De dag na ons bezoek in Arches besloten we om op tijd aan te rijden zodat we eerst nog wat boodschappen konden doen in Moab voordat we naar onze volgende bestemming zouden rijden. Omdat de trip van Arches National Park naar Bryce National Park net iets te lang is, besloten we om voor deze trip een tussenstop te zoeken voor 2 nachten. Dat betekende dat we ergens bij Fishlake National Forest een campground moesten zoeken. Voor de kortste route was de meest logisiche optie een campground aan de oostkant van Fishlake National Forest. Helaas konden we daar geen campground vinden die niet direct aan de snelweg lag, niet in een te grote plaats lag en enigszins goede reviews heeft. Omdat aan de west-kant wel een campground lag die aan al deze ‘eisen’ voldeed en bovendien overmatig positieve reviews hadden en ook nog een zwembad had, besloten we een omweg te maken en naar Fillmore te rijden. Hoewel Fillmore eind 1800 vijf jaar lang de hoofdstad is geweest van de staat Utah, is er bij aankomst niets meer wat daar aan doet denken. Het is een klein, ietwat vervallen, plaatsje aan de snelweg. De campground was wel fantastisch. Een niet te grote camping een kleine kilometer landinwaards vanaf de snelweg. Mooi aangelegd, goed onderhouden en met splinternieuw zwembad. De ontvangst was, als vanouds, vriendelijk en behulpzaam, dus binnen 10 minuten stonden we fully hooked up op onze site, pas naast het zwembad.

De term ‘full hookup’ betekent overigens dat er voorzieningen zijn om een camper aan te sluiten op elektra, water en riolering. Voor elektra wordt hierbij nog onderscheid gemaakt in 30amp en 50amp. Wij hebben een zogenaamde ’30amp rig’ wat altijd voorhanden is. 50amp is voor de grotere rigs die 3 airco’s op het dak hebben staan 🙂 Bij aankomst op een site checken weer eerst waar de ‘hookups’ zitten, zodat we de camper zo kunnen positioneren dat alle slangen en kabels lang genoeg zijn. Vooral onze ‘sewer hose’ is aan de korte kant. Zodra we dat gedaan hebben, moeten we een poging doen de camper waterpas te krijgen. De luxere uitvoeringen hebben hydrolische pilaren die de camper van onderuit automatisch waterpas zetten, wij hebben van El Monte (het verhuurbedrijf) 2 gele oprijpplaten gekregen waarmee we 2 wielen ca 15cm (in stapjes van 5cm) omhoog kunnen krijgen. Middels een klein waterpasje met een gecentreerde luchtbel, kunnen we zien hoe scheef we staan en waar we dus meer hoogte nodig hebben. Op de meeste rv-parks is de ondergrond al redelijk waterpas en is slechts een kleine correctie nodig. Op de campgrounds op de nationale parken kan er gerust een hoogteverschil van 20 cm of meer zijn tussen de voorkant en de achterkant. Daar staan we dus nooit waterpas. Nadat de camper zo water pas mogelijk staat, moeten we alles aansluiten. Dean vindt dit erg interessant en doet vrijwel alles zelfstandig. Allereerst maakt Dean een luik aan de zijkant van de camper open, om de elektra kabel eruit te halen. Hij steekt die eigenhandig in een speciaal stopcontact, en zet bij de elektrapaal de schakelaar om, zodat de camper stroom krijgt. Vervolgens haalt Ro de sewerhose (met handschoenen aan) uit de achterbumper (een ideale opbergplek om een vies en stinkend ding in op te slaan) en sluit die aan op de uitgang van de camper. Dean trekt vervolgens aan een hendel om de black water tank te openen, waarna dat allemaal in het riool stroomt. Daarna trekt Dean de hendel uit van de gray water tank. Zodra ze beide leeg zijn, doen ze de hendels weer dicht. Ja, we staan dan fully hooked up, maar dat houdt niet in dat al het afvalwater direct het riool in stroomt. Dat kan in principe wel, alleen heb je dan kans op verstoppingen. Bij gebruik van toiletpapier spoelt het water snel het riool in, en is er kans dat er toiletpapier achterblijft in de leidingen of in de tank. Na verloop van tijd kan dat zoveel worden, dat de boel verstopt raakt. We zouden dan de gray water tank wel open kunnen laten staan. Dat is opzich geen probleem. Maar zodra we de black water tank geleegd hebben, legen we graag aansluitend de gray water tank om hiermee de sewer hose meteen schoon te spoelen. Dus we sparen al het afvalwater ook op een campground op in de tanks, en die legen we wanneer ze vol zijn, of wanneer we vertrekken. Daarna is het water aan de beurt. Dean schroeft een ‘presure regulator’ op de tapkraan van de campground, schroeft daar de waterslang aan vast en draait het andere uiteinde aan de water inlet van de camper vast. De kraan wordt open gezet, en we hebben water. Daarna gaat Dean naar binnen, hij pakt de prullenbak, gaat erop staan en schuift met 2 knopjes beide slide-outs uit. Dit hele proces duurt ongeveer ca 5 minuten.

