Tegen het einde van de middag kwamen we aan op Miranda Holiday Park. Die nacht bleken we het nog druk te krijgen.

Helaas was Jody die nacht ziek geworden en waren we te laat met een emmer bij haar. Haar kussen, het onderlaken, het dekbed en het extra deken zaten onder de kots. En ook haar geliefde konijn kreeg het te verduren. Het was op dat moment 01:30 uur in de nacht. Nadat papa in de camper alles voor zover dat mogelijk was had schoongemaakt ging mama aan de slag met de was. Gelukkig bleek hier ook ‘s nachts de wasserij open te zijn, wat op heel veel campgrounds niet zo is. Nadat mama buiten op de stoep, in het licht van de buitenlamp het beddengoed enigszins schoon had geboend kon alles in de wasmachine. Inclusief knuffel konijn. Drie wasmachines waren nodig om de lading dekens, kussen en dekbed te kunnen wassen, maar helaas waren er maar twee beschikbaar. Gelukkig duurt een gemiddelde wasbeurt hier maar ongeveer 30 minuten dus na een uurtje zat het meeste al in de droger. De droger hier bleek uitstekend werk te leveren dus kon alles vrij snel weer schoon en fris mee terug naar de camper. Als nood lagen de kids al te slapen onder twee losse dekentjes die wij zelf eerder al hadden gekocht, dus het was even prima zo! Wel nog ff gauw konijn terug geven waar Jody erg dankbaar voor was. Want slapen zonder konijn is toch best een dingetje!

In de ochtend voelde Jody zich gelukkig alweer een stuk beter! Water en een voorzichtig beschuitje bleven erin en ze wilde alweer in de speeltuin spelen. Omdat we allemaal door de gebroken nacht nogal moe waren, besloten we een heel rustig dagje te houden. In de middag wilden de kids heel graag zwemmen dus dat hebben we uiteindelijk nog wel gedaan. In het heerlijke warme water hebben we overgegooid met balletjes en ringen. En vermaakten we ons wel een aantal uur. Totdat het bijna tijd werd voor het avondeten. Na het avondeten begon Jody toch weer wat te klagen dat ze zich niet lekker voelde. Ze is die avond gaan slapen met een emmer in de buurt, en die bleek ook wel nodig te zijn. Gelukkig bleef het beddengoed schoon waardoor het niet zo’n impact had op ieders nacht. Dean en Dave sliepen gewoon door.

In de ochtend die volgde voelde Jody zich nog steeds niet lekker en kon ze niets binnenhouden. We zouden deze ochtend eigenlijk vertrekken hier om in drie uur naar Northland te rijden, een streek linksboven Auckland, maar we besloten om nog een nacht bij te boeken zodat Jody lekker in bed kon blijven liggen. Gelukkig konden we de reservering bij de volgende campground nog zonder enige kosten verschuiven. Die man had zelf ook kinderen vertelde hij en was erg begripvol. Kom maar zodra het kan was dan ook zijn antwoord. Terwijl Jody die ochtend in bed lag hebben de jongens zich vermaakt met buiten spelen. Samen met mama een ijsje gegeten en toen mochten we bij de receptie een skelter uitzoeken waarmee ze gratis over het park konden rijden. Er stond er eentje met een duo zitje dus de keus was snel gemaakt! Dave was nog te klein voor alles waar ze uit konden kiezen dus die zat prinsheerlijk in het duozitje terwijl Dean zich een weg baande over het park. Die twee vermaakten zich de rest van de middag prima met de trike. ‘s Middags voelde Jody zich ietsje beter dus kwam ze al wat vaker uit d’r bed. Maar omdat ze het nog heel rustig aan moest doen was dit een uitstekend moment om even haar nageltjes mooi te maken. Al gauw was ze weer helemaal blij met twintig gelakte nageltjes, extra versierd met nagelstickers.

Een dag later voelde Jody zich al een stuk beter. Ze had een betere nacht achter de rug en niet meer hoeven te spugen. Met enige voorzichtigheid ging er weer een broodje in bij het ontbijt en die bleef erin! Onze Jody was gauw weer de oude, dus we besloten die ochtend om te vertrekken naar Whangarei. Een rit van zo’n drie uur. Onderweg hielden we nog een korte tussenstop bij een restaurant/Dutch store, waar we nog wat Nederlandse boodschapjes deden. Met een tasje vol hagelslag, vlokken, muisjes, beschuit en drop kwam mama weer de camper in gestapt. Hierna reden we tot vlakbij de campground in Whangarei en deed papa ff boodschappen terwijl mama met de kids in de camper bleef. Nadat papa klaar was reden we 750 meter verderop de campground op. Na het inchecken doken de kids op de trampoline. En al gauw het weer tijd voor het avondritueel.

