Lake Tekapo

Had ik al gezegd dat Nieuw-Zeeland prachtig is? Dat na iedere bocht zich weer een waanzinnig vergezicht laat zien? Dat het een land is met échte ruige natuur? Ongekend wat we tot nu toe hebben mogen aanschouwen! Dat van die ruige natuur heeft overigens ook een keerzijde. We zijn ongewild getuige geweest van de grillen van het weer in Nieuw-Zeeland. Hoewel we hier nu echt de zomer in gaan, wordt dat allerminst weerspiegeld door het weer en de temperaturen. Maar wouw..wat levert dat toch weer prachtige foto’s op!

Met enige weemoed lieten we Peel Forest Lodge achter ons, op weg naar Lake Tekapo. We hadden het ontzettend naar ons zin gehad in Peel Forest lodge en we wisten dat de volgende accommodatie een iets mindere zou zijn. Een ‘gewoon’ vakantiehuis waarbij we de sleutel uit een keybox moesten halen en in principe tijdens ons verblijf geen leuke gesprekken met locals zouden hebben. Wel zouden we 4 slaapkamers hebben, zodat iedereen een keer een eigen slaapkamer zou hebben. Dat was eigenlijk best hard nodig omdat de kids de laatste tijd erg laat gaan slapen en erg vroeg wakker zijn. Ze hebben het net iets ‘te’ leuk samen op een kamer 🙂

We mochten zelf weten hoe laat we uitcheckten en de rit naar Lake Tekapo zou zo’n 2 uur duren. Om 12:00 uur hadden we onze Toyota Prado weer volgeladen en vertrokken we via een iets langere scenic route richting Lake Tekapo. Wat ons betreft is Nieuw-Zeeland nu al hét land van de mooie vergezichten; wat een ongerepte natuurpracht! Waar de ritten in Amerika vaak heel eentonige stukken hadden, blijven we hier maar foto’s maken als we in Nieuw-Zeeland van a naar b rijden. Iets na 14:00 uur reden we de brug over ‘Scott pond’ over en aanschouwden we aan de rechter kant voor het eerst Lake Tekapo. De kleur van het water heeft iets magisch. Het heeft een ongewoon blauwe gloed waardoor je een soort van kunt zien dat het water ijskoud is! Met de bergen aan weerszijden van het meer waarvan sommige toppen nog besneeuwd waren, is het een idyllisch plaatje!

We parkeerden de auto, volgens instructies, tegenover het tankstation en gingen op zoek naar de keybox. Die konden we alleen niet goed vinden. Van het bedrijf (Discover Tekapo) leek ook ieder spoor te ontbreken. Na wat rondvragen bleken ze een klein kantoortje in het nabijgelegen hotel te hebben. Daar aangekomen werden we vriendelijk begroet en kregen we de sleutel van ‘Big Rock’, ons onderkomen voor de komende 5 nachten. Het bleek een modern huisje op een heuvel in een woonwijk te zijn met de nodige typische gebruikssporen van een vakantiehuisje. Best wel een tegenstelling ten opzichte van de sfeervolle ‘log-cabin’ in Peel Forest, maar het voldeed zonder meer. Nadat we waren gesetteld en hadden gegeten, gingen we op tijd naar bed. De volgende dag stond in het teken van het verkennen van de omgeving!

Die ochtend startten we, als vanouds, na het ontbijt met de lesjes, waarna we gingen lunchen in een soort van cafe/restaurantje in Lake Takepo Village. Als je hier doorheen rijdt krijg je het gevoel dat iemand op een bepaald moment dacht: hmm…dat is best een mooi meer…als we hier nu iets toeristisch van kunnen maken, dan liggen er misschien best kansen. Lake Tekapo Village is eigenlijk een soort van ventweg, naast de snelweg (die overigens vergelijkbaar is met een b-weg in Nederland) waar een scala aan eetgelegenheden en souvenierswinkeltjes te vinden is. Erg toeristisch dus. Van enige sfeer was totaal geen sprake. Na de lunch besloten we aan de rechter kant van het meer een weg in te slaan om op zoek te gaan naar mooie vergezichten. Volgens Google Maps zou die weg na een paar kilometer al eindigen. De asfaltweg ging al snel over in een onverharde weg, waarna deze kronkelend op enige afstand van de oever van het meer zich een weg baande door het ruwe landschap. Het ene na het andere mooie vergezicht werd door Jo vakkundig op de gevoelige plaat vastgelegd. Na ca 45 minuten zagen we een weggetje wat richting de oever van het meer ging. Die moesten we natuurlijk met onze 4×4 bedwingen 😉 Na een paar honderd meter bereikten we de modderige oever. In onze zomerse outfits, aangevuld met slechts een vest trotseerden we de snijdende wind bij ca 6 graden om toch even te voelen hoe koud het water was 😉 Dat was zoals verwacht: koud! Toen we achter ons een hele donkere lucht zagen aankomen renden we snel terug naar de auto, waar we net op tijd aankwamen voordat de bui los barstte. Na nog een aantal km eindigde de weg in een ‘working station’. Een soort van zeer uitgestrekte boerderij. Tijd om om te draaien en terug naar het huisje te gaan.

