We zijn een paar uur geleden aangekomen op Rarotonga van de Cookeilanden. Na een lange nachtvlucht vanuit Los Angeles liggen de kids en Jo nu even op bed. Een mooie gelegenheid om te schrijven over ons verblijf in Los Angeles. Met het strand op 5 meter afstand van onze ‘Beach front villa’ is dat allerminst een straf 🙂

Vanuit Yosemite maakten we een kleine omweg om de huurauto in te leveren. Google Maps had weer een zeer pittoreske route uitgezocht. Al snel werden we van de highway afgeleid om via bergweggetjes in zo’n 1,5 uur naar Merced te rijden om onze huurauto in te leveren. De route was absoluut waanzinnig! Na de huurauto netjes achtergelaten te hebben, zijn we doorgereden naar Bakersfield. In Bakersfield hadden we reeds een aantal weken geleden een paar nachtjes overnacht. Dat was alleen op een campground die te dicht bij toeterende treinen lag, dus besloten we nu een andere te zoeken. Jo had er één gevonden aan Kern River, net ten oosten van Bakersfield. Het bleek een mooie rustige campground te zijn met veel ruimte. Via een self-service checkin kiosk hadden we een plekje uitgezocht. Eenmaal bij dat plekje aangekomen bleken er nog stoelen en een kooktoestel te staan. Hmm..meestal duidt dat erop dat mensen terugkomen. Op de paal waar het site-nummer op staat, hing een reservering die die ochtend verlopen was. We hadden al betaald voor die plek, dus besloten we er toch maar te gaan staan. Terwijl we aan het eten waren stopte er een jeep achter onze camper. Daar zal je ze hebben! Ze waren inderdaad van plan om terug te komen, maar waren toen zij die ochtend om 11:00 uur vertrokken, niet in staat om de plek alvast te reserveren. Dat stond het systeem pas toe vanaf 12:00 uur. Vervelend voor die mensen, maarja..wij stonden er nu al. Mopperend op het reserveringssysteem hebben ze hun spullen ingeladen en zijn ze (na een paar rondjes over de camping) ergens anders gaan staan. We hadden net voor de ingang van de camping een speeltuintje gezien. Daar zijn we de volgende dag naartoe gegaan. Helaas vonden de kids het speeltuintje niets. Binnen 10 minuten waren ze weer terug. De glijbanen waren te laag en de schommels te hoog. Omdat we er toch, met de camper, stonden besloten we verder een relax-dagje te houden. Ik heb de tijd gebruikt om de foto’s van de vorige blog uit te sorteren, te verkleinen en in de blog te verwerken, Jo heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Dean en Dave een nieuwe coupe te geven. Jaja, Jo kan haren knippen 😉 Een kleuterschaartje die bij het lesmateriaal zat deed hierbij dienst als kappersschaar. Het resultaat mag er absoluut zijn!

Omdat die avond waarschijnlijk de laatste keer in Amerika zou zijn dat we een kampvuurtje konden maken, kwamen het hout en de marshmellows na het eten tevoorschijn. Bij gebrek aan aanmaakhout, hebben we zo’n beetje al het karton uit de camper bij elkaar geraapt om het vuur aan de gang te krijgen. Gelukkig wilde dat al snel branden, waarna de marshmellows gegaard konden worden. Voor Dave betekent dat dat de marshmellow gedurende heel korte tijd het vuur op enige afstand heeft gezien. Als de marshmellow enigszins warm aanvoelt, eet hij hem al op om de volgende te pakken. Jody en Dean doen het iets serieuzer. De marshmellow op de ‘juiste’ afstand van de vlammen houden en het ronddraaien hebben ze inmiddels goed onder de knie!

