De vliegreis van Melbourne naar Cairns verliep soepel. Al hadden we tijdens de vlucht een lastige familie achter ons zitten. Ze zaten met kleine kinderen dusdanig opgesteld in hun stoelen dat het vliegtuig zo niet kon vertrekken. Toen dat opgelost was en we in de lucht zaten werd het er niet beter op. Hun kindjes duwden hun voetjes continue in onze ruggen, en iets ervan zeggen had ook geen zin. “Ja, ik weet het”, was dan hun antwoord. Naast het gekrijs van hun kinderen waren ze de hele vlucht bezig om van plek te wisselen en te rommelen met van alles en nog wat. We waren dan ook blij toen de vlucht erop zat!

Eenmaal met onze voetjes in Cairns kwam de warmte ons tegemoet. Een heel ander temperatuurtje dan in Zuid Australië! En daarmee leek het ook meteen een heel andere wereld. Een wereld met veel groen, veel regen, hoge luchtvochtigheid en voor ons vrij ongewone medebewoners waarmee we Noord Queensland voorlopig mee moeten delen, krokodillen!!

Eenmaal uit het vliegtuig trokken we gauw onze vesten uit en liepen naar de bagageband. Tot onze opluchting zagen we daar direct al onze tassen, én het zwarte rolkoffertje voorbij komen! Dat ging dus heel soepeltjes!!

Hierna moesten we weer een huurauto ophalen, voor onze eerste dagen in Cairns, wanneer we nog geen camper hebben. Het ophalen van de huurauto was een ramp! Ondanks dat er maar weinig wachtenden voor ons waren duurde het erg lang! Bijna een uur! Toen we eenmaal de auto hadden ingeladen konden we op weg naar onze eerste bestemming. Hotel Peppers in Palm Cove. Dit was gelukkig maar een half uur rijden van het vliegveld vandaan. Onderweg naar het hotel bewonderden we onze nieuwe omgeving. Een versgroen tropisch landschap met in de verte begroeide bergen. Naast de hoofdweg stonden ook weer heel andere soorten palmbomen. Bij het hotel verliep het inchecken vlotjes en konden we snel onze intrek nemen in onze geschakelde hotelkamers. Vanuit het balkon keken we uit op het strand en de zee, en zagen we prachtige grote vlinders en papegaaitjes rondvliegen tussen de bomen naast het hotel. We zijn écht in de tropen!

Al gauw was het tijd voor het avondeten en begaven we ons naar het restaurant van het hotel. Hier werden we door een ouder echtpaar gecomplimenteerd over hoe lief de kids waren tijdens het eten. En inderdaad, ze waren ook heel lief! Zelfs na zo’n lange dag. Die om 6:00 uur in de ochtend begon, met de vlucht van vierenhalf uur, het lange wachten en alles erop en eraan (slapen doen ze niet overdag). Ze doen het echt geweldig op reis en wat zijn we trots op onze kleine dappere wereldreizigers!

Om nog even bij te komen van de lange dag hielden we de volgende dag een heel rustig dagje. Dit bestond voornamelijk uit een zwembad en een paar ligstoelen. Nadat de kids moe waren van het zwemmen besloten we op de kamer nog even verder te relaxen. De vermoeidheid hakt er toch weer in, en aangezien we een dag later de camper gaan ophalen, wat altijd weer een drukke dag met zich meebrengt, doen we de rest van de dag niks meer. Op eten in het restaurant na 😉

Na een korte onderbreking van zo’n 17 dagen met huurauto en accommodaties was het weer zover. Campertijd!!! We checkten uit bij het hotel en reden naar Maui. Enthousiast, maar met een beetje argwaan stapten we naar binnen. Hopelijk hadden we deze keer meer geluk met de camper! Eenmaal binnen werden we direct geholpen en konden we aan de slag met de papierwinkel terwijl de kids druk bezig waren met het vangen van een gekko die blijkbaar naar binnen was geglipt, wat uiteraard niet lukte 😉

We werden begeleid naar buiten en daar stond hij dan; Camper nummer 3! Schoon, fris en netjes! Hier konden ze in Nieuw Zeeland nog wat van leren! Het was exact hetzelfde type als dat we in Nieuw Zeeland hadden, op enkele kleine details na. Het grote verschil was dat deze camper écht 6 maanden oud was, en zo zag hij er van binnen en buiten ook uit. Maar heel weinig beschadigingen (voornamelijk wat krasjes aan de buitenkant door takken, niks spannends), en hij was gewoon fris en netjes. We parkeerden de huurauto ernaast en verhuisden onze bagage naar de camper. We installeerden de kids in hun nieuwe autozitjes en gingen ervandoor. Het was tijd om de huurauto in te gaan leveren.

