Las Vegas, Sin City en speeltuin voor volwassenen. We zijn er achter gekomen dat vooral dat laatste meer dan waar is!

In Las Vegas is het uitzoeken van een campground net iets ingewikkelder dan normaal, is gebleken. Waar normaal gesproken internet en wat reviews een goede indruk geven, is dat naar de mening van menig Amerikaan voor Las Vegas niet voldoende. Dat heeft vooral te maken met de veiligheid. Het is in Las Vegas gebruikelijk dat er een gewapende bewaker de toegangscontrole doet. Iedereen die wel eens naar een resort in Turkije geweest is, zal dat beeld herkennen. Voor ons is dat in Amerika nieuw. Gedurende de reis tot nu toe hebben we verschillende Amerikanen gesproken over onze plannen. Zodra we over Las Vegas begonnen werden we direct gewaarschuwd. Het lijkt erop dat de gemiddelde Amerikaan Las Vegas niet bepaald als veilig beschouwd. Ja, overdag op de strip is geen probleem. Maar waag je er niet (te ver) buiten en zeker niet als het donker is. Dan kon je nog weleens voor onplezierige verassingen komen te staan. We waren dus gewaarschuwd!

Research op internet gaf eigenlijk drie mogelijke opties. Een KOA aan de rand van Las Vegas, Oasis RV Resort op ca 8km van de strip en de campground bij hotel Circus Circus op de strip. Omdat we op de strip moeten zijn, lijkt de laatste natuurlijk de beste optie. Je kunt daarbij ook gebruik maken van de faciliteiten van het hotel, dus dat lijkt de logische keuze. Alleen zeggen de reviews dat dat misschien toch een minder goed idee is. Het schijnt meer weg te hebben van een parkeerplaats, dan een camping, het schijnt er te stinken en er wordt veelvuldig melding gemaakt van diefstal en inbraak in campers. Hmmm…dat klinkt toch niet zo aanlokkelijk. Gelukkig zijn de “Opa’s en Oma’s” die we eerder ontmoet hadden ervaren Vegas-gangers. Voor hun is er qua campings maar één keuze: Oasis RV Resort. Volgens hun een prima, fraai aangelegde camping, met zwembad, makkelijk bereikbaar en op ca 8km van de strip. Omdat hun verhaal aansloot op wat we in reviews konden zien, besloten we daar te boeken. En wel voor 5 nachten. We wilden de tijd hebben om Las Vegas te zien, we wilden de kids voldoende tijd in het zwembad gunnen en…we hadden plannen voor iets ‘groots’!!

Op de vorige camping, bij de Grand Canyon, bevonden we ons vlakbij een klein vliegveld waar de helikopters om de paar minuten af en aan vlogen. Allemaal rondvluchten naar de Grand Canyon. Vanuit de camping zelf hadden we hier ook reclame van ontvangen met een kortingsbon. Moet toch een fantastische ervaring zijn om met z’n allen in een helikopter de Grand Canyon van bovenaf te bekijken! Na wat gesurf op internet werden we alleen niet veel wijzer. De prijsverschillen bleken enorm, is het wel geschikt voor Dave, vindt hij het niet te eng…veel blijkt al volgeboekt…we hebben niet veel tijd bij de Grand Canyon…. Na een aantal keer een poging gedaan te hebben die telkens strandde, besloten we het daar voor gezien te houden. Maar…je kunt ook vanuit Las Vegas een helikoptervlucht naar de Grand Canyon maken. De Grand Canyon zijn in omvang enorm. Zelfs te zien vanuit de ruimte. Grand Canyon National Park, de ‘south rim’ ligt helemaal aan de oost-kant van de Grand Canyon. De west-kant ligt tegen Lake Mead aan (hoover dam) op een flinke steenworp afstand van Las Vegas. Dat moesten we dus in Las Vegas nogmaals proberen te regelen!