De volgende dag was nogal een regenachtige dag. ‘s Morgens na het ontbijt deden we de lesjes en daarna hielden we een rustig middagje. Teveel regen om iets te ondernemen. Wel hebben de kids nog buiten gespeeld zodra het kon. Vlak naast onze camper stond een trampoline en een klein speeltuintje. De grens van de camping liep er vlak achter en was afgebakend met een stenen muurtje. Achter het stenen muurtje lag een bos dat aardig snel bergafwaarts liep. En daaronder liep “ergens” een riviertje. In dit bos liepen diverse paadjes waarvan eentje naar een wandeltrack liep, en de andere naar een speeltuin onderaan de berg. Vanwege het riviertje hadden papa en mama tegen de kids gezegd dat ze niet het bos in mochten gaan. En dat ze dus op de campground moesten blijven. Ze waren die middag nogal veel “op het randje “ aan het spelen. Dus een paar waarschuwingen kon geen kwaad. Totdat het moment daar was dat er drie ongehoorzame kindertjes stilletjes het bos in verdwenen. Ze hadden echter geen idee dat ze werden achtervolgd door hun mama met snode plannen, want ja wie na de zoveelste waarschuwing niet horen wil…. Terwijl de kids hun gang gingen installeerde mama zich vlakbij achter een boom. Mama hoefde alleen maar even een beer na te doen (hij bleek achteraf erg realistisch), en binnen no-time zag papa vanuit de camper drie krijsende kindertjes het bos uit komen rennen, zo hard als ze konden. Ze vlogen haast! Papa wist natuurlijk al meteen wat er aan de hand was, en moest er stiekem ook om lachen, net als mama die compleet in een deuk lag. Gelukkig waren ze ook zo weer gerustgesteld. Ze konden écht niet geloven dat het mama was die een beer na deed, dus mama moest het toch nog een keer laten horen. Gelukkig volgden er die nacht geen nachtmerries, en hadden we de resterende tijd op deze plek geen last meer van kindjes die ongehoorzaam het bos in gingen :-)! Wel hadden we nog steeds regen waardoor we na de lesjes het plan maakten voor een “late afternoon movie” in de camper. Mama liep vooraf (tussen de regenbuien door) naar de winkel om lekkere hapjes te kopen. Nadat we alles klaar hadden gezet kon de film beginnen! Het werd Vaiana, vonden we wel heel toepasselijk bij Nieuw Zeeland. Ze vonden de film erg leuk en vooral de hapjes als avondeten wilden ze op deze manier wel elke dag!

We hadden genoeg van de regen en bewolking en besloten de volgende dag om verder te rijden. Na het ontbijt en de lesjes vertrokken we om eerst boodschappen te doen bij the Wharehouse en daarna reden we voor de boodschappen naar de supermarkt. Vervolgens reden we in een uur door naar Bay of Islands, Paihia. Ook hier konden we helaas de vele regen niet ontlopen. Slechter weer blijkt toch vaak gepaard te gaan met gesnotter en dat was bij ons niet anders. Nadat papa een paar dagen liep te snotteren is nu ook mama snipverkouden. Voor het eerst tijdens onze reis zaten papa en mama een beetje in een dipje. Beiden niet fit, alleen maar regen, en terwijl we met zijn vijven schuilden in onze camper fantaseerden papa en mama erover om de camper te laten voor wat het was en op pad te gaan naar een warmer oord 🙂

Een dag later waren we nog niet fit en kwam de regen alsnog met bakken uit de hemel. Nadat we de lesjes hadden gedaan besloten we om een uitje te maken naar Makana, een beroemde lokale chocolade boutique, zoals ze zichzelf noemen, in het plaatsje Kerikeri. Hier worden handwerk bonbons en prachtige chocolade kunstwerkjes verkocht. Vanuit de winkel konden we door een groot raam zien hoe de chocolade werkjes met de hand werden gemaakt. Binnen in de winkel kregen we ook chocolade aangeboden om te proeven. En we waren het er allemaal over eens, de macademia toffee crunch waren het lekkerst! Toch fijn om allemaal dezelfde als favoriet te hebben!! Met een tasje vol met onze favoriete chocolade, de Macadamia Butter Toffee Crunch verlieten we de winkel, en voelden we onszelf toch al een stukje beter 😉

Op de terugweg stopten we nog even bij de Haruru Falls. Op het moment dat we daar aankwamen was het net even gestopt met regenen. Dus vlug schoten we met zijn allen uit de camper en liepen we in een paar minuten, met fototoestel en paraplu, naar de waterval. Ook deze was weer een lust voor het oog. Wat een natuurgeweld toch weer. Het leuke van deze waterval was dat we bij aankomst op de bovenkant van de waterval stonden. Hierdoor konden we ook de prachtige rotspartijen zien die zich boven de waterval bevonden. Nadat mama de paraplu even had geparkeerd om foto’s te kunnen maken besloten we weer gauw om terug te gaan naar de camper, zonder paraplu bleek later 😉