Nadat ook dit was gepiept besloten papa en mama om te gaan investeren in onze lijven. Ook niet onbelangrijk! Uit ervaring weten we dat tweeënhalve maand slapen op een matrasje van niks, behoorlijk onprettig wordt. En we zijn ook geen 18 meer hé? Dus op zoek naar een goeie dikke topper!! In de hoop dat we straks na tweeënhalve maand camperen nog een beetje fatsoenlijk kunnen bewegen. Na enkele pogingen hadden we hem gevonden! Met onze aanwinst en een betere nachtrust in het vooruitzicht verlieten we heel blij en vrolijk de winkel. Hierna moest er nog worden geluncht en boodschappen worden gedaan vóórdat we op weg konden naar onze eerste campground.

Deze campground was echt leuk voor de kids. Er was een zwembad met glijbanen, een leuke speeltuin en er werden allerlei activiteiten georganiseerd. Zo konden ze kort na aankomst al mee in een brandweerautootje om rondgereden te worden over de campground terwijl papa en mama druk bezig waren met het inrichten van de camper en het opmaken van de bedden. Na een drukke en vermoeiende dag aten we voor ons gemak in het restaurant van de campground. Toen we vanuit het restaurant door de schemering naar de camper liepen vloog er iets boven onze hoofden. Waren het een uilen? Vleermuizen? Nadat we ze wat beter konden zien zagen we dat het vleerhonden waren. Geruisloos vlogen ze door de lucht op zoek naar voedsel. Dat is weer een heel ander gezicht dan de kleine vleermuizen die we gewend zijn van thuis!

Zodra de kids in bed lagen konden papa en mama een planning gaan maken voor de komende tijd. We besluiten een tour te boeken waarbij we een bezoekje brengen aan The Great Barrier Reef. Dit wereldwonder willen we natuurlijk graag eens in het echt bewonderen! Tussen alle snorkel tours vinden we een geschikt uitje voor ons. Een boottochtje vanuit Cairns naar Green Island, vanwaaruit we een tochtje maken met een onderwater boot, en een glassboat. Snorkelen met drie onervaren kids op zee leek ons geen goed plan. Dus hopelijk bieden de boten ook een mooi kijkje in de onderwaterwereld. We zullen zien!

Ons oorspronkelijke plan was om vanuit Cairns direct zuidwaarts te reizen richting Sydney, maar we lazen ondertussen al zoveel moois over het Daintree gebied, wat nóg wat noordelijker ligt dan Cairns, dat we besloten om de plannen om te gooien voor een bijzonder avontuur. Áls we naar Australië’s oudste regenwoud wilden, dan moest dat direct vanuit hier. Dus planden we dat we, na ons verblijf op de campground, richting Daintree zouden gaan. Maar voordat het zover was hadden de kids nog een heerlijk dagje gevuld met speeltuin en zwembad.

