Deze blog schrijf ik vanuit het herfst/winterachtige Nederland. We zijn weer thuis! Daarover volgt later nog een blog. Ik neem jullie graag mee naar het laatste stukje van onze wereldreis. Wat fijn om daar nog even in gedachte naar terug te gaan….ga je mee?

Vanuit Eastlakes in Sydney, waar we een airbnb huis hadden gehuurd hadden we in onze laatste dagen nog een aantal uitstapjes gemaakt. Zoals het uitstapje naar het hart van Sydney, het Sydney Opera House, waarbij we ook een boottocht hadden gemaakt. En ons tripje naar The Blue Mountains, waar het stikte van de toeristen, en wij al gauw een rustiger plekje opzochten wat net zo prachtig bleek te zijn. Tijdens deze week in Eastlakes brachten we ook een aantal dagen lekker in huis door. De camper was nog een projectje op zich. Die moest natuurlijk helemaal worden uitgeruimd (lees uitgemest) en schoongemaakt worden, waarna we hem konden gaan inleveren bij Maui. Dit bleek een fluitje van een cent. Vervolgens maakten we in huis een selectie van de spullen die we hier achter gingen laten, om deze dezelfde dag nog naar een goed doel te brengen. Het huis, waar buiten de momenten dat het verhuurd werd ook daadwerkelijk een gezin woonde, lag bomvol met speelgoed. Dus de kids vermaakten zich hier prima. Overigens was het voor ons altijd erg fijn om in huizen te verblijven waarin ook daadwerkelijk nog mensen woonden. Deze huizen zijn vaak erg compleet, en dat gold ook voor deze woning. De keuken, badkamer, wasruimte, alles was zeer compleet ingericht en we pakten nergens op mis. Ik kon zelfs nog wat wassen draaien, voordat onze vakantie in Bali begon.

Bali behoorde niet tot ons oorspronkelijke reisplan. Maar vanwege het slechte weer in Australië, waardoor we niet veel konden ondernemen, waren we al veel sneller in de buurt van Sydney dan we van tevoren hadden verwacht. Doordat het weer een langere periode slecht was, de regen kwam regelmatig dagenlang met bakken uit de lucht, bekroop ons het gevoel dat we onze tijd in Australië “uit moesten zitten”. We hadden namelijk onze vlucht van Sydney naar Singapore al geboekt, in combinatie met de rest van onze vliegreizen. Deze bleek via het”around the world ticket” al helemaal vast te staan en omboeken was dus geen optie. Zelfs niet ruim van tevoren. Ergens halverwege de oostkust, wat achteraf toch wel ons dieptepunt tijdens de reis was, hakten we de knoop door en besloten we om een spontaan tripje naar Bali te plannen. Bali lag op de weg richting huis, en daar is het het hele jaar mooi weer (daar waren we wel aan toe!), dus dat maakte de keus makkelijk. Uiteindelijk kregen we het geregeld om een weekje eerder uit Australië te vertrekken, zodat we nog even heerlijk konden bijkomen in Bali. Even weer écht vakantie!

Onze laatste ochtend in Australië verliep soepeltjes. Onze tassen waren grotendeels al ingepakt, en iedereen had er in de vroege ochtend zin in om te vertrekken. Omdat we in alle vroegte vertrokken waren de kids zich op de achterbank van de huurauto aan het verwonderen over hoe donker het nog was, en hoe rustig het op straat was. Iedereen sliep nog was hun conclusie. Aangekomen op het vliegveld leverden we eerst de auto in. Ook dit verliep lekker vlotjes. Hierna namen we nog een ontbijtje met zijn allen waarna we de gate opzochten. Niet lang daarna konden we al gaan boarden en daarmee kwam er echt een eind aan ons Australische avontuur en lieten we de o-zo geliefde kangoeroes en koala’s achter ons.