Eenmaal aangekomen kon Dave nog mooi even een middagdutje doen terwijl de rest even kon relaxen. Na zijn slaapje hebben we gegeten en zijn we daarna nog even het zwembad ingedoken om af te koelen. Het is immers ruim 30 graden hier! De plek waar we nu staan biedt niet veel moois in de omgeving. Het is echt even een tussenstop met als doel Bryce National Park. Op zulke dagen doen we het rustig aan.

De volgende dag hebben we tosti’s gegeten als ontbijt (Ro heeft een panini toaster gekregen voor zijn verjaardag waar ook heerlijke tosti’s uitkomen). Daarna gestart met een nieuw thema voor de lesjes. Jody is begonnen met het thema dieren. Na de lesjes hebben we weer lekker gezwommen en heb ik tussendoor nog de was gedaan. Alle wasmachines die we onderweg zijn tegengekomen hebben een aantal wasprogramma’s waarvan de langste ongeveer 35 minuten duurt. Vervolgens duurt het drogen zo’n 45 minuten. In korte tijd kan ik dan behoorlijk wat was wegwerken. Zeker als ik meerdere machines tegelijk kan gebruiken! Het enige nadeel is dat niet alles schoon eruit komt. Zo blijven bijvoorbeeld de witte sokjes van de kids toch echt bruin. Dus her en der moet er wat nieuws gekocht worden. Vandaag zijn we ook nog even op pad geweest om wat leuke kadootjes te kopen voor Dave die bijna jarig is. Missie geslaagd!

De volgende dag zijn we na de lesjes aangereden richting Bryce. Deze rit duurde niet zo lang. Eenmaal in Bryce aangekomen werden we naar campground North gestuurd, aangezien we nogal een “large vehicle” bij ons hadden volgens de mevrouw in het loket bij de ingang van het park. Nou serieus, vergeleken met de Amerikanen hebben wij maar een kleine RV hoor!! Maar we gingen dus naar Campground North (in Bryce NP zijn maar twee campgrounds). We waren superblij dat we überhaupt plek hadden op basis van first come first serve. We waren namelijk pas rond 15:00 uur daar. Toen we de camper geïnstalleerd hadden op ons plekje viel ons direct de loslopende pitbull van de buurman op. In alle National parks moeten honden ten alle tijden zijn aangelijnd. We besloten even naar het Visitor Center te lopen om de junior ranger programma’s op te halen en te vragen welke trails leuk zijn voor kinderen. Voor de junior ranger programma’s krijgt ieder kind een boekje mee, passend bij de leeftijd, en als hij deze ingevuld inleverd krijgen ze een badge van het betreffende park. Het moment van ophalen van zo’n badge wordt zelfs best een beetje officieel uitgevoerd. De kids moeten hun rechterhand ophouden terwijl ze moeten beloven om goed voor de natuur te zorgen. Zo kunnen ze van ieder park de badge’s sparen, leuk als aandenken. Ze hebben nu een badge van Arches en van Bryce. Op naar de volgende!