De route naar Las Vegas voerde ons over een breed scala aan landschappen. Van weidse groene valleien, kale robuust rotsige bergen tot dorre woestijnvlaktes. Onderweg zijn we (zoals gebruikelijk) nog even gestopt bij een Walmart om boodschappen te doen, waarna we via Lake Mead en de Hoover Dam, tegen 15:30 uur Las Vegas Valley inreden. “Hey…kijk daar in de verte…is dat niet de toren die op de strip staat? Is dat Las Vegas al?” Ja, dat bleek inderdaad zo te zijn. Al ruim een half uur voor aankomst was de strip al te zien. Las Vegas blijkt als stad niet veel hoogbouw te kennen, waardoor de hoogste gebouwen vanaf grote afstand al goed te zien zijn. Iets na 16:00 uur meldden we ons bij de gewapende bewaker en mochten we na het laten noteren van ons nummerbord plaatsnemen op een parkeerplek op ‘check-in drive’. Ik stapte de auto uit om naar de ‘office’ te lopen, maar man wat is het daar heet! Dat het er warm zou zijn was natuurlijk bekend, maar sjongejonge wat een hitte aan het einde van de dag nog! De ‘office’ van Oasis RV Resort is te vergelijken met een hotellobby. Het ziet er sjiek en goed georganiseerd uit. Dit in schril contrast met de office op menig andere campground. Maarja, we zijn natuurlijk in Vegas 😉 Aan de desinteresse van de medewerker was af te lezen dat ik niet de eerste was die vandaag bij haar kwam inchecken, maar binnen 5 minuten stond ik gewapend met plattegrond buiten en waren we klaar voor ons avontuur in Las Vegas. Bij de reservering had ik een specifieke plek op de camping als voorkeur opgegeven. Zo zouden we dicht bij het zwembad, en ver van de snelweg af zitten. Tot ons genoegen bleken we precies die plek toegewezen te hebben gekregen, dus parkeerde wij huisje op wielen op de betonnen plaat op plekje 137 (van de bijna 700!!) en waren we binnen no-time ‘fully hooked up’.

Diezelfde avond werd er tijdens het eten op de camperdeur geklopt (buiten eten in die hitte is echt niet te doen!). Het waren de “opa’s en oma’s”! Jo had via Facebook contact met hun gehouden en we wisten dat we op deze camping gedurende een aantal dagen gezamenlijk zouden staan. Toch erg leuk om ‘bezoek’ te krijgen in het buitenland 😉 We moesten zeker naar Circus Circus gaan, naar Mandalay Bay (met een glijbaan DOOR een aquarium met haaien glijden) , het Bellagio vanwege de fonteinenshow…en zo hadden we met hun tips binnen no-time genoeg te doen! Maar, het was nu eerst tijd voor de kids. Die hadden zich uitstekend gedragen in de Grand Canyon, dus die hadden zeker een zwembaddagje verdient! De volgende dag lagen we na de lesjes dus al snel aan het zwembad. We hadden bij de Walmart snorkels voor Dean en Jody gekocht, zodat ze langer onder water konden blijven. Dat werd iets te letterlijk genomen…onder water betekende in hun ogen direct diep onder water. Proestend kwamen ze al snel weer boven, waarna de snorkels direct een plek op de kant toegewezen kregen. Uiteindelijk won de interesse toch en hebben ze er beide best veel lol mee gehad.

Jo had in de ‘office’ gezien dat er (ouderwets) iemand zat om excursies te verkopen. Ze boden ook helikoptervluchten aan! De reservering was daarna al snel geregeld. We zouden maandag 24 september om 7:50 uur opgehaald worden door Maverick Airlines voor een helikoptervlucht met het hele gezin. We hadden besloten dat Dave het maar moest durven, dus we zouden wel zien. De helikoptervlucht zou ons over de Hoover dam en Lake Mead voeren, waarna we door zouden vliegen naar de Grand Canyon en zelfs op de bodem van de Grand Canyon zouden landen! Een fantastisch vooruitzicht waar de kids ook direct heel erg naar uitkeken.

