De Coromandel, een naar verluid prachtig gebied in het Noord-Oosten van het Noordereiland. De rit ernaartoe duurde nog een uurtje of twee wat betekende dat we (voor ons doen) laat zouden aankomen. Om de tijd iets efficiënter te besteden besloten we onderweg langs een McDonalds te gaan. Ro kon prima rijden en eten tegelijk terwijl ik er achterin voor zorgde dat de kids hun eten opaten en al onze drankjes vasthield. In deze camper missen we echt de cupholders in of bij de tafel. Er zit er geen enkele, wat betekent dat we de kids tijdens het rijden geen drinken kunnen geven. Uit ervaring blijkt het zelfs niet veilig te zijn om ze afsluitbare drinkflessen te geven want ze krijgen het altijd voor elkaar om te knoeien. En dan hebben we niet alleen een natte bank, maar vervolgens dus ook een nat bed. De kwaliteit van de McDonalds (voor zover je wat McDonalds betreft over kwaliteit kunt spreken ;-)) is echt belabberd trouwens. We hebben inmiddels twee keer McDonalds gehaald en daar blijft het denk ik wel bij. Dramatisch!

Na een poosje reden we de Coromandel binnen. “Hey, hier zijn we al geweest!” riep Jody. Ondanks dat we hier nog niet zijn geweest lijkt dit gebied wel heel erg op de Otago peninsula bij Dunedin op het zuider-eiland, waar we ook een middag hebben rondgereden. Een smalle kronkelende weg langs de kust met her en der wat bebouwing en veel groen met tussendoor een vrij uitzicht op de enorme baai. In de verte konden we Auckland zien liggen. We waren onderweg naar een Top 10 Holiday Park in het plaatsje Coromandel zelf. Hiervoor moesten we een heel eind de Coromandel door rijden, waardoor we al een heel eind ervan konden bewonderen. Veel verder dan die camping konden we eigenlijk ook niet want daar hield ongeveer ook de verharde weg op. Gravelwegen mogen we helaas niet op met de camper. Toen we eenmaal aankwamen bij de camping mochten we zelf een plekje uitkiezen. Uiteraard kiezen we dan een plekje dicht bij een speeltuintje zodat de kids onder toeziend oog van papa en mama lekker kunnen spelen. Maar na aankomst was het echt de hoogste tijd voor de kids om te gaan slapen. Dus de speeltuin moest nog even een nachtje wachten.

De volgende dag zou een rustig middagje worden. Wel deden we na het ontbijt weer de lesjes, waarna de kids graag wilden zwemmen in het buitenzwembad waarover deze camping beschikt. Papa dook met de kids het (koude) water in, terwijl mama zich ontfermde over de was. Het was tijd om ons bed weer eens te verschonen en naast de ‘gewone’ was bleek dit weer een middagvullende klus te zijn. In de avond hebben we nog wat gegoogled en bleken de meeste bezienswaardigheden toch vooral vooraan in de Coromandel te liggen. Met uitzondering van een treintje. We besloten daarom om de volgende dag hier weer te vertrekken. Het liefst nadat we de lesjes hadden gedaan. Bij navraag bleek dat we zonder probleem wat later mochten vertrekken dus dat was erg fijn! Zo konden we hier nog even de lesjes doen, voordat we de rest van de dag op pad gingen.