The Great Barrier Reef, een plek die we toch wel gezien wilden hebben nu we hier aan de oostkust zijn. The Great Barrier Reef is het grootste koraalrif ter wereld. Het bestaat uit meer dan 2.900 individuele riffen en 900 eilanden die zich uitstrekken over 2600 kilometer over een gebied van ongeveer 334.400 vierkante kilometer. Het rif ligt in de Koraalzee, voor de kust van Queensland in Noord-Oost Australië. Om toch een indruk te krijgen van deze unieke onderwater wereld zonder dat we al snorkelend handen tekort kwamen met drie kids op zee, gingen we met de boot. We melden ons op tijd bij de incheck balie in Cairns, vanwaaruit we direct naar de boot konden lopen. Deze bracht ons in 45 minuten naar Green Island. Een eilandje wat onderdeel was van het GBR. Nadat de boot ons had afgezet hadden we 30 minuten de tijd om op het eiland door te brengen. Een wandelingetje om het eiland zagen we wel zitten, maar deze bleek 40 minuten te duren. Dat ging hem dus niet worden, aangezien we op tijd klaar moesten staan voor de submarine boot. Dan maar ff ergens een hapje eten op een binnenplaatsje. Hierna wandelden we via de houten pier naar de submarine boot. Via een smal trapje namen we plaats op een klapbankje, onderin de gele boot. In de lange smalle ruimte konden we allemaal twee aan twee achter elkaar zitten. We bevonden ons nu volledig onder het wateroppervlak en konden aan beide zijden via raampjes (die weleens schoongemaakt mochten worden) naar “buiten” kijken. Een rif, gevuld met prachtige gekleurde koralen, en een enorme diversiteit aan vissen ontrafelde zich voor onze ogen….Oh nee wacht….dat zouden we waarschijnlijk hebben gezien in plaats van de enorme waas zand die het water troebel maakte. Het zicht was erg beperkt door de extreme wind die de laatste dagen aanwezig was in de regio. Sommige inzittenden vingen een wazige blik op van een zeeschildpad. Ook zagen we nog wat schooltjes vissen. Helaas bleef het bij de wat meer gangbare vissen met hun zilver en grijstinten en kregen we tijdens dit ritje van een half uurtje geen kleurenpracht aan vissen te zien. Dus ook geen Nemo’s of Dory’s helaas. Toen de submarine boat weer bij de pier was klommen we enigszins teleurgesteld via de smalle trappen uit de boot. En baanden we ons een weg door de mensenmassa naar de volgende rij. De groep mensen die uit de Glassboat kwam begaf zich naar de Submarine Boat, en onze groep begaf zich naar de Glassboat. En dit allemaal op een nogal klein oppervlak, waardoor het een beetje ongemakkelijk druk aanvoelde. Onze Glassboat liet om onbekende reden nog even op zich wachten. Toen hij er eenmaal was werden we als een stoet vee de boot in gedreven (mensen die voordat ze gingen zitten eerst even een fotootje wilden maken van de boot werden direct toegeschreeuwd) en al gauw vertrokken we. Op zoek naar tekenen van leven, daar ergens in het troebele water. In het begin was ieders aandacht bij de grote glazen bodem die zich in het midden van de boot bevond. Maar naarmate de tijd verstreek en nog niemand een vis had gezien, zwakte de aandacht af en zaten veel mensen maar wat voor zich uit te kijken. Sommigen van hen, waaronder Ro, zagen heel kort een zeeschildpad aan het wateroppervlak. Uiteindelijk kwamen we op een plek waar de vissen blijkbaar gevoerd mochten worden. Dat was dan ook meteen hét moment waarop we een aantal grote vissen konden bewonderen, waaronder Baramundi’s. Toen het voer allemaal verslonden was voeren we weer verder. In de verte zagen we “onze” boot aan komen varen, die ons vanuit Green Island terug zou brengen naar Cairns, terwijl we nog midden in onze Glassboat trip zaten. Omdat het de bedoeling was dat we over vijf minuten op die andere boot zouden moeten zitten besloten we dit toch maar even te melden aan de schipper. Deze trok vervolgens het gas open en koerste rechtstreeks naar de houten pier, wat dus ook meteen het einde betekende van de glassboat tour voor de hele groep. Mooi geregeld allemaal, maar niet heus!!!

Eenmaal op de houten pier schakelden we naar een tandje hoger en haasten we ons naar de boot die al op ons aan het wachten was. Gauw ploften we neer in de boot en konden we de conclusie trekken dat dit uitje het geld echt niet waard was geweest. Men wist vooraf dat het zicht beperkt was vanwege de wind, maar blijkbaar is het dan toch nog gewoon een kwestie van cashen in plaats van het verzetten van zulke tochtjes om bezoekers waar voor hun geld te kunnen bieden. Heel jammer! En ook de tijd die we konden spenderen was veel te kort. We waren meer aan het haasten, dan aan het genieten. Op de terugweg hadden we behoorlijk wat golfslag waardoor de boot regelmatig op de golven stuiterde, wat de kids natuurlijk geweldig vonden. Hoe gekker hoe liever!

