Curio Bay

Na een trip vanuit Dunedin met prachtige uitzichten en enkele spannende momenten, kwamen we in de namiddag aan in Curio Bay. Curio Bay is een plaatsje in het uiterste zuiden van het zuider-eiland. Er wonen nagenoeg geen mensen, maar wordt jaarlijks wel door zo’n 100.000 toeristen bezocht. Er is een camping, wat vakantiehuisjes en een enkel eetcafe. De voornaamste attractie is een versteend bos van maarliefst meer dan 180 miljoen jaar oud. Het bos is na/tijdens een vulkanische eruptie zeer snel bedolven onder een dikke laag as en modder. In de loop van de duizenden jaren waarin het geen daglicht heeft gezien is het onder invloed van chemische processen versteend geraakt. Er zijn nog boomstronken, omgevallen stammen en zelfs her en der nog bladeren te zien. Hoewel het ‘petrified forest’ zich uitstrekt over bijna 20km, is het bij laag tij juist in Curio Bay heel goed te zien. Daarnaast is er bij Curio Bay een van de weinige kolonies van nestelende geel-oog pinguïns en zijn er zeer geregeld Hector-dolfijnen te zien. De kleinste dolfijnensoort ter wereld. Vooral voor die laatste twee wilden we Curio Bay graag bezoeken! We hadden verhalen gelezen en foto’s gezien van mensen die vanuit hun vakantiehuisje aan zee de dolfijnen in de branding zagen spelen en pinguïns voorbij zagen lopen in de tuin. Hoe cool is dat? 🙂

Omdat het al tegen het einde van de middag liep, hebben we die dag niet veel meer gedaan. Even uitgepakt, slaapkamers verdeeld en gegeten. Een reisdag is best intensief, dus we waren allemaal goed moe. De volgende dag stond (bijna als vanouds) een verkenningsrit op het programma. Op basis van een kaart die we op de heenweg bij de supermarkt hadden gevonden, hadden we een mooie route uitgestippeld die ons langs de voornaamste bezienswaardigheden in de regio zou voeren.

De eerste stop was Slope Point. Het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland. Vanaf de parkeerplek moesten we nog zo’n 10 minuten lopen, waarna we bovenaan een klif uitkwamen waar het gigantisch waaide! De kids hadden de grootste lol en konden met gemak tegen de wind in leunen. Het was zelfs gevaarlijk om ze los te laten lopen! Naast de harde wind en het feit dat het het zuidelijkste puntje van het eiland is, was het uitzicht ook fantastisch! Het leuke aan dit soort plekjes is dat het, ondanks dat het een toeristische trekpleister is, het er niet druk is. Dat ervaren we eigenlijk vrijwel overal zo in Nieuw-Zeeland. Na een aantal mooie foto’s en een echte wind-coupe, gingen we terug naar de auto. Overigens bleek niet alleen onze coupe door de wind flink in de war gewaaid te zijn, ook de bomen hier langs de kust hebben er duidelijk last van! (zie foto). De volgende stop was Waipapa Point. Wederom een panoramisch plekje, dit keer met vuurtoren en kans om zeeleeuwen te zien en bij laag tij zelfs een scheepswrak welke eind 1800 op de rotsen is vergaan. Helaas kwam het tij alweer op, waardoor we het wrak niet meer konden vinden. Wel kwam er een zeeleeuw ons tegemoet vanuit de zee. Nouja..zeeleeuw…in Nieuw-Zeeland noemen ze het fur-seals (zeehond met vacht). Naar verluid heeft James Cook deze dieren zo genoemd. Toch blijken het wel degelijk zeeleeuwen te zijn. We hebben ons laten vertellen dat het verschil zit tussen het wel of niet kunnen zien van de oren. Bij zeeleeuwen zijn de oren zichtbaar, en bij zeehonden niet. Helaas durfde de zeeleeuw niet aan wal te komen, maar bleef toch lang genoeg in de buurt voor een paar mooie foto’s. We hebben de trip afgesloten bij de Niagara Falls. Ja, hier hebben ze die ook, maar dan in ironische vorm. Het is een mini-mini-mini watervalletje wat ze zo genoemd hebben 🙂 Eenmaal terug in het huisje hebben we de zee (voor de zoveelste keer) afgespeurd naar dolfijnen, maar die lieten zich nog niet zien. Jo is die avond tegen schemertijd het strand opgegaan voor een wandeling naar een rotspartij in de hoop pinguïns tegen het lijf te lopen. De wandeling was prachtig, maar de pinguïns lieten zich niet zien, hoewel een local vertelde dat  er op dat moment drie broedende paartjes aanwezig zijn.