Die zondag hadden we besloten naar de strip te gaan. Met een Uber-taxi stonden we vanaf de camping in zo’n 30 minuten voor hotel Circus Circus op de strip. Ik denk dat dit hotel ongeveer het einde van de strip markeert (afgezien van de grote toren), aangezien er richting het noorden niet veel meer te doen lijkt te zijn. Nouja, je hebt daar nog ‘down town Las Vegas’ met Fremont street. Daar is Las Vegas echt begonnen. Maar de glitter & glamour was vanaf Circus Circus die kant op niet te ontdekken.

We hadden Circus Circus uitgekozen om te starten, omdat ze daar een Adventure Dome hebben en er is vanaf 11:30 uur ieder half uur een gratis circusvoorstelling. Nadat we waren uitgestapt zouden we nu voor het eerst in ons leven in een hotel in Las Vegas binnenstappen! Toch wel iets waar we naar uitgekeken hadden. De dubbele deuren waren behoorlijk zwaar en nodigden totaal niet uit om naar binnen te komen. Maar eenmaal binnen is het toch vreemd dat je niet in de lobby van een hotel binnenkomt met een balie om in te checken e.d., maar dat je direct in een casino staat. Een welgemeende en verbazende ‘wauw’ van Dean en Jody kwam dicht in de buurt van wat we zelf dachten. Hmm…we lopen nu met 3 kleine kids een écht casino binnen. Toch best gek. Op internet hadden we al gelezen dat dit gewoon toegestaan is, mits je op de ‘grote’ paden blijft en niet stil gaat staan. De kids keken hun ogen uit! Het was nog geen middag, toch werd er al volop gegokt. Gelukkig wel door ‘normale’ figuren 😉 Omdat we nog even de tijd hadden voordat de circusvoorstelling begon, besloten we eerst naar de Adventure dome te gaan. Dat bleek nog een behoorlijk stuk lopen…maare…lopen we nu in een hotel, of een casino, of een winkelcentrum…hmm…in alle eerlijkheid lijkt het hotel het minst op een hotel en het meest op een super toeristisch straatje in een grote stad. Na ca een kwartier kwamen bij de Adventure dome aan. Omdat je per attractie betaalt (of je koopt een dagkaart) mag je gratis naar binnen. Zo gezegd, zo gedaan. Hoewel het hele hotel Circus Circus een vervallen indruk geeft dat eerder in een James Bond film van vroeger thuis hoort, dan een Oceans 11-film, was de Adventure Dome moderner en voorzien van diverse attracties voor jong en oud. Dean en Jody wilden natuurlijk overal in, maar daar hadden we de tijd op dat moment niet voor, vanwege de circusvoorstelling. Die was aanstaande, dus besloten we daar naartoe te lopen. 10 minuten voor aanvang van de voorstelling kwamen we daar aan.

Een niet al te groot podium met een trapezenet en een kleine tribune was de setting waar de voorstelling moest plaatsvinden. Het podium kende geen gesloten achterkant en was eigenlijk middenin het casino gepositioneerd, waardoor je vanaf de tribune de verschillende gokkasten en andere spelletjes kon aanschouwen. We zouden een clown te zien krijgen, stond er op een bord. Enkele minuten voor de voorstelling bleek de kleine tribune veel te klein te zijn en stonden overal om het podium mensen te kijken. Voor het eerst in Vegas zagen we nu ook relatief veel kinderen! De clown was amusant en grappig, Dean en Jody hebben zich kostelijk vermaakt met de domme acties van de clown. Het optreden van de clown duurde echter nog geen 10 minuten, waarna we tot onze verassing ook nog getrakteerd werden op een acrobatiek-act. Vijf jonge kerels die (naar het leek) de sportschool van binnen en buiten kenden, stapelde elkaar op de ene na de andere manier op elkaar tot 3 man hoog. Het ging bijna altijd goed. Het niveau was niet ‘echt’ goed, maar zeker goed genoeg om het publiek gedurende een dikke 5 minuten te vermaken.

