Vanuit Grand Teton National Park reden we naar Jackson, een stadje een klein uur onder Grand Teton. We hadden net de machtige bergketens van Grand Teton gezien, en wisten nog niet of we vanuit Jackson terug zouden rijden om Grand Teton beter te verkennen. Ik had de dag ervoor een camping vlakbij Jackson gebeld om een plek te reserveren, een eigenaardig telefoongesprek. Nadat ik gevraagd had of ze een plekje hadden voor 2 nachten, kreeg ik eigenlijk geen antwoord op mijn vraag. De reactie was: weet u wel dat het meer dan 100 dollar per nacht kost? Wetende dat een ‘normale’ prijs tussen de 30 en 50 doller per nacht is, was dat wel even slikken. Nog voordat ik kon reageren zei ze: “ik kan u doorverbinden naar een bandje waarop andere campgrounds in de omgeving staan die goedkoper zijn. Als daar niets tussen zit kunt u altijd even terug bellen”. Die had ik niet zien aankomen: wij zijn extreem duur, zal ik u doorverwijzen naar goedkopere concurrenten? Hmm..we hadden al wat onderzoek gedaan. Na onze internetloze tijd in Yellowstone, wilden we nu persé een camping met wifi, zodat we in ieder geval de nieuwe blog konden plaatsen. Voor het plaatsen van een blog hebben we redelijke goed internet nodig, omdat we alle foto’s moeten uploaden. Uiteindelijk hadden we een andere camping in Jackson uitgezocht met een zwembad. Leuk voor de kids. Het was ‘Virginian Lodge RV Park’ geworden. Omdat internet gedurende de rit nog steeds te wensen overliet, raadpleegden we bij aankomst in Jackson het Visitor Center. Jo kreeg een kaart mee, waarmee we de campground zondermeer zouden vinden en ze werd gewaarschuwd voor de hoge prijzen. Bij aankomst hadden we gelukkig nog een plekje vrij, en oja..weet u wel dat het 100 dollar per nacht kost? Jaja, we waren al gewaarschuwd grapte ik. 100 dollar per nacht is erg veel geld, maarja…we moeten toch ergens staan en we hadden internet nodig. Uiteindelijk hebben we naast schoolwerk, boodschappen en een bezoek aan een leuke speeltuin in de buurt, niet veel gedaan in Jackson. Een soort van rustdagje was het geworden.

Het enige wat nog bepaald moest worden is: waar gaan we nu naartoe? We willen in ieder geval naar Bryce Canyon National Park, dus laten we die kant maar op gaan. Na een camping in Salt Lake City geboekt te hebben om de lange rit te overbruggen, vertrokken we na 2 nachten om verder af te zakken naar het zuiden. Wederom een prachtige rit, op het laatste stukje na toen we de stad in reden. Nouja, een stad…vrijwel alleen maar laagbouw en vooral heel erg lang en uitgestrekt. We zijn niets tegengekomen dat doet denken aan de olympische spelen die in 2002 daar gehouden zijn. De camping bevond zich echt in Salt Lake city, op een soort van industrieterrein, maar was wel mooi aangelegd. Het was een KOA-camping (Kampings Of Amerika). Dat is een soort van keten van campings met een bepaald kwaliteitsniveau. We hadden al meerdere keren op een KOA gestaan, en dat was altijd goed bevallen. De ontvangst is doorgaans zeer vriendelijk en het personeel heel behulpzaam en je wordt naar je plek geëscorteerd. Op deze KOA was dat alleen niet helemaal zo. Sowieso was het een veel grotere camping dan we gewend waren. Ik kon aansluiten in de rij voor een grote balie met 4 medewerkers, waar normaal gesproken één iemand zowel de campingshop, als de balie bedient. De persoon die mij hielp was ongeïnteresseerd, ratelde een standaard verhaal af, en zo liep ik met route kaart van de camping terug naar onze camper om ons plekje te zoeken. Het plekje was dik in orde, dicht bij het zwembad. Vanwege de faciliteiten hadden we meteen voor 3 nachten gereserveerd. Dat bleek echter een vergissing. Gedurende de eerste nacht, werden we zo ongeveer om de 2 uur wakker getoeterd. Op niet al te grote afstand liep een spoorlijn, waar ’s nachts goederentreinen gebruik van maken. In Amerika lijkt het gebruikelijk dat een trein voor iedere spoorwegovergang (bewaakt of niet) tussen de 3 en 5 keer toetert. En ik kan je verzekeren dat een de term ‘toeter’ het helse kabaal niet precies omschrijft. Compleet gebroken uit de nacht gekomen, besloten we meteen dat we hier niet nog een nacht zouden blijven. Na het schoolwerk hebben de kids nog lekker in het zwembad geplonsd, waarna we alles inpakten, en vertrokken naar de volgende stek. Na het indienen van een klacht, hebben we overigens wel netjes het geld van de resterende nachten terug gekregen.