De volgende dag begon weer met het schoolwerk, waarna we vanwege het slechte weer er maar een relax-dagje van gemaakt hebben. Wel ging Jo die middag, terwijl Dave een dutje deed, met Dean en Jody op jacht naar schelpen. Het resultaat mocht er zijn!! Helaas mogen we ze niet meenemen, dus na wat mooie foto’s  hebben we ze uiteindelijk achter gelaten. De laatste dag hebben we een wandeling gemaakt vlakbij de camping, hebben we het versteende bos bekeken en hebben we een wandeling gemaakt in het ‘living forest’; een ‘gewoon’ bos. Nouja, gewoon….voor Nieuw-Zeelandse begrippen misschien, maar voor ons was het onwaarschijnlijk indrukwekkend. Van de buitenkant zie het er uit als ieder ‘normaal’ bos, maar zodra je 5 meter het bos bent in gelopen, waan je je in een compleet andere wereld! Het bos is zo divers in boomsoorten en planten en zo dicht begroeid! De ‘bush’ in Burgers-Zoo is er absoluut niets bij! Dan pas dringt het tot je door dat wat wij natuur noemen in Nederland, eigenlijk totaal geen natuur is. Natuur is in Nederland veel te jong en vergeven door invloed van mensen, als je het vergelijkt met hoe dit er in Nieuw-Zeeland uit ziet. We sloten de dag af met een maaltijd in het restaurant bij de camping. De volgende dag was het tijd om te vertrekken richting Te Anau in Fjordland! Helaas hebben we in Curio Bay geen enkele dolfijn of pinguïn gezien…dus hopelijk hebben we dat geluk later tijdens onze reis.

Te Anau

Te Anau (uit te spreken als tiejaanoe) is de voornaamste uitvalsbasis om de beroemde Milford Sound en Doubtful Sound te bezoeken. Deze ‘sounds’ zijn eigenlijk fjorden welke door gletsjers zijn uitgesleten. Milford Sound is de bekendste en meest toeristische. Doubtful Sound is ‘het kleine broertje’ hoewel het in lengte velen malen groter is dan Milford Sound. Voor ons zou het hoogtepunt een overnight-cruise in Doubtful Sound zijn. En misschien zou dit zelfs het absolute toppunt van onze hele reis gaan worden!

De route van Curio Bay hadden we wederom zo gepland, dat we de mooiste stukjes van het gebied konden zien. Onderweg hebben we nog een mooie wandeling door een prachtig bos gemaakt, en hebben we net buiten Invercargil gepicknicked. Ja…EINDELIJK leek het weer de goeie kant op te gaan! Het zonnetje scheen lekker en het was warm, zo’n 20 graden. Het was al best een tijdje geleden dat de weergoden ons zo gunstig gestemd waren 🙂 Het begint haast monotoon te worden…maar wederom waren de uitzichten fantastisch en is alleen al in Nieuw-Zeeland rijden, een traktatie op zich! Na een veelvoud aan foto-stops, kwamen we tegen het einde van de middag aan in onze vakantiewoning in Te Anau. Een relatief nieuw, modern ingericht huisje met 3 slaapkamers en 2 badkamers. Hoewel niet voorzien van een leuke sfeer, een prima onderkomen voor een paar nachtjes. Het enige mindere was dat er direct naast ons huisje op nog geen 2 meter afstand, een huisje gebouwd werd, wat het nodige lawaai opleverde. Na een bezoek aan de supermarkt en een eenvoudig gekookte maaltijd, lagen we op tijd in bed. We hadden onze overnight-cruise in het vooruitzicht.

Al enkele weken eerder hebben we via e-mail contact gezocht met de vier aanbieders die overnight cruises aanbieden. Twee vielen sowieso al af omdat ze geen kinderen accepteren, de overige twee bestonden uit een aanbieder die een grote boot had, waarop zo’n 60 gasten konden en de andere bood alleen een charter-boot aan. Je huurt dan de boot met kapitein en kunt dan doen wat je wil. De grote boot met veel mensen leek ons niet de meest ideale optie. We zouden dan twee slaapkamers krijgen die niet dicht bij elkaar in het schip waren, en één slaapkamer moesten we delen met iemand anders (of het 4e bed erbij reserveren). Daarnaast: als er iets moois te zien zou zijn, zouden we ons een weg moeten banen door 60 andere mensen om langs de reling het spektakel te kunnen aanschouwen. Omdat de prijs tussen de grote boot en de charter niet heel groot was, besloten we voor de charter-boot te gaan.