Toen we eenmaal aan de beurt waren bij het visitor center besloot ik meteen maar even melding te maken van die loslopende pitbull langs onze camper. Het kan best een lieve hond zijn, maar ja, je weet maar nooit! Zeker met kinderen. Onze melding werd direct doorgegeven aan de parkranger. Toen we weer aankwamen bij de camper stonden er daar twee rangers vlakbij onze buurman. De pitbull zat nu (zul je altijd zien) wel aangelijnd. Ik hoorde de rangers praten over de pitbull en dat iemand met kleine kinderen melding had gemaakt dus besloot ik om erheen te lopen en te melden dat ik diegene was. Ze waren blij dat ze me troffen en vertelden ook meteen dat de “LAW Inforcement” ingeschakeld was en er zo aankomt. Oeps, ze nemen het niet licht op! Binnen no-time stonden er drie man (twee rangers en een zwaar gewapende agent) bij ons op de stoep!! In eerste instantie ging een vrouwelijke ranger met de hondeneigenaar in gesprek. Nadat dit gesprek iets grimmiger leek te worden nam de man van de LAW Inforcement het over. De ranger kwam naar ons om te vertellen dat ze razend was. Het is echt NOT DONE om hier een hond los te laten! Volgens haar hadden we prachtige kinderen en dat moesten we ook vooral zo houden. Ze had zelf ook kleinkinderen vertelde ze, en zo’n situatie als deze maakte haar woest. Dat konden wij dan ook duidelijk zien. Voor nu hadden ze de man flink gewaarschuwd. En als we maar 1 seconde zouden zien dat de pitbull los is dan moesten we haar direct bellen. LAW Inforcement vertrok, uiteraard niet zonder de indrukwekkende sirenes te laten horen aan onze kids. Jee, die zijn toch heel wat heftiger dan die in Nederland!

Omdat het aan de late kant was om echt nog iets te ondernemen besloten we in de camper te blijven en allemaal ff lekker te gaan internetten. De dag erna zijn we Bryce in geweest. Met de RV kun je bijna nergens terecht en er wordt gestimuleerd dat iedereen gebruik maakt van de gratis shuttlebussen. Natuurlijk ook leuk voor de kids om in een bus te zitten. Het zitten werd staan, aangezien de bus propvol zat. Gelukkig was het maar een klein stukje naar onze bestemming, Bryce point. Van hieruit wandelden we naar het volgende punt, Inspiration Point. Een korte wandeling van zo’n 1,6 km. Wel echt prachtig! En soms best spannend met drie kids bij je. Het wandelpad liep vaak langs stijle afgronden. Een metertje de verkeerde kant op en je bent er geweest. Ikzelf veranderde op zulke momenten dan toch in een enigzins onaardige mama. Zodra ik zag dat een van de kids ff niet oplet en te dicht bij de rand liep (voor mijn gevoel, en dat is eigenlijk best wel snel haha), dan kon ik niet eens meer netjes vragen of ze bij de rand weg wilden gaan. In plaats daarvan hield ik mijn hart vast en kon ik alleen maar lichtelijk panische bevelen uitdelen. Het liefst heb ik ze dan alledrie aan mijn hand, maar dat wordt een beetje lastig. Dave heeft uiteraard wel veel aan de hand gelopen maar Dean en Jody liepen het grootste deel zelf. Kunnen ze eigenlijk ook best (geef ik toe), en dat vertrouwen moeten we ze ook geven. Maar ja, hoogtes is niet echt mijn ding, zeker niet met kids. Maar ik zal nog genoeg kunnen oefenen hierin 😉