Na de voorstelling besloten we toch niet naar de Adventure Dome te gaan, maar direct door te gaan. We hadden voor deze dag nog redelijk wat gepland, en moesten ook nog enige afstanden lopen. We hadden wel besloten dat we eventueel een taxi zouden pakken, als de afstanden in combinatie met de hitte te groot zouden worden. Vanuit Circus Circus liepen we zuidelijk over de strip. Dit stukje van de strip is eigenlijk heel kaal en saai. Niets spectaculairs, geen hond op straat ‘slechts’ 2 zwervers en dat gedurende ca een kilometer. Totdat de eerste ‘echte’ hotels opdoemden. We waren op weg naar The Venetian, maar onderweg daarheen was er al van alles moois te aanschouwen. De hitte viel overigens best mee. De wandeling was goed te doen, maar toch was het prettig om The Venetian binnen te lopen, waar de airco gelukkig niet te koud stond. De kids hadden een ijsje verdient (en wij moesten natuurlijk meedoen). 4 doller per bolletje armer, op zoek naar de gondola ride en de overdekte straatjes van Venetië. Maar, we hadden blijkbaar een zij-ingang genomen. Geen gondola’s of mooie straatjes. Ook nergens aangegeven op de borden. Dan maar weer naar buiten en langs het hotel verder lopen. Aah..daar waren de gondola’s en de brug over het ‘main canal’. Maar, waar zijn de mooie straatjes nu? Dan maar weer het casino in. Ook daar stond het nergens aangegeven. ‘Canal Shopping Centre’ stond wel aangegeven, dus besloten we daar maar naartoe te gaan. We kwamen uit een prachtige grote ruimte met fresco’s aan het plafond en alles heel mooi afgewerkt. We zijn jaren geleden in Venetië geweest. Los van de felle opzichtige winkels, gaf dit zeker een soort van half gevoel alsof je in Italië was. Maar dit waren nog steeds niet de Italiaanse straatjes die ons door internet beloofd waren. We liepen in dit shopping centre daarom maar verder, totdat we de juwelier passeerden. In één keer stonden we buiten in Italië, of toch binnen..nee buiten…vooral Jody kwam er niet uit of we nu binnen of buiten waren. Pas toen we uiteindelijk weer naar buiten gingen (of naar binnen?) was ze er pas overtuigd dat we toch binnen waren geweest. Hoe ze het doen met de belichting en dergelijken weet ik niet…maar je zintuigen worden absoluut voor de gek gehouden. Een prachtig tafereel! (only in Vegas 🙂

