Na ons verblijf in Appleby House, vlakbij Richmond was het tijd om naar onze op een na laatste bestemming met de huurauto te rijden: Kaikoura. Kaikoura staat bekend om walvissen en dolfijnen te zien, en zelfs met dolfijnen te zwemmen! Dat beloofde veel goeds. Vanuit Richmond volgden we highway 6 naar het noorden om via Nelson af te buigen richting de oost-kust. De route tot aan de kust liep over bergen en door valleien. Een groot deel van deze route zullen we later nogmaals rijden, maar dan met de camper. We rijden dan vanaf de oost kust het binnenland in om daarna naar het noorden te gaan om de ferry in Picton naar het noorder-eiland te nemen. Maar dat is nog een paar weken weg. Eenmaal aan de kust werd het een typische slingerweg die de vorm van de kust omlijnde. De oceaan blijft fotogeniek. Zeker als aan de linker kant een wilde branding met rotsen is, en rechts het uitzicht gevormd wordt door groene heuvels zo ver als het oog kan zien.

Kaikoura

Tegen het einde van de middag kwamen we aan bij onze accommodatie: Bamboo Hideaway. Een self-contained huisje op het erf van een stel uit Hawaii die al sinds de jaren tachtig op die plek wonen. Het huisje is prachtig en knus. De term ‘bamboo hideaway’ doet de naam volledig eer aan. Het lijkt opgetrokken uit bamboo en andere natuurlijke materialen. Een kleine woonkamer en keuken met twee ruime slaapkamers, 2 badkamers en een klein kamertje op een soort van loft die via een stijle trap te bereiken is. Dat zag Jody wel zitten! Alleen wij niet echt 😉 Jody wil nog al eens ’s nachts naar het toilet gaan. Dan is een steile trap geen handig obstakel. Dus Dean mocht op de loft slapen en de rest werd verdeeld over de twee slaapkamers. Terwijl Jo en de kids verder settelden ben ik even met Dean naar Kaikoura zelf gereden om boodschappen te doen. We hadden nog niets voor het avondeten. De accommodatie ligt een dikke 10 minuten rijden van het plaatsje zelf.

Ja, zwemmen met dolfijnen…een echt bucketlist item van Jo! Niet in gevangenschap, maar in de vrije natuur waar de dolfijnen er zelf voor kiezen om mensen te benaderen. Die avond was het dus googlen geblazen om te kijken of er nog ergens een plekje was op een boot. Na wat zoekwerk had Jo er één gevonden. Over twee dagen mocht Jo mee op een boot om met dolfijnen te gaan zwemmen! Prachtig vooruitzicht.

De volgende dag gingen we (als vanouds) op pad om de omgeving te verkennen. Kaikoura is een typisch Nieuw-Zeelands plaatsje. Dat wil zeggen: de snelweg (te vergelijken met een provinciale weg) loopt er dwars doorheen met een mengeling van zware en lichte industrie afgewisseld met stukken met woonwijken. Woonwijken zijn echt op z’n Amerikaans. Vierkante blokken, opgedeeld in percelen met op ieder perceel een vrijstaande bungalow. Het principe dat industrie en woongebieden naadloos in elkaar overgaan is voor ons toch nog steeds wennen. Het systeem in Nederland met aparte industrieterreinen is denk ik toch een betere oplossing 🙂 Omdat we de kids al een tijd kennis willen laten maken met het oud-hollandse-krabben-vangen, hebben we meteen wat emmertjes en netten gekocht. We gingen meteen even langs het kantoor van wahl -watching om te reserveren. Dat was zo gedaan. Die zondag konden we mee op zoek naar walvissen! In dit seizoen zijn er alleen ‘sperm whales’, of te wel: potvisachtigen. Die springen niet zoals de ‘hump-back whales’, maar komen eens in de 45 minuten even boven om adem te halen en gaan dan de diepte weer in, op jacht naar voedsel. Onderweg kwamen we ook langs de plek van waar de boot om met dolfijnen te kunnen zwemmen zou vertrekken. De ‘Dolphin Encounter’. Nee, zei Jo..dit is een ander bedrijf. Ik heb geboekt bij een bedrijf dat ‘EcoSeeker’ heeft. Ehm…maar ik had slechts één aanbieder in Kaikoura gevonden…oei…meteen de bevestigingsmail erbij gezocht…ohnee!!!! De boeking is in Akaroa, slechts zo’n 4,5 uur hier vandaan! Die droom viel hierdoor direct in het water. Even op en neer was niet te doen en in Kaikoura was helaas geen plek meer. Dat was een tegenvaller!!! Hoe dit foutje heeft kunnen ontstaan is nooit duidelijk geworden. Jo weet zeker dat ze gezocht had op Kaikoura. Het bedrijf gaf aan dat deze verwarring via Google ooit vaker voorkwam, maar tegenwoordig niet meer. Enige troost….later komen we nog in Akaroa, als we de camper hebben, dus misschien kan het dan alsnog.

