Na een lange, maar wederom, prachtige rit met leuke tussenstops kwamen we eindelijk aan op onze bestemming. The Applebee House bij Rabbit Island. Een klein plaatsje vlakbij Richmond in het uiterste noorden van het Zuider-eiland. Het was een hele mooie zomerdag en het huis stond op een prachtige plek. Dus we waren erg blij! Op deze locatie blijven we twee hele weken. De langste periode op één plek op het Zuidereiland. En eigenlijk kwam dat moment voor ons allemaal als geroepen. We waren allemaal best moe van het gereis. En hier in dit grote huis hadden we allemaal een eigen slaapkamer, wat ieders nachtrust ten goede komt.

Voordat we op reis gingen hadden we niet verwacht dat het reizen zelf zo vermoeiend zou gaan zijn. We hebben immers geen verplichtingen, hoeven meestal geen wekker te zetten en hebben, juist doordat we reizen, vrij weinig om handen. Jazeker, we moeten allemaal regelmatig wat eten en drinken, en de lesjes van de twee oudsten nemen aanzienlijk wat tijd in beslag, (zo’n 10/12 uur per week), maar dat is het grotendeels dan wel zo’n beetje. Daarnaast genieten we ontzettend van iedere nieuwe plek die we bezoeken. Maken we leuke uitstapjes, genieten we van de diverse stranden die we bezoeken en houden we ook luierdagjes. Dit laatste is gewoon nodig om onszelf even op te kunnen laden, bij te komen van het steeds in beweging blijven, en al het moois wat we zien en doen een plekje te geven. We merken dat de kids dit vooral s’nachts doen. Na een intensieve dag slapen ze vaak wat onrustig. Soms met nachtmerries, zoals die keer dat we in Rarotonga een hele grote landkrab van dichtbij hadden gezien. Dit leverde vooral bij Dave wel wat nachtmerries op en voldoende materiaal om het nog wekenlang over die ene krab te hebben. Nu Australië, met al zijn giftige slangen en spinnen, dichterbij komt heeft Jody nachtmerries over gif en spinnen. Gelukkig kunnen we haar dan geruststellen, maar toch, er speelt zich een hoop af in hun hoofdjes. Ook leuke dingen hoor! Zo kan Dave niet wachten totdat we weer in een vliegtuig mogen. Hij praat er zelfs over in zijn slaap! Zolang we dus voldoende tijd hebben om ook even te relaxen en niks “te hoeven gaan doen of bekijken”, houden we ons energielevel op peil. Zo blijft het leuk om nieuwe plekken te gaan zien, bezienswaardigheden te gaan bekijken en hebben we allemaal nog steeds zin in het avontuur!

Applebee House was dus even onze rustplek. De kinderen hadden genoeg plek om in huis te spelen. Er werden hutten gebouwd, er werd verstoppertje gespeeld, ze hebben in de tuin door de sproeier heen gerend en tijdens een “gymles” hebben ze zich kunnen uitleven op een heus gymparcours wat ik voor ze had gemaakt. Dus wat dat betreft was het een ideale plek. Het was gelegen op een terrein van zo’n 5 hectare. De eigenaars hadden voorheen in Applebee House gewoond. Inmiddels hebben ze een eigen huisje gebouwd op het terrein en wordt Applebee House het hele jaar door verhuurd. Daarnaast staan er op het terrein nog de zogenoemde Rabbit Huts, kleine houten huisjes die ook voor de verhuur zijn bedoeld. Omdat Applebee house wat verder achterin het perceel lag kregen we niets mee van andere huurders. Het huisje van de eigenaars was op loopafstand waardoor we altijd even aan konden kloppen voor vragen. Aan de achterzijde van Applebee house hadden we een prachtig uitzicht over weides met koeien en schapen, met daarachter de rivier, en in de verte de prachtige bergen. Hier in Nieuw Zeeland wordt bijna ieder mooi plaatje omkaderd door bergen. Een prachtig gezicht, wat we absoluut zullen gaan missen zodra we Nieuw Zeeland verlaten. Naast de huisjes bestond het terrein voornamelijk uit weides en was de hele oprit voorzien van weelderige beplanting. En her en der een waterpoeltje. Een perfecte plek voor de Pukeko. De Australische Purperkoet. Die zich hier dan ook in grote getallen laat zien. De Pukeko heeft een uitgesproken verenkleed. Hij is vooral zwart, met onder zijn staart witte veren, en een prachtige diepblauwe borst. Vooral als de zon erop schijnt kun je dit goed zien. Met zijn grappige grote poten, en zijn felrode hanenkam is het een van Nieuw-Zeelands bekende vogelsoorten, na de Kiwi dan ;-). Ze kunnen hard rennen en als het moet dan kunnen ze ook vliegen. Hier rondom Applebee House vormen ze haast een ware plaag. Ze gedragen zich behoorlijk agressief tegenover andere vogels en staan erom bekend broedsels te vernietigen en kuikens van andere vogelsoorten te doden. Al gauw ontdekten we dat ze in de avond en nacht ook behoorlijk luidruchtig konden zijn.