Na nog een nachtje op de campground te hebben doorgebracht brak er een nieuw avontuur aan: Daintree National Park stond op de agenda! Allereerst besloten we om nog even ergens te ontbijten. Waarna we richting Daintree reden. Onderweg erheen deden we ook nog even de laatste grote boodschappen, aangezien er in Daintree weinig te halen valt wat dat betreft. Via aan prachtige kronkelende kustweg naderden we Daintree. Totdat we niet meer verder konden. Het laatste zetje werd dan ook mogelijk gemaakt door de ferry die ons campertje veilig over de, met zoutwaterkrokodillen gevulde, Daintree River bracht. Toch apart om dan tijdens het wachten op de ferry tegen enorme waarschuwingsborden voor zoutwaterkrokodillen te stuiten. Dus hier zitten ze écht!!! Die grote joekels! Hoe cool is dat!!

Na zo’n vijf minuten had de ferry ons veilig en wel naar de overkant gebracht en dat betekende dat we nu echt in Daintree waren. Dat was ook wel te zien! Zowel links als rechts naast de weg keken we letterlijk de jungle in. Hoe dieper we Daintree inreden hoe uitbundiger de jungle werd, inclusief lianen die boven de weg bungelden. Dít was tevens ook het leefgebied van de Kasuaris. Er stonden dan ook met regelmaat waarschuwingsborden naast de weg vanwege overstekende kasuarissen.

Na een rit van in totaal tweeënhalf uur kwamen we aan bij onze campground, Lynx Haven. Gerund door een familie met een passie voor dieren. Zo runden zij op de campground ook een re-integratie traject voor met name wees kangoeroes. Die er hier in Australië helaas erg veel zijn. Dit heeft niks te maken met slechte ouderdieren die niet voor hun jongen willen zorgen. Maar doordat moeder kangoeroes slachtoffer worden van verkeer. Meestal overlijden de kangoeroes hierdoor, maar blijft hun jong, dat goed beschermd zit in de buidel, vaak nog in leven. Als ze het geluk hebben om gered te worden dan komen ze terecht bij iemand die bereid is om zich voor het komende half jaar volledig bezig te houden met het grootbrengen van zo’n klein roe’tje. Want jawel, deze kleintjes willen graag om de twee uur gevoed worden, ook ‘s nachts!! Een hele opgave dus! Als ze een half jaar oud zijn komen ze naar een plek zoals hier op de campground. De jonkies komen in een groep met volwassen kangoeroes, waar ze met vallen en opstaan leren om zich als een echte kangoeroe te gedragen en te socialiseren. En worden tegelijkertijd verzorgd en gevoerd door de eigenaars. Als het zover is dat ze gezond zijn en zich kunnen handhaven in de groep, dan komen ze in een apart gedeelte waarbij ze geen direct contact meer hebben met mensen. Ze mogen meer voor zichzelf zorgen. Krijgen nog wel voedsel aangeboden maar kunnen nu ook zelf op zoek. En als ook dit goed blijft gaan, dan worden ze losgelaten hier op de campground, waar ze hun eigen leven gaan leiden met de luxe dat ze in de gaten worden gehouden of alles goed blijft gaan. Geweldig toch?!

Daarnaast heeft deze campground ook een aantal slangen (sommigen mogen los buiten rondkruipen en zijn soms dagen spoorloos zoals hun grote python), reptielen, vogels, dingo’s en een zoutwater krokodil. Nadat we waren aangekomen en hadden geïnformeerd naar wat er allemaal te doen is konden de kids en mama al gauw mee om de jonge kangoeroes te voeren. Altijd leuk natuurlijk!! De kids voelen zich inmiddels al helemaal thuis tussen de kangoeroes! Op de campground was ook een leuk wandelingetje te maken, dwars door het regenwoud. Dat deden we dus ook! Heel onwennig liepen we in een rijtje over de smalle modderige paadjes. Met druipende boombladeren boven onze hoofden van de pas gevallen regen. Prachtig felgekleurde vlindertjes vlogen er in het rond! Lang stilstaan was er helaas niet bij want dan sloegen de muggen hun slag. Jammer eigenlijk want we keken onze ogen uit. Er liep een beekje door de jungle waarbij we goed moesten uitkijken om er niet via de modderige smalle paadjes in te glijden. Gelukkig kwamen we na een klein half uurtje droog maar modderig aan het eind van de wandeling. Ook bewonderden we nog even de grote python die buiten, voor de receptie, midden in een grote varen lag te slapen. Gauw zochten we ons campertje weer op want er was alweer regen op komst!