Eenmaal weer terug bij de campground was het tijd voor het avondeten en het avondritueel. En besloten we ook om ons verblijf hier niet te verlengen. Dat betekende dat we de volgende dag geen lesjes deden, maar in plaats daarvan op tijd vertrokken. We gingen op weg naar Ahipara, zo’n anderhalf uur rijden, waar we een plekje hadden geregeld op een campground. Hier mochten we zelf kiezen waar we wilden staan. Er stonden maar twee andere campers en de rest van het veld was leeg, uitgestorven. We merken heel duidelijk dat het hoogseizoen achter de rug is. Dat is wel fijn zodat we meer “op de bonnefooi” kunnen reizen en er altijd wel overal plek is. Maar het najaar brengt ook ander weer met zich mee. Logisch natuurlijk! Dus nog maar eens extra genieten van die zon, terwijl we de blaadjes om ons heen al zien vallen. Na aankomst moesten meteen de fietsjes weer van de fietsendrager en werd er weer druk rond gecrosst. Wat zijn ze inmiddels toch al behendig met hun fietsjes. Zelfs Dave maakt sliding-stops met zijn fietsje met zijwieltjes. Af en toe houden we ons hart vast als we zien hoe hard hij van een bergje af komt fietsen! Maar gelukkig gaat het bijna altijd goed, en zelfs als ie valt is ie niet heel erg onder de indruk.

De dag erna wilden we wat speciale plekjes gaan bekijken. Vanmorgen reden we eerst naar het dichtstbijzijnde plaatsje voor een ontbijt. Daarna gingen we op weg naar Cape Reinga, het meest noordelijkste plekje op het Noordereiland. Onderweg daarheen maakten we nog een korte stop bij een oprit van Ninety Miles Beach. Een bijzonder uitgestrekt strand, wat dienst doet als snelweg. Eventjes twijfelden we, maar toch besloten om de camper er maar niet aan te wagen. Vervolgens reden we door naar Cape Reinga, waar we een wandelingetje naar de vuurtoren maakten. Wat hadden we hier een prachtig uitzicht!! Dit was ook de plek waar de Stille Oceaan en de Tasman Zee bij elkaar komen. Dit creëerde uitzonderlijke stromingen in de zee, bijzonder om te zien! Hierna maakten we een stop bij de Te Paki Sand Dunes, waar je met een bodyboard van de enorme bergen zand kunt glijden. Het was dat mama helaas nog steeds niet fit was, en het te gevaarlijk was om de kids dit alleen te laten doen, anders hadden we er die dag zeker uitgezien als zandmonsters!! Beetje balen was dat wel! Evenals het feit dat mama nu ook niet fit genoeg was om te gaan zwemmen met dolfijnen. Bay of Islands is de uitgelezen plek om dit te doen, en dit was ook het plan, nadat dit eerder was mislukt. Maar helaas, snipverkouden en koortsig in een koude zee zag mama toch ook niet zo zitten. Nadat we bij de Sand Dunes even waren gestopt reden we weer richting de campground waar we nog 1 nachtje zouden overnachten.

De ochtend erna vertrokken we direct na het ontbijt want er stond die dag een lange rit op het programma. Nadat we getankt hadden en flink wat boodschappen hadden ingeslagen, was het tijd om naar de volgende plek te rijden. Naar het Kauri Coast Top 10 Holiday Park. Een nogal afgelegen plek, die we via hele lange kronkelige bergweggetjes na ruim drie uur rijden hadden bereikt. We kwamen aan tijdens een regenbui, en de rest van de avond bleef het maar regenen. Maar helaas bleef het daar niet bij. Nadat we de camper op zijn plekje hadden geïnstalleerd bleek er geen stroom te zijn. Allereerst dachten we dat het weer eens aan de elektra van onze camper te wijten viel, maar al snel was duidelijk dat het hele park, en het complete naastgelegen dorp zonder stroom zat. We hoopten dat het snel opgelost zou zijn, aangezien Ro die avond een belangrijke Skype vergadering gepland had staan. Hoopvol zagen we in het enige licht wat er brandde een man in de stromende regen in de elektriciteitsmast hangen. Druk bezig om het probleem op te lossen. Maar naarmate de begintijd van de vergadering naderde kregen we het toch wel benauwd. Doordat er ook geen gsm-dekking was, konden ook niet even appen om wat van ons te laten weten. Ongemakkelijk ging de avond aan ons voorbij tot het moment dat er af en toe heel even stroom was en we steeds contact probeerden te zoeken. Maar helaas vloog de stroom er ook weer heel snel vanaf. Uiteindelijk, later op de avond, hadden we weer stroom maar deze bleek niet stabiel genoeg om alsnog de vergadering via Skype te laten slagen. Dus deze moest helaas worden verzet. Om de avond toch nog positief af te sluiten liepen Ro en ik ‘s avonds laat nog eventjes in het pikkedonker naar een plek waar we een aantal glowworms konden bekijken. Ze zaten op ooghoogte, dus nu konden we er letterlijk met onze neus bovenop staan, en ze eens even van kop tot staart bekijken. Bijzondere diertjes! Hierna was het bedtijd en besloten we meteen ook om maar 1 nacht hier te blijven vanwege het slechte internet.