Eén van de must-do’s bij Lake Tekapo is stargazing. Lake Tekapo ligt in een zogenaamd ‘dark sky reserve’. Door het omgevingslicht zo veel mogelijk te beperken kan je er extreem spectaculaire sterrenhemels zien. Er zijn daardoor diverse tours naar verschillende plekken voor het mooiste zicht. Maarja, dan moet het wel onbewolkt zijn! Daar ging het finaal mis! We kregen regen, regen, regen, regen en nogeens regen…totaal geen weer om er op uit te gaan, alles in die omgeving was immers gericht op ‘buiten’. De volgende dag daalde de temperaturen zelfs dusdanig dat de regen overging in sneeuw. Tot een laagje van een paar cm! We waren inmiddels al op zoek geweest naar warmere kleding, maar die is nergens te krijgen…ja…in een plaatsje op een klein uur rijden..maar dat vonden we wat teveel van het goede. Dus werd de houtkachel lekker aangezet en hebben we een rustig dagje binnen doorgebracht. De volgende ochtend was alles wit…én scheen de zon eindelijk weer een keer! We hadden op onze verlanglijst nog een lunch in het Astro Cafe bovenop Mount John staan. Een berg van iets meer dan 1000 meter hoog waarop tevens een observatorium stond. Zo gezegd, zo gedaan. De rit erheen was prachtig. Door het contrast met de witte sneeuw komt de blauwe, soms smaragdgroene, kleur van het meer zeer goed tot zijn recht. En met het uitzicht op grote hoogte is het logisch waarom Lonely Planet dit cafe tot ‘het cafe op de beste locatie ter wereld’ heeft gedoopt. Ondanks de kou en de sneeuw heeft het denk ik wel de mooiste foto’s tot nu toe opgeleverd.

De laatste avond was het eindelijk een keer onbewolkt! Nu zouden we de prachtige sterrenhemel goed moeten kunnen zien…of niet… Lake Tekapo mag dan in een dark sky reserve liggen, de maan houdt zich daar niet aan! Doordat het precies volle maan was, was het ’s nachts haast niet donkerder dan schemering en zagen we alleen enkele van de meest heldere sterren. Zo blijkt niet alles volgens plan te verlopen, maar dat nemen we maar wat graag op de koop toe 🙂 Ook Mount Cook hebben we vanwege het weer niet kunnen bezoeken…dus reden te meer om ooit nog eens terug te komen 🙂

Helaas zat ons verblijf in Lake Tekapo er vervolgens alweer op. De volgende stop zou vlakbij het havenplaatsje Oamaru zijn.

Oamaru

Oamaru is een klein havenstadje met ca 10.000 inwoners. Tot begin jaren zeventig van de vorige eeuw was het er een drukte van bedoening. Voornamelijk graan werd vanaf hier geëxporteerd en vanwege het ontbreken van bossen (de Maori’s hadden die jaren voor de eerste kolonisten al gekapt) werd er hout vanuit Noord-Amerika aangevoerd. Ten tijde van het kolonisatie van dit stukje van Nieuw-Zeeland stond Oamaru bekend als een wild-west plaatsje. Drank, bordelen, geweren: alle ingrediënten waren aanwezig. Toen na begin jaren zeventig de laatste boot de haven aandeed, raakte het plaatsje in verval en gebeurde er weinig. Het voordeel hiervan, wat later bleek, is dat het historische centrum extreem goed behouden is gebleven. De uit zandsteen (‘oamaru stone’ genaamd) opgetrokken gebouwen in victoriaanse stijl zijn hier heel erg goed bewaard gebleven, waardoor het na verloop van tijd een toeristische trekpleister werd. Met de blauwe penguins die een stukje van de haven hebben gekoloniseerd, bloeide het toerisme op en kreeg Oamaru een nieuw bestaansrecht.

De reisdag richting Oamaru bracht mooi weer met zich mee. Ca 12 graden, wat zon en wat wolken. Na vrieskou en sneeuw was dit voor ons al een enorme verbetering! De reis voerde ons eerst langs Lake Pukaki. Een meer wat nog spectaculairder is dan Lake Tekapo, met op de achtergrond de machtige Mount Cook. Van toerisme is hier volstrekt geen sprake. Daarna voerde de weg langs spectaculair vergezichten, prachtige meren en indrukwekkende bergketens. Omdat we pas om 15:00 uur konden inchecken, besloten we eerst wat inkopen te doen in Oamaru. Wat warmere kleding was hard nodig! Vervolgens kwamen we net na 15:00 uur aan bij Gumtree Farmstay. Via een steile verregende oprit ploeterde onze 4×4 zich een weg omhoog, waarna we onze volgende accommodatie bereikten. Bij Gumtree Farmstay hadden we 2 slaapkamers geboekt met ontbijt. Net zoals bij onze eerste accommodatie leefden we gewoon in de woning van de familie Gibson en aten we die avond gezellig bij hun aan tafel mee. Jenny is van oorsprong een ozzy (Australie) en woont nu sinds 6 jaar met man en 3 tieners vlakbij Oamaru. Helaas ontdekten we al snel dat het verhuren van slaapkamers in hun eigen woning een idee van Jenny was en dat Grant en de kids er totaal niet achter staan. Die wetenschap liet ons toch wat minder gastvrij voelen dan gehoopt. De kids gingen ons de eerste dagen dan ook redelijk uit de weg. Zodra wij de woonkamer ’s avonds als de kids in bed lagen betraden, waren de tieners binnen een paar minuten gevlogen 🙂 Lijkt mij overigens ook niets om steeds vreemde mensen (voornamelijk aziaten) over de vloer te hebben als tieners. De kids vonden het hier weer geweldig. Ze mochten een uit de kluiten gewassen lam voeren, eieren rapen, honden aaien etc. Weer echt een boerderij op z’n nieuw-zeelands. Vooral Dean kon het extreem goed vinden met de honden!