Ceasars Palace met de witte tijgers en dolfijnen sloegen we over. De verhalen op internet waren niet best, de toegangsprijzen op z’n Vegas’ hoog en er was nog meer dan genoeg te aanschouwen. Maar we kwamen nu wel op denk ik het mooiste stukje van de strip. Het stukje wat we kennen uit de films en van de foto’s met de palmbomen, hotels links en rechts etc. Hoewel een wandeling over de stip al een ervaring op zich bleek te zijn, stond de fonteinenshow bij het Bellagio natuurlijk op ons lijstje! We hadden al uitgezocht dat die ieder half uur te zien zou zijn. Het frappante aan Las Vegas is dat, hoewel de strip 1 lange weg is, het als voetganger toch behoorlijk onoverzichtelijk is. Zo kan je niet op ieder kruispunt de strip oversteken, heb je op veel plekken loopbruggen die eindigen in gebouwen/hotels en zijn sommige stukken gewoonweg een aaneenschakeling van hotels en gebouwen waardoor je hele stukken binnendoor kunt lopen. Zo was het even zoeken naar de ingang van het Bellagio. We wilden daar graag even door het Casino lopen waar George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon, Julia Roberts en andere grote namen zijn geweest tijdens de opnames van Oceans 11 en het was hoog tijd voor een sanitair stop. Aansluitend wilden we iets gaan eten (het was inmiddels al 13:30 uur). Google Maps gaf aan dat op 8 minuten lopen een subway zou zitten. Nou, 8 minuten in Vegas zijn toch andere minuten dan op mijn horloge. Vooral door het scala aan stoplichten dat getrotseerd moest worden. Toen we na een kwartier pas aan de overkant van het Bellagio liepen en de subway nog 5 (vegas) minuten ver was en Jo een aardig restaurant met uitzicht op het Bellagio zag, besloten we daar maar te gaan eten. Een uitstekende keuze bleek. De kids hebben een vegas-tosti naar binnen gewerkt en wij een sandwich. In de tussentijd konden we van afstand 2 fonteinenshows bewonderen. De kids waren al erg onder de indruk. Na de lunch baanden we ons een weg naar de vijver voor het Bellagio. 5 minuten voor aanvang van de volgende show stonden we paraat. Met wat gestuntel met de buggy om ervoor te zorgen dat alle kids over de betonnen balustrade heen konden kijken, begon stipt op tijd de show. Hoewel we de fonteinen in de Efteling kennen (die zijn overigens geïnspireerd op de fonteinen van het Bellagio), is de show die hier opgevoerd wordt, toch echt een stuk mooier en indrukwekkender. Misschien komt het door de bekende muziek uit de tijd van de Moulin Rouge, of doordat de opzet van de fonteinen over een ca 100 meter lange vijver is….maar het was echt prachtig om mee te maken! Je zou haast wachten op de volgende show!

Hierna besloten we dat het genoeg was voor vandaag. De kids hadden al flink wat gelopen, het was inmiddels snik heet geworden en we hadden genoeg indrukken voor 1 dag Vegas 🙂 De uber-taxi was er binnen enkele minuten, waarna we veilig en vlot terug gebracht werden naar het RV resort. Het m&m’s museum en de haaien stonden nog op ons programma, maar uiteindelijk zijn we niet terug gegaan naar de strip, althans, niet wandelend.

De volgende ochtend ging de wekker op tijd, waarna we na het ontbijt op tijd klaar stonden om opgehaald te worden door Maverick Airlines. De bus kwam, op z’n Amerikaans, stipt op tijd aan, waarna we na 20 minuten op het vliegveld van Boulder City stonden, net buiten Vegas. We werden gewogen en kregen groepnummer 5 mee. De piloot zou dat nummer omroepen, waarna we naar de helikopter zouden gaan. Na een klein half uur werd nummer 5 omgeroepen en mochten we over het vliegveldterrein naar de helikopter lopen, waar er overigens zo’n 10 van stonden, waarvan 3 zouden opstijgen. Na de verplichte safety briefing en het omgespen van een reddingsvest (in case you would drown in the dessert, grapte de (niet grappige) piloot) werden de plaatsen toegewezen en klommen we in de helikopter. We zaten met 7 man + piloot in de helikopter met een headset op, met enigszins futuristische instrumentale muziek. Bij bezienswaardigheden zouden we in het Nederlands bijgepraat worden over de belangrijkste feitjes. Erg leuk voor de kids, zodat zij dat ook zelf konden begrijpen. Vanaf het starten van de motor zaten de kids met een glunderende glimlach, met de veel te grote headset in hun stoelen te genieten. Het was voor ons allemaal de eerste keer in een helikopter, dus sowieso een mooie ervaring. De drie helikopters volgden elkaar op redelijk grote snelheid over het woestijnlandschap. De hoover dam was de eerste bezienswaardigheid. We kenden hem van de foto’s, maar vanuit de lucht in het echt is het toch een stuk indrukwekkender. De vier grote torens en het immense Lake Mead zijn vanuit de lucht veel beter te zien dan vanaf de grond. Na een mooie tocht over het meer bereikten we al snel de plek waar de Colorado River de Grand Canyon verlaat en vlogen wij de eerste canyons binnen. Hoewel de Grand Canyon hier niet zo diep en breed zijn als bij de south-rim, is het toch erg indrukwekkend. Vooral doordat de piloot net onder de bovenkant van de canyon vloog. Door het weidse uitzicht en doordat je beide kanten van de canyon goed kunt zien, zie je pas echt goed dat het ‘gewoon’ een soort van enorme ‘scheur’ in de aarde is, in miljoenen jaren uitgesleten door de Colorado river. Een beleving die je aan de rand bij de south-rim toch anders (hoewel ook prachtig en spectaculair) mee maakt.