Uiteindelijk besloten we naar een strandje te rijden op een kleine 20 minuten afstand. Hier zouden we paua-schelpen kunnen vinden. Dat zijn schelpen met prachtige kleuren die, naast decoratieve doeleinden, ook vaak in sieraden belanden. We wisten niet precies waar het strand moest zijn, dus op de gok hebben we de auto langs de weg geparkeerd en zijn we gewapend met schepnetjes en emmers het zwarte strand op gelopen. Dat de paua schelpen niet voor het oprapen lagen, hadden we al snel door. We vonden voornamelijk stukjes van kapotte schelpen en gelukkig toch enkele kleinere hele schelpen. De foto is van een paua schelp die bij ons in de accommodatie hing 😉 De kids hadden het sowieso enorm naar de zin!

De volgende dag was het echt tijd om opzoek te gaan naar krabben. We hadden wat vlees in de supermarkt gekocht en gingen op aanraden van een local naar een strand aan de andere kant van Kaikoura. In Nederland hebben we ook al heel wat krabben gevangen, maar dan steeds in Zeeland op een golfbreker. Aangekomen op het strand was het tafereel toch anders. Een strand met flinke rotspartijen was het toneel voor de kids om hun eerste krabben te vangen! Of niet? Na een half uur verwoede pogingen gedaan te hebben, waarbij we wel een schijnbaar dode zeester gevonden hadden, lieten de krabben zich niet zien. De golven waren eigenlijk te sterk en plekken met holletjes in de rotsen waar de krabben in konden schuilen waren schaars. Dan maar op zoek naar een andere plek. Een paar kilometer verderop vonden we een veelbelovende plek, maar die was onbegaanbaar voor de kids. Dan maar terug naar Kaikoura. Twee dagen eerder hadden we vlakbij het centrum een strand gezien waar bij eb een enorm rotsplateau tevoorschijn kwam. Daar zouden toch wel krabben moeten zitten? Tien minuten later gingen we, nog steeds vol goede moed, het strand op en beklommen we het rotsplateau. Er waren diverse poeltjes en stroompjes. Hier moest het gaan lukken! Na weer een klein half uur verwoede pogingen, begon het de kids te vervelen. Die gingen op zoek naar mooie schelpen en andere beestjes. Toen we er eigenlijk een beetje genoeg van hadden schreeuwde Jody opeens ‘een krab, een krab!!!’  En ja hoor, onder een flinke steen zat een krabbetje van zo’n 2cm groot 🙂 Niet helemaal waar we naar opzoek waren…maar het was een krab! Nu was duidelijk waar we moesten zoeken. Dus de ene na de andere steen werd omgekeerd. Tientallen krabben, slakjes, visjes en andere beestjes kwamen er onderuit. Dean, die er een hobby aan heeft om beestjes te vangen, draaide er zijn hand niet voor om om al dat kruipende spul met zijn blote handen op te pakken en in een emmer met water te doen. Na binnen een uur een flinke verzameling bij elkaar gebracht te hebben, was het genoeg voor die dag. Alle kruipende en zwemmende vrienden werden weer vrijgelaten, en wij gingen op zoek naar een restaurantje voor het avondeten. Die avond lagen de kids zeer moe, maar minimaal even voldaan binnen no-time op één oor te slapen.