Na een hele regenachtige nacht, waarbij het leek of we onder een drumstel lagen, stonden vooral papa en mama nogal moe op. De kids hadden blijkbaar toch nog redelijk geslapen. Na het ontbijt besloten we om naar het nabijgelegen insectenmuseum te gaan. Aangezien de regen maar bleef vallen vonden we dit een hele leuke binnen activiteit. Maar helaas, we stonden voor een gesloten deur, ondanks dat Google zei dat ze wél open waren. Men was bezig om het museum opnieuw in te richten hoorden we aan de poort. Dikke pech dus voor ons! Plan B, we gingen een mooie wandeling maken. We hoopten maar dat het weer ons even goed gezind zou zijn. En stapten via een boardwalk de jungle in. Al gauw zagen we een leuk diertje. Het was een kangoeroerat. Ja, hier in Aussie hebben ze allerlei wezens met buidels en in de vorm van een kangoeroe. Na enkele pogingen was het gelukt om hem enigszins fatsoenlijk op de foto te krijgen. De begroeiing hier in het regenwoud is enorm divers en dichtbegroeid. Het is daardoor niet makkelijk om diertjes te spotten. Je ziet letterlijk door de bomen het bos niet meer. Dat bleek ook wel toen we door een gids werden geattendeerd op een grote bosdraak waar we blijkbaar vlak langs af waren gelopen. Wij dus gauw terug, op zoek naar die bosdraak! En ja, hoe hadden we die nou kunnen missen?? Met zijn ongeveer 50 cm lange lijf, van kop tot staart, zat de bosdraak precies op ooghoogte. Zo konden we hem goed bewonderen. Mooie beestjes hoor, die bosdraken! En snel ook, want toen de bosdraak onze drie bosdraakjes ontmoette ging hij er als een speer vandoor. Er is altijd baas boven baas hé?!

Aan het eind van de wandeling moesten we nog een poosje schuilen voor de regen. Toen deze eventjes wat minder hevig werd bezochten we gauw nog even de toiletten waar onze Dave met zijn haviksogen (hij ontdekt vaak de mooiste dingen) een joekel van een spin zag zitten onder het dak. Niet alleen was de spin erg groot (zijn lijf alleen al zo’n 5 cm lang) vooral ook zijn enorme web zag er angstaanjagend uit! Daar wil je bij uit de buurt blijven! Hier noemen ze die spinnen Golden Orbs. Omdat hun enorme webben goudkleurig lijken als de zon erop schijnt. Hun webben zijn zo sterk dat deze spinnen naast insecten ook vogels en vleermuizen verorberen.

Nadat we weer terug waren in de camper besloten we op de terugweg een ijsje te pakken. Hier in Daintree wordt veel reclame gemaakt voor het lekkerste ijs uit de regio. Dat wilden wij dus ook wel ff komen proeven. We parkeerden onze bolide zo dicht mogelijk bij het ijswinkeltje, zodat we maar een kort sprintje hoefden te trekken door de (alweer) stromende regen. Van de hele waslijst aan smaakjes, een stuk of 30, waren er maar een stuk of 8 beschikbaar. We kozen ieder een bakje ijs en namen plaats op het kleine overdekte terrasje. Na Jody’s eerste hapjes begon ze al te klagen dat het vies was. Jody had de smaak “orange”. En eerlijk is eerlijk, dit was niet bepaald de smaak van een zoete sinaasappel, maar eerder de smaak van pure sinaasappelschillen. De bitterheid was niet te harden! Dus mocht ze van ons een nieuwe smaak uitzoeken, met de mededeling dat de “Orange” echt niet te vreten was. Mama betaalde weer voor een nieuw bakje ijs en verder wilde de (zure) vrouw achter de toonbank niks weten van mijn klacht. Papa’s en mama’s ijsjes (macadamian/coconut) waren ook niet geweldig en al gauw lieten we deze slechtste ijsjes ooit, achter ons en reden terug naar de campground.

