Doodmoe, gefrustreerd en enigszins hopeloos hebben we (Ro en ik) elkaar, in de periode van deze blog, met regelmaat deze vraag gesteld. Gecombineerd met een diepe zucht en ook een tikkeltje zelfspot. Tis en blijft ten slotte wel een luxe droom die werkelijkheid mocht worden. Maar voor het allereerst na zo’n tien maanden reizen hadden wij er écht even geen zin meer in. Dit kwam door allerlei verschillende redenen die, bij elkaar opgeteld, roet in ons haast smetteloze reisgeluk gooiden ;-).

Allereerst was dit het weer, onze boeman van de laatste tijd! In onze laatste blog hadden we een aantal dagen in het regenwoud van Daintree doorgebracht. Hier hadden we nogal slechte nachten door de hevige regenbuien die van onze camper een heus slagwerk instrument maakten waar wij met moeite in konden slapen. Ook overdag kregen we veel regen op ons dak, maar hey, tis ook niet voor niks een REGENwoud. Hoort erbij en we zijn niet van suiker!

Met een stuk minder regen in het vooruitzicht waren we toch wel blij dat we het regenwoud achter ons lieten om onze reis richting het zuiden te vervolgen. Nog onder de indruk van het prachtige regenwoud in Daintree National Park, en al zijn bewoners, arriveerden we na een poosje weer in de bewoonde wereld van Cairns. Na een nachtje in Cairns besloten we om naar Townsville te rijden. Maar dit was te ver om in één keer te rijden. Dus stopten we onderweg voor één nachtje op een hele basic campground. Van daaruit reden we naar Townsville waar we eveneens geen leuke campground voor de kids konden vinden. Ook dit begon een irritatie factortje te worden. Maar deze camping had gelukkig wel een zwembadje zodat de gepensioneerden die hier merendeels wonen hun grijze bollekes koel kunnen houden op warmere dagen. Alleen vielen die warmere dagen nu dus een beetje tegen. De regen bleef ons vanuit Daintree achtervolgen. Flexibel als we zijn pasten we onze plannen aan aan het weer. Zo hebben we met slecht weer een binnen speeltuin bezocht en het Great Barrier Reef Aquarium. In het Aquarium zwommen veel vissen die we nog nooit hadden gezien. En de kids mochten zeesterren voelen. Ook bezochten we de groene zeeschildpad Arthur die in het aangrenzende schildpadden ziekenhuis aanwezig was als patiënt. Het ziekenhuis probeert gewonde en zieke schildpadden te redden en weer vrij te laten in zee, zodra ze volledig zijn hersteld. Arthur was gevonden vlakbij Green Island met gas in zijn lijf. Hierdoor gaan schildpadden drijven en kunnen ze niet meer op zoek naar voedsel en sterven uiteindelijk. Arthur bevond zich in een lelijke watertank. De ruimte waarin hij moest herstellen stond in schril contrast met de prachtig aangeklede aquariums die we hier zagen. En hoewel de bezoekers Arthur niet mochten aanraken vonden wij het nogal vreemd dat men groepen bezoekers toelieten op een plek waar zieke dieren aan het herstellen zijn. Wij hielden het dus maar gauw voor gezien terwijl arme Arthur geen kant op kon en zijn kleine tank werd omsingeld door nieuwsgierige bezoekers 🙁

Zodra de zon wél een keer van de partij was gooiden we onze plannen voor die dag meteen om en genoten we hier van het zwembadje en de heerlijke zonnestralen. Wat was dat fijn na alle regen!!
Ondertussen gingen ook de dagelijkse lesjes door en hebben Dean en Jody beiden hun Cito toets gemaakt, met prachtige resultaten. Een kleine bevestiging dat niet alleen de kids hun schooljaar geweldig hebben gedaan, maar ook papa en mama bleken een succesvolle meester en juf te zijn!