Het internet bleek op deze plek wel “een dingetje” te zijn. Het was zo beroerd! De helft van het huis had sowieso geen internet. En de helft mét internet was zo minimaal dat het niet lukte om een serie of filmpje te kijken. De diverse appjes naar het thuisfront bleven ook vaak steken onderweg. Het internet was wel even een gemis! Vooral voor papa en mama die na een hele dag met de kids gewoon ff op de bank wilden ploffen om iets te kijken. We volgen als het lukt ook “Wie is de mol” en “Heel Holland bakt”. We konden ook de IPads van de kids niet fatsoenlijk voorzien van nieuwe series, iets wat in de praktijk een uitkomst is wanneer we lang onderweg zijn. En de foto’s voor onze blog waren onmogelijk te downloaden. Onze excuses voor de vertraging hierdoor! Maar goed, niet alles kan perfect zijn he? De plek waar we zaten was adembenemend.

De eerste vier dagen na aankomst hebben we heel rustig aan gedaan. Uiteraard hadden we in de ochtenden wel de lesjes gedaan. Jody en Dean hebben op deze locatie ook beiden hun Cito toetsen gemaakt. En ook beiden prima resultaat! Dus daar waren we heel blij mee. In de middagen hebben we wat boodschapjes gedaan en de omgeving verkend met de auto. Omdat we in dit huis een bad hebben besloot ik (Jo) om ook even wat spulletjes te kopen voor een meidenmiddag met Jody.

Op maandagmiddag besloten we om na de lesjes naar Inflatable World te gaan. Een zaal gevuld met allerlei soorten springkussens, een heus walhalla voor onze kids! Die vonden dat geweldig!! Bij een sprong in het diepe, waarbij Dean zo’n twee meter naar beneden sprong op een zachte luchtzak leek het even mis te gaan. Nadat hij landde gilde hij van de pijn en hebben we hem zo snel mogelijk uit het luchtkussen gesleept. Dit viel nog niet mee, aangezien hij door een éénpersoons kruipgat gesleept moest worden nadat het me moeite kostte om hem uit die luchtzak op te vissen. Gelukkig bleek het mee te vallen nadat we zijn voetje hadden onderzocht. Waarschijnlijk een spiertje verrekt. Niks gebroken, pfjoe! Op de terugweg naar huis besloten we om even een lekker ijsje te eten bij een bekende fruitteler hier in de regio. Zij mengen hun fruit (naar keuze) ter plekke met vanille-ijs, waardoor het nog een enigszins verantwoord ijsje wordt. Deze ijsjes zijn ook wat minder zoet, waar vooral Jody niet zo’n fan van was. Voor het eerst heeft ze een ijsje halverwege laten staan! Maargoed, wij vonden de ijsjes wel erg lekker hoor!

