Op 28 november verlieten we Gumtree Forest en daarmee lieten we ook Oamaru achter ons. Onze eindbestemming voor die dag was Dunedin, maar onderweg hadden we nog een aantal stops in gedachte. Als eerste stopten we bij de Moeraki Boulders. Dit zijn een soort grote, ronde, logge stenen, die verspreid liggen over circa 50 m strand tussen Moeraki en Hampden (zo’n 80 km ten noorden van Dunedin). Deze grijze keien zijn vrijwel perfect rond, met een omtrek tot wel 4 meter. Best leuk om even te bewonderen! Helaas was het wel een toeristische trekpleister dus waren we niet de enige. Eenmaal op het (drukke) strand aangekomen baanden de kids zich een weg tussen de mensen door, met maar één doel; de mooiste schelpen zoeken en oprapen. Veel mensen waren bezig om het perfecte plaatje te schieten, en lieten zich gretig vastleggen op de gevoelige plaat terwijl ze dapper de rotsen beklommen. Sommigen daarvan gingen daar zo in op dat ze vergaten dat die rotsen in de zee lagen. En dat daar ook weleens een flinke golf vandaan komt. Zeker als het vloed wordt. Die haalden dus, naast een mooie foto ook een nat pak 🙂 Nadat wij wat leuke (droge) fotootjes hadden geschoten liepen we terug naar de auto, en gingen op weg naar onze volgende stop, Shagpoint. Hier waren veel “shags” te bewonderen. Dat zijn vogels die als een speer het water in kunnen duiken. Ik vind ze veel op aasgolvers lijken. Hier zou ook ergens een plekje moeten zijn met veel krabben, maar ja vindt dat maar eens! Het was redelijk bewolkt en frisjes, dus besloten we verder te rijden.

Onze volgende stop was de vuurtoren, Katiki Point Lighthouse. We parkeerden de auto op de parkeerplaats, waar al enkele auto’s stonden. Vervolgens moesten we een klein stukje wandelen om bij de vuurtoren te komen. Helaas bleek er een hek omheen te staan dus konden we er niet in. Maar een stuk verderop aan de kust worden regelmatig zeehonden en geel-oog pinguïns gespot. De omgeving is hier prachtig, dus het was absoluut geen straf om een stukje te wandelen en wellicht wat wildlife te spotten. Het was inmiddels ook wat minder winderig. We liepen over de groene heuvels richting de kust waarbij de groene heuvels abrupt werden afgebroken door steile kliffen en rotspartijen. De heuvels zaten vol konijnenholen, die amper te zien waren door het hoge gras dus het was oppassen geblazen! Toen we ongeveer halverwege waren zag ik ineens vlak langs het wandelpad (platgelopen gras) een grote zeehond in het hoge gras liggen. Hij lag daar prinsheerlijk te relaxen! Ondanks het feit dat er al wel wat toeristen vlak langs hem heen waren gelopen. Voorzichtig gingen we bij hem in de buurt staan, want hier moesten we natuurlijk even een fotootje van maken. Zo bijzonder om zo’n enorm dier in het echt en van zo dichtbij te zien. Nadat we gauw wat foto’s hadden gemaakt kon ik mezelf als dierengek niet meer bedwingen. Want ja, hoe voelt een zeehond nu eigenlijk aan? En hoe vaak doet de kans zich voor om er eentje te aaien in het wild? Dus……heel stilletjes (hij lag nog steeds te relaxen) stapte ik door het hoge gras dichterbij, terwijl ik mijn best deed om de konijnenholen te ontwijken. Uiteindelijk was ik dichtbij genoeg om hem aan te kunnen raken terwijl ik ondertussen in de startblokken stond om weg te sprinten, mocht het nodig zijn. Ik besloot om eerst zijn flippers aan te raken, het verste weg van zijn kop. Haha, wat gaaf!! Ze voelden een beetje leerachtig en de zeehond gaf geen krimp. Daarna gaf ik hem een aai over zijn opgedroogde vacht, die heerlijk zacht was. Maar vrijwel direct kwam zijn kop overeind en begon hij tegen mij te brullen. Dus trok ik gauw ff een sprintje. Op het land ben ik gelukkig toch nog wel sneller dan een zeehond 😉 Al deed hij totaal geen moeite om me achterna te komen. Het was meer een waarschuwing zoals ze dat onderling ook doen als een andere zeehond te dichtbij hun plekje komt. Maar ondertussen weet ik wel hoe een zeehond aanvoelt :-), en hadden papa en de kids lol.