De volgende ochtend pakten we na de lesjes onze spullen weer in en reden we na 5 minuten de parkeerplaats op bij Driving Creek Railway. Deze wilden we graag nog even meepikken voordat we weer een eind zouden gaan afzakken in de Coromandel. Voor de jongens was dit een hele leuke verassing, die zijn dol op treinen. Maar Jody vond het allemaal maar saai en niet leuk. Smaken verschillen 😉 Jody was dan ook vooral geïnteresseerd in de zipline die ook op het terrein was. Helaas was deze nog niet helemaal klaar en gaat deze pas in april open. In de tijd dat we op het treintje aan het wachten waren begon het ff stevig te regenen. Maar gelukkig bleef dat maar bij even en hadden we daar in het half open treintje geen last van. Driving Creek Railway bleek het levenswerk te zijn van één uitzonderlijke man, Barry Brickell. Oorspronkelijk kocht hij dit stuk land, van 60 hectare groot, in de jaren 70 vanwege zijn pottenbakkerij. Op dit perceel bevind zich namelijk de ideale terracotta klei. Daarnaast bood dit stuk land voldoende mogelijkheden om een unieke spoorweg aan te leggen. Iets waar Barry als treinfanaat en engineer wat mee wilde gaan doen. In eerste instantie was de spoorweg en het treintje bedoeld om de zware klei van boven naar beneden te kunnen vervoeren. Als engineer heeft hij de gehele spoorweg met de hand aangelegd. Inclusief het unieke dubbele viaduct, diverse bruggen en tunnels. Omdat de treintjes een behoorlijk hoogteverschil moesten kunnen trotseren had Barry 9 achteruit-rij wissels in zijn spoorweg gebouwd zodat de treintjes op een briljante wijze al zigzaggend voor- en achteruit de berg op en af reden konden rijden door de mooie natuur. Met onderweg geweldige uitzichten over de baai en de diverse eilandjes die zich erin bevinden. Om meer klanten te trekken naar de pottenbakkerij werd het treinspoor uitgebreid en werden er meerdere treintjes ingezet die ieder een eigen naam kregen zoals de Snake, de Possum, de Linx en zijn allereerste treintje de Elephant.

Halverwege Barry’s berg werd de EyeFull Tower gebouwd als stationnetje en uitkijkpunt over de prachtige Coromandel. Daarnaast zette Barry zich in als natuurliefhebber om zijn land weer terug te brengen naar zijn vroegere staat. Hij plantte daarom duizenden inheemse boomsoorten zoals de Kauri (een bijzondere boom waarbij de blaadjes ook rechtstreeks aan de stam kunnen groeien) , de Totara, Rimu, en nog diverse andere soorten, waar de kleine treintjes behendig tussendoor reden. Uiteindelijk werden de treintjes de hoofdattractie, een van Nieuw Zeelands beroemdste treinritjes van 1 uur, en werd de pottenbakkerij die zich onderaan de berg bevind bijzaak. Barry Brickell overleed op 23 januari 2016 op 80 jarige leeftijd en liet zijn bijzondere levenswerk op beschermde wijze na aan de inwoners van Nieuw Zeeland. Met zijn allereerste treintje, de Elephant, waarmee hij voorheen de klei van de berg haalde werd hij naar zijn laatste rustplaats gebracht, halverwege zijn berg op een prachtig, door hem zelf uitgekozen, plekje. Hier rijden de treintjes nog dagelijks aan hem voorbij. Tijdens ons treinritje werd ons treintje om 14:30 uur stilgezet om twee minuten stil te staan bij alle slachtoffers en nabestaanden van het drama wat zich hier laatst in Christchurch heeft afgespeeld.

Na het treinritje stapten we weer in de camper en reden we richting het zuiden om weer iets verder richting het begin van de Coromandel te zitten. We wilden eigenlijk een mooie route langs de kust nemen, maar dat was een onverharde weg, daar mochten we niet overheen. Dus dan maar over de ‘hoofdweg’ over de bergen heen. Maar…na een kilometer of 10 hield het asfalt op en veranderde de weg ook daar in een onverharde weg. Terug rijden was geen optie (dan moesten we een paar honderd km omrijden), dus besloten we het er maar op te wagen. Onderweg kwamen we nog langs een bordje waarop stond ‘Waiau Falls’. Die moesten we maar even mee pakken. Na een kleine wandeling omlaag waren we er al. Een mooie waterval met een mythisch sfeertje. Na een klein uur over de onverharde weg gehobbeld te zijn, kwamen we gelukkig weer op asfalt terecht, waarna we niet veel later op onze volgende bestemming aankwamen. In het plaatsje Hot Water Beach hadden we een plekje op het Top10 holiday park geboekt. Hiervandaan wilden we graag wat uitstapjes doen in de buurt. Nadat we hier na een uurtje aankwamen stapten de kids direct weer op hun fietsjes terwijl wij alles gingen klaarmaken voor het avondeten. De dag erna was het een regenachtige dag. Bijna alle activiteiten in deze omgeving zijn gericht op het buitenleven. Er viel vandaag dus heel weinig te doen vanwege de aanhoudende regen. Dus het werd een heel rustig binnen-in-de-camper dagje. Dan zijn we toch wel erg blij met de iPads waar de kids zich dan prima mee kunnen vermaken.