Hier deden we nog even samen een spelletje totdat we konden vertrekken voor een heuse krokodillentour die we hadden geboekt. Langs de hoofdweg werden we al opgewacht door onze gids en nog twee andere bezoekers waarna we via een modderig paadje tussen de mangroven naar de boot liepen. We namen plaats in de boot, die duidelijk was uitgerust voor een vele grotere groep, en voeren de rivier op. Terwijl we vlak langs de mangrove oevers voeren, op zoek naar krokodillen, vertelde onze gids uitgebreid over het gebied en zijn bewoners. Gelukkig was de boot voorzien van een dak, anders zouden we ondertussen wel érg nat zijn geregend. Niet het ideaalste weer om krokodillen te spotten, aangezien ze vooral bij een warm zonnetje graag op de rivierbanken liggen op te warmen. Crikey, ineens kregen we hem in ons vizier! Op een rivierbed lag een enorme zoutwaterkrokodil, oftewel “Salty” te luieren in de regen. Hij was ruim vierenhalve meter lang en zag er behoorlijk imposant uit! Zo-een wil je écht niet tegenkomen tijdens het nemen van een frisse duik! Het zijn ook nog eens goede springers en kunnen vanuit het water wel vijf meter hoog springen, gecombineerd met hun enorm opportunistische instelling maakt dat de Salty tot het grootste en gevaarlijkste reptiel op aarde. Ze kunnen wel 7 meter lang worden. Naast vis, schaaldieren, schildpadden en vogels eten ze ook af en toe unne mens ;-). Veel mensen denken dat een Salty alleen in zout water leeft, maar dat is niet zo. Ze kunnen even goed in zoetwater zitten. Dus wees op de hoogte van het leefgebied van de Saltys, anders kon het weleens zuur voor je aflopen tijdens je verkoelende dip 😉 Inmiddels spreekt men overigens in Australië steeds vaker over de estuarine krokodil in plaats van zoutwaterkrokodil/Salty’s om dit misverstand uit de wereld te helpen.

En dan hebben we nog de “fressy’s” zoals ze hier worden genoemd. De Australische zoetwater krokodil, het kleine neefje van de Salty. Deze soort is dus een stuk kleiner en te herkennen aan de smalle lange bek. Fressy’s staan ook op de menukaart van de Salty’s. Fressy’s leven in groepsverband, zoutwaterkrokodillen leven solitair. Alhoewel een Fressy lelijk kan bijten staat de mens niet bepaald op zijn menukaart en zullen ze de mens liever uit de weg gaan. Maar voor nu genoeg over de fressy’s en de Salty’s 🙂 Na de tour reden we weer terug naar de campground waar mama, tussen de flinke regenbuien door, de receptie bezocht om een Jungle Canopy Tour te boeken. Iets wat Jody op reis al vaak wilde doen, maar waar ze altijd te klein voor is. Voor deze niet, dus die kans laten we niet aan haar voorbij gaan! Één voordeeltje, de rest van de familie mag ook meedoen, yeah!!!!!!!

Op de terugweg van de receptie naar de camper heb ik al schuilend voor de regen een groepje vleerhonden mogen bewonderen. Die hingen boven mij in de bomen! Ieder bezoekje dat we aan de toiletten brengen hier op de campground is overigens bijzonder. Hier treffen we St. Andrew Cross spiders, die hun webben decoreren met een mooi wit kruis, kikkertjes zo groen als versgroene blaadjes en zo groot als een vingertopje, mooi gekleurde motjes, insecten met slurfjes die we nog nooit hebben gezien, krabspinnetjes met hun mooi gekleurd driehoekig lijf, mooie rupsen, en noem maar op! Tis steeds een verassing wat we daar aantreffen waardoor een bezoekje naar de wc vaak wat langer duurt dan gewoonlijk 🙂