De volgende dag stond de rit naar Los Angeles, onze eindbestemming in Amerika, op het programma. Omdat we in de buurt van de disneyparken wilden zitten, hadden we de keuze uit 2 campgrounds. Omdat de reviews elkaar niet veel ontliepen, besloten we voor de campground te gaan mét speeltuin. Deze campground lag strategisch vlakbij de disneyparken, op een klein halfuur van de plek waar we de camper moesten gaan inleveren en op een klein halfuur van de AirB&B waar we de laatste 2 nachten zouden verblijven. Het nadeel van die campground was dat de rit erheen een stuk langer duurde dan gepland. De afstand was groter en we kwamen aan het eind van de middag pas in de buurt van Los Angeles, waardoor we mochten genieten van de spitsdrukte. Uiteindelijk hebben we er zo’n 4,5 uur over gedaan en hebben we het laatste uur door diverse wijken/voorsteden van Los Angeles gereden, voordat we de camper voor het laatste op een mooi plekje op een campground konden parkeren. Het was trouwens Orangeland RV Park geworden. Op een steenworp afstand hadden we weer een huurauto opgehaald, zodat we flexibel zouden zijn in LA. Zo konden we makkelijk naar de Disneyparken, naar Hollywood en konden we ons na het inleveren van de camper nog makkelijk verplaatsen.

Omdat we op een vrijdag aankwamen en de weekenddrukte in de disneyparken wilden vermijden, besloten we maandag pas te gaan. Een mooie gelegenheid om wat tijd in te ruimen om het verlaten van de camper voor te bereiden. We hadden best wel wat spullen gekocht die we weer van de hand moesten doen, we hadden nog wat voorraden en we wilden een doos voorbereiden met spullen die we naar huis zouden sturen. Na heel was leeswerk besloten we om een 2-daagse toegangspas te kopen voor de disneyparken met ‘park hopper’ en ‘maxpass’. Ja, ‘doe mij maar een kaartje om naar binnen te mogen’ is er niet echt meer bij. Met de park hopper mochten we op 1 dag beide parken zo vaak in en uit lopen als we wilden, en met de maxpass-optie konden we via een app fastpasses reserveren. Daarmee kan je op een van de voren gereserveerd blok van 1 uur bij bepaalde attracties de wachtrijen omzeilen. Dat leek ons wel een must. Oja, en wie vindt dat de Efteling een duur park is….nou dat is een schijntje in vergelijking met Disneyland Resort in Los Angeles 😉 Om 06:45 ging de wekker, zodat we om 07:30 in de auto zaten naar het park op een kleine 15 minuten rijden. Precies om 08:00, toen het park open ging liepen we het park binnen. Hoewel het al redelijk zwart zag van de mensen, leek het in het park niet echt druk. Binnen een uur hadden we ca 6 attracties gedaan. Maar toen…werd het drukker…en drukker…en drukker. Het was een doodgewone doordeweekse maandag…geen vakanties…en toch was het zo extreem druk dat je stapvoets de meute moest volgen om van a naar b te komen. Halverwege de middag, na de Pixar Parade, waren we allemaal een soort van overprikkeld. Hoogtijd om richting de uitgang te gaan! Met enige tegenzin herhaalden we het schema de volgende dag weer. We gingen eerst naar Pirates of the Caribean, wat een erg mooie attractie is en na Peter Pans Flight, Buzz Light Year en de raketjes, besloten we naar het andere park te gaan. Het leek een stuk rustiger dan de dag ervoor. We hadden de dag ervoor ervaring opgedaan met de fastpass-optie. Die hebben we de tweede dag tot in den treuren uitgebuit! Zo hebben we die dag veel meer kunnen doen en konden we keer op keer de lange wachtrijen omzeilen. Het hoogtepunt voor Dean en Jody was toch wel de attractie die vergelijkbaar is met de pirania’s in de Efteling. Na twee keer achter elkaar te zijn geweest waren ze, samen met Jo, compleet doorweekt met een glimlach van oor tot oor! Het was verder  een prima dag geworden, hoewel de kids al voor de middag doodmoe waren 😉 Maar ze hebben zich kranig gedragen! Ver na bedtijd kwamen we die dag pas bij de camper aan 🙂

De volgende dag hebben we de doos die we naar huis wilden sturen ingepakt. Naast lesmateriaal wat we niet meer nodig hadden, wat speelgoed, twee tandjes van Dean ging ook de slaapzak van Jo mee. Die heeft meermalen dienst gedaan als extra deken gedurende soms erg koude nachten. De dame van US Post Service had er niet zo’n zin in. Naar Nederland, een grote zware doos..naar welke state-moest het…en zo ging het nog even door met zuchten en kreunen. Uiteindelijk bleek dat we het pakket alleen maar konden verzenden als we een adres in Amerika hadden. Uiteindelijk hebben we het adres van het rv-park maar gebruikt (het adres van het postkantoor zelf accepteerde ze niet 😉 en ik moest op 3 regels voor de douane even opschrijven wat er precies in de doos zat,  wat het gewicht en de waarde van ieder artikel was. Ja, dat is erg lastig als er bij elkaar meer dan 50 dingen in zitten waarvan ik uit mijn hoofd niet eens meer precies wist wat het was. Dus na wat toys, papers en a sleeping bag, vond ze het wel welletjes. Nu maar hopen dat de doos aankomt!