De volgende dag werd een rustige dag met als afsluiter een bbq. Maar oei…dat hadden we misschien niet moeten doen…de kids kregen vermoedelijk daardoor diaree en ook Jo voelde zich niet helemaal lekker. Maar, de volgende dag stond onze trip om walvissen te spotten op het programma. Nu maar hopen dat het morgen beter zou zijn! De dag erop was Jo nog steeds niet helemaal opgeknapt. Met het vooruitzicht van een flink deinende zee en waarschuwingen van zeeziekte, leek het ons geen goed idee om die trip door te laten gaan. Enigszins teleurgesteld hebben we het tripje toen maar afgezegd. Genoeg reden om ooit nog een keer terug te komen in Kaikoura!

Hawarden

Daarmee zat ons verblijf in Kaikoura erop. Nouja, nog één hartverzakking stond ongewild op het programma. Toen we die ochtend de auto volgeladen hadden en op weg gingen, kwamen we 30 meter van het huisje de eigenaar tegen. Een blinde bocht van meer dan 90 graden en een veel te hard rijdende eigenaar betekende een officiële rem-test van beide auto’s. Ik denk (niet overdreven) dat er nog amper 1 cm tussen de bumpers zat…met recht een ‘close call’! Los van een flinke adrenalinekick, kwamen we er gelukkig zonder haarscheuren vanaf 😉

Onze volgende, en tevens laatste bestemming met de huurauto, was Karetu Downs Farmstay vlakbij Hawarden. Een operationele boerderij van een dikke 2000 hectare (20.000.000 vierkante meter). We kozen voor een scenic route door het binnenland, waarbij we de laatste 10km over een grindpad reden. Daar hadden we een vrijstaande cottage op een heuvel gehuurd met 4 slaapkamers. Het bleek een heel oud huis te zijn wat min of meer wat nostalgische nieuw-zeelandse charme moest uitstralen. Een prima onderkomen, waarbij alleen de hitte een vervelende factor was. Al sinds we in Nieuw-Zeeland zijn horen we niets anders dan dat het weer zich nog nooit zo gedragen heeft. De eerste maanden was het nog nooit zo nat, later was het nog nooit zo droog, en nu was het nog nooit zo heet. Waar het normaal rond de 25 graden is tikte de thermometer volgens de plaatselijke meteoroloog de 38 graden aan. Ongekend, volgens de eigenaren. Omdat we in een huisje zaten zonder airco, zeer beperkte isolatie en zonder horren, konden we het huisje geen moment luchten. Het was er dus altijd heet 😉

We besloten het die middag rustig aan te doen. Een dvd’tje voor de kids zorgde er in ieder geval voor dat ze niet oververhit raakten. Tegen de avond koelde het gelukkig af en kregen we nog een kleine rondleiding langs wat schapen, kippen en varkens die naar het bleek speciaal voor toeristen gehouden werden om meer een experience aan te bieden. Daarna  gingen we naar de scheerschuur om getuigen te zijn van het scheren van een schaap. Ook de kids mochten deze keer een klein stukje doen. Omdat we het avondeten voor de eerste avond erbij geboekt hadden, schoven we die avond (ver na bedtijd van de kids) aan bij twee andere stellen die ook te gast waren. Een stel uit Duitsland en uit Nederland (Tiel). Erg gezellige avond met goed eten en kids die zich uitstekend vermaakten met o.a. een cricket setje!

De volgende dag bleek een drukke te worden. Na het ontbijt en de lesjes, moesten we boodschappen doen. Het dichtstbijzijnde plaatsje is Amberley, op een half uurtje rijden over voornamelijk grindwegen. Uiteindelijk was het nog haasten om op tijd terug te zijn voor de farmtour die voor die middag gepland stond. Om 16:00 uur werden we verwacht om samen met het andere Nederlandse stel deel te nemen aan de farmtour. Hmmm..maar waar is David? Hij zou de farmtour verzorgen. Na een kwartier toch maar even gevraagd aan zijn vrouw, Karen. Oja, dat was waar ook zei Karen. David is vandaag met het binnenhalen van hooi bezig. Ik denk dat hij het vergeten is. Ik ga wel even kijken. Zo’n 20 minuten later kwam Karen samen met David terug. David wilde zich nog even opfrissen en wat drinken, daarna kon de farmtour met bijna een uur vertraging van start gaan. Omdat in de auto onvoldoende plek was, mochten de twee mannen achterop plaatsnemen. Hoewel dat betekende dat we niets hoorden van de uitleg, hadden we denk ik wel het best uitzicht! Dat was fenomenaal! We reden ca een uur het binnenland in, tot bovenop een berg. Daarna reden we dezelfde weg terug. Zeker het bekijken van de foto’s waard!