Die volgende stek bevond zich in Heber Valley. Een vallei op een klein uur van Salt Lake City. Omdat Jo extreme heimwee heeft naar chocolade hagelslag, en dat dat nergens te krijgen is, zoeken we op iedere plek of er een ‘dutch store’ aanwezig is. In Salt Lake City zit er één, en die lag nog op de weg naar Heber Valley ook! Dus daar moeste we naartoe. Nu bleek het alleen precies labor day te zijn, en was de Dutch Store helaas gesloten. Dus op naar Heber Valley. Dat we geen stadsmensen zijn bleek wel weer doordat we met een soort van opluchting de drukte van Salt Lake City achter ons lieten, en de heuvels en bergen inreden, op weg naar Heber Valley. We kamen na een klein uur aan bij Mountain View RV Resort. De naam schept verwachtingen, die werden ook zeker waargemaakt. Dit RV-park was het mooiste wat we tot nu toe tegengekomen zijn. Zeg maar gerust een toevallig pareltje, na onze rampnacht in Salt Lake City. En laten we nu ook nog eens een plekje toegewezen krijgen, recht tegenover de speeltuin! De dag erop hadden we meteen 2 nachten bijgeboekt, zodat ons totale verblijf op 4 nachten zou uitkomen.

Onze camper is naast drie opslagtanks (een watertank, een tank voor ‘black’ water van het toilet en een tank voor ‘gray’ water, van de gootstenen en douche) voorzien van een generator en een propaan tank. De generator hebben we alleen nodig als we 110 volt nodig hebben en we geen elektra aansluiting op de camping hebben. Propaan hebben we nodig voor warm water, gasfornuis, oven en verwarming. We hadden de propaantank voordat we naar Yellowstone toe gingen helemaal laten vullen, maar na een aantal koude nachten was deze toch alweer bijna leeg. Bij aankomst op de camping meteen gevraagd of hij gevuld kon worden. Dat was uiteraard geen probleem. Helaas duurde dit door problemen met hun installatie een klein half uur (de tank is ca 40 liter). Mooi de tijd om de ‘local’ uit te horen over wat er in de buurt allemaal te doen is. Niet voor de eerste keer werden we door hem attendeerde op Arches National Park. Fenna (onze reisadviseuze van Pronal Touch Travel) had dit park ook al aangeraden. Echter, doordat dit park best een stuk uit de route lag, en omdat we geregeld wat langer op een camping wilden blijven, hadden we eigenlijk al besloten om hier niet heen te gaan. Maarja, als meerdere mensen het echt aanraden…dan moeten we haast wel. Door onze omweg naar Heber Valley waren we inmiddels al een stuk dichter bij Arches National Park gekomen, dus besloten we toch daar onze volgende stop van te maken.

In Heber Valley zijn we naar de ‘Heber Valley Historic Railroad’ gegaan. Daar deden we een ritje van 3 uur in heel oude rijtuigen, met een gangetje van ca 15km per uur, glooiend door de bergen en langs een enorm reservoir waar Heber Valley, vanwege het ontbreken van rivieren of meren, haar bestaansrecht aan ontleent. Ca 10 minuten na het begin van de rit werd de trein abrupt tot stilstand gebracht en hoorden we schoten op het perron van een oud, verlaten stationnetje. De kids waren meteen in opperste staat van paraatheid. Wat was dat nu weer? De trein werd geënterd door een heuse overvaller! Met veel bombarie kwam hij de wagon binnen in een grijze lange regenjas, zwaaiend met een jachtgeweer en een zwarte lap voor één oog. Iedereen moest zijn handen omhoog doen en iedereen werd ondervraagd waar de ‘money box’ is. Nadat niemand het antwoord hierop kon geven, vertrok de overvaller naar de volgende wagon. Na ca 10 minuten werd er nog flink geschoten op het perron, waarna de trein gelukkig weer in beweging kwam. Een leuk staaltje entertainment waar de Amerikanen echt goed in lijken te zijn. Maarja…dit was eigenlijk zo goed gespeeld dat we opeens aan 2 kids vanalles moesten uitleggen. Was dat een boef? Is er iemand doodgeschoten? Wat kwam die boef doen? etc etc… Een western hadden ze natuurlijk nog nooit gezien. Leg dan maar eens uit wat ze met pistolen doen, wat een overval is, waarom die mensen dat deden…zonder dat de nachtmerries de volgende nachten om de hoek kwamen kijken 🙂 Na een uitleg op kinderniveau was Jody absoluut niet tevreden. Die is er letterlijk de rest van de dag mee bezig geweest. We hebben wel besloten dat we binnenkort Lucky Luke maar eens aanzetten. Dan krijgen ze misschien een klein beetje een beeld. 10 minuten nadat de trein weer vertrok kwam de ‘tweelingbroer’ van de overvaller, uitgedost als western cowboy (wederom met 2 pistolen), de wagon binnen. Gedurende de rit heeft hij een aantal mooie sterke ‘waargebeurde’ verhalen uit de historie van Heber Valley ten gehore gebracht. Dat het de tweelingbroer van de overvaller zou moeten zijn, ging er bij de kids overigens niet meer in 🙂