We hadden ook de auto volgeladen met alles wat we niet meer nodig hadden. O.a. wat speelgoed, een opklapbare tafel met 5 stoelen, deurmat etc. Knutselspullen die we niet meer nodig hadden hebben we bij een basisschool afgegeven en op aanraden van iemand daar hebben we de overige spullen gedoneerd bij een keten die Goodwill heet. Die verkopen het, waarbij de opbrengst ten goede komt aan daklozen. Op zich een mooie bestemming vonden wij.

Die donderdag hebben we de camper helemaal leeg geruimd, alles in tassen gedaan en in de auto geladen. Nadat we de camper netjes schoongemaakt hadden, reden we met de auto naar de AirB&B in Long Beach. De camper zouden we de volgende dag inleveren. Wij zijn van een AirB&B gewend dat het een ruimte of huis is welke toch wel bedoelt is voor de verhuur. Dat was nu niet het geval. Het bleek de eigen woning van Jorgen te zijn. Een van oorsprong Nederlander die al meer dan 20 jaar in Amerika woont. Wij hadden eenvoudigweg zijn huis gehuurd voor 3 nachten. Dat Jorgen geen kleine kinderen meer heeft, was duidelijk. Alles was eigenlijk nét te mooi en er stonden allerlei breekbare souvenirs van de vele reizen die hij gemaakt had. Oei…als dat maar goed zou gaan met onze kids! Na een moeizame nacht doordat de kids geen zin hadden om te slapen, reden we de volgende ochtend terug naar de camping om de camper op te halen. Een half uur later kwamen we bij El Monte in Anaheim aan, waar de camper aan een vluchtige inspectie werd onderworpen. Er werd een kras gevonden aan de linker bovenkant, achter. Die hadden we zelf nog niet gezien en ook geen idee waardoor die er gekomen was. De manager moest de ‘schade’ beoordelen. Die werd op 75 dollar voor wat poetswerk geraamd. Echter, na nogmaals te benadrukken dat we de camper 2,5 maand gehuurd hadden werd abrupt besloten geen kosten in rekening te brengen. Een nette en coulante houden van El Monte! De camper hebben we toch wel met enige weemoed ingeleverd. 2,5 maand in en camper is veel intensiever leven dan 2,5 maand in en gewoon huis. Hierdoor bouw je meer en sterkere herinneringen op en is het toch wel jammer dat we ons ‘huisje’ moesten inleveren. Ook het continu bij je hebben van een toilet, eten etc gaan we waarschijnlijk wel missen.

Na de camper ingeleverd te hebben, wilden we graag naar de sterren! Hollywood, Beverley Hills, Walk of fame etc. Tegen de middag gingen we erheen. De dag ervoor bedroeg de reistijd een klein half uur, nu bijna 1,5 uur. Het was weer ‘lekker’ druk. Jo had een tour gevonden die alle bezienswaardigheden en een aantal huizen van beroemdheden aandeed. Na een belletje bleek dat we niet hoefden te reserveren. Google Maps ging ons er heen leiden. ‘Uw bestemming bevindt zich aan de linker kant’….uhm…nee ik zie het niet…rechts ook niet…iets verder ook niet…we moesten mee in het drukke verkeer, dus uitgebreid stil gaan staan was er niet bij. Een paar honderd meter verder gekeerd en nogmaals geprobeerd. ‘Uw bestemming bevindt zich aan de rechter kant…’ Nee…weer niet! Erg vreemd. Dat wij geen stadsmensen zijn bleek nu wel weer. Door de vele files en drukte, het niet kunnen vinden van de plek die moesten hebben, en het feit dat er nergens een parkeerplek vrij was, besloten we om het voor gezien te houden. We zouden het (misschien) morgen nog wel proberen. Echter, niet veel later realiseerden we ons dat we ons de dag erop (onze laatste dag in Amerika) moesten voorbereiden op de vlucht naar Rarotonga. Het is er daardoor helaas niet van gekomen om de sterren te zien. Toch wel een beetje jammer. Hadden we beter moeten plannen! Of het is een goed excuus om er ooit nog eens heen te gaan 😉