Australië is en gigantisch land. Dat wisten we natuurlijk op voorhand, maar toch besef je het pas echt als je er bent. We hadden voor Australië op voorhand eigenlijk niet veel gepland. Ja, The Great Barier Reef, Australien ZOO (van Steve Irwin) en walvissen spotten stonden zeker op onze bucketlist. Maar verder was ons plan leeg. Op basis van allerlei lijstjes die we op internet vonden van de mooiste bezienswaardigheden hadden we op internet een kaart gemaakt en daarop al die mooie plekjes weergegeven. Hmm…zo’n 90% van de plekken waar we volgens internet heen moesten bevond zich in het noorden en westen van Australië. Wij zitten in het oosten en reizen per (trage) camper. Dat was wel een kleine tegenvaller. En bijna alles hier in het oosten is gebaseerd op de oceaan. Vooral snorkelen vanwege het rif is natuurlijk een must-do. Maar..hoe ga je op zee snorkelen met drie kleine kinderen? En dan is het weer ook nog niet mooi en aan de koude kant met veel wind. Dat gaat eigenlijk niet echt. Toch wel weer een kleine tegenvaller 🙂

En dan de slaap, of eigenlijk het gebrek daaraan. Het reizen op zichzelf is behoorlijk vermoeiend voor ons allemaal. Maar de laatste tijd werd onze nachtrust door allerlei factoren behoorlijk verstoord 😉 Van harde regen op ons dak, luidruchtige camping gasten midden in de nacht, tot de mooie maar zeer luide Lachende Kookaburra’s (vogels), die haast hetzelfde geluid maken als een groep apen dat zich ergens druk om maakt, veel en veel te vroeg in de ochtend. Ook zijn we zelf (op Ro na) allemaal een paar dagen flink ziek geweest wat de nodige zware nachten heeft opgeleverd. Eerlijk is eerlijk, het maken van een wereldreis gaat niet alleen over rozengeur en maneschijn haha!!

Vanuit ons verblijf in Townsville besloten we naar Airley Beach te gaan. Hier hadden we eindelijk weer écht een leuke campground voor de kids. Met o.a. een speeltuin en groot waterpark. Maar op weg daarheen besloten we om nog even een bezoekje te brengen aan Billabong Wildlife Sanctuary. Wat een leuk park bleek dit te zijn! Heel interactief! Zo mochten de kids direct al aan de slag met het voeren van de schildpadden die zich in grote getallen een weg baanden uit hun vijvers naar het voer. Het waren er wel honderden!! De kids mochten op de foto met een enorme slang om hun nek. Dave kreeg het maar nét voor elkaar om rechtop te blijven staan met die enorme zware slang om zijn lijfje gewikkeld. Ook mochten ze een krokodil vasthouden en een wombat, blauwtong hagedis en kaketoe aaien. Ze hadden een geweldige tijd! Hierna was het tijd om door te rijden naar Airley Beach. Een rit van drie uur en een McDonalds pitstop later arriveerden we bij Big4 Adventure Whitsundays Resort.

Terwijl de kids niet konden wachten om het park te gaan ontdekken, en dan vooral het waterpark, was daar onze boeman weer! De regen kwam met bakken uit de lucht en slokte weer twee dagen op waarin we vooral veel in de camper hebben geschuild. Zelfs de stoere Ozzy mannen begonnen te klagen ‘man…it’s freezing’. Zodra de temperatuur het ook maar enigszins toeliet doken de kids het waterpark in, met in hun kielzog dreigende donkere wolken. Ze waren zo blij dat ze hier eindelijk konden glijden van alle glijbanen, dat ze hun rillende lijfjes voor het gemak maar even negeerden.

Om toch nog een keer het Great Barrier Reef te kunnen bewonderen boekten we vanuit hier een heel speciaal uitstapje op één van de weinig voorspelde mooie dagen. We zouden met een watervliegtuig naar Whitehaven vliegen. Van hieruit zouden we naar een lagune gaan in de Great Barrier Reef waar we in een submarine boat de onderwaterwereld konden bewonderen. En waar we (veilig) met zijn allen in de rustige lagune konden snorkelen als het weer dit toeliet. Hier keken de kids en wijzelf dan ook erg naar uit! Totdat Dave de avondvóór ons uitstapje flink ziek werd. Hij had zichzelf en het bed dat hij met Jody deelde onder gespuugd. En hij bleef maar spugen…Iedereen had daardoor een zware nacht en meteen was eigenlijk wel duidelijk dat we met onze zieke Dave en nog twee zeer vermoeide kindertjes niet konden gaan. Balen!

De weersvooruitzichten bleven er voor de komende week slecht uit zien. Vandaar dat we besloten om hier te vertrekken zodra Dave was opgeknapt. Na twee dagen was het dan zover. Dave leek gelukkig weer oké, dus pakten we de boel in en vertrokken. Voordat we op weg zouden gaan richting Rockhampton stopten we nog in Airley Beach voor een ontbijtje. Hier bleek helaas dat Dave zich ineens toch weer niet lekker voelde. Terwijl we een lange rit op de planning hadden staan. We besloten de rit toch maar te maken terwijl Dave, bij hoge uitzondering, samen met mama op bed mocht liggen en de hele rit heerlijk heeft kunnen slapen. Dat was hard nodig!