Woensdag 12 december brak die dag aan. We moesten om 09:30 uur in Manapouri zijn (een plaatsje op zo’n 20 minuten van Te Anau) waar Mandy van Fjordland Expeditions ons zou opvangen. Omdat Doubtful Sound niet via de weg bereikbaar is, maakten we eerst met een ferry de overtocht naar de ‘west arm’ van Lake Manapouri. Een boottocht van ca 50 minuten. Alleen hier al waren de uitzichten spectaculair! Eenmaal aangekomen maakten we voor het eerst kennis met ‘Sand fly’s’. Dit zijn kleine zwarte vliegjes die lijken op fruitvliegjes, maar venijnig kunnen steken. In tegenstelling tot muggen hoor je deze vliegjes niet, zijn ze de hele dag actief en doet het steken pijn. Je krijgt daarna een rood extreem jeukend plekje wat (volgens de verhalen) tot wel enkele weken kan aanhouden. Wij hadden totaal niet stil gestaan bij het bestaan van deze beestjes, dus we hadden niets bij om ons er tegen te weren. Gelukkig zijn ze overdag wat minder actief en worden ze vooral actief vanaf schemertijd en als het gaat regenen.

Aan wal stond Richard, de man van Mandy, ons op te wachten. We hadden een autorit voor de boeg van ongeveer een uur om een bergpas over te steken. Richard had een oud mini-vrachtwagentje tot zijn beschikking. Onderweg liet hij ons de mooiste stukjes zien. Tot enkele tientallen jaren geleden waren hier zelfs geen wegen en kon je Doubtful Sound alleen bereiken door de bergpas te voet over te steken. Een tocht van soms wel enkele dagen! Aan de andere kant van de bergpas, kwamen we aan op de ‘warf’ van Doubtful Sound. Er lagen enkele boten en een hoop rommel…en…ontzettend veel sand fly’s! We moesten continu in beweging blijven om er enigszins aan te ontlopen. We ontmoetten daar Jens, een vrolijke Duitser die hier op een working-holiday visum zijn reis bekostigt door aan boord van boten als chef het eten te verzorgen. Hij zou dus voor ons gaan koken, en Richard was de kapitein. Tegen 11:00 uur koos Richard met onze boot de Tutoko het ruime sop. De Tutoko is een boot van 47 jaar oud en zo’n 17 meter lang. Er is plek voor 8 personen + 2 bemanningsleden. Er zijn twee toiletten, 1 douche, een mini-keuken, een ruime lounge, een ‘sun roof’ en voorop de boeg ruimte om te vissen. De hengels stonden al klaar. Toen Dean ze zag, was hij helemaal in de wolken…zou hij nu eindelijk een keer echt mogen vissen??

Doubtful Sound is prachtig. De begroeide, soms rotsige, bergen aan alle kanten, en talrijke watervallen geven het een dramatische en ruige indruk. Het weer was prachtig. Zonnetje, lekker briesje en vrijwel geen golfslag. Door het briesje en de varende boot hadden we gelukkig ook geen last meer van de sand fly’s. Die kunnen schijnbaar heel slecht tegen wind. In een paar uur voeren we de volle lengte van Doubtful Sound uit, naar open zee. Ondertussen werd de lunch geserveerd: pasta met een romige saus. Wauw..dan merk je pas dat er écht een kok aan boord is 😉 Dat was smullen! De zee waar Doubtful Sound in uitkomt is de Tasman Sea, het water tussen Nieuw-Zeeland en Australië. Op zee nam de golfslag flink toe. Hoewel we te horen kregen dat het water erg rustig was, was het voor ons toch redelijk aanpoten. De kids vielen met enige regelmaat om, maar vonden het natuurlijk prachtig! Met z’n drieën de reling op de boeg vasthouden en her en der nat worden van opspattend water is voor kids natuurlijk gieren van het lachen 🙂

Het was tijd om te gaan vissen! Met een stukje bate-fish aan de haak werden de hengels tot op de bodem neergelaten, waarna het wachten was op vissen. Je voelt al snel dat er geknabbeld wordt aan het aas, en het is dan de kunst om op het juiste moment een vis aan de haak te ‘slaan’. Natuurlijk was het Richard zelf die de eerste ‘blue cod’ boven water haalde. Die was voor het avondeten! Jens was ondertussen om de beurt met Dean, Jody en Dave aan het vissen, en de ene na de andere vis kwam bovenwater. Al snel had Jody een erg grote blue cod gevangen. Ze was maar wat trots. Niet veel later haalde Dean zelfs een nog grotere uit zee. Ze hadden een prachtige tijd! Ook papa en mama haalden enkele visjes boven water, maar het is duidelijk dat enige oefening noodzakelijk is voor het grotere werk 🙂