De vlucht verliep soepel, en de kids vermaakten zich prima met hun schermpjes en Ipads. Nadat we geland waren liepen we naar de ontvangsthal. Toen we deze in ons vizier kregen zakte de moed even in onze schoenen. Daar stond namelijk een enorme giga rij mensen voor de douanecontrole te wachten. En wij mochten achteraan aansluiten. De kids die zich urenlang heel rustig hadden vermaakt in het vliegtuig hadden nu energie voor 10, en dat moest er hoe dan ook even uit. Op Rarotonga ontstond dezelfde situatie, echter worden daar families met kleine kids ertussenuit gepikt, zodat zij met hun kroost niet zo lang hoeven te wachten. Hier in Bali kenden ze die tactiek helaas niet, en doorstonden we de wachttijd met spelletjes, dansjes, springen, mopperen, kids uit elkaar houden, en beter werd het niet….Na bijna een uur(!) in de wachtrij te hebben gestaan waren we aan de beurt. Nadat we de controle hadden gehad stond ons een nieuwe verassing te wachten. We begaven ons in het gebied van de taxichauffeurs. Ik overdrijf niet als ik je vertel dat er zich wel honderden taxichauffeurs in een dikke rij hadden opgesteld. Terwijl we met de kids en de bagage rustigaan langs de rij afwachtende taxichauffeurs af liepen moesten we ondertussen op zoek naar dat éne bordje met onze naam erop. We hadden pech want aan het eind van de rij hadden we ons bordje niet gevonden. Dus nóg maar een keer. Terwijl ik mezelf met de kids en de bagage aan de zijkant parkeerde kon Ro nog even rustig de rij afgaan. Weer niks…dit was vreemd. Uiteindelijk belde Ro naar de taximaatschappij. Ondanks dat het gesprek door de herrie op het vliegveld nauwelijks te volgen was, lukt het toch om te begrijpen dat er echt een chauffeur aanwezig zou moeten zijn. Met wat aanwijzingen werden we naar een plek verderop gestuurd. Toen we de hoek omsloegen bleek zich hier óók nog een hele lading taxichauffeurs te bevinden! Dus onze zoektocht naar vervoer herhaalde zich. En ook hier konden we onze chauffeur niet vinden. Uiteindelijk, na wat speurwerk, bleek dat onze arme chauffeur waarschijnlijk last had van een lamme arm. Die man had ruim een uur met zijn bordje omhoog gestaan en hield het blijkbaar even voor gezien. Eind goed al goed, we hadden hem gevonden!

De autorit naar het resort duurde ongeveer een half uur. Een half uur waarin we werden geconfronteerd met weer een heel nieuw land. We bevonden ons midden in de verkeersdrukte. Tussen de auto’s slingerden bromfietsen en scooters met complete gezinnen erop. Onze kids waren dan ook erg verbaasd om zulke kleine kindjes voorop de scooter te zien zitten, zelfs zonder helm! We kwamen langs imposante standbeelden en ook de bomen en planten zagen er hier weer heel anders uit. Toen we na een lange dag eindelijk in het resort aan kwamen werden we traditioneel ontvangen met een klein reinigingsritueel. Allereerst werden we besprenkeld met heilig water, hierna kregen we ieder een bloem achter ons oor gestoken en als klap op de vuurpijl werden er gedroogde rijstkorrels op ons voorhoofd geplakt. Uiteraard volgde er ook een foto hiervan met ons hele gezin. En zo stonden we, heerlijk nuchter als we zijn, prachtig gezegend en met een big smile op de foto! Hierna moesten we natuurlijk even inchecken. Tijdens het inchecken vielen de rijstkorrels één voor één van onze voorhoofden af, hoe we ook probeerden om het nog eventjes zo goed mogelijk te laten plakken…