De dag erna hadden we na de lesjes weer een relaxed middagje. Terwijl ik besloot om met Jody een meidenmiddag te houden, is Ro met de jongens mini skateboardjes in elkaar gaan zetten. Deze had Dean voor zijn verjaardag gekregen en daar was nu de perfecte middag voor!
Ondertussen had ik in de badkamer alles klaargezet en kon ook de meidenmiddag beginnen. Eenmaal in bad haalde in een prachtige badbruisbal tevoorschijn. Voorzien van glitters en piratenvlag. Jody vond hem prachtig en ik moest er dan ook nog wel even een foto van maken voordat hij in het water ging. Prachtig om haar gezichtje te zien toen de bal het water in ging en heel hard begon te bruisen :-)! Nadat de bal helemaal weg was, was het tijd voor een gezichtsmasker. Ik had een heel stoer zwart masker, ideaal voor stoere meiden! Deze kon je na de inwerktijd als een vlies van je gezicht trekken, maar in de praktijk was dat toch wat lastiger. Maar wat hadden we een lol! Hierna was het tijd voor een haarmasker en nadat we uit bad waren was het tijd voor het lakken van onze nagels, inclusief nagelstickers. Kortom, de meidenmiddag was geslaagd en direct erna werden de gebouwde skateboards door de jongens geshowd.

De volgende dag (Woensdag 15 januari) waren we op tijd aangereden want we gingen naar Takaka. Dit uitje was al lang van tevoren afgesproken en aangekomen in Applebee House werd al snel de definitieve datum gepland. Want Eefje en Jack (het Nederlandse gezin dat een vergelijkbare reis maakt) verbleven in Takaka, waar de broer van Jack samen met zijn vrouw een zalmkwekerij runt. Het was dus een mooie gelegenheid om, nu we weer enigzins bij elkaar in de buurt zaten, elkaar weer te zien. Voor ons was het een dik uur rijden vanuit Rabbit Island naar Takaka, waarbij we over de berg heen moesten. Deze berg heeft te maken gehad met een aantal “landslides”, waardoor een deel van de route een eenbaansweg was doordat er druk werd gebouwd om de weg te herstellen. Eenmaal over de berg heen kwamen we uit in Golden Bay. Een prachtig maar afgelegen gebied. Je kunt er alleen komen door over de berg te rijden. Niet lang daarna arriveerden we bij Anatoki Salmon waar we Jack, Eefje, Jim en Lau op het parkeerterrein ontmoetten. Eerst maar eens een bakkie koffie doen op het terras om even bij te kletsen. Het is zo leuk om onze reiservaringen te kunnen delen met elkaar! We weten inmiddels allemaal hoe het is om te reizen met kids en herkennen dan ook veel in elkaars verhalen. Nadat de koffie op was en de kids stonden te trappelen begaven we ons richting de waterkant. Gewapend met hengels, een krat en een moordwapen zochten we een plekje en kon het vissen naar onze zalm beginnen! Er was één belangrijke regel, gevangen vis mocht niet worden terug gegooid maar moesten we zelf zo snel mogelijk doden met de meegeleverde “pin”. Een handvat met een dikke spijker eraan die met enige handigheid bovenin het hoofd van de vis moest worden gestoken, ter hoogte van één cm achter het oog. En dan moest er flink gewiebeld worden om de vis zo snel mogelijk te doden. Hier moet je toch wat handigheid in ontwikkelen. Gelukkig heeft Jack de meeste vissen gedood. Van ons vieren was hij inmiddels het meest ervaren hierin, wel zo “prettig” voor de zalm zelf. Vooral Dean, Jody en Jim vonden het geweldig om te vissen. Dave en Lau waren hier nog net wat te jong voor en rommelden ondertussen wat aan de kant. Iedere gevangen zalm werd door de kids enthousiast binnengehaald. Waarna Jack de klus afmaakte en de zalm in de krat belande. Na ongeveer een uurtje hadden we genoeg zalm gevangen voor onze lunch en leverden we de hengels in en brachten we de zalm naar een gebouwtje waar hij werd schoongemaakt. Voor de neuzen van de kids werd de zalm in filets gesneden zonder dat ze daar moeite mee hadden. Integendeel, ze vonden het erg interessant. Grappig om in de praktijk te zien hoe kinderen dingen bekijken zoals ze zijn, zonder er een oordeel aan te koppelen. Het ging gewoon zo… In dit gebouwtje konden we ook doorgeven hoe we onze zalm wilden laten bereiden, die vervolgens na 20 minuten aan ons tafeltje werd gebracht. Samen met wat brood was dit een heerlijke lunch!