Na ca 15 minuten door de Canyon gevlogen te hebben, kregen we door onze head-set door een Barrie Stevens achtige stem, te horen dat de piloot ging landen en dat we de helikopter pas mochten verlaten als de piloot de deuren open deed. In de verte zagen we al een paar picnictafels op een plateau boven de Colorado river staan en op nog geen 5 meter daar vandaan zette de piloot de helikopter kundig aan de grond. We mochten uitstappen, waarna we wat drinken en wat eenvoudige versnaperingen kregen aangeboden. Eén van de andere helikopters was hier ook geland en al snel landen er iets verderop nog andere helikopters van andere operators. We moesten uitkijken voor ratelslangen, die zitten hier veel, zei de piloot. Na ca een half uur en veel foto’s later, gingen we weer aan boord, waarna we opstegen en via dezelfde route de Grand Canyon uitvlogen. We moesten nog één tussenstop maken om te tanken, waarna we na uiteindelijk een kleine 2 uur weer landden op het vliegveld. De ervaring is absoluut om nooit te vergeten en de kids vragen nu al om nog een keer in een helikopter te vliegen. We hebben de stille hoop dat we dat in Nieuw-Zeeland kunnen doen, maar dat ligt aan de beschikbaarheid en de prijzen daar. En Dave? Die hebben we de hele tocht niet gehoord. Die heeft ook genoten van de ervaring! Te pas en te onpas vertelt hij erover tegen iedereen die het wil horen.

Ja, Las Vegas, de speeltuin voor volwassenen….blijkt absoluut waar te zijn. Het enige wat hierbij een beetje tegenviel was dat het echt een speeltuin voor volwassenen is, niet zozeer voor kinderen. Hierdoor is er voor kinderen niet veel te doen. Ook als je op internet zoekt, kom je heel weinig tegen wat geschikt is voor kinderen. En als je al iets tegenkomt, dan is het al snel voor kinderen vanaf 12 jaar, vanaf een bepaalde lengte of vanaf een bepaald gewicht. In eerste instantie werd Fremont street ons aanbevolen. Dat is het echte oude Las Vegas waar over een hele straat een dak gebouwd is met miljoenen ledlampjes, waar vanaf 18:00 uur ieder half uur een spectaculaire lichtshow met muziek wordt gegeven. Daarnaast kan je daar hangend aan een zipline over de straat ‘vliegen’ (leek Jo wel erg leuk) Fremont streedt klinkt goed, toch? Maar…de reviews op internet geven aan dat het niet geschikt is voor kinderen, en op bepaalde tijden gedurende het weekend en feestdagen mogen kinderen onder de 18 in zijn geheel niet in Fremont street komen, als ze niet door volwassenen begeleid worden. Dat klinkt toch niet zo aantrekkelijk! Vanaf het eerste moment dat we in Vegas aankwamen hebben we meermalen bij verschillende locals geïnformeerd over Fremont street. Hun oordeel was unaniem: ik zou er noooit met kinderen heen gaan. Eéntje maakte zelfs het statement dat ze niet eens met d’r hond erheen zou gaan. Veel dronken mensen, schaars (of vrijwel niet) geklede mensen, zwervers, bedelaars…misschien wel ‘echt’ het oude Las Vegas. Alleen de schietpartijen ontbreken misschien nog aan het lijstje dat we te horen kregen. Fremont street hebben we dus maar van onze wishlist geschrapt 🙂