Toen we bij Inspiration Point aankwamen hebben we de shuttlebus gepakt en zijn we een stuk verderop weer uitgestapt voor nog een wandelingetje. Tijdens de eerste wandeling had Dean gezien dat er heel ver onder ons mensen liepen, op smalle paadjes tussen de rotsen. Dat wilde hij ook! Dus na enige twijfel (we zagen allemaal bezwete en puffende mensen aan het einde van die wandelroute), besloten we hem toch te gaan doen, de Navajo Loop. Een wandeling van 2,2 km met daarin een hoogteverschil van 168 meter. Een flinke afdaling, maar dus ook weer een flinke klim omhoog! Met zijn allen zetten we de afdaling in en genoten we van dit avontuur. Het was bijzonder om tussen de rotsen (Hoodies) door te lopen en alles ook van onderaf te kunnen bekijken. Tijdens de klim omhoog hebben we een korte drinkpauze ingelast. Kort hierna kreeg onze Dean ineens haast en besloot hij vast vooruit te gaan rennen. De klim liep voor een deel zigzaggend omhoog dus we konden hem steeds zien. Intussen vond Jody dat ze niet achter kon blijven op Dean (lekker competitief ingesteld) dus die begon ook omhoog te rennen. Dus papa gaf ook wat gas bij terwijl ik met Dave aan de hand liep op zijn tempo. Op een gegeven moment verloren we Dean uit ons zicht. Daar waren we natuurlijk niet zo blij mee, op paadjes van anderhalve meter breed, met een heleboel andere wandelaars, naast een aanznenlijke afgrond. Dus die arme Ro moest al roepend nog harder de berg oprennen met een zware rugzak op zijn rug. Inmiddels had ik met Dave een spelletje bedacht waardoor hij ook nog wat gas kon geven. We telden samen tot drie, en dan gingen we als een raketje! Elke keer opnieuw trapte hij erin zodat ook wij nog wat sneller de berg op konden. Hij vond het prachtig en riep uit dat ie een raketje was. Uiteindelijk trof Ro Dean boven weer aan, die was na zijn sprint keurig netjes op ons aan het wachten. Vervolgens moest er nog even gewacht worden tot Dave en mama ook boven waren. Al rennend naar boven hadden Dean en Jody heel wat volwassenen ingehaald die al puffend de berg op aan het klauteren waren. Eenmaal boven kregen ze dan ook de nodige complimentjes. Dat was weer een prachtig avontuur en ze waren zo trots op zichzelf! Hierna besloten we terug te gaan naar de camper zodat Dave en Jody even een dutje konden doen. Was nodig! Dean heeft ondertussen heerlijk buiten gespeeld met zijn autootjes en ik heb ondertussen een verjaardagskroon voor Dave gemaakt en nog een kadootje gekocht bij het Visitor Center. Die avond kon ik mooi nog even alles inpakken zodat we klaar waren voor zijn verjaardag de volgende dag.

De ochtend erna (13 september) vierden we Dave zijn verjaardag met kadootjes op bed. Zijn kroon viel gelukkig in de smaak en de camper was versierd met slingers en ballonnen. Hij was zo blij met zijn kadootjes, vooral met zijn twee kleine monstertrucks. Hier had hij specifiek om gevraagd. Na het uitpakken van de kadootjes besloten we met de camper naar Rainbow Point te gaan. Dit is het uiterste puntje van Bryce NP. De shuttlebussen gaan niet zo ver dus hier moet je met eigen vervoer heen, via de enige weg erheen en ook weer terug. Maar helaas stuitten we onderweg op een wegversperring. Er waren bosbranden vlakbij Rainbow Point, dus we mochten niet verder. Wel konden we nog wat mooie kiekjes maken van het uitzicht en van de rookwolken die door de branden waren ontstaan, terwijl een blushelicopter af en aan vloog om het vuur te blussen.
Hierna zijn we nog gestopt bij twee uitzichtpunten om wat foto’s te maken en vervolgens verlieten we Bryce. Een van de meest bijzondere plekjes die ik tot nu toe heb gezien. We stopten bij een supermarkt om wat boodschappen te doen en taart te kopen voor Dave. Maar helaas, taart hadden ze niet. Op weg naar onze volgende bestemming kwamen we geen geschikte supermarkten meer tegen dus de taart moest hij nog even tegoed houden!

Inmiddels hebben we al heel wat kilometers afgelegd. Het exacte aantal kilometers weten we niet precies, omdat we niet alleen met de camper maar ook met de huurauto hebben gereden. Van die laatste hebben we de kilometers niet bijgehouden. Zullen we nog eens ff moeten terugzoeken. Ik schat zo’n 1500 á 2000 km. Met de camper hebben we inmiddels 4828 km gereden. In 4 weken en 4 dagen tijd. Inmiddels zijn we helemaal gewend aan het leven in een camper. En zijn de taken goed verdeeld als we de boel moeten klaarmaken voor vertrek en aankomst. Ro zorgt dat de buitenkant klaargemaakt wordt voor vertrek, of eigenlijk is dit tegenwoordig dus Dean zijn taakje. Hij vind dit geweldig! Ondertussen zorg ik dat de binnenkant rijklaar gemaakt wordt. Wil je weten hoe dat gaat? Bekijk dan even het filmpje!