We kwamen in de avond aan in Yeppoon, een plaatsje nabij Rockhampton. Terwijl Dave weer zoetjesaan opknapte werd Dean tijdens het avondeten niet lekker. Het duurde dan ook niet lang voordat zijn avondeten er weer uit kwam. Potverdorie!! Gaat lekker zo! De spuugemmer werd weer ingeschakeld en het duurde niet lang voordat die overuren moest gaan maken. Toen het voor papa en mama ook bedtijd was bleek namelijk ook Jody ziek te zijn geworden. Terwijl we onze zieke kids bijstonden tijdens het spugen werd als klap op de vuurpijl ook mama ziek. Binnen 15 minuten ging het van “prima” naar hondsberoerd kotsend boven het emmertje dat inmiddels versterking had gekregen van nog een bak. Terwijl de camper vanbinnen nogal zuur begon te ruiken sleepte Ro de emmertjes kots heen en weer naar de toiletruimte om ze daar schoon te maken voor de volgende lading. Totdat iedereen zo moe was dat we een poging gingen doen om te slapen. Ik besloot om de nacht, in een te kort bed, tussen Jody en Dave door te brengen, aangezien Jody en ik nog vaak moesten spugen. Bij Dean was het spugen gelukkig gestopt. De hele nacht bleven we met emmertjes op en neer lopen naar de toiletten. De volgende ochtend was wel het dieptepunt van onze reis bereikt. We werden compleet gesloopt wakker. Jody en mama hadden nog een tijdje moeten spugen terwijl de rest onrustig door probeerden te slapen. Nu misten we echt de ruimte zodat ieder even zijn eigen ding kon doen. De Jody en mama moesten nodig even bijkomen van de nacht terwijl Dave en Dean zich alweer beter voelden en energie hadden om iets te doen.

Na een hele rustige start knapte Jody ook weer op. Maar mama bleef nog beroerd. Het duurde dan ook niet lang voordat we besloten om hier op de campground een huisje erbij te huren. Een herstel huisje voor mama, zodat de rest van de familie gewoon lekker kon slapen de komende nachten. Uiteindelijk gingen er nog een aantal dagen overheen voordat mama weer een beetje op de been was. Zodra het ging besloten we weer verder te reizen.

Town of 1770 is een plek waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Op de enorme aftandse roze LARC amfibi voertuigen na dan, die hier rondrijden voor diverse tours. We waren graag gaan sandboarden hier in de buurt (met een bodyboard van enorme zandduinen af sleeën), maar dat bleek helaas alleen mogelijk via veel uitgebreidere (en te lange) tours met de LARC. Overigens zijn er ook heel veel tours langs de oostkust die geen kids van 3 jaar accepteren waardoor er voor ons veel opties afvielen.

Omdat ook op deze camping niets voor de kids was, besloten we de volgende ochtend meteen door te rijden Maar hee… de zon….het is warm…dat betekent maar één ding: naar het strand! Helaas bleek er nergens parkkeerruimte te zijn voor een camper in Town of 1770 bij het strand. Google Maps heeft ons daarbij al vaker uit de brand geholpen! In een woonwijk even verderop die tegen de duinen aan lag leek een paadje naar het strand te zijn. Vijf minuten later waren we daar en ja hoor. We konden de camper gewoon langs de weg zetten en het paadje leidde inderdaad tot een prachtig verlaten strand. Eigenlijk nog beter dan het drukke strand een paar kilometer verderop! Na een mini-picknick en weer een hele verzameling schelpen, reden we door naar de eindbestemming voor die dag: Bundaberg. Het zou een camping met speeltuin zijn. Helaas bleek de camping op een industrieterrein te liggen met een enorme fabriekshal als uitzicht waaruit het gedreun van zware machines klonk. Het speeltuintje stelde ook niets voor. Dus ook hier vertrokken we na een nachtje.

De campgrounds in Australië vallen ons een beetje tegen. Er zijn best veel campgrounds in Australië die niks te bieden hebben voor kinderen. De Big4 campgrounds zijn altijd wel erg compleet met speeltuintjes en vaak ook met zwembaden, maar deze campgrounds zijn meestal erg groot en prijzig. Speeltuintjes liggen vaak te ver weg om de kids er zelfstandig naartoe te laten gaan en er rijden continue auto’s of campers over de camping.