Nadat we de ochtend erna waren opgestaan maakten we een ontbijtje en daarna vertrokken we naar een plaatsje, meer in de bewoonde wereld, in de buurt van Auckland. Dit was de dichtstbijzijnde plek waar we weer een betere internet dekking hadden, op tweeënhalf uur rijden. Dan pas voelen we weer even hoe groot Nieuw Zeeland is, in vergelijking met ons kleine Nederland. ‘s Middags kwamen we aan op deze campground, waar de ingang werd afgeschermd door een groot en zwaar hek, waar we codes nodig hadden om gebruik te kunnen maken van de toiletten en douches en waar tot overmaat van ramp het voor kindjes verboden was om op hun fietsjes rond te fietsen. Dit alles bij elkaar zorgde ervoor dat we ons voor het allereerst niet echt comfortabel voelden. De kids doken na aankomst direct weer een nieuwe speeltuin in. Elke keer worden ze weer getrakteerd op een nieuwe speeltuin die ontdekt moet worden. Ze raken dus niet snel uitgekeken. Tijdens het reizen in Nieuw Zeeland zijn we ondertussen ook bezig met zindelijkheidstraining voor onze Dave. Die nog altijd de voorkeur geeft/gaf aan luiers. Gelukkig begint daar verandering in te komen. Die middag, kort nadat we waren aangekomen, gaf hij aan dat hij naar de wc moest. Dus gauw gingen we samen naar de wc waar hij vol trots een plasje had gedaan. Zijn luiertje (die hij toch nog graag aan heeft) was ook toe aan vervanging, dus na het plasje ging zijn broekje (zonder luier) omhoog en zouden we in de camper wel ff een nieuwe aandoen. Maar ondertussen werd mama afgeleid en bleef de luier achterwege. Het duurde dan ook niet lang voordat er paniek uitbrak in de speeltuin. Dave had gepoept en was nogal geshockeerd over het effect dat dit met zich meebracht zonder luier. Maar snel maakte mama de boel schoon en ook het drolletje wat via zijn broekspijp op de grond was gevallen werd opgeruimd. Eind goed, al goed, dacht mama….Totdat Dave en Jody voor de tweede keer nogal geschrokken en besmeurd met poep bij de camper verschenen. De kids waren zo weer schoon, maar nadat duidelijk werd wat er nu precies was gebeurd had mama nog een hele klus te klaren. Blijkbaar lag er toch nog wat poep van Dave op de grond, die mama tussen de houtsnippers over het hoofd had gezien. Vervolgens is Jody erin gestapt, heeft zich samen met Dave uitgeleefd in de nestschommel die er staat en al spelenderwijs de hele schommel onder gesmeerd met poep, waar ze vervolgens in zaten. Mama heeft zowat een uur kunnen schrobben om die schommel schoon te krijgen. Dat was een goeie binnenkomer!

Die avond maakten papa en mama plannen voor de laatste tijd hier in nieuw Zeeland. We besloten om de dag erna een dagje Auckland te doen. Daar konden we meteen onze buggy verkopen (ik had al in geïnteresseerde daarvoor in Auckland) en aangezien we hem al heel lang niet meer gebruikten was hij overbodig geworden. Het scheelt weer een hoop gesjouw! We hadden de kids beloofd om de Skytower te bezoeken, dus ook dat zouden we gaan doen. En omdat we voor de jongens het uitje met het treintje hadden gemaakt wilden we nu ook nog iets gaan doen wat vooral Jody erg leuk vind. Daar hoefden we niet lang over na te denken ;-). Daarna zouden we doorrijden naar Miranda Holiday park in het plaatsje Miranda. Hier hebben we eerder gestaan ( Jody was toen ziek) en hebben de kids het zo ontzettend fijn gehad. Voor onszelf beviel dat ook prima. Het ligt ook niet heel ver bij Auckland vandaan dus zitten we al enigzins in de buurt van het vliegveld. Overigens zitten we 1 nachtje voordat we gaan vliegen al in een hotel, vlakbij het vliegveld en vlakbij Maui, het bedrijf waar de camper van is. Ondertussen is inmiddels het hele Maui gedoe ook afgesloten. De camper blijkt na de reparatie van Ro uitstekend te functioneren. We hebben na een heleboel discussies een redelijke schadevergoeding ontvangen van Maui, voor alle onkosten en beslommeringen die we aan de camper hebben besteed. En we mogen gebruik maken van een extra dienst (express return) die inhoudt dat we de camper mogen inleveren zonder dat hij wordt nagekeken op beschadigingen en dat soort zaken. Hopelijk gaat dit zo simpel zijn als dat het lijkt, maar dat zullen we dus nog wel zien. Er zit een behoorlijke ster in de voorruit, die er al zat toen wij hem ophaalden. Maar omdat de vooruit zo stoffig was toen we hem ophaalden hadden we dit niet direct gezien. Dat gebeurde later die dag toen we de ruitenwissers hadden gebruikt om de raam wat schoner te maken. Hopelijk levert dit niet nóg een hoop gedoe op.

