Eigenlijk wilde ik deze blog beginnen met wat schrijven over onze autorit naar Cape Cod, die we vanuit Hill Farm Inn in Sunderland waren gestart. Maar we hebben eerlijk gezegd geen idee meer hoe die verliep, hoe lang we onderweg zijn geweest en wat we hebben gezien/gedaan onderweg. De vele autoritten van de laatste tijd, de gewenning aan het feit dat elke rit behoorlijk lang is in vergelijking met wat we in Nederland gewend zijn en het slaapgebrek wat we inmiddels toch een beetje hebben opgespaard, maken dat het ons een beetje duizelt. Maar goed, we zijn van A naar B gekomen en de rit was niet heel bijzonder, anders hadden we het wel geweten 🙂

In Cape Cod (Brewster) hadden we een villa geboekt met drie slaapkamers op resortpark “Ocean Edge Villages”. Omdat het park onder de noemer “resort en Spa” viel, creëerde dat bij ons toch wel enige verwachting. Maar helaas viel dat bij aankomst nogal tegen. We kwamen terecht in een huisje op een benedenverdieping, met bovenburen. Het huisje was heel spartaans ingericht, nog geen kussentje op de (ingezakte) bank, geen keukendoeken of vaatdoekjes, de keukeninrichting was niet compleet en wat vooral heel erg opviel was hoe smerig alles was. Als je iets op de tafel legde, zat het na enkele minuten vastgeplakt, de vloeren waren te vies om er met sokken of blote voeten op te lopen, onder de kasten en banken lagen stofnesten en etensresten, en daarnaast dreunde het geluid van de bovenburen heel erg door. Kortom, een dikke tegenvaller! Maar de bedden waren prima, en het huisje functioneerde grotendeels prima. Zeker voor ‘maar’ 5 dagen.

Helaas hadden we tijdens ons hele verblijf veel bewolking. Het plan om een paar dagen strand te gaan doen viel daardoor in het water. We zijn de één na laatste dag naar het noordelijkste puntje in Provincetown gereden voor een paar uurtjes strand. Ondanks de bewolking was dit toch prima te doen. Dean en Jody gingen zelfs ook de zee in om te zwemmen. Op het strand vonden we twee verlaten schepjes (voor die ene keer wilden we geen strandspeelgoed voor 3 kids meer kopen), en daar hebben ze zich prima mee vermaakt. Ze vinden het heerlijk om wat te rommelen op het strand, mooie steentjes en schelpjes zoeken, en vooral krabbenpootjes of andere dierlijke resten zijn dan geweldig. In Cape Cod en omgeving draait het vooral om de mooie kusten, en er zijn behoorlijk wat golfbanen, maar verder vonden wij er niet veel te doen. We hebben regelmatig wat boodschapjes gedaan (in de winkels krijgen we heel vaak de vraag of Dean en Jody tweelingen zijn, best grappig), en verder eens helemaal niks. Wat ook wel weer even heel fijn was. Dave kon zo gewoon zijn middagslaapje houden, wat hij toch nog echt nodig heeft. Dus dat was fijn.

Op de laatste dag hebben we de tassen weer opnieuw ingedeeld. We werken met 1 rode tas, dit is de tas waaruit we leven, en twee genummerde grijze tassen met voorraadkleding en dergelijke. Als we gaan vliegen is het zaak om de boel weer goed te verdelen, mochten we de pech hebben om een koffer kwijt te raken op het vliegveld, dan is dat geen ramp. Daarnaast bereiden we alle flesjes met vloeistof voor op de vliegreis door de lucht uit te knijpen en ze vervolgens in dubbele zipzakjes zo luchtdicht mogelijk te verpakken. Voor onze kleding hebben we van die bagage cubes gekocht bij de Ikea. Dat werkt echt ideaal. Ieder van ons heeft er twee of drie, naam erop, en verdelen maar! Zo is alles ook heel snel terug te vinden.

Op de laatste dag moest ook de huurauto die we in Toronto (Canada) hadden opgehaald worden “uitgemest”. Hoe snel zoiets een rommeltje kan worden met drie kids en zoveel uren in de auto!
Op de laatste dag zagen de kids en ik (Jo) ook nog een slang vlak naast onze voeten wegschieten. “Heey, dat is een losse slang!!” riepen ze! Ze moeten nog wennen aan het feit dat hier zulke dieren in het wild leven :).