Hervey Bay werd de volgende stop. Een mooie camping met een springkussen voor de ‘deur’ en een speeltuintje dichtbij. Ideaal om weer even iets langer de verblijven. Inmiddels was ook het walvissen-spot-seizoen aangebroken. Duizenden bultruggen migreren vanaf juni vanuit Antarctica langs de kust van Australië. Na navraag bleken ze nog niet in de buurt van Hervey Bay te zijn, dus dat moesten we nog even uitstellen. Frasier Island (het grootste zandeiland ter wereld) lag hier wel voor de kust, dus die zouden we vanuit hier nog bezoeken. Je kunt op eigen gelegenheid gaan, maar dan moet je een 4wd huren en alles is zand zand en zand, dus er is een risico dat je vast komt te staan. We besloten daarom voor een dagtour te gaan.

We werden stipt op tijd met een bus opgehaald, waarna we binnen een half uur bij de ferry aankwamen. Daar moesten we te voet op. Binnen een half uur kwamen we aan op Frasier Island en werden we naar een kruising tussen een jeep en een bus gebracht. En dat bleek ook wel nodig! Vrijwel alle wegen op Frasier Island zijn één baans en van zand. Die bussen rijden als gekken! Als je nog geen rugklachten had, is de kans groot dat je ze tijdens deze tour oploopt! De tour zelf was prima. We bezochten een oud scheepswrak, één van de talloze zoet water riviertjes, een wandeling door een stuk regenwoud en velen kilometers reden we over het strand en zelfs af en toe door de zee. Moe, maar voldaan werden we uiteindelijk tegen etenstijd weer afgezet op de camping.

Uiteindelijk hadden de kids (en papa en mama dan ook) het zo naar hun zin op deze campground dat we hier een volle week zijn gebleven. In die week hebben Jody en mama nog lekker een dagje geshopt, hebben we een pakket naar huis gestuurd met alle schoolspullen die we niet meer nodig gaan hebben nu hun schooljaar was afgerond, en hebben we lol gehad met een grappig jellybean spel waarbij een wijzer bepaalde welke kleur jellybean je moest opeten. Iedere kleur had lekkere en vieze smaken en ze waren met geen mogelijkheid van elkaar te onderscheiden zonder ze in je mond te stoppen. De vieze smaken (hondenvoer uit blik, verzuurde melk, rotte eieren, kots, snottebellen, zweetsokken, rotte vis, en stinkdier spray) waren echt gru-we-lijk smerig!! De kids staakten het spel en zullen voorlopig waarschijnlijk geen jellybeans meer eten, zelfs geen lekkere!

Na onze week in Hervey Bay besloten we dat het toch wel tijd werd om weer verder te gaan. Na een ontbijtje in Hervey Bay reden we in tweeënhalf uur naar Noosa. De regen kwam met bakken uit de hemel, en aangezien we verder geen concrete plannen hadden ín Noosa besloten we door te rijden naar de Sunshine Coast. We konden immers wel wat zon gebruiken!
Op internet hadden we een hele leuke campground gezien. En we besloten er op de bonnefooi heen te rijden. Daar aangekomen was er genoeg plek en konden we zelfs kiezen waar we wilden staan. De campground beschikte over een groot zwembad met glijbanen, een restaurant, minigolfbaan, speeltuin en springkussen, en werd gerund door een Nederlandse vrouw met haar Australische man en kindje. Toen we die avond in het restaurant zaten te eten sprak ze ons aan in het Nederlands. En toen pas kwamen we erachter dat we al een hele tijd geen Nederlands meer hebben kunnen praten met andere mensen. De kids bedolven de Nederlandse eigenaresse onder een hilarisch vragenvuur waarop de Nederlandse eigenaar op haar beurt weer heel uitbundig en enthousiast op de kids reageerde. Ze vonden het zo fijn om weer even Nederlands tegen andere mensen te kunnen praten!

De twee dagen die volgden hadden we ineens prachtig weer en konden we die niet anders doorbrengen dan in het zwembad. ‘s Avonds gingen we uit eten in het restaurant en maakte de live muziek het plaatje compleet. Dit voelde weer even écht als vakantie! Na deze twee mooie dagen zag de weersvoorspelling er weer slechter uit. Veel regen op komst, dus we besloten verder te reizen. Op weg naar één van de hoogtepunten voor onze reis in Australië: De Australien Zoo van Steve Irwin! En oja…en voor het tegenvallende weer in Australië maakten we al snel een radicaal plan…het laatste deel van onze reis gaan we omgooien….