Vervolgens liepen we tot het uiterste puntje vanwaar we de kust afspeurden naar pinguïns, maar helaas. Er waren er geen. Wel nog meer zeehonden die lagen te luieren op de rotsen. Daarnaast waren de uitzichten geweldig en hadden we ook uitzicht over een prachtige baai. Na een poosje liepen we weer terug waarna we weer langs de zeehond liepen die nog steeds in het hoge gras lag. Deze keer werd hij bewonderd door een stel Aziaten. Eenmaal weer in de auto hadden we nog maar één doel, Dunedin, waar we een airbnb huis hadden gehuurd voor een week. Dunedin is na Christchurch de grootste stad van het Zuidereiland. De stad is in 1848 door Schotse presbyteriaanse kolonisten gesticht. Kort daarna werd er in de omgeving Otago goud ontdekt. Daardoor werd de provincie al snel de rijkste en meest invloedrijke provincie en Dunedin werd hét handelscentrum van heel het land. In rap tempo werden er prachtige gebouwen uit grond gestampt waarvan de meesten nog steeds te bewonderen zijn. Wij zijn absoluut geen stadsmensen, dus wij hadden een huis gehuurd wat 10 minuten rijden van het centrum af lag. Een ideale plek, dichtbij allerlei voorzieningen maar toch heerlijk rustig. Met een mooie tuin, voorzien van hot-tub en schommels voor de kids. Het huis was erg ruim waardoor de kids ieder een eigen slaapkamer hadden. Die worden altijd direct uitgezocht zodra we bij een nieuwe bestemming aankomen. In de praktijk blijkt het toch niet zo ideaal te zijn als twee van de drie kids samen op één kamer moeten slapen. Dan gaan ze standaard te laat slapen en begint de vermoeidheid toe te slaan. Het is dus erg fijn dat ze hier alle drie een eigen kamer hadden. Al met al was het een fijne reisdag en kwamen Ro en ik zelfs nog tot de conclusie dat we ons 19 jarige jubileum helemaal vergeten waren dat een dag eerder geweest was! Zo gaat dat als je continue aan het reizen bent :p! Op naar de 20! En die dan niet vergeten…

We merkten in Dunedin aan de kids, en vooral aan hoe moeizamer de lesjes verliepen, dat ze ondanks hun betere nachtrust toch erg vermoeid waren. In Oamaru zijn we iedere middag wel op pad geweest omdat het zo ongemakkelijk voelde om binnen te blijven, waar de kinderen en wijzelf het overigens ook erg koud hadden. Dus we gingen daar graag een warme auto in, om de omgeving te verkennen of een binnen activiteit te doen. Maar voor nu vonden we het belangrijk om gas terug te nemen en deze week vooral rustig aan te doen. Het weer hielp ons daar enorm bij, want het was fris en we hadden geen gebrek aan regen. In de ochtenden hadden we de lesjes en in de middag ging Dave zijn dutje doen, soms ook Jody. Die week hebben de kids heerlijk op de bank een aantal kerstfilms gekeken, waarbij de film The Polar Express keer op keer toch nog steeds op nummer 1 staat wat hun betreft.