Nadat al het aas verbruikt was, voeren we terug naar Doubtful Sound, op weg naar onze overnachtingsplek. Jens ging ondertussen druk aan de weer met de vissen voor het avondeten. Onderweg stopte de boot nog vlakbij een eiland. Jens schoot in zijn duikuitrusting, en binnen enkele minuten lag hij in het water. Tien minuten later kwam hij naar boven met 6 crayfish, een soort kreeften, maar dan zonder scharen. Ook die waren voor het avondeten. Dat beloofde heel wat! De kids vonden de crayfish maar wat interessant natuurlijk. Een mooi lesje biologie 🙂

Onderweg naar onze overnachtingsplek, terwijl Jens bezig wat het bereiden van ons avondeten riep hij ineens: dolphins!!! Binnen 10 seconden stonden we aan de boeg met fototoestel..en ja hoor! Een groep dolfijnen vermaakte zich voor de boeg en zwom met ons mee. Wat een onwaarschijnlijke ervaring!!! Dit stond zeer hoog op onze wishlist voor deze reis. Ik denk dat we binnen 5 minuten wel 500 foto’s hadden gemaakt en flink wat filmpjes. Zeer speciaal om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien en hun sonargeluiden in het echt te horen.

Na nog een uurtje varen kwamen we aan op onze overnachtingsplek. Een klein baaitje met een strandje in een prachtig stukje van Doubtful Sound. Maar..ai…zodra we stil lagen kwamen die sand fly’s weer aanzetten! Honderden, duizenden…extreem vervelend! Gelukkig waren ze nog niet zo heel erg in de bijt-modus, dus we werden nog niet echt lek geprikt..maar of dat zo zou blijven?? We kregen een 4-gangen maaltijd geserveerd. Ondanks de beperkte keuken smaakte het fantastisch. Zelfs de kids aten redelijk mee. Tegen de schemering werden de sand fly’s actiever en begonnen venijnig te steken. Vooral Jo bleek een gewilde prooi te zijn! Omdat we met z’n allen in een bunk-room (met alleen stapelbedden) sliepen, besloten we samen met de kids direct naar bed te gaan. Hoewel de matrasjes hun langste tijd al lang gehad hadden, hebben we toch redelijk geslapen.

De volgende ochtend kregen we een stevig ‘cooked breakfast’ en was het uitzicht haast sprookjesachtig. Het was compleet windstil waardoor het water als een spiegel leek. Gelukkig besloot Richard, de kapitein, al tijdens het ontbijt te vertrekken van de door sand fly’s geteisterde plek. Op de terugweg kwamen we de dolfijnen weer tegen! Maar omdat het water nu volledig stil was, konden we ze pas echt goed zien. Het blijft een meer dan bijzonder ervaring!

Na nog een vispoging die eigenlijk mislukte omdat de kok het aas had ingevroren, zette de kapitein in een rustig tempo koers naar de ‘warf’. We zouden daar rond 14:00 aankomen waarna we de trip terug naar de auto via de overlandweg en de ferry konden beginnen. Na wat radiogekwetter had de kapitein alleen een ander voorstel. Hij kon, als we dat wilden, ook een helikopter regelen. Die kon ons in 1x naar Manapouri terug brengen. We besloten het te doen. De kids vertelden we niets..dat zou een verrassing worden. Nadat we onderweg de kok over hadden laten stappen op een andere boot, legden we laat in de middag aan op de warf. Nadat alles uitgeladen was en de boot netjes was afgemeerd, bracht de kapitein ons naar de ‘helipad’. Nouja..eigenlijk niets meer dan een oude betonnen plaat tussen wat afgedankt staal. Binnen een minuut kwam de helikopter op spectaculaire wijze heel laag vanuit een inham aanvliegen, waarna hij recht voor onze neus landde. De kids waren uiteraard meteen (te) enthousiast 😉 De tocht met de helikopter duurde ca 20 minuten. Het uitzicht over Lake Manapouri is (wederom) prachtig. Zo kwam onze, tot nu toe, favoriete uitstapje tot een eind. En ook ons verblijf in Te Anau zou spoedig eindigen. Na nog een rustig dagje met een bezoek aan een grote speeltuin, reden we 15 december richting onze volgende bestemming: Tarras. Een gehuchtje op ca 3 uur rijden, waar we een b&b met twee kamers in het buitengebied hadden geboekt. Die regio vormde midden 19e eeuw het centrum van de Nieuw-Zeelandse gold-rush. Ik kan nu alvast verklappen dat we daar onze 4wd tot extremen hebben moeten ‘testen’ op de Thomson Gorge road; een bergweg die door de vele regenval niet overal meer even begaanbaar was en waardoor beekjes waren veranderd in rivieren. Maarja…een beetje avontuur hoort erbij!