De volgende dag waren de kids een beetje uitgeteld. Na twee avonden waarbij ze hun ‘normale’ bedtijd ruimschoots gemist hadden en met veel indrukken zat er niet veel energie meer in. Dat moest dus een rustig dagje worden. Een mooie gelegenheid om wat te lezen en om aan de blogs te werken.

De laatste dag wilden we de hitte graag ontvluchten en een strandje opzoeken. Omdat Amberley aan zee ligt, besloten we daar wederom heen te rijden. Dus bepakt voor een dagje strand gingen we op weg. We sloegen ‘Beach road’ in (kan niet missen!) en kwamen na zo’n 5 minuten bij de kust aan. Maar hee..de temperatuur was gedaald tot 19 graden, de branding was woest en het strandje was maar enkele meter breed. Totaal niet uitnodigend! Google Maps gaf ook geen betere alternatieven, dat was een domper. We hadden de kids immers al een stranddagje beloofd. Als troost maar een ijsje gaan eten. Daarna besloten we (zoals we wel vaker doen) op de bonnefooi te gaan rijden. We nemen dan de eerste de beste grindweg op zoek naar mooie verlaten stukjes Nieuw-Zeeland. Maar, ik zag op het navigatiesysteem een mooie kronkelende blauwe lijn lopen: een rivier. Laten we die kant op rijden, misschien kunnen we een rivieroeverdagje houden, in plaats van een stranddagje. Eenmaal dicht bij de rivier aangekomen bleken er overal boerderijen tot aan de rivier te liggen, waardoor we maar steeds de oever niet konden bereiken. Na poging 3 stuitten we wederom op een doodlopende weg. Wel zagen we 50 meter voor de weg ophield een oud hek met daarachter iets wat op een verweerd officieel informatiebord leek. We ontcijferden dat auto’s toegestaan waren en dat we het hek achter ons dicht moesten doen. Onder het mom van ‘niet geschoten is altijd mis’ heeft Jo het hek open gewrikt en zijn we stapvoets de ‘jungle’ in gereden. Onderweg kwamen we toch een bord tegen dat auto’s niet waren toegestaan, maar die hebben we volgens mij ‘niet helemaal goed gezien’. Aan de overwoekerde bandensporen was te zien dat er toch ooit vaker auto’s reden. Na ca 200m kwamen we op een soort van t-splitsing uit. Jo ging op verkenningstocht, en jawel: op ca 30 meter lopen was de rivier! Alleen zaten we daar pal in de zon en was er geen echte oever. Ik besloot daarom toch de andere kant van de t-splitsing te voet te onderzoeken. Daar kwam ik uit op een prachtig stukje rivier met een brede oever en voldoende schaduw van overhangende begroeiing. De rivier was er ca 60cm diep dus de kids konden zich uitstekend vermaken met visjes vangen, dammen bouwen, stenen gooien en nog veel meer. Het was toch nog een zeer geslaagde middag geworden! Altijd erg leuk als je op de bonnefooi een ‘pareltje’ vind wat in de reisgidsen niet vermeld staat!

Toen brak onze laatste nacht aan, waarbij we in een normaal bed zouden slapen. Nouja, in Nieuw-Zeeland dan. 1 februari zouden we de auto inruilen voor een camper. Hoe dat gaat bevallen, waarom we op dag 2 al langs de weg stonden met de motorkap open, en waarom we in de eerste week al 2 keer een service station bezocht hebben…lees je in de volgende blog!