Normaal gesproken proberen we op iedere nieuwe locatie een blog te schrijven over de oude locatie. We zijn 26 augustus 2018 aangekomen in Yellowstone, echter bleek daar het begrip internet vrijwel onbestaand. Wifi op campgrounds is er eenvoudigweg niet, en 3g/4g internet is er wel als je kijkt naar het bereik op je telefoon, echter omdat iedereen in Yellowstone daarop vertrouwt, is het netwerk continu overbelast. Zelfs even bellen naar een volgende campground bleek volstrekt onmogelijk. Daardoor is deze blog later tot stand gekomen dan de bedoeling was 🙂

Douglas, Wyoming

Maargoed, we lieten de Rocky Mountains achter ons, op weg naar Yellowstone National Park. Yellowstone ligt in het noorden van de staat Wyoming en is ongeveer even groot als een kwart van Nederland. Omdat wij perse via Cody naar Yellowstone wilden rijden (wat een stukje om is) bleek de totale reisduur volgens Google Maps zo’n 11 uur te zijn. In de praktijk doen wij dit ruim keer 1,5 om tot een realistischere reistijd per camper, incl stops, te komen. Een rit van bijna 17 uur is niet te doen, dus we besloten de trip op te delen in 3 stukken, met twee stops er tussenin. Jo heeft de eerste trip gereden. Het eerste uur vanuit Estes Park kronkelden we mooi door de Rocky Mountains, waarna het landschap van het ene op het andere moment veranderde van bergen en robuuste natuur, naar kale prairie-achtige heuvels. En dat landschap veranderde gedurende de rest van de reis niet. De enige afwisseling van de kaarsrechte weg was een flauw bocht links of rechts. En..oja..de wind! Het waaide zeer stevig, met rukwinden van meer dan 90km per uur. Een camper die zo’n 60 miles per uur rijdt wil dan niet echt lekker op de weg blijven liggen, zelfs niet met flink tegensturen, dus werd de snelheid verlaagd naar zo’n 50 miles per uur (ca 80km/u). Zo tegen etenstijd bereikten we onze volgende locatie KOA Douglas, een camping 2km buiten het plaatsje Douglas. De camping zelf is vergelijkbaar met andere koa-campings, alleen was hier een zwembad en redelijk grote speeltuin aanwezig. We verbleven hier drie nachten. De eerste dag werd eerst afgewerkt met ontbijt en schoolwerk, waarna we al snel het zwembad indoken. Het water was zeer aangenaam, ook al stond er een stevige wind. Dean en Jody mochten van Jo ieder drie grote kiezels uitzoeken, die gebruikt werden om in het zwembad te gooien, om daarna te worden opgedoken. Met zo’n spelletje kunnen ze zich heel goed bezig houden.