Na het inchecken werden we met een buggy naar onze locatie gebracht. Een superluxe woning, met keuken, eetkamer, woonkamer, 3 grote badkamers en 3 bijbehorende slaapkamers. Jeetje wat een luxe na zo lang in de camper te hebben doorgebracht! Het doel van deze vakantie was dan ook om weer even bij te komen van de reis. Even niks moeten, niet koken, niet wassen, geen lesjes, en vooral genieten van de zon, en het resort. Een mooie afsluiter van onze reis. Het resort beschikte over diverse barren en restaurants, een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet waar de kids vreselijk van genoten, er waren zwembaden, er was een kidsclub en vanuit het resort wandelde je zo het strand op. Aan het strand lag een boulevard met allerlei souvenierwinkeltjes, kraampjes, en werd er uiteraard ook van alles aangeboden. Van speelgoed, vlechtjes in de haren tot diverse massages. Aan deze boulevard lagen ook allerlei eetgelegenheden waar we uiteindelijk iedere avond naartoe gingen om te eten. Hier bleek wel hoe goed onze Dave eigenlijk de engelse taal heeft opgeslagen, ondanks dat hij tijdens de reis niet veel engels heeft gesproken.

Op een avond zaten we op het strand te eten en Dave was nogal aan het treuzelen met zijn hamburger terwijl de rest al klaar was. Toen ik zei dat hij echt nog even wat meer moest eten haalde hij een briljante actie uit! Hij keek op, en riep luid en duidelijk over het terras “excuse me, I’m finisched”! Nog geen twee tellen later werd zijn hamburger weggehaald door iemand van de bediening en keek Dave ons aan met een trotse grijns op zijn gezicht. Had ie dat even mooi voor elkaar! Wijzelf zaten deze keer met onze mond vol tanden en konden er eigenlijk wel hard om lachen. Hij kan dus toch best goed Engels 😉

Helaas werd ik na enkele dagen in Bali te zijn niet zo lekker. En kampte ik met darmklachten. Zodoende moest ik midden in de nacht beroerd naar de wc en kwam er aan alle kanten van alles uit. Ondanks dat ik zo mijn best deed om de boel netjes te houden (ik had razendsnel de lege binnenemmer van het prullenbakje in de wc gebruikt om in te spugen) bleek ik ondertussen te zijn flauwgevallen, mijn kop heel hard tegen de hoek van de betegelde muur te hebben gestoten en bovenop het emmertje te zijn gevallen. Door de enorme herrie die dit veroorzaakte werd Ro wakker en trof hij me, in volle glorie, aan op de badkamervloer. Mijn plan om de boel netjes te houden bleek uiteraard compleet te zijn mislukt….Afijn, uiteindelijk bleef dit gelukkig bij deze even keer maar bleven mijn darmen toch van slag in de dagen die volgden. Hierdoor moesten we helaas het enige tripje wat we hadden gepland afzeggen. We zouden een dagje op pad gaan met een gids die ons wat mooie plekjes in Bali wilde laten zien. De rijstvelden, een tempel en Monkey Forest, maar helaas. Voor ons bleef het bij het resort tijdens dit verblijf. Wat eigenlijk ook prima was. De kids waren dol op de kidsclub. Die bleek uitgerust te zijn met een playstation. Dave en Jody doen ondertussen dan ook nog andere dingen, maar Dean bleek alleen maar achter de playstation te zitten. Dus hier hebben we uiteindelijk toch even wat afspraakjes over gemaakt ;-). In de ochtenden mochten ze van 10:00 uur tot ongeveer 13:00 uur naar de kidsclub, wat wel even heerlijk was voor papa en mama die bijna één jaar lang 24 uur per dag met 3 kids hebben doorgebracht. Daarna aten we gezellig wat bij het zwembad waarna er nog lekker gezwommen werd. Later in de middag liepen we dan weer naar ons huis waar we even uit de zon konden relaxen en ons rustig aan klaar konden maken voor een diner aan het strand. Kortom, heerlijk genoten in Bali ook al hebben we niet veel gezien!