Maar, we hadden nog wel één andere activiteit gevonden, die volgens diverse reviews het leukste uitje in Vegas voor kinderen van alle leeftijden moest zijn! Het Discovery Childrens Museum. We hadden er zelf nog nooit van gehoord en het bleek ook iets te zijn wat totaal niets met Vegas te maken heeft. We besloten er deze keer met de camper heen te rijden. De rit duurde nog geen 30 minuten. De gele schoolbussen die om het museum geparkeerd stonden leken te bewijzen dat dit echt iets leuks moest zijn voor kinderen. En dat was het! Het is een ‘museum’ waar kinderen allerlei (vooral natuurkundige) dingen kunnen ontdekken en waar samenwerking belangrijk is. Het begon met een auto die Dean en Jody gezamenlijk, door de hefboomwerking, konden optillen. Ze voelden zich extreem sterk! Daarna was ‘water world’ aan de beurt. Een ruimte waar kinderen op allerlei manieren met water konden spelen. Van balletjes die door een opwaarts geplaatste straal water omhoog werden verplaatst, waarna ze via een knikkerbaan-achtig parcours weer naar beneden kwamen, tot sluizen, waterturbines en nog veel meer. Ik denk dat de kids alleen al in deze ruimte zich de hele dag hadden kunnen vermaken. Maar, we wilden natuurlijk meer zien..dus tegen de tijd dat hun t-shirts doorweekt waren, hebben we ze ‘meegesleurd’ naar de volgende ruimte. De ‘toddlers room’. Naast wat knutselwerk en geluiden van lokale dieren die achter knopjes verborgen waren, hadden ze hier ook een heel leuk spel bedacht waar de kids samen moesten werken. Dit alles in de setting van een steenkoolmijn. Allereerst moet iemand zwarte kolen van foam in een zak doen, en die via een touw omhoog hijsen. De volgende zit bovenop een stellage en kan de kolen uit de zak halen en ze via een klein glijbaan in bakjes laten rollen. Die bakjes zitten aan een soort skiliftjesbaan op ca 3 meter hoogte, die weer bedient wordt door de volgende. Als een bakje op het juiste punt wordt stilgezet, kan de persoon op de stellage de kolen in het bakje laten rollen, waarna het bakje via het liftensysteem ca 5 meter verplaatst wordt, waarna de kolen via een trechter in en kruiwagen vallen. Met de kruiwagen moeten de kolen vervolgens weer terug gebracht worden naar het begin. Nou, ik kan vertellen dat de samenwerking tussen onze drie kids nog niet op top-niveau is 😉 Vooral het vermogen van Dave om de andere twee dwars te zitten, leidde tot heel wat boze sneren richting ons kleinste kereltje! Toch hebben ze zich hier ook erg goed vermaakt, en viel het weer niet meer om ze mee te nemen naar de volgende plek. Daar stond een heus piratenschip met werkende kanonnen, een vlag die gehesen kond worden, voorraden die aan boord getakeld moesten worden etc.