De volgende ochtend, na het ontbijt, zijn we dus volgens plan naar Auckland gereden. We parkeerden bij een parkeerplaats op 1,2 km lopen bij de Skytower vandaan. Deze tip hadden we gekregen via een Facebook groep van Nederlanders die hier in Auckland wonen. En die bleek heel handig, want parkeren in hartje Auckland met een camper is gewoonweg onmogelijk. Het bezoek aan de Skytower was heel bijzonder. Dat begon al met de eerste lift omhoog. Deze ging supersnel, en de onderkant van de lift was deels voorzien van een doorzichtige plaat. Fijn voor mama’s met hoogtevrees! Terwijl dit voor de kids en papa allemaal doodnormaal was moest mama ondertussen nog ff acclimatiseren. Met klotsende oksels en plakkende handjes liep mama rond op de één na hoogste verdieping. Het observation deck. Ook hier weer van die doorzichtige platen in het overstekende gedeelte van de vloer, waar mama op instructies van Jody toch ook even op moest gaan staan. Zo kon ze die bange mama mooi even uitlachen! Het uitzicht over Auckland was mooi! In de verte zagen we de diverse slapende vulkanen liggen, het stadium, de haven, en de stad die omgeven was door water. Vanaf de verdieping waarop wij ons bevonden konden we de diverse “idioten” voorbij het raam zien vliegen die een vrije val maakten vanaf de toren. Hierna konden we met de lift nog wat hoger in de toren komen. Maar dit hoogteverschil merkten we eigenlijk nauwelijks. Daarna gingen we weer terug naar het Observation Deck en liepen we via een trap naar het restaurantje waar we wat hebben gedronken terwijl we genoten van het uitzicht. Vervolgens liepen we weer terug naar de camper waar we een snelle lunch deden voordat we naar een ander deel van Auckland reden, waar we onze buggy aan een Nederlandse hebben verkocht. Daarna moesten we nog een stukje rijden om bij Jody’s grote verassing te komen.