Vanuit Bali vlogen we naar Singapore. Singapore hoorde bij ons oorspronkelijke plan, en dit lag allemaal al vast. De vlucht verliep soepel en deze keer was ook de transfer naar het resort soepel verlopen. Wij hadden een resort op Sentosa Island. Op weg hiernaartoe zagen we hoe schoon en netjes alles was en hoe modern en haast futuristisch Singapore eigenlijk is. Op Sentosa Island valt van alles te beleven. We zaten vlakbij Movieworld, en er waren nog veel meer attractieparken, dierentuinen, klimparken, zwembaden, noem maar op. Teveel om allemaal te bezoeken in de 3 dagen dat we daar waren. We wilden uiteraard wel wát zien van Singapore, maar moesten ons vanuit deze plek ook voorbereiden op een vliegreis van bijna 14 uur. En dus ook zorgen dat de kids niet té moe worden, dan worden ze toch iets minder gezellig. Na het inchecken werden we met een buggy naar het appartement gebracht. Omdat het inmiddels al laat was besloten we om te kiezen voor In-room dining. Zo konden de kids alvast hun pyama’s aan, en na het eten direct naar bed. Voor papa en mama was Singapore best een uitdaging, want het bleek tot nu toe het meest chaotische onoverzichtelijke stuk van onze hele reis te zijn. Het was even een raadsel hoe we ons het beste konden verplaatsen want er blijkt een heel transportsysteem te zijn voor Sentosa Island, bestaande uit taxi’s, trams, mono-rails en zelfs een kabelbaan die Sentosa Island verbindt met de rest van Singapore. Met wat hulp vanuit het resort lukte het om een bescheiden planning te maken voor onze tijd hier.

De eerste dag bezochten we The Garden of Bay. Dit uitje, vooral voor papa en mama, was mooi om te hebben gezien. Ook de kids vonden het best leuk en verwonderden zich over alle bijzondere en onbekende flora die we zagen. De tweede dag stond er voor de kids een uitje op de planning. Omdat we attractieparken en dierentuinen overal wel kunnen bezoeken kozen we voor iets wat we nog nergens anders hadden gezien. Het werd Kidzania! Ik had daar leuke recensies over gelezen, dus we hadden er zin in! Kidzania is een interactieve stad die vóór en dóór kinderen wordt gerund. In een volledig aangeklede mega hal waan je je in een stad met allerlei winkels, en straten. Nadat we bij de kassa hadden betaald (de entree is wel bizar duur) kregen de kids een polsband om zodat ze niet zomaar kunnen ontsnappen ;-), en kregen ze ieder 20 KidZos (briefgeld) en 30 KidZos op een creditcard die ze allereerst moesten gaan activeren bij de bank. Als deze eenmaal is geactiveerd (dit moeten de kids dus zelf doen in de bank waar “bankmedewerkers” ze te woord staan in het Engels. Zodra dit gebeurd is gaat er een wereld voor ze open en kunnen ze alles worden wat ze maar willen. Om maar even wat voorbeelden te noemen; brandweerman, politieagent, technische recherche, dokter, postbezorger, winkelier, fotograaf, beddenverkoper, ijsmaker, piloot, pizzamaker bij domino’s, chickenburgers maken bij KFC, muzikant, klimmer, en ga zo maar door….

