich even als een echte boef terwijl ze de sneetjes brood in een tasje mee “smokkelden”. We zijn daarna onze zwemkleren aan gaan doen en hebben kayaks en snorkels geleend. Hiermee vaarden we naar een onbewoond eilandje. In de luwte van het eilandje trokken we de kayaks op de rotsen en gingen we met het brood het water in. Al gauw kwamen er uit het koraal diverse mooie vissen tevoorschijn die zich tegoed deden aan het brood en de banaan die we bij ons hadden. Met zijn vijven bewonderen we de vissen en Jody heeft nog even uitgebreid kunnen oefenen met snorkelen. Inmiddels durft ze al langer onder water te blijven terwijl ik haar vasthoudt. Het is zo bijzonder om al die gekleurde vissen van zo dichtbij te kunnen zien. Je kunt ze haast aanraken. Gelukkig mogen de vissen hier gewoon gevoerd worden dus zo stiekem was het allemaal niet, het was heel erg gaaf!

Dean heeft zich vooral vermaakt tussen de rotsen. Zoekend naar schelpjes en slakjes en visjes en zeesterren. Op de terugweg viel het vanwege de wind en de stroming niet mee om weer bij het strandje van het resort te komen. Dus we hadden onze work-out ook weer gehad voor die dag! Eenmaal terug op het strand besloten we om in de beachhut even wat lekkers te eten op het strand en al gauw zagen we Eefje en Jim al aan komen wandelen. Lau lag nog haar dutje te doen dus Jack kwam wat later met haar. Jim sloot zich meteen aan bij onze kids en ze vermaakten zich prima op het strand en in de zee. Dean en Jody zwommen soms wat te ver in zee. Die twee waterratten zwemmen gewoon een eind de zee in als we niet opletten. Dus uiteindelijk afgesproken dat ze tot hun navel in het water mochten. Soms zaten hun naveltjes dan toch wel erg hoog haha, maar zwemmen kunnen ze! Ondertussen was ook Jack aangekomen en genoten we met zijn allen van een cocktail op het strand. We hebben nog een behoorlijke tijd zitten natafelen terwijl om ons heen de tafels alweer gedekt werden voor het diner. Uiteindelijk besloten we om richting de villa te gaan want Dean en Jody wilden Jim ook heel graag nog de visjes in het riviertje laten zien. Hierna hebben we ons gauw even opgefrist en konden we weer terug naar het strand voor het avondeten. Voor de kinderen is het vaak een gepuzzel wat eten betreft. Of eigenlijk meer wat NIET eten betreft. Dean is altijd wel bereid om nieuwe dingen te proeven. Hij is dol op spareribs en ander vlees, maar houdt niet zo erg van groenten. Net als Dave. En Jody houdt van bijna geen enkel vlees. Die is dol op broccoli en sla en boontjes en paprika. Allemaal dingen die doorgaans niet in een kindermenu zitten. Het is dus best een uitdaging om ze alle drie “goed” te laten eten. Gelukkig zijn ze wel allemaal dol op fruit! Eefje, Jack, Ro en ik gingen die avond (op aanraden van ons, we hadden hem al vaker gehad) voor The Sizzler. Een visgerecht wat geserveerd wordt op een gloeiendhete gietijzeren plaat. Onderop liggen de verse groentes en daarop de heerlijke vis met kokos-limoen sausje. Het sist en rookt behoorlijk als het wordt opgediend, vandaar ook de naam. Nadat we al een hele tijd klaar waren met eten, en de vermoeidheid begon toe te slaan bij de kids kwam de bediening ons nog een fles wijn aanbieden, met de welgemeende excuses voor de herrie van de avond ervoor. Mooi gebaar, maar het was tijd om te gaan, de volgende ochtend moesten we helaas weer vertrekken. Maar gelukkig konden we Eefje en Jack blij maken met de wijn. We namen afscheid van Eefje en Jack, maar uiteraard niet voordat we alweer een volgende afspraak in de planning hadden. De volgende keer ontmoeten we elkaar weer in Nieuw Zeeland. We hebben er nu al zin in!

De volgende ochtend vonden we een briefje bij de deur. Hierin stond dat we, ter compensatie voor de herrie, in een andere kamer konden verblijven totdat we werden opgehaald om naar het vliegveld te worden gebracht. We hadden eerder deze week al gevraagd of we laat konden uitchecken, maar onze villa was alweer volgeboekt waardoor we er niet later uit konden dan 11:00 uur. Om 12:30 uur zouden we worden opgehaald. Dus dan zouden we anderhalf uur met de kids in de lobby moeten wachten. Maar gelukkig hoefde dat niet en konden we nog even in een andere kamer rondhangen. Veel andere opties zijn er hier niet behalve het zwembad of het strand. Maar we wilden niet het risico lopen dat de kids nat en zanderig moesten gaan vliegen. De avond ervoor was Dave vlak na het eten volledig in de zee “gevallen” ;-). Na het ontbijt gingen we de boel inpakken en werden we naar de andere kamer gebracht. Jody en ik zijn ondertussen nog even naar een souvenirwinkeltje gelopen, op zoek naar een leuk (stoer en blauw) strandjurkje voor Jody, maar helaas. Ze hadden er alleen maar van die tutu jurkjes met glitters. Jody was opgelucht dat ze die niet aan hoefde hahaha!! Al gauw was het tijd om ons naar de balie te verplaatsen waar we rond 12:45 uur werden opgehaald. Het was maar een stukje rijden naar het vliegveld en alles bij elkaar waren we er zo doorheen. In de gate hadden we nog tijd om een broodje te eten voor de lunch en vervolgens konden we al boarden. Wat fijn, zo’n klein en overzichtelijk vliegveldje! Alles gaat veel soepeler! De vlucht naar Auckland zou ongeveer vierenhalf uur gaan duren. En tijdens die vlucht passeren we de tijdsgrens, wat ervoor zorgt dat we een dag overslaan. Inmiddels lopen we dan geen 9 uur meer achter, maar 12 uur voor op Nederland. Heeeel apart!! Na de vlucht van Rarotonga naar Auckland moesten we in Auckland de bagage weer ophalen, ons naar een andere gate verplaatsen via een shuttlebus die elke 15 minuten rijdt, daar weer de bagage inchecken en naar de gate. Dat allemaal in anderhalf uur tijd. Helaas moesten we na de eerste vlucht nog even wachten voordat we uit het vliegtuig mochten, waardoor we nog maar een uur en kwartier de tijd hadden om in het volgende vliegtuig te komen naar Christchurch. Helaas misten we net de shuttlebus waardoor we weer 15 minuten moesten wachten. Of we het gered hebben om binnen een uurtje in het volgende vliegtuig te zitten lees je in de volgende blog!