Een dag later werden we tijdens ons ontbijt vereerd met een bezoekje van twee kasuarissen. Hoe gaaf om deze dieren hier gewoon in het wild tegen te komen!!! Aan de twee kangoeroes die naast onze camper zaten merkte ik dat ze gespannen waren vanwege iets wat hun naderde. Van mensen en auto’s raakt een kangoeroe niet zo gespannen dus het moest iets anders zijn….Vanuit het dichte regenwoud stapten er even later twee kasuarissen de campground op. De kangoeroes sloegen op de vlucht terwijl de twee kasuarissen volledig op hun gemakje wat rond pikten in het gras en in de struikjes. Gauw schoven we zachtjes de raampjes van de camper open en begonnen te filmen. Ondertussen pakten ook de kids hun IPads om fotootjes te maken van deze wonderbaarlijke dieren. Een prachtig “Wow-momentje” voor de hele familie!

Hierna moesten we ons eventjes haasten om op tijd te zijn voor de Jungle Canopy Tour! Na 20 minuten rijden arriveerden we daar en bleken we nog voldoende tijd te hebben. Nadat de groep compleet was werden we in een busje naar een afgelegen plek in de jungle gebracht. Daar stond een team jonge ervaren zipliners ons op te wachten. Stuk voor stuk werden we in een veiligheidsharnas gehesen en kregen we een helm op met ieder een eigen unieke naam. Zo was Jody Supergirl, Dean werd Spider-Man, Dave heette Optimus Prime, mama werd Mufasa en papa was de Joker 😉 Bepakt en bezakt moesten we eerst een behoorlijk stuk de berg op lopen. Eenmaal boven konden we ff op adem komen. Vóór ons stond een mensenformaat hamster rad. In paartjes van twee werd iedereen om de beurt aan de zipline bevestigd. Terwijl een ander koppel plaatsnam in het hamster rad. Zodra zij begonnen te lopen werden er steeds twee personen de zipline opgehesen, onderweg naar het eerste platform. En zo kwam iedereen aan de beurt voor het rad en om omhoog gehesen te worden. Dean en Jody wilden graag tegelijk samen omhoog en wat hadden ze een plezier! Voor Dave was dit best een heftige activiteit. 3 Jaar oud, en dan in een tuigje metershoog de lucht in worden gehesen! Dus hij ging samen met papa omhoog terwijl mama ondertussen foto’s maakte. Bovenop de platforms is iedereen steeds continue gezekerd en de gidsen waren echt goed in hun werk. Ze vertelden ondertussen van alles over de omgeving terwijl ze voor iedere vlucht iedereen opnieuw controleerden. In totaal waren er vijf platforms. Bij een van de vluchten moest iedereen alleen gaan en werd iedereen uitgedaagd om deze vlucht op de kop te hangen. Dave was inmiddels redelijk gewend geraakt aan het ziplinen, maar om in zijn eentje, over een riviertje te gaan ziplinen op zo’n 20 meter hoogte vond hij niet zo’n goed idee. Uiteindelijk liet hij zich toch overhalen door iedereen op het platform, en daar vloog hij dan! Zo’n klein dapper mannetje op zo’n hoogte door de jungle was wel erg mooi om te zien! Recht boven de rivier werd iedereen even stil gehangen om van het uitzicht te kunnen genieten, dus ook Dave. Hij deed het geweldig, terwijl hij daar bungelde 🙂 Bij de allerlaatste zipline, waarbij we weer met onze voetjes op de vloer zouden landden mocht iedereen tegen een tegenstander racen. Uiteraard namen Dean en Jody het tegen elkaar op. Dean won, maar het scheelde niet veel. Dave nam het op tegen mama, maar helaas, hoewel mama d’r best deed om Dave te laten winnen was het verschil in gewicht te groot. Gelukkig vond iedereen het wel heel erg gaaf en hebben we een hoop lol gehad!! Dit was ook meteen een geweldig mooie afsluiting voor ons Daintree Rainforest avontuur. Vandaag zouden we hopelijk de regen achter ons laten, nadat we nog even gauw een take-away lunch kochten en op weg gingen naar de bewoonde wereld. Zonder hele concrete plannen maar mét een geweldige ervaring en mooie herinneringen rijker, zouden we wel zien waar we zullen uitkomen…