De dag dat we vanuit Boston naar Denver gingen vliegen stonden we om 6:45 uur op. Het zou ongeveer 1,5 uur rijden zijn naar het vliegveld, maar door wat file (waar we al rekening mee hielden) duurde het wat langer. Maar we waren ruim op tijd om de auto netjes af te leveren (wat heel soepel ging) en vervolgens op tijd op het vliegveld te zijn. Ook hier verliep alles erg vlot en al gauw konden we boarden. Voor deze vlucht hadden we premium economie stoelen gereserveerd, maar thuis kregen we al te horen dat United Airlines deze gewoonweg had gecanceld. Om die reden konden we nu via Fenna van Personal Touch Travel first class vliegen terwijl de bijkomende kosten hiervoor door Personal Touch Travel werden gedekt. Echt super fijn! Maar…..dit betekende in de praktijk wel dat Dean en Jody naast elkaar zouden moeten zitten, met in de rij voor hun Dave met mama, en papa zat naast Dean en Jody, maar wel met een gangpad ertussen. Ze zaten dus niet echt binnen ons handbereik tijdens opstijgen en landen. Thuis hadden we deze situatie aan ze voorgelegd (we hadden de stoelen in dezelfde opstelling gezet als in het vliegtuig) en gevraagd wat ze daarvan vonden. Maar dit vonden ze geen probleem, en dat bleek ook wel uit hoe goed ze het tijdens de ruim vier uur durende reis hadden gedaan. Het zijn inmiddels ervaren vliegers! Dave deed het ook goed, maar moest wat meer bezig gehouden worden. Die kan moeilijk stilzitten.

Eenmaal aangekomen hadden we vrijwel direct (na ons toiletbezoek) onze tassen (waar we met een supersnelle trein naartoe werden gebracht) en konden we met de shuttlebus naar het Avis kantoor om een andere huurauto op gaan halen. Vanaf hier ging het allemaal minder soepel…..Er stond een wachtrij van wel honderd man. Wij waren gedropt met 4 zware tassen en dan ook nog de drie kids, dus we kwamen handen tekort. We besloten om eerst maar een plasronde te doen met de kids, waarbij een van ons bij de tassen bleef en daarna is Ro in de rij gaan staan. Ik heb de kinderen buiten geïnstalleerd achter een iPad (halleluja, wat een uitkomst soms) en heb de tassen op een karretje gehesen zodat we verplaatsbaar waren. Uiteindelijk, na heeel lang wachten (ondanks onze reservering bleek er niks geregeld of klaargezet te zijn) kregen we een auto toegewezen maar bleek al gauw dat het besproken kinderzitje er niet in zat. Dus Ro wéér terug, en wij weer wachten. De kids hadden inmiddels al een lange dag achter de rug met een hoop indrukken, en waren doodmoe en dus ook niet meer zo gezellig. Dus we hadden het wel ff gehad allemaal. Toen ook het kinderzitje er was konden we vertrekken naar Homewood Suites in Littleton, waar we een kamer hadden geboekt met 2 aparte slaapkamers. Onderweg begon Dean behoorlijk te klagen over buikpijn. Hij had duidelijk last van zijn darmen. Waarschijnlijk door wat teveel appelsap die hij aan boord van het vliegtuig had gekozen. We hoopten maar dat we het hotel zouden halen zonder ongelukjes. Het was ongeveer een uurtje rijden van het autoverhuur bedrijf naar het hotel. Daar aangekomen was de wc de eerste plek die we bezochten voor Dean, nét op tijd!
Al gauw klaagde hij over misselijkheid en dat ie misschien moest spugen. Ro ging ondertussen inchecken en ik ontfermde me over Dean en de andere twee. Al gauw konden we naar onze kamer op de 4e verdieping, maar bij aankomst bleek de sleutelkaart niet te werken. Ro dus weer terug naar beneden en ik bleef boven met de kids. Toen Ro eenmaal weer boven was bleek die sleutelkaart ook niet te werken en moest Ro wéér terug naar beneden. Ondertussen gaf Dean aan dat ie echt bijna moest spugen, dus ik in onze handbagage gauw op zoek naar “iets” om in te kunnen spugen. Maar verder dan een klein diepvrieszakje kwam ik niet. De bagage hadden we immers nog niet uit de auto. En er waren geen toiletten op de vierde verdieping. Uiteindelijk kwam er iemand van het hotel met Ro mee naar boven die ons naar binnen hielp. En Dean kon eindelijk naar de wc. Gelukkig hoefde hij uiteindelijk niet te spugen en was het aan het eind van de avond al wat gezakt. Ondertussen ben ik nog met Jody en Dave naar het restaurantje van het hotel gegaan zodat we nog even wat konden eten, en heb ik voor Ro, die bij Dean op de kamer was gebleven, ook wat te eten en drinken meegenomen naar de kamer. Daarna hebben we gauw de kids in bed gelegd, het was al lang bedtijd voor ze, en hebben wij nog eventjes kunnen neerploffen op de bank. We waren erg moe dus wij besloten niet lang erna ook naar bed te gaan. We hebben ook weer te maken met een tijdverschil van 2 uur. Dus in vergelijking met Nederland is het bij ons nu 8 uur vroeger in plaats van 6 uur. ‘s Nachts waren we beiden om de paar uur weer bezig om de kids recht in hun bedden te leggen (wat is dat toch :-)) Hebben ze thuis nooit last van!), want hierdoor maakten ze elkaar steeds wakker. We werden ‘s morgens dus nogal vermoeid wakker, juist op dé dag, dat we de camper op gaan halen!! Daar hebben we erg naar uitgekeken! Hoe zou dat gaan zijn, met zijn vijfjes tweeënhalve maand door Amerika crossen 🙂

De start van dit avontuur is te lezen in de volgende blog 🙂