Een dag later zag het weer er weer wat beter uit. Die ochtend hebben we weer lesjes gedaan en na enig getwijfel vanwege het weer (het was toch nog redelijk bewolkt) besloten we in de middag toch naar Hot Water Beach te gaan. We huurden een schep bij de shop van het park. Ofja, deze mochten we gratis huren aangezien we Top 10 Park lid zijn. Daar hebben we soms wel leuke voordeeltjes mee. Die middag liepen we gewapend met de schep, een emmer en strandspullen naar Hot Water Beach. Vooraf had Ro nog even geïnformeerd naar hoe druk het er zou zijn en volgens de dame achter de bali was het rustig vandaag. Mooi! Maar toen we eenmaal het strand in ons vizier kregen kwam de beschrijving “rustig” toch niet bepaald in ons op. Maar nu we er toch waren zetten we onze spullen op een droge plek en begonnen vervolgens wat dichter bij de zee te graven. Ons eerste gat leverde nog niet zo’n heel warm water op, dus besloten we wat op te schuiven. Onder mama’s blote voetjes voelde het erg warm op een bepaalde plek, dus besloten we daar te gaan graven. Dat bleek een goede plek te zijn!! Terwijl papa met de kids druk aan het graven was maakte mama wat fotootjes. Nadat het gat gegraven was (dit viel niet mee aangezien het zand steeds opnieuw ons gat weer vulde) moesten we het nog ff goed afstellen. Met een afvoer sleuf onder ons badje konden we het koude water weg laten lopen. En als we een paar keer verder groeven in ons badje op een bepaalde plek kwam er behoorlijk heet water ons badje ingelopen. Dus na een poosje hadden we het prima voor mekaar! In de tussentijd was het steeds drukker geworden. Zo groeven wij ons gat eerst aan de zijkant van alle drukte, terwijl we een tijd later aan alle kanten waren ingegraven door andere mensen. Eigenlijk was het wel een lachwekkend gezicht, zoveel mensen die op één bepaalde plek allemaal een kuil groeven met bijna allemaal dezelfde gehuurde of gekochte schepjes. De foto’s spreken voor zich 🙂 De kids vonden het geweldig en hielpen uiteraard mee met graven. Dave werd er helemaal hyper van en plofte regelmatig languit ons badje in.
Toen we het uiteindelijk wel gezien hadden en ook de lucht er wat dreigender uit begon te zien liepen we weer terug naar de camper. Hier doken we gauw de douche in om het zand af te spoelen en al gauw was het tijd voor het avondeten, wat we deze keer op het park hadden gehaald.