Na de lunch liepen we naar de diertjes. Op het terrein was ook een kinderboerderij. Nadat we de diertjes hadden geaaid liepen we via een smal paadje langs de rivier naar een plek waar grote palingen “eels” in het water waren. Deze konden we voeren met wat zalm. Wat waren het flinke vissen zeg!! En volgens mij kunnen ze lelijk bijten. Gelukkig bleven we er maar eventjes en liepen we met de kids, compleet met al hun vingertjes er nog aan, terug naar de zalmkwekerij. Nadat we met zijn allen een ijsje hadden gegeten en ons even hadden opgefrist en klaargemaakt gingen we met de auto naar een nabijgelegen zandstrand. Een prachtig plekje, ideaal voor kindjes omdat het grootste deel van de baai heel ondiep was. Jim had zijn bodyboard meegenomen, waar Dean en Jody zich vervolgens ook prima mee vermaakten! Nadat we ons een tijdje hadden vermaakt aan zee besloten we nog even gezellig met zijn allen te gaan uit eten in Takaka. Dat was een mooie afsluiting van de dag! Rond 20:30 uur kwamen we aan bij “ons” huis. Voor de kids was het eigenlijk al lang bedtijd! Gauw hebben we ze onder de douche gedaan en in hun bedjes gestopt. Ze waren kapot! Maar wat was het een leuke dag!

Omdat we nog een aantal dagen bij elkaar in de buurt waren, voordat we ieder weer een andere kant op reisden, hadden we Jack en Eefje ook uitgenodigd om onze kant op te komen. Een nieuwe afspraak was dus zo weer gemaakt :-)! Maar dan niet bij Applebee House, maar op het strand van Kaiteriteri. Dit schijnt een heel mooi strand te zijn, die we beiden graag nog wilden bezoeken. Jack en Eefje waren hier al ooit geweest tijdens een eerdere reis. We zien elkaar dus nog een keer op het Zuidereiland!

De dag erna hebben we in de ochtend weer lesjes gedaan. ‘s Middags ben ik met de kids bramen wezen plukken. Bij dezelfde fruitteler als waar we eerder al een ijsje hadden gegeten. Want wat is er nou leuker dan zelf je eigen fruit gaan plukken?? Het is hier bramen seizoen dus we gingen voor bramen. De kids vonden het geweldig en hebben het dan ook lang volgehouden. Uiteindelijk kwamen we met ruim een kilo bramen thuis. Die kwamen mooi van pas bij het toetje die avond!

Een dag later hadden we weer afgesproken met Eefje en Jack. In de ochtend deden we nog wel de lesjes, en hierna vertrokken we naar Kaiteriteri, zo’n 30 minuten rijden bij ons vandaan. Het was inderdaad een prachtig plaatje! Goudgeel strand wat omsloten was door rotspartijen, en dan die prachtige diepblauwe zee!! Eventjes werd het nog spannend of we elkaar wel konden vinden. Niet door de drukte op het strand (al was het voor Nieuw-Zeelandse begrippen best druk) maar omdat we ze nergens zagen. Zouden er twee stranden zijn in Kaiteriteri? We waren onze mifirouter vergeten, waardoor we zonder internet zaten terwijl we nog wel ff zouden appen waar we precies zaten. Gelukkig was er voor strandgasten een publiekelijke betaalde WiFi, die nét voldoende was om even te kunnen appen. Al gauw zagen we ze toch verschijnen en hadden we een gezellige middag op het strand. Doordat het eb was lag er voor ons een waterpoel waar de kids heel veilig in konden spelen. Deze keer was het Dave die zich vermaakte met het bodyboard van Jim terwijl Jim en Dean even verderop druk bezig waren om krabbetjes en visjes te vangen die zich rondom en onder wat stenen verstopten. Met wat hulp lukte het om wat krabbetjes en een visje te vangen! Jody was ondertussen vooral bezig om mooie schelpjes te verzamelen. Ze is een echte verzamelaar! Na een paar uur in de zon was het tijd om weer afscheid van elkaar te nemen. De volgende ontmoeting zal op het Noordereiland zijn, in Auckland waar we dan beiden weer rond dezelfde tijd zullen zijn. Omdat ik die avond nog een afspraak had staan voor een massage besloten we onderweg een McDonalds te bezoeken om wat tijd te besparen. Bij thuiskomst konden de kids na een douche gauw in hun bedjes en mama kon even genieten van een heerlijke massage bij iemand met een praktijk aan huis. Weer een geslaagd dagje!