We parkeerden de camper en liepen het laatste stukje te voet erheen. Onderweg kwamen we langs een politieauto waarbij twee zwaar bewapende agenten naast de auto stonden. We kregen allemaal een dikke high five van de vriendelijke vrouwelijke agent! Daarna liepen we het grote gebouw binnen. Er zat een man achter de balie, die net als ons moest lachen om de reactie van de kids. Toen ze eenmaal zagen wat we gingen doen sprongen ze alledrie dolblij in het rond. Ze konden niet wachten om aan de slag te gaan. Maar eerst kregen ze alle drie een tuigje aan, en toen kon de pret beginnen!!! Het was tijd om te gaan klimmen! Ze konden zelf een leuke klimwand uitkiezen, uit zo’n 30 klimwanden. Daarna moesten papa of mama ze even helpen met zekeren en daarna konden ze gaan klimmen zonder te kunnen vallen. Wie wil dat nou niet? In het begin was het een beetje onwennig. Jody was heel enthousiast onderweg naar de top, totdat ze naar beneden keek en werd overvallen door de hoogte. Ze raakte een beetje in paniek en begon te huilen. Gelukkig had mama ook een tuigje aan en kon mama via de naastgelegen wand bij Jody komen om d’r even te helpen. Het was vooral even eng om los te laten en op het tuigje te vertrouwen. Maar toen de kids dit eenmaal hadden ervaren werd juist het “jezelf laten vallen” het leukste onderdeel. Het klimmen zelf was ook behoorlijk pittig hoor!! Dat zou weleens spierpijn op kunnen leveren. Maar oh wat vonden ze het leuk!! Jody was dan ook boos toen we weer moesten gaan. Gelukkig was dit gauw over. En toen we op de terugweg opnieuw langs de agenten kwamen was ze het helemaal vergeten. De vrouwelijke agent knoopte een praatje met ons aan en vertelde dat ze normaal gesproken niet zo zwaarbewapend zijn. Ze bewaakten een ontmoetingsplaats voor moslims, vanwege het drama wat zich laatst in Christchurch heeft afgespeeld. Uiteindelijk legde ze ook aan de kids uit wat ze allemaal bij zich droeg (naast haar gigantische automatische geweer). Ze mochten zelfs even haar metalen uitschuifbare stok vasthouden (geen idee hoe zo’n ding heet ;-)). Daarna werden de zwaailichten van de auto aangedaan en de radiospeaker gedemonstreerd. Al met al vonden de kids dat natuurlijk mega interessant! Andersom viel Dave in de smaak met zijn t-shirt wat compleet bedrukt is met ambulance’s, brandweerauto’s en politieauto’s. Hij wil later dan ook graag politieagent worden. Toen we weer verder gingen kregen de kids nog een laatste high five en stapten we in de camper. We gingen op weg naar Miranda Holiday Park in Miranda. Onderweg toch nog een McDonalds gepakt om wat tijd te besparen. Deze McDonalds was veel beter dan de vorige. Die avond kwamen we aan rond 20:00 uur, dus gauw de kids meteen klaargemaakt voor hun bed. Het was inmiddels al donker maar in de verlichtte toiletruimte van het park herkenden ze meteen deze plek. Wat waren ze blij om hier terug te zijn. We hadden geregeld dat we na twee nachtjes op hetzelfde plekje konden staan als waar we tijdens ons eerste verblijf stonden, recht tegenover de speeltuin, en dichtbij het toiletgebouw en zwembad. Intussen hadden papa en mama ook wel het gevoel dat we genoeg hadden gezien van Nieuw Zeeland. We hadden behoefte aan rust en wat meer regelmaat en besloten dan ook om dat hier te gaan realiseren tot één dag voor vertrek, dan slapen we in een hotel in Auckland. Dus even heerlijk twee weken bijkomen van al het gereis. Omdat de kids zich hier voor een groot deel ook prima zelf konden vermaken hadden papa en mama ook even wat meer tijd voor zichzelf. Zo konden wij ondertussen aan de slag met het uitzoeken en weggeven van spullen. Helaas bleek het te kostbaar om een pakket met overbodige spulletjes die we wel wilden houden te versturen. Spulletjes zoals de lesboekjes die uit zijn, hun cowboyhoeden, wat speelgoed, foldertjes uit de regio, dat soort dingen moeten we dus helaas toch nog met ons meesjouwen. Wel hebben we ook nog veel spullen kunnen weggeven zoals wat speelgoed, de bodyboards van de kids, kleding die niet meer past, de regenlaarsjes van de kids, en hun fietsjes met helmpjes. Dit laatste was wel even een dingetje voor de kids hoor! Ze zijn zo dol op hun fietsjes! Gelukkig konden we deze doneren aan de camping zodat er na ons, nog veel andere kindjes plezier mee kunnen hebben. Het voordeel daarvan was dat de kids ze daadwerkelijk tot de allerlaatste dag konden gebruiken, ook fijn!

In de twee weken die volgden deden we bijna iedere ochtend lesjes. Jody heeft haar Cito-toets al gemaakt, aangezien ze vrijwel klaar is met alle lesstof van dit schooljaar. Haar groep 2 zit er bijna op! Ze verdiende een dikke “goed” voor haar Cito, die juf Ingrid via een leuke audio boodschap aan haar liet weten. Dave voelde zich een keer zwaar beledigd door een mevrouw. Hij kwam beklag doen bij mama. “Die mevrouw zei sweety tegen mij, en dat vind ik helemaal niet leuk!!” Toch maar even uitgelegd dat het juist heel lief bedoeld was van die mevrouw, maar hij bleef hoogst verontwaardigd. Heel grappig om hem nu af en toe sweety te noemen, dan gaat meneer steigeren 😉

In de middagen deden we leuke dingen. Zo speelden we een potje mini golf op het park en doken we het zwembad in waar we zelfs een heuse toren maakten met mama of papa onderaan, en alle drie de kids in elkaars nek erbovenop. Een lol dat ze hadden! Jody had hier ook nog een Skypeles met juf Ingrid. God, wat gaan we onze juf Ingrid missen zeg!! Zo’n lieve warme juf!! Gelukkig gaan we elkaar in Nederland ook, in het echt, ontmoeten! Hier op de camping werd mama ook uitgenodigd om gezellig wat te komen drinken door onze Australische buurvrouw. We hadden elkaar al eerder even gesproken toen ze me had zien zitten tijdens Jody’s lesjes. Het werd een gezellig middagje heerlijk in de zon terwijl onze kinderen samen aan het spelen waren. Ondanks dat haar drie jongens wat ouder waren klikte het heel goed met onze kids. Reden genoeg om dit een dag later nog eens over te doen toen de buren die middag terugkwamen van hun uitje naar Hot Water Beach, waar wij al eerder waren geweest. Deze keer sloten ook de mannen zich gezellig aan. De buurvrouw, Relle, was dol op de Mohito mix drankjes van KGB, die ze hier in Nieuw Zeeland had ontdekt, en ze hadden er tijdens hun uitje een aantal gekocht en wij mochten ook mee proeven. Ondanks dat ze maar 7% alcohol bevatten duurde het precies 1 blikje voordat mama teut in dr stoel hing! Dat ging goed daar, in de volle zon! En aangezien mama maar zelden drinkt hakte het er meteen goed in. Maar het was wel super gezellig!! We werden meteen ingeleid in de Australische “slang”, ook niet verkeerd ;-). Zo leerden we “crankie”, “Mozzy’s” en Thonghs. En “Beauty Mate” om iemand te complimenteren met het vangen van een grote vis, mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Diezelfde avond besloten Relle en mama er nog even een lady’s night van te maken en hadden we nog even een heerlijk zwembad avondje samen. Heel relaxed als het water 38 graden warm is 🙂