Alle beroepen werkten vanuit tijdsschema’s. Bij iedere deur hing een bordje waarop je kon zien hoe laat de volgende ronde begon. En hoeveel kinderen er dan mee konden doen. Bij de brandweer werd ons al gauw duidelijk dat het komende uur al vol zat en we daar dus niet op gingen wachten. Bij het klimparcours bleken de kids nog te klein. Bij het afleggen van een autorijparcours bleek dat Dave te jong was, en dat zou betekenen dat hij heel lang voor niks moest wachten of dat we nu al moesten gaan opsplitsen. Daarnaast zouden Dean en Jody ook nog eerst een ogentest moeten afleggen bij “de opticien” voordat ze in de auto’s mochten rijden. Het lukte niet om iets te vinden waar ze alle 3 aan mee konden doen zonder heel lang te hoeven wachten en de frustratie begon op te spelen bij papa en mama. Zelfs zo erg, dat we haast waren vertrokken, om alsnog iets anders te gaan doen. Totdat we ineens zagen dat er bij de politie nog plek was, en ze alle 3 mee mochten doen. Daar gingen ze dan het hoofdkwartier van de politie in en papa en mama keken toe vanuit de raam. Voor ouders is het vooral toekijken, want wij mochten nergens binnen. Ze kregen een uniform aan, en na de nodige instructies kwamen ze onder leiding van de commandant naar buiten. Er moest namelijk een straat worden afgezet want er was ergens brand uitgebroken. Terwijl de kleine politieagentjes de menigte op straat tegen hield kwam daar de brandweer aanrijden. Uit de brandweerwagen sprongen 8 mini brandweermannen en vrouwen om vervolgens de brand te gaan blussen. En zo werd er op gezette tijden elk half uur een scene gespeeld binnen de stad waarin kinderen de hoofdrol hadden. In iedere winkel of hulpdienst stonden volwassenen om de kinderen te begeleiden in hun rol. Geweldig om te zien! Vervolgens zijn ze die dag nog pakketbezorgers geweest door de hele stad, hebben ze chickenburgers bij de KFC gemaakt (en opgegeten), hebben ze een muzikaal optreden gegeven, mochten ze dokter spelen en was Dave de patiënt. Hij werd dus ergens met de ambulance opgehaald met een zogenaamde brandwond op zijn arm. Deze was vooraf met wat make-up aangebracht, terwijl Dean en Jody als dokters in het ziekenhuis uitleg kregen wat ze in welke situatie moeten doen om een patiënt te helpen. Dave zag het eigenlijk helemaal niet zitten om door een ambulance te worden opgehaald, maar uiteindelijk heeft ie zich toch geschikt in zijn rol als patiënt. Dit was een heel bijzonder uitje voor de kinderen, en eigenlijk ook voor ons. Nog nooit hadden wij zoiets gezien, dus ook wij keken onze ogen uit en waren verwonderd over de interactie en de manier waarop alles was neergezet en uitgevoerd. Een aanrader als je met kids in Singapore bent!

Eenmaal terug in het appartement bleek Dave na het avondeten niet fit te zijn. Hij had zelfs verhoging. En morgen moest ie mee vliegen, bijna 14 uur in het vliegtuig….als dat maar goed gaat!
Onze laatste dag in Singapore besloten we heel rustig door te brengen. Omdat we die avond om 20:00 uur zouden worden opgehaald bij het resort, en om 23:55 uur zouden vliegen, vonden we het wel verstandig om de kids ’s middags even een dutje te laten doen. Het zou namelijk een lange avond gaan worden voor ze. Uiteraard vallen slaapjes niet te plannen, en bleek Dean niet te kunnen slapen. Voor hem is het het minst belangrijk, die blijft eigenlijk altijd wel heel lief. Gelukkig sliep Dave wel goed, maar dat kwam vooral omdat hij nog steeds niet fit was. Hij had nog steeds verhoging, en begon steeds meer te hoesten.

Papa en mama maakten die middag alles klaar voor onze allerlaatste vlucht. Vervolgens werden we keurig op tijd opgehaald en verliep alles op de luchthaven vrij soepeltjes. Alleen de vingerafdrukken van Dean kregen ze niet gescand, waardoor hij even mee moest naar een apart kantoortje. Hier was het alsnog zo gepiept. Ons vliegtuig vertrok op tijd, en zo vlogen we weer terug naar huis. In de volgende blog lees je hier meer over….

Het besef dat er na deze vlucht een eind zou komen aan onze reis voelde na zo’n lange tijd heel erg vreemd. Met enige weemoed blikten we terug in de tijd. Hoe de reis begon, en wat we allemaal hebben gezien en meegemaakt. Het deed ook wel een beetje pijn om al die geweldige plekken, waar we mooie herinneringen hebben gemaakt definitief achter ons te laten. Naast al deze bijzondere herinneringen die we met ons vijfjes koesteren heeft de reis ons op verschillende manieren ook echt veranderd en zijn we als gezin nóg hechter geworden. We zijn dan ook heel benieuwd hoe het voor ons gaat zijn om weer terug in Nederland te zijn!

We leven allemaal maar één keer, dus doe wat je leuk vind, geniet van kleine, en grote dingen, spring eens in het diepe, maak plezier, neem gezondheid niet als vanzelfsprekend en zorg goed voor de mensen om je heen. Kortom, haal eruit wat erin zit! Dat wensen wij iedereen voor 2020!!