Inmiddels hadden we het grootste deel van ons verblijf erop zitten bij Applebee House. Er was nog één plek die we graag nog wilden zien; Abel Tasman National Park. Na wat gegoogeld te hebben besloten we een tour te boeken (yes, er was nog plek!) op maandag, waarbij we eerst met een boot werden opgepikt in Kaiteriteri. Deze boot bracht ons naar een strandje genaamd Tonga, waar we werden gedropt. Vanaf hier maakten we een mooie wandeling van zo’n twee uur (4.1 km) naar Medlands Beach die, op wat kronkelingen na, vrij parallel liep met de kust. Grotendeels liepen we door prachtig bosgebied waarbij het pad soms behoorlijk stijl omhoog of omlaag liep. Dave mocht deze wandeling voorop, waardoor hij als driejarige het tempo mocht bepalen. Dat ging perfect. Dat mannetje van 3 hield de vaart erin hoor! Dean en Jody hebben tijdens wandelingen altijd de drang om haantje de voorste te zijn en lopen daardoor vaak te ver vooruit. Waarop wij er dan weer achteraan moeten hollen of moeten gaan roepen. Dus deze strategie werkte eigenlijk perfect, ook al waren Dean en Jody het er niet zo mee eens terwijl hun kleine broertje trots voorop liep. Onderweg kwamen we nog twee leuke hangbruggen tegen en aan het eind van de wandeling hadden ook Dean en Jody alsnog laten zien dat ze ons goed konden leiden. Ondanks dat de kids voornamelijk bij de steilere stukken omhoog wat begonnen te klagen hebben ze deze wandeling prima gelopen. Ze gaan zo op in hun omgeving dat het wandelen automatisch gaat. Met wat afleidingsmanoeuvres van papa en mama zo hier en daar hebben ze niet in de gaten wat voor afstand ze afleggen ;-). Zelfs Dave heeft hem helemaal zelf gelopen. Onderweg luisterden ze naar vogelgeluiden en zijn ze op zoek naar vogels en andere diertjes. Zo zagen we onderweg een Fantail. Een bijzonder leuk Nieuw-Zeelands vogeltje met een grote waaierstaart. Het leuke van dit vogeltje is dat hij vaak heel dichtbij komt. Zo hadden Dave en ik al een onderonsje met een fantail tijdens een eerdere wandeling. Het vogeltje kwam zo’n 40 cm op ooghoogte al fluitend voor ons op een tak zitten. En ook deze vloog een stukje met ons mee. Uiteraard heb ik geprobeerd om een foto van hem te maken, maar deze vogeltjes zijn zo supersnel en zitten geen seconde stil. Dus ik kreeg het niet voor elkaar. Ook zagen we twee Weka’s onderweg. Ze worden weleens verward met de Kiwi, maar het zijn toch hele verschillende vogels. Ze zijn ongeveer even groot, maar hebben een heel andere snavel, een andere kleur bruin en terwijl de Weka mensen niet echt uit de weg gaat in zijn zoektocht naar voedsel is de Kiwi juist ontzettend schuw. Al met al was het een hele geslaagde wandeling. Aan het eind hielden we nog een picknick vlakbij het strand waar de boot ons weer op zou pikken. We hadden wat extra tijd ingecalculeerd dan de twee uur die aangegeven stond bij de wandeling. We lopen immers met drie kids en we wilden niet het risico lopen om onze boot te missen. Maar we hadden er wat korter over gedaan dan de aangegeven twee uur en konden gelukkig met een eerdere boot mee terugvaren naar Kaiteriteri. Eenmaal terug in Kaiteriteri besloten we om ook hier nog even rond te rijden. We hadden immers nog een paar uur te gaan tot het avondeten. Met een korte tussenstop om ons even op te frissen in “ons” huis eindigden we uiteindelijk in Mapua waar we een heerlijk hebben gegeten. Eenmaal weer terug in Applebee House legden we de kids tevreden in hun bedjes.