Kiezels…ja…dat is een dingetje geworden op deze campground. Als je Dave een kwartier zijn gang laat gaan op een campground, dan kan je er van op aan dat ie iets verzint om te gaan doen. Deze keer besloot hij om allerlei steentjes in ieder gaatje, spleet of andere plek van de camper te verstoppen. Dat resulteerde in steentjes in de uitlaat, op de banden, in de bumper (waarschijnlijk op nog meer plekken die we niet gezien hebben) en in de velgen. De camper heeft grote wieldoppen met daarin grote gaten, waar de steentjes precies in passen. Op het oog zaten er in iedere velg tientallen. We hebben de meeste er uit weten te krijgen, maar helaas niet allemaal. We gingen er van uit dat de rest van de steentjes in de velgen vanzelf hun weg naar buiten  zouden vinden. We wilden even voor schoenen gaan kijken omdat Dean en Jody klaagden dat hun schoenen te klein waren, dus reden we aan. Nog voor we van de campground weg waren, werden we al aangehouden door de eigenaresse. Onze camper maakte een erg vreemd geluid. “It doesn’t sound right” was de mededeling. Gelukkig kenden wij de oorzaak, en na de eigenaresse gerust gesteld te hebben, besloten we onze weg te vervolgen. Boven de 30mph hoorden we niets en werden de steentjes schijnbaar tegen de buitenkant van de velg gedrukt, door de ronddraaiende beweging. Onder de 30mph werden ze door de velgen geslingerd wat best wat kabaal maakte. We reden op dat moment naar Casper, op ca 45 minuten rijden. Toen we in Casper aankwamen hoorden we geen vreemde geluiden meer. Het leek erop dat de steentjes weg waren…nouja…zo af en toe hoorden we een hard metalig knarsend geluid. Vooral bij linker bochten. Aj…dat kan niet goed zijn! Op de parkeerplaats bij de schoenenwinkel toch maar even kijken…hmm..het steentje zit in de ruimte tussen de velg en de remschijf. Met als enige gereedschap een uitgebreid zakmes (met allerlei toeters en bellen) ben ik het steentje te lijf gegaan. Helaas zonder succes. Het was een keihard granieten steentje wat net niet tussen de opening door paste. Nadat we de schoenen gekocht hadden, hebben we meteen gevraagd waar de dichtstbijzijnde garage is. We kunnen zo immers toch niet doorrijden? Dat bleek ‘Plain Tires’ te zijn, op een kleine 5 minuten rijden. Knarsend en piepend reden we er naar toe, waarna Jo naar binnen ging om te kijken hoe we dit konden oplossen. Na 5 minuten kwam Jo naar buiten met een stevig gebouwde amerikaan. Die keek een beetje moeilijk naar de wieldop. Hmm…het zou niet meevallen die eraf te halen. Dat moet toch eerst gebeuren voordat de band er zelf af kwam. Na wat peinzen en aanwijzingen van Jo wierp de stevig gebouwde Amerikaan een blik door een gat van de wieldop, en had een eureka moment. Hij ging even wat gereedschap halen, dan zou het euvel snel verholpen zijn. Met een grote schroevendraaier en waterpomptang, wurmde de Amerikaan zich onder de voorkant van de camper en ging het steentje te lijf. Na een kleine 5 minuten zonder succes, besloot hij groter gereedschap te halen. Toen hij zich opnieuw onder de camper genesteld had, duurde het nog een paar minuten voordat het steentje de strijd eindelijk opgaf. Dus hulde aan de stevige Amerikaan van Plain Tires in Casper, Wyoming!

De vorige avond hadden we in het speeltuintje een amerikaanse gesproken (Shinon) die daar woont en gevraagd wat er te doen is in Douglas. Dat bleek neer te komen op één optie: het Douglas Railroad Interpretive Museum At Locomotive Park in Douglas. Ze zouden daar een aantal oude treinen hebben staan waar je ook in kon. Een ultiem uitstapje voor onze treinengek Dean! Na 10 minuten rijden kwamen we aan. Het is een klein parkje waar een enorme locomotief (en als ik zeg ‘enorm’ dan doe ik het gigantische formaat nog geen eer aan) en een aantal wagons staan. De oudste dateert uit eind 1800 en de nieuwste uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Zeer imposant om te zien! Hoewel het maar een paar treinstellen waren, zijn we toch ruim 1,5 uur zoet geweest. Zie hieronder voor de foto’s!

De Jackalope

Je kunt er in de omgeving van Douglas niet omheen: de Jackalope. Een soort van grote haas met een klein gewei. Overal zie je ze vereeuwigd in grote standbeelden en her en der prijken opgezette exemplaren. Zo ook in de ‘general store’ op de campground. Hoewel het opgezette beestje er heel echt uit ziet, is dit een misschien typisch Amerikaans marketing fenomeen. Ze hebben dit fenomeen zo goed op de kaart gezet dat daadwerkelijk mensen van over de hele wereld speciaal naar het niets zeggende Douglas in Wyoming komen om de Jackalope te bewonderen. Ik heb het over een fenomeen, want dat is het. De Jackalope is een verzonnen beest dat niet echt bestaat, een mooie grap als je het ons vraagt! Maar de foto is er niet minder om.

Thermopolis

Thermopolis klinkt als een stad uit de griekse oudheid. Het is een plek die wij gekozen hadden, puur omdat het halverwege de route Douglas – Yellowstone lag. De route erheen was net zoals de vorige route redelijk saai, op het laatste stukje na. Het laatste stukje kwamen we in een omgeving die we nog niet eerder hadden gezien met mooie bergketens, rivieren etc. De campground die we via internet hadden uitgezocht was Eagle RV Park, Thermopolis, Wyoming. De campgound zelf was wederom prima. De kids hebben zich de eerste avond vermaakt met het vangen van kleine sprinkhaantjes die in overvloed achter de camper rond sprongen.