Na Heber Valley stond dus Arches National Park op het programma. Het viel alleen niet meer om via internet een campground uit te zoeken. De meeste lagen pal aan de snelweg (die proberen we te mijden), anderen hadden erg slechte reviews. Uiteindelijk kwamen we uit op een gratis camping op ca 10 minuten van Arches National Park. We besloten daar heen te rijden. Mocht het niet bevallen of er geen plek zijn, dan konden we altijd nog een tweede-keus camping zoeken. Na wederom een prachtige tocht, waarvan het laatste uur door woestijnlandschap verliep, kwamen we aan op de camping. Nouja..camping…het is dat Google Maps precies wist waar we moesten zijn, anders was het onvindbaar. Via een grindweg, direct vanaf de snelweg, reden we een paar honderd meter de woestijn in. Her en der stond een tentje, een camper, een travel trailer…zou het de bedoeling zijn dat je gewoon ergens gaat staan? Er was geen bebouwing , geen echte ‘plekjes’, je kunt je nergens aanmelden…nouja…dan zoeken we maar een plekje uit. We vonden een mooi plekje op een rots (ja letterlijk een rots!) waar de camper met wat manoeuvreerwerk mooi op paste. Met de dichtst bijzijnde buren op ca 50 meter, en uitzicht op de woestijn, met op de achtergrond heel aparte bergen met groene kleuren, werden de slide-outs uitgeschoven en waanden we ons ‘echte’ campeerders! Natuurlijk moest diezelfde avond het topje van een nabijgelegen heuveltje beklommen worden en konden de kids lekker klimmen en klouteren. Maar oei..wat was het warm! Niet voor niets een woestijn!

De volgende dag gingen we na het schoolwerk op weg naar Arches National Park. Jo had op internet gelezen dat het weleens heel druk kon zijn, meer dan een uur wachten voordat we het park in waren, vrijwel geen parkeergelegenheid voor campers..mmm als dat maar goed komt. De rij bij aankomst bedroeg nog geen 5 minuten, en na het laten zien van onze jaarkaart, mochten we direct doorrijden. Jo haalde bij het visitor center drie junior ranger boekjes op. Daarin kunnen de kids vragen beantwoorden, waarna ze specifiek van dat nationale park een Badge konden krijgen.

Arches National Park was prachtig. Hoewel het erug warm was, er vrijwel geen wind stond, hebben de kids het uitstekend gedaan. We hebben een aantal korte hikes naar bezienswaardigheden gedaan, en hebben de langere hikes links laten liggen. Het park is een heel stuk kleiner naar bijvoorbeeld Yellowstone en was in een dagje heel goed te doen. De foto’s zijn weer erg mooi geworden!

Na deze warme dag met hikes over rotsen en door zand, wilden we eigenlijk wel even douchen. Maar, we kwamen van een ‘camping’ af zonder voorzieningen. Het indicatielampje van de graywatertank gaf aan dat deze al voor 2/3 vol zat. Als er nog door 5 man gedoucht moest worden, kon dat weleens een probleem worden. In Arches National Park was een camping. Hoewel we al wisten dat die vol was, besloten we er toch heen te rijden om te kijken of ze een dump-station hebben. Daar zouden we de tanks dan kunnen legen.  Helaas was er geen dumpstation voorhanden. We konden nu op zoek gaan naar een camping met voorzieningen, zodat we daar konden douchen, of terug keren naar ons plekje in de woestijn en hopen dat de tank niet over zou lopen. Dit laatste werd uiteindelijk de keuze.

Terug op de camping was ‘ons plekje’ al bezet, maar vonden we een nog veel mooier plekje om de nacht door te brengen. Jo had tijdens onze laatste stop voor boodschappen marshmellows en uitschuifbare stokjes gekocht, dus vanavond moesten we een kampvuur maken. Maarja..we hadden geen ‘firewood’. De woestijn bood ons niet veel meer dan wat kleine dorre takjes. Van een oud kampvuur hebben we toen maar wat verkoold hout gepakt en hebben al het karton uit de camper verzameld. Het karton vatte al snel vlam, waarna we in hoog tempo de marshmellows warm moesten maken. Door steeds beetjes karton toe te voegen hebben we uiteindelijk toch nog ca 15 minuten een campvuurtje gehad en hebben we ieder 2 marshmellows kunnen roosteren. De kids vonden het uiteraard geweldig, en smulden er op los.

Ons ‘uitstapje’ richting Arches National Park was in ieder geval zonder meer de moeite waard, nu op naar Bryce Canyon National Park!