Op zaterdag 1 november zijn we na de lesjes met zijn allen in de auto gestapt om naar de Otago Peninsula te rijden. De 24 kilometer lange Otago Peninsula in het zuidoosten van het Zuidereiland is een prachtig schiereiland. Je kunt hier langs de kusten en steile kliffen schitterende wandelingen maken, er zijn mooie tuinen en historische gebouwen, je kunt verschillende zeldzame dieren in het wild spotten en hier staat het enige kasteel van heel Nieuw-Zeeland. Wij gingen gewoon een eindje rijden en reden totdat we niet verder konden. We parkeerden de auto op de parkeerplaats. En het eerste wat ons hier opviel was de hoeveelheid meeuwen en vooral ook meeuwenstront! De grond lag ermee bezaaid en ook de geparkeerde auto’s en busjes bleven niet bespaard. We troffen hier ook het Royal Albatross Centre, waar je tegen betaling met een gids werd begeleid naar plekken waar Albatrossen broedden. Uiteraard moet je dan wel in het juiste seizoen zitten en ook een beetje geluk hebben om ze te treffen. Na even ge-googled te hebben kwamen we al gauw tot de conclusie dat er nu niet veel zouden zitten, en als ze er zitten zouden we ze volgens diverse recensies ook kunnen zien vliegen zonder die tour. We besloten dus om naar twee uitkijkpunten te lopen, waarbij we onderweg vlak langs broedende meeuwen liepen. Van mooie nestjes was geen sprake, ze kiezen gewoon een plekje in het gras, waar ze vervolgens hun kuikens grootbrengen. Al lopende naar het eerste uitkijkpunt was het raak….alweer! In Oamaru kreeg ik tijdens de farmtour een klodder gruwelijk stinkende alpaca spuug in mijn nek, en nu dus een lading meeuwenstront op mijn schouders. Gelukkig kon ik het gauw wegpoetsen en bleef het bij die ene keer! De uitkijkpunten boden prachtige uitzichten, en we zagen een zeehond in zee zwemmen. Het was fris en het waaide erg hard dus al gauw besloten we om naar het café gedeelte van het albatros centre te gaan voor een kop warme chocomelk en wat lekkers. Toen we weer opgewarmd waren zijn we weer in de auto gestapt en verder gaan rijden. Op de terugweg kwamen we langs de weg die naar het enige kasteel in Nieuw Zeeland zou leiden. We besloten om die weg eens in te rijden in de hoop dat we een glimp konden opvangen van het kasteel. Maar helaas bleek het kasteel verborgen te liggen tussen de begroeiing en konden we het alleen bewonderen als we entree zouden betalen bij het tolpoortje. Wat we voor ons vijven toch wel erg prijzig vonden, dus reden we weer verder. Hoger en hoger, de wolken in. De kids vinden dit geweldig! Via de andere kant van het schiereiland reden we weer terug en bewonderden onderweg de prachtige Tomahawk beach. Helaas was het te fris om de kids aan zee te laten spelen, want daar was dit een zeer geschikt plekje voor geweest. Een prachtig strand helemaal voor zichzelf. Na wat fotootjes gemaakt te hebben zijn we rustig aan weer richting ons huisje gereden. Waar de kids na het avondeten al gauw in hun bedjes lagen. Papa en mama hebben die avond nog even heerlijk in de hot-tub gezeten.

Tijdens ons verblijf in Dunedin was er één ding dat we heel graag wilden doen. Dat stond gepland op maandag 3 december. De Taieri Gorge Railway. Dit is een bijzonder mooie treinreis in één van de vele prachtige natuurgebieden in Nieuw Zeeland. Waarbij het landschap continue veranderd en je onderweg wordt getrakteerd op spectaculaire uitzichten. De treinreis begint in de zuidelijke delen van de stad Dunedin en gaat richting Wingatui junction, vanwaar hij afbuigt naar de Taieri Gorge. Vanaf hier heeft de trein het rijk voor zichzelf terwijl hij naar de Gorge klimt. Een smal en diep ravijn, wat door de eeuwen heen is uitgeslepen door de Taieri River. Onderweg rijdt de trein door tien tunnels, en een aantal bruggen en viaducten, waarbij de snelheid omlaag gaat om passagiers de gelegenheid te bieden om foto’s te maken. Tijdens de hele rit is het toegestaan om op de openlucht platforms te staan die vrijwel achter iedere wagon aanwezig zijn. De kids vonden dit geweldig!! De wind in hun haar, de herrie van de rijdende trein, de prachtige uitzichten en afgronden en de smalle donkere tunnels waren hét recept om dit een onvergetelijke treinrit te maken voor de kids, en onszelf! Ondertussen werden we voorzien van allerlei informatie over het gebied en over de trein. En er was een café in de trein aanwezig voor een drankje en een snack. Al met al duurde de rit 4 uur. Twee uur heen, waarbij we aan het eind even uit mochten stappen om de benen te strekken. Op dit punt, werkelijk in the middle of nowhere, werd de locomotief verwisseld, wat de kids natuurlijk mega interessant vonden. Ze stonden dan ook vooraan om alles goed te kunnen bekijken. Hierna ging de rit weer via dezelfde weg terug. Voor de kids was het laatste half uurtje net wat te lang. Gelukkig konden we ons geheime wapen inzetten, een iPad, waarna ze ook het laatste half uur heel lief waren geweest :-). Al met al een prachtige rit! Onderweg naar “huis” kochten we voor iedereen nog een Subway broodje, aangezien het al laat was. Zo konden de kids met volle buikjes gauw hun bedjes in.

Later die week zijn we nog een middagje naar een indoor speeltuin gegaan waar de kids zich even konden uitleven. Maar verder was het vooral heel veel relaxen in Dunedin. Op donderdag 6 december was het alweer tijd om naar de volgende plek af te reizen. Een bijzonder afgelegen plek in Nieuw Zeeland, namelijk de Catlins. Hier hebben we voor vier nachten een huisje in Curio Bay, pal aan het strand. Deze baai wordt vaak bezocht door Hectordolfijnen. Een ernstig bedreigde dolfijnen ondersoort. Daarnaast is Curio Bay ook het thuis van de Yellow eyed pinguïns en de Blue eyed pinguïns. We hopen dus ook een glimp op te vangen van de dolfijnen en de pinguïns!