Thermopolis zelf is bekend vanweze z’n natuurlijke bronnen. Een bezoekje aan het ‘Hot springs State Park’ stond daarom al snel op het programma. Er zouden natuurlijke bronnen zijn, bizons, vreemde fonteinen, genoeg om een paar uur natuurschoon te bewonderen. Bij aankomst was het de vreemde fontein die meteen in het oog springt. Het ziet er haast uit alsof het door mensen gemaakt is. In zekere zin bleek dat ook zo te zijn. Als ventilatiegaten zijn midden vorige eeuw smalle piramides gebouwd waardoor water en stoom kon ontsnappen. Het terug sijpelende water heeft in de loop der jaren allerlei mineralen achtergelaten, waardoor het nu een soort van bijennest is waaruit nog steeds een stroompje heet water loopt.

De volgende stop waren de warmwaterbronnen. Via een ‘boardwalk’ konden we de plateau’s bewonderen met in allerlei kleuren afgezette mineralen en algengroei. Jammer was wel dat een aantal bekkens leeg stonden en dat een soort van gescheurd vijverfolie zichtbaar was. Bekeken we hier nu een natuurlijk fenomeen, of een natuurlijk fenomeen met een dikke menselijke vinger in de pap? We hebben het maar niet gevraagd 🙂

De bizons waren allen gemotoriseerd te bewonderen. Dus, terug naar de camper en met goede moed het oversized vee-rooster over en de ogen de kost geven. Na 2 bochten zagen we in de verte op ca 400m afstand wat zwarte vlekjes. Zijn het de bizons? Jo wilde meteen haar verrekijker pakken, dus de camper langs de kant van de weg, en Jo opzoek naar haar verrekijker. Wil nu net een park ranger achter ons rijden die ons gebaarde door te rijden. Alleen had Jo net een slideout een stukje uitgeschoven om haar verrekijker uit een lade te halen, waardoor het op dat moment niet mogelijk is om verder te rijden. Jo deed de slideout zo snel mogelijk weer dicht, en kwam weer voorin zitten, waarna ik (ondertussen had ik al gebaard dat we het signaal begrepen hadden) de versnelling in Drive zette en het gaspedaal intrapte. Direct gevolgd door een kort geloei van de sirene van de auto van de parkranger. Ojee, wat hebben we nu weer aan onze broek hangen? We staan langs de kant van een weg waarover op ons en de parkranger na, niemand rijdt, er geen bochten voor of achter ons zijn, er nergens staat dat je niet mag stoppen en waar de maximum snelheid 20mph is. De parkranger vond wat wij deden toch erg gevaarlijk. Als wij de camper wat meer langs de kant zetten (onze band stond ca 4cm van de (diepe) berm af) was het geen probleem. En oja…we wilden volgens hem zeker niet dichter in de buurt van de gevaarlijke bizons komen! We hebben het nu over ca 400m. Ik kan nu alvast verklappen dat je in de volgende blog een filmpje kunt zien waarin we zonder problemen heeeeeeeeeeeeeeeel veel dichter bij bizons geweest zijn 😉 Maargoed, de parkranger heeft een taak te volbrengen en vandaag waren wij schijnbaar het slachtoffer. Na voldoende ja-nee-en-amen vervolgende we onze weg op zoek naar de kudde bizons. Binnen enkele minuten, stonden we alleen alweer buiten het bizons-gebied. Hé…was dat alles? 6 bizons op grote afstand. We hadden toch eigenlijk wel echt een kudde verwacht…maar helaas…dit bleek het toch te zijn. Maargoed, toch hebben we onze eerste bizons in het ‘wild’ mogen bewonderen! De dag werd afgesloten met een bezoek aan het thermale bad met glijbanen en duikplank. Het water kwam rechtstreeks uit de grond, en dat kon je ruiken ook 😉 We hebben ons er goed vermaakt en zijn daarna terug gegaan naar de camping. De volgende dag was weer een reisdag!

Yellowstone park

Na ontbijt, schoolwerk en de camper vertrekklaar gemaakt te hebben, vertrokken we voor ons laatste stuk naar Yellowstone National Park. Een kleine 4 uur rijden moest ons op onze vooraf gereserveerde campground ‘Grant Village Campground’ brengen. De rit verliep voorspoedig. Na Cody veranderde de omgeving al snel. De bergen kwamen terug, de bomen veranderden en het zag er allemaal robuuster uit. Een prachtige route om naar Yellowstone te rijden. De omweg meer dan waard. En dan….eindelijk…een van de plekken die als hoogtepunt van onze reis gepland staat: Yellowstone National Park.

Hoe het daar ons vergaan is, of we ‘Old Faithful’ in actie gezien hebben, of Grand Prismatic Spring echt zo mooi en kleurrijk is, als op de foto, of we elks, beren, bizons, wolven, dassen en ander wildlife gezien hebben…lees je in de volgende blog 🙂