De vlucht naar Rarotonga was verweven met allerlei probleempjes. Ca een week voor vertrek bleek dat vanwege extra onderhoud vanwege mogelijke motorproblemen het vliegtuig vervangen werd door een ander type. We hadden voor deze lange vlucht van 10 uur Premium Economy stoelen gereserveerd, alleen bleek het nieuwe vliegtuig die niet te hebben. Na hulp van Fenna (die onze reis heeft helpen samen stellen en veel geregeld heeft) kregen we uiteindelijk 5 economy stoelen op rij 52. Niet ideaal, maar verder prima. Door nog onbekende reden konden we die ochtend niet online inchecken. Ook het beheren van de booking (wat de vorige dag zonder problemen kon) ging nu opeens niet meer. We konden op het vliegveld inchecken. Hmm..dat voelt toch niet helemaal lekker. Om 19:00 uur op onze laatste dag verlieten we de AirB&B op weg naar Los Angeles Interntional Airport (LAX). Het verkeer viel (voor de verandering) enorm mee. Binnen een half uur stonden we aan de Airport Boulevard om onze huurauto bij Hertz in te leveren. Blijkt dat we vrijwel naast de familie uit Nederland parkeerden die we bij een bijeenkomst van de Wereldschool hadden ontmoet en vergelijkbare reis als wij aan hetmaken zijn 🙂 Het inleveren van de huurauto ging soepel en ook het tripje met de shuttlebus naar de terminal verliep zonder problemen. In de terminal moesten we aan een digitale kiosk inchecken. Ca 5 minuten later kregen we de bevestiging van onze stoelen…hmm….3 stoelen op rij 52, 1 stoel op rij 43 en 1 stoel op rij 38. Dat was niet mogelijk. We konden een van de kids immers niet alleen neerzetten. En hoe zit het dan sowieso met de reservering? Meteen iemand aangesproken die mee ging kijken. Het was voor nu geen probleem, we konden het aan de balie waar we de bagage moesten inleveren wel aankaarten. Het apparaat hoefde alleen nog de boardingpassen te printen…maare…d’r kwamen er maar 3 uit…dus met 2 boardingpassen te weinig en een stoelindeling waar we niets mee konden, maar in de rij om de bagage af te droppen gaan staan. De dame printte de twee missende boardingpassen uit en pleegde een telefoontje om na te gaan of er nog iets aan de stoelindeling gedaan kon worden. Dat zouden we uiteindelijk bij de gate vernemen. Omdat dat voor ons toch wel van essentieel belang was, besloten we direct naar de gate te gaan om dit te regelen. Maarja, uiteraard is er dan nog niemand van Air New Zealand bij de gate. Een uur voor boardingstijd, kwam er eindelijk iemand achter de balie staan. Meteen eropaf…na wat wikken en wegen en zuchten….had ze toch 5 stoelen op rij 52 kunnen regelen. Toch wel een opluchting! Helaas bleek in het vliegtuig dat we niet de gereserveerde stoel aan het raam hadden, maar we zaten wel alle 5 bij elkaar. Hoewel het onze langste vlucht tot nu toe was, viel het eigenlijk reuze mee. De kids hebben zo her en der wat geslapen en ook wij hebben wat momentjes kunnen pakken. Uiteindelijk landden we toch wel moe rond 06:30 lokale tijd op Rarotonga. Maar hé…wat is dat voor een weer! Nog voor we stil stonden, stonden er al regendruppels op het raam! Keiharde wind en regen verwelkomde ons op Rarotonga. De douane beambte heette ons toch welkom ‘in paradise’ 😉 Een eenmansband bovenop de bagageband en voor iedereen een heerlijk geurende bloemenketting bracht ons toch wel een beetje in vakantiestemming! Of we op Rarotonga de zon nog gaan zien, hoe we de extreem lange rij voor de douane hebben overleeft en hoe we de tijd tot aan onze inchecktijd van 14:00 uur bij het hotel in de regen hebben overleeft, lees je de volgende keer!