In Dunedin pakten we de auto in, wat toch steeds een grotere uitdaging lijkt te worden. Zeker nu we ook de kadootjes voor Dean zijn verjaardag moesten meenemen. Deze heb ik in Dunedin gekocht terwijl de kids zich op een kerstfilm stortten. Dean is jarig als we in Tarras zitten. We verwachten dat daar geen speelgoedwinkel is dus we hebben zijn kadootjes nu alvast gekocht en zullen ze dus even moeten meesmokkelen. Onderweg moesten er ook boodschappen worden gedaan, voor alle vier de dagen, aangezien er geen supermarkt aanwezig is op enigszins korte afstand. De dichtstbijzijnde is een uur rijden. En we hadden nog wat leuke stops voor onderweg in de planning. De eerste was een prachtige waterval, die we na 10 minuutjes lopen, door een heel mooi bos, konden bereiken. Een heel mooi plekje! We blijven ons nog steeds verbazen over hoe de bossen er hier uitzien. Ze zijn echt puur natuur, en daardoor ook ondoordringbaar. De diversiteit aan planten en bomen is enorm, en dat maakt het ook zo leuk om er doorheen te wandelen.

Na de waterval reden we naar een supermarkt die op onze route lag om de laatste inkopen te doen. Dit bleek nog niet zo mee te vallen, maar we doen het er maar mee voor de komende dagen. Toen we wegreden bij de supermarkt zagen de kids al gauw een speeltuin. Gelukkig was het ff droog dus besloten we om hier ook even te stoppen. De kids konden even lekker spelen terwijl wij een broodje aten. Het was echt een leuke speeltuin, heel goed onderhouden en er was ook een toiletgebouw bij. Heel schoon en de tegels waren beschilderd door kinderen van een school uit de buurt. Het zag er heel leuk uit! Al gauw gingen we weer op pad, we moesten immers nog een stuk rijden. Uiteindelijk bereikten we de Catlins en reden we door nóg mooier landschap. Er stak zelfs een wezeltje vlak voor de auto over. We stonden op tijd stil om hem nog even te kunnen bewonderen voordat hij het struikgewas in schoot. Onderweg hadden we regelmatig uitzicht op zee en op een gegeven moment kwamen we bij een plek waarbij we het strand op konden rijden. We hebben een 4×4 dus dan moeten we die gebruiken ook!! Dus daar gingen we, met de volgepakte auto het strand op. Het strand was verlaten, op één man na die met een driepoot stond te fotograferen. Ik had het briljante idee om wat fotootjes te maken van de auto, met de zee op de achtergrond. Ro zette de auto op mijn aanwijzingen neer, en ik begon fotootjes te maken terwijl ik om de auto liep. Tot op het moment dat Ro zei ‘Jo, je moet nú de auto in, nú meteen’. Ik sprintte naar de auto, en Ro begon al gas te geven terwijl mijn deur nog open stond. We werden namelijk verrast door een enorme golf waardoor het water uit het niets omhoog kwam. Met de golf op de hielen en het gaspedaal diep ingetrapt racete onze 4×4 over de zandbanken, op weg naar de opening waardoor we het strand waren opgereden. Gelukkig konden wij zo net op tijd aan het water ontkomen. Dat zou wat zijn geweest als we daar vast zouden zitten, in the middle of nowhere, zonder enig bereik haha!! Maar de man met zijn driepoot had iets minder geluk. Hij kon nog net op tijd zijn boeltje onder zijn arm bij elkaar pakken maar kon het water niet meer helemaal ontlopen. Hij zag het blijkbaar ook niet aankomen. Met drie kids die nogal onder de indruk waren van papa’s hobbelige race op het strand, en een hoop lol verlieten we het strand, op weg naar het huisje in Curio Bay. Maar al gauw moesten we flink op de rem voor een groot hert dat besloot om vlak voor onze auto vanuit het dichte struikgewas de weg op te springen. Hij schrok ook zo erg van ons, dat ie niet wist hoe snel hij van de weg af moest rennen om vervolgens weer in het struikgewas te verdwijnen. Uiteindelijk bereikten we het huisje in Curio Bay. Wauw, wat een uitzicht hebben we hier!! Dat wordt genieten!!

Of we hier ook daadwerkelijk pinguïns en de hectordolfijnen hebben gezien lees je in de volgende blog!