Het Top 10 Holidaypark zelf beviel ons eigenlijk niet zo, dus de volgende ochtend vertrokken we haast met gierende banden hier vandaan. Het was er veel te druk, en vies. De toiletruimtes waren te krap voor zoveel mensen. Je stond letterlijk je tanden te poetsen terwijl er iemand een meter achter je zat te schijten. Maar we wilden wel graag nog Cathedral Cave bezoeken, wat hier in de buurt ligt, dus daar gingen we naartoe. Het nabij gelegen parkeerterrein was gesloten, wat betekende dat we de camper een aardig eindje van het beginpunt van de wandeling moesten parkeren. Er is geen weg naar Cathedral Cove en deze is daardoor alleen bereikbaar te voet (45 minuten lopen enkele reis) of per boot. Eenmaal geparkeerd pakten we onze rugzak in en begonnen we te lopen. Het eerste gedeelte, naar het startpunt van de wandeling, was bijna continue bergopwaarts en duurde zo’n 40 minuten. Eenmaal bovenop de berg kon de daadwerkelijke wandeling van 45 minuten naar Cathedral Cave beginnen. Eerst een trap naar beneden, en het grootste deel van de wandeling bleek bergop- of bergafwaarts te gaan. Het was een behoorlijk pittige wandeling en onderweg twijfelden we dan ook wel of we door zouden gaan. Zeker nadat Dean, Jody en Dave ieder een keer gevallen waren. Maar toch besloten we ervoor te gaan en hadden we de pas er goed in zitten. Toen we bijna bij Cathedral Cove waren liepen we twee Nederlanders tegen het lijf, waarmee we eerder al in Tongariro hadden gekletst. Dat is toch best toevallig! Nadat we even hadden bijgekletst vervolgden we onze weg naar Cathedral Cove. Een lange trap vanaf de berg naar het strand lag nog tussen ons en Cathedral Cove in. Nadat we veilig en wel de trap achter ons liepen zagen we dat we niet de enige waren. Maargoed, dat hadden we al wel in de gaten gezien de hoeveelheid wandelaars die we onderweg zagen. Meteen doken we Cathedral Cove in, die er toch behoorlijk imposant uitzag. Uiteraard hebben we hier wat fotootjes gemaakt, al was het onmogelijk om dit te doen zonder dat er andere mensen op stonden of voorbij liepen. Hierna zochten we een plekje in de schaduw om weer even wat te drinken en samen een koekje te eten. Toen iedereen klaar was begonnen we weer aan de terugweg. Waarvan we al wisten dat die behoorlijk zwaar zou gaan worden. Het duurde dan ook niet lang voordat een van de kids begon te mopperen. Dean had er geen zin meer in en wilde absoluut nóóit meer wandelen! Met een lang gezicht slenterde hij een poosje achter ons aan. Toen hij zo langzaam ging lopen dat hij achter ons tussen andere wandelaars verdween hebben we hem toch maar even toegesproken en een verplichte hand gegeven zodat hij wat beter bij ons bleef. Ieder complimentje dat we hem gaven over dat hij zo goed bezig was viel niet in goede aarde en hij werd bozer en bozer maar liep ondertussen wel veel beter mee. Jody en Dave liepen probleemloos met ons mee, al vonden zij het ook wel ver lopen. Terwijl mama hand in hand liep met Dave kletste hij de oren van mama’s kop. Bergopwaarts deden we nog een paar keer het trucje van de raketjes. Ik telde hardop tot drie, en bij drie zetten we samen nog even een sprintje in. Lol dat ie dan heeft!!! En ondertussen wekt hij als driejarig mannetje dan ook behoorlijk wat ontzag op bij diverse mede-wandelaars die hem zo vrolijk zien lopen en ons toespreken. Na een zware wandeling kwamen we eindelijk weer in het plaatsje Hahei waar we samen een ijsje hebben gegeten voordat we het laatste stukje naar de camper terug liepen. In totaal hadden we 7,6 kilometer gelopen waarvan geen enkel gedeelte vlak was. Dus het was met recht een pittige wandeling te noemen, maar onze kids (en wijzelf) hadden het toch maar mooi geflikt :-)!

Toen we onszelf allemaal weer geïnstalleerd hadden in de camper startte papa de motor en begonnen we aan de rit naar het kleine plaatsje Miranda, op zo’n anderhalf uur rijden. In het plaatsje Thames deden we nog even wat boodschappen en niet lang daarna reden we Miranda Holiday Park op. Op het eerste oog een aardig nette camping met een speeltuintje voor onze deur en een hot pool van zo’n 40 graden. We besluiten om eerst één nachtje te boeken en wie weet wat we de volgende dag zullen doen. Het was al laat dus na aankomst gingen we zo snel mogelijk eten zodat onze vermoeide kindjes heerlijk konden gaan slapen. Niet wetende dat we die nacht nog druk in de weer zouden zijn. Hoe dat zo kwam lees je in de volgende blog 🙂