Nadat ze hier ca 10 minuten aan het spelen waren, startte er voor het schip een activiteit op een klein podium. Zo’n 8 kids (waaronder die van ons) gingen voor een medewerker van het museum op de grond zitten. Het onderwerp was: geluidseffecten. De kids moesten hun ogen steeds dicht doen, waarna er een geluid werd voorgedaan, waarna de kids moesten raden welk geluid het moest voorstellen. Zo kwam een paard voorbij (kokosnoten), regen (rijst in een kartonnen koker), een fietsbel en nog enkele andere attributen. Pas nu werd duidelijk hoe goed Dean reeds is in het Engels. We weten dat hij al best veel Engelse woordjes kent, maar het bleek dat hij het hele verhaal perfect kon volgen en zelfs in het Engels antwoord durfde te geven. Zo hoorde hij in de koker met rijst het geluid van een ‘rattle snake’ en wist hij te vertellen dat de bel die ze hoorde een ‘bicycle bell’ is. Dan zijn we als ouders toch wel erg trots om onze kerel!!

In het midden van het museum van drie verdiepingen, staat een toren met allerlei tussenverdiepingen. Hier staan om de paar meter allerlei op kinderlijke wijze natuurkundige proefjes. Ontzettend leuk opgezet en zeer leerzaam! Er werd vooral met zwaartekracht, licht en lucht gewerkt en ook de werking van een oor met een oor van ca 1 meter groot werd heel leuk inzichtelijk gemaakt. Op de tweede verdieping bevond zich ‘Eco city’. In zekere zin een soort van stad. Er was een vliegveld, ziekenhuis, supermarkt, bank, garage, fruit bar, bouwplaats etc. Het idee was dat kids ieder beroep konden ervaren en hiermee geld konden verdienen, die ze bij de ATM bij de bank op hun eigen bankrekening konden storten. Compleet met outfits en allerlei attributen. Zo konden ze bij de garage echt banden verwisselen (Dave vond dat prachtig!) stond er een ‘werkende’ blender in de fruit-bar, konden ze een röntgen foto van zichzelf maken in het ziekenhuis etc.

Op de derde verdieping konden ze zelf een bouwwerk maken die daarna met een trilplaat getest werd op aardbevingsbestendigheid, konden ze van lego auto’s maken die van een parcours af moesten rijden (hoe maak je een auto die hier goed en snel vanaf komt), konden ze van wat knutselmateriaal zeilbootjes maken die ze daarna voor een enorme ventilator konden uitproberen en nog veel meer. Het toppunt voor Jody was een ruimte vol met knutselmateriaal waar ze zich kon uitleven. Dean heeft daar het voor hem ultieme ‘speelgoed’ gevonden. Via een gat in een buis kon hij plastic ballen naar binnen duwen, waarna die door opstuwende lucht naar boven werden geblazen, waarna ze op ca 3 meter hoogte een knikkerbaan parcours aflegden waarvan Dean via hendels en draaiknoppen zelf de richtingen kon bepalen. Uiteindelijk hebben we (helaas) nog lang niet alles kunnen zien en doen daar. Al met al voor de kids toch wel het leukste uitstapje in Vegas! Als afsluiting van Las Vegas zijn we daarna met camper richting de strip gegaan en hebben we vanuit de camper de strip nog één keer mogen bewonderen. Laten we dit nu zo getimed hebben, dat we precies tijdens een fonteinenshow langs het Bellagio rijden!! Dan ‘blijkt’ een camper toch echt een erug traag ding te zijn 😉

Toen zat het avontuur in Las Vegas er alweer op. Samenvattend is het toch echt vooral voor volwassenen (of wat oudere kinderen) bedoelt en hebben kleine kinderen er niet heel veel te zoeken. Desondanks toch een prachtige ervaring die we absoluut niet wilden missen met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt de helikoptervlucht! Nu is het tijd om onze biezen te pakken, en op weg te gaan naar Sequoia National Park, alleen bleek dat campers daar niet naar binnen mochten in verband met wegwerkzaamheden en was het seizoen van de shuttle-bussen een kleine maand geleden al afgelopen…..hoe we dat gaan oplossen kunnen we tijdens onze tussenstop van 2 nachten richting Sequoia National Park  gaan bedenken. Enne…hoe dik is General Sherman nu eigenlijk in het echte enne….zag Jo in Sequoia National Park in haar ooghoek nu een beer??