Maar dan het weer…we wisten al dat het weer van de afgelopen week vrij uitzonderlijk was, maar er zou nog meer volgen. Regen, regen en alweer regen…in een week tijd schijnt evenveel regen gevallen te zijn als normaal in bijna een jaar! Rustige riviertjes waren veranderd in woeste stromingen die hele bomen opslokten, diverse wegen waren afgesloten of deels verdwenen en in het gunstigste geval stond er alleen ca 20cm water op de weg. We zouden het dus moeten hebben van overdekte uitjes en bezienswaardigheden. Helaas bleek het aanbod daarvan in de omgeving beperkt. De dag na aankomst stond er een kerstparade op het programma in Oamaru. Diverse versierde karren zouden dan de revu passeren, schijnbaar een ‘big happening’ voor Oamaru! Tien minuten voor aanvang stonden we langs te route klaar voor de optocht. Gelukkig stonden we net overdekt, zodat we geen last hadden van de regen. Paraplu’s hadden we nog niet, die zouden we diezelfde dag meteen even gaan kopen. De optocht begon met een door McDonalds gesponsorde auto met een heuse Ronald McDonald als zingende clown die kerstliedjes ten gehoren bracht. Dat beloofde veel goeds! Maar…daarna kwam er een auto van de plaatselijke makelaar (met een enkel slingertje als versiering), daarna machines van een lokale verkoper van agrarische machines en zo ging de reclamestoet nog even door. Het voelde meer als een commercial, dan een kerstoptocht. Een voertuig met 2 slingertjes was al flink versiert en van muziek was verder geen sprake. De kids vonden de politieauto, brandweer en ambulance die met loeiende sirenes voorbij sjokten uiteraard geweldig, en voor de wat ouderen onder ons was er een replica van KIT (uit Knight rider). Toen na ca 45 minuten de kerstman op zijn slee op een oplegger voorbij kwam (zonder muziek!) was de optocht voorbij. We misten eerlijk gezegd het kerstgevoel, maar de kids hadden zich goed vermaakt.

Een ander uitje was een bezoek aan Whitestone City, een lokaal museum over de geschiedenis van Oamaru. De kids konden daar wat spelletjes spelen en bijna alles mocht aangeraakt en opgepakt worden. Prima om een paar uur tegen de regen te schuilen 🙂 Een bezoekje aan Vanished World mocht ook niet ontbreken. Dit is eigenlijk een klein archeologisch museum. Diverse opgegraven botten, schedels en fossielen lagen er tentoongesteld, en ze hadden een ‘fossil hunting room’. Een kamer waar iedereen met een soort van krabber in zacht zandsteen zelf op zoek mocht gaan naar fossielen. We vonden daar diverse schelpen en koraal-achtigen. Een erg leuke activiteit! Op de terugweg van deze activiteit besloten we een scenic route te nemen. Dat leverde een afgesloten weg op, diverse stukken met ‘flooding’ en een enkele plek waar een deel van de weg was weggespoeld. Maar de omgeving was wederom prachtig en het gaf toch een beetje een avontuurlijk gevoel!

Op de laatste dag klaarde het weer toch nog enigszins op, waarna we direct naar het strand bij Kakanui zijn gegaan op schelpenjacht! Die avond is Jo nog naar de blauwe penguins gegaan. Je kunt daar alleen betaald naar kijken vanaf een tribune. Vanaf ca 20:30 uur komen de pinguins terug van een vistocht uit zee en waggelen dan langs de tribune terug naar hun kolonie. Als het goed is gaan we daar nog veel meer van zien tijdens ons meest zuidelijke verblijf in Nieuw-Zeeland. Dan zouden de pinguins weleens dwars door de tuin kunnen lopen!

Al met al was ons verblijf in Oamaru toch wel in het water gevallen. We hebben niet alles kunnen doen wat we wilden en tegen het einde begon ook het gebrek aan privacy een beetje tegen te staan. Vol goede moed vertrokken we vervolgens om koers te zetten naar Dunedin (uit te spreken als duuniedin), de weersvoorspellingen zagen er een stuk positiever uit voor de aankomende week!! Tijdens de rit naar Dunedin zouden we nog een aantal mooie plekjes bezichtigen. Waarom Jo een fysieke aanvaring met een enorme zeehond kreeg en hoe dat afliep, lees je de volgende keer 🙂