Een dag later, na het ontbijt, zwaaiden we de buren uit, die die dag terug zouden vliegen naar Australië. Zij wonen in de buurt van Melbourne en nodigden ons uit om op bezoek te komen als we ook in de buurt zijn. De kids zagen dit ook wel zitten. Ze hadden zo’n plezier met hun jongens. Geen wonder dat ze het heel jammer vonden dat ze die dag vertrokken. Wij hadden nog drie hele dagen op de camping voordat we naar Auckland zouden vertrekken.

Tijdens een van de lesjes zagen Jody en mama een klein hagedisje zitten die zo op onze hand liep. Jody kon er zelfs mee op de foto. Dat bleek genoeg inspiratie voor Dean en Jody om na de lesjes op jacht te gaan naar hagedisjes en al gauw besloot een andere papa (een echte Kiwi) om mee te helpen. Er werden grote sierkeien omgedraaid en intussen was er geen enkel insect meer veilig. Ook Dave sloot zich aan bij deze interessante zoektocht. Ieder beestje werd in de hand gepakt en aandachtig bestudeerd. Iets wat vooral Dean mateloos interesseert, ook thuis al. Er waren wormen, slakken, sprinkhanen, duizendpoten, oorwormen en rollypolies (pissebedden). Uiteindelijk duurde het niet lang voordat er werd geschreeuwd. Het was Dave, die door een duizendpoot was gebeten. Gelukkig viel het allemaal wel mee (deze was niet giftig) en was zijn verdriet zo over. De hele middag zijn ze op zoek geweest naar beestjes. Zelfs toen ze later die middag nog op skelters mochten rijden stapten ze regelmatig af om nog ff te speuren. Met emmers en een vangnet maakten de twee jongens de camping onveilig terwijl Jody aan het spelen was met nieuwe vriendjes. En alwéér verbaasden we ons over hoe goed Dean en vooral Jody inmiddels Engels praten. Hopelijk blijft dit ze bij, zodat ze er later nog veel plezier van hebben.

De allerlaatste dagen op de camping hebben we nog een hoop spullen weggeven, alle was weggewerkt, de blog bijgewerkt (sorry, het is een extra lange deze keer), en de camper van binnen schoon gemaakt. Terwijl de kids zich prima vermaakten met hun fietsjes en beestjes vangen.