De dag erna waren bezig met de voorbereidingen voor ons vertrek op woensdagochtend. Alle was moest gewassen en gevouwen worden (ik heb besloten om nooit meer te gaan strijken!:-)) en alle kleertjes moesten weer schoon en netjes in ieders kledingzakjes oftewel travel cubes. Voordat we vertrokken hebben we van die travel cubes gekocht. Echt ideaal om je reistas wat georganiseerder in te delen. We reizen inmiddels nog maar met drie tassen. Twee grijze, waarvan eentje gevuld is met lesmateriaal en speelgoed, en de ander met spullen die we niet iedere dag nodig hebben. En de rode tas, waar onze actuele kleding in zit, samen met onze toiletspullen. Mochten we ergens maar kort zijn, dan hoeven we alleen de rode tas uit de auto te pakken. En de twee losse kinderrugzakjes, waarin het actuele lesmateriaal voor de lesjes zit voor Dean en Jody. De kids hebben ieder twee travel cubes waarin we hun kleding bewaren en wij drie. We verdelen onze actuele kleding en minder actuele kleding over de travel cubes en vervolgens gaat de travelcube met de actuele kleding in de rode tas en de cubes met de minder actuele kleding gaat in de grijze tas, bij de spullen die we niet zo vaak nodig hebben. Zo is het gemakkelijk om dingen terug te vinden en neemt het in- en uitpakken erg weinig tijd in beslag. Naarmate de tijd verstrijkt worden we er steeds handiger in!!

Ook wilde ik graag nog even naar de kapper voor een kleurtje. Het was de eerste keer dat ik op reis iets aan mijn haar liet doen. Gewapend met twee foto’s van de haarkleur die ik wilde ging ik naar een kapsalon. Het duurde erg lang voordat ik aan de beurt was, en nadat ik had verteld en laten zien wat voor kleurtje ik in mijn haar wilde (koperrood met blonde highlights) ging de kapster aan de slag. Een aantal uren later en met een hoop dollars minder stapte ik eigenlijk nogal ontevreden met nog natte haren de salon uit. Het koperrood was veel donkerder uitgevallen waardoor het leek of de nogal dun aangebrachte blonde highlights zelfs grijze haren waren. Dat werd na mijn thuiskomst nog wel even bevestigd door Jody. Die vond dat ik nu “omahaar” had :D! Maar aangezien ik van 12:00 uur tot 15:20 uur in die salon had gezeten, en we de volgende dag zouden vertrekken had ik geen zin om er een punt van te maken. Ik verf het zelf nog wel een keer, of ga ergens anders naar de kapper voor een tweede poging…. Eigenlijk hadden we toch gewoon onze thuiskapster mee op reis moeten nemen, onmisbaar zijn ze ;-)! Tot slot moest ik nog even nieuwe lenzen kopen. Maar ook dit viel niet mee. Blijkbaar mogen lenzen in Nieuw Zeeland bij wet alleen verkocht worden op recept van een opticien. En die had ik natuurlijk geen. Met mijn meegebrachte lenzendoosje namen ze ook geen genoegen en dus kon ik weer naar huis zonder lenzen en met de verkeerde kleur haar 🙁

Die avond waren we grotendeels al klaar met inpakken zodat we de volgende ochtend heerlijk rustig aan konden doen. Ook fijn! We lieten Applebee House helemaal opgeruimd en netjes achter en gingen allereerst op weg naar Mapua. Hier zit een aanbevolen lunchroom die ook heerlijke ontbijtjes serveert genaamd Alberta’s. Nadat we hadden genoten van een heerlijk ontbijt vertrokken we richting Kaikoura. Hier hadden we een klein huisje gehuurd aan de kust met de naam Bamboo Hideaway. Door een cruciale fout viel hier een lang gekoesterde droom die werkelijkheid zou gaan worden in het water. Daar baalde ik wel even van! Wat die droom is??? Dat kun je lezen in de volgende blog!