Op zaterdagochtend 20 april namen we afscheid bij de receptie en van de geweldige camping, en vertrokken we rond het middaguur naar Auckland. Hier moesten we eerst naar het hotel om alle bagage te droppen. Negen tassen (waarvan 4 grote) hadden we bij ons en onhandig genoeg moesten deze allemaal met de hand naar binnen worden gesjouwd, aangezien de bagagedragers van het hotel niet beschikbaar waren. Hierna konden we de camper gaan inleveren bij Maui, op twee minuten rijden van het hotel vandaan. Op aanwijzingen van het personeel konden we de camper recht voor de ingang parkeren. Hup, nog snel ff een laatste foto van ons voor de camper en daarna gingen we naar de balie. We leverden de sleutels in en vervolgens zei de mevrouw dat we even plaats konden nemen met wat koffie of thee terwijl zij ondertussen ons dossier doornam. Maar hé, dat was niet de afspraak! En aangezien ons dossier inmiddels wel behoorlijk dik moest zijn waren we dat zeer zeker niet van plan! Nadat ze in de gaten kreeg hoe het precies zat, en dat wij via haar meerdere deze express return optie hadden aangeboden gekregen was het gelukkig prima en konden we direct te voet vertrekken. Daar gingen we weer, te voet naar AirPort hotel Naumi waar we een dubbele kamer geboekt hebben. Onze reisagente Fenna had geregeld dat ze in het hotel hun best zouden doen om onze kamers zo snel mogelijk klaar te hebben zodat we eerder terecht konden. En anders werd het 14:00 uur voordat we op onze kamers konden. Bij aankomst bleek dat de kamers helaas nog niet klaar waren rond 13:30 uur. We moesten dus nog even wachten. Daarnaast zou het hotel een email voor ons hebben met daarin de voucher voor de huurauto die we in Australië hebben geboekt. Deze zou hier worden uitgeprint, aangezien wij zelf geen printer hebben. Maar de email bleek onvindbaar in hun systeem. Ook zouden we een transfer hebben afgesproken met het hotel, maar vanwege Pasen kon dit blijkbaar ook niet. We moesten daardoor gebruik maken van een park-and-ride shuttlebus die ook nog langs zes andere hotels ging. Dat betekende dat we nóg vroeger op moesten. Om 4:30 uur, dus daar baalden we wel een beetje van. Om 14:00 uur waren de kamers nog niet klaar en uiteindelijk besloot Ro om maar eens even polshoogte te gaan nemen. Schijnbaar was men druk bezig met de kamers maar kon men ons niet vertellen hoe lang het nog ging duren. We moesten dus nog maar wat langer wachten. Daar zaten we dan met zijn vijven, inmiddels behoorlijk hongerig en dorstig. Uiteindelijk zo’n drie kwartier laten konden we één van de twee kamers in gebruik gaan nemen. De andere zou nog niet klaar zijn. Dan verwacht je toch dat er iemand druk mee bezig is, maar er was niemand aan het werk in de kamer naast ons. Gelukkig bleek deze ook schoon te zijn, toen we via de tussendeur naar binnen spiekten dus namen we via de tussendeur ook de tweede kamer in beslag. Uiteindelijk werd ook de bagage gebracht en kregen we (pas een hele tijd later) de mededeling dat de andere kamer ook schoon was. Maar dat hadden we zelf dus al ontdekt. De sleutelkaart voor die kamer zou nog wel worden gebracht. Deze hadden we nodig om de verwarming mee te regelen. Nadat we allemaal gauw wat hadden gedronken op de kamer besloten we maar meteen wat avondeten te bestellen via de roomservice. Het restaurant in het hotel ging pas om 18:00 uur open. Veel te laat voor ons, aangezien we die nacht om 4:30 uur op moesten en de kids (en onszelf) dus extra vroeg in bed wilden hebben. We konden ze tijdtechnisch mooi een beetje voor de gek houden en om 18:00 uur lagen ze prinsheerlijk in hun bedjes, in de veronderstelling dat het al lang bedtijd was. Lang leve verduisterende gordijnen!

Het was nu echt zover, onze laatste nacht in Nieuw Zeeland. Wij vertrekken absoluut met enige weemoed hiervandaan. Na bijna een half jaar hier te zijn geweest voelden we ons echt wel thuis. We raakten bekend met de verschillende winkelketens, hebben genoten van de diverse radiozenders (aangezien er hier in Nieuw Zeeland vooral veel jaren 80’/90’ muziek wordt gedraaid zoals CCR, UB40, the Proclaimers, Fleedwood Mac en ga zo maar door) en voelen ons inmiddels helemaal thuis aan de linkerkant van de weg. Dat wordt weer ff wennen thuis! Maar bovenal, wat is het een prachtig land met adembenemende natuur. Vooral de schoonheid van het Zuidereiland heeft toch wel ons hart gestolen. Voor diegene die ook graag eens naar Nieuw Zeeland willen reizen, ga absoluut naar het Zuidereiland! Dat is de parel van Nieuw Zeeland!

Zondag 21 april, die nacht stonden we om 4:30 uur op. Papa en mama hadden die nacht helaas geen oog dichtgedaan en de kids hadden matig geslapen. Snel maakten we onszelf klaar en pakten we de laatste spulletjes in. Daarna konden we gaan uitchecken. Dit duurde ook weer lang. Zelfs midden in de nacht zonder wachtrij! We betalen graag voor dingen die we ook daadwerkelijk hebben gebruikt, zoals het eten en de kamers zelf, maar de man achter de balie wilde ons om een of andere reden extra laten betalen, maar na wat gesteggel kwam hij daar snel op terug. Slecht georganiseerd en on-klantvriendelijk hotel zeg! Na het uitchecken liepen we naar de bushalte die direct voor het hotel lag. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten op de bus. We reisden nu met 4 grote weekendtassen, een rolkoffertje, twee kinder rugtassen en onze rugtas. Dat was dus best een gesjouw. Eenmaal op het vliegveld verliep alles heel erg vlotjes. We hadden nog tijd voor een ontbijtje en hierna konden we na een plaspauze al gaan boarden. We vlogen opnieuw met Air New Zealand en voor de tweede keer bleken er weer geen kindermaaltijden aan boord te zijn terwijl deze wel waren geboekt. Jammer. Maar gelukkig vielen de croissantjes, het fruit en de yoghurt ook in de smaak :-). De vlucht zelf verliep heel soepel, ondanks dat we allemaal wel erg moe waren. De kids waren weer heel lief en hebben filmpjes gekeken of een spelletje op hun iPad gespeeld.

Nog even en dan begint er weer een nieuw hoofdstuk van onze reis en landen we in Adelaide, Australië. Waar het helaas al snel mis ging! Hierdoor konden we direct door naar het dichtstbijzijnde medisch centrum…