Vrijdag 1 februari, een dag waar we al heel lang een dubbel gevoel over hadden. Want vandaag is de dag dat we onze huurauto (nr 8) inleveren voor een camper van het bedrijf Maui. Meteen denken wij dan terug aan de geweldige tijd die wij met de camper in Amerika hebben gehad. Echt ideaal om je huis bij je te hebben en voor de kinderen is het reizen met de camper toch een stuk leuker dan met de auto van accommodatie naar accommodatie. Campgrounds hebben meestal wel een speeltuintje en dit vergroot de kans om ook met andere kindjes te kunnen spelen.

En toch is er iets waar we ons nu wel een beetje zorgen over maken. En dat “iets” is om precies te zijn de 210 cm mínder in lengte van de Nieuw Zeelandse camper in vergelijking met de camper in Amerika. De complete indeling van de camper in Nieuw Zeeland is heel anders dan die in Amerika, maar als de camper 210 cm korter is wil dat zeggen dat we een behoorlijke hoeveelheid ruimte gaan missen. In tegenstelling tot de camper in Amerika heeft deze ook geen enkele slide-out. Grotere campers zijn er simpelweg niet te huur in Nieuw Zeeland en ditzelfde geldt ook voor Australië. In de praktijk betekent dat, dat er geen hele ruime bedden zijn. En wij blijken allemaal (nog) niet zo geweldig te slapen in krappe bedjes. Dan wordt er gevochten om dekens en plek. Onze nachtrust zou dus weleens ernstig bedreigd kunnen gaan worden zodra we de camper hebben 😉 Dus zodra we op de foto’s als zombies voorbij gaan komen weten jullie hoe laat het is!

Nadat we deze ochtend wakker werden na een stormachtige nacht met te weinig slaap hadden we er allemaal toch wel erg veel zin in!! Wat dat betreft is de afwisseling tussen accommodaties en camper wel heel leuk. Weer een nieuw hoofdstuk in onze reis! Het inpakken van de spullen en schoonmaken van de cottage was zo gedaan, en keurig op tijd vertrokken we naar Maui in Christchurch.

We hadden daar vooraf een afspraak gemaakt voor het ophalen van de camper in het tijdblok tussen 10:00 uur en 11:00 uur. Toen we daar aankwamen was er nauwelijks plek om te parkeren. Toen we een plekje hadden gevonden liep Ro vast naar binnen voor het “saaie” gedeelte en bleven de kids en ik in de auto wachten. Al na een paar tellen kwam Ro terug. Medewerkers van Maui hadden gezegd dat het erg druk was en dat we op zijn vroegst pas na anderhalf uur wachten aan de beurt waren, afspraak of niet. Dus besloten we om zonder camper te vertrekken en later terug te komen in de hoop dat het dan rustiger zou zijn.

We bevonden ons op een soort industrieterrein, voorzien van diverse fastfood restaurants zoals de KFC, Burger King, Subway en McDonalds. We gingen voor die laatste en maakten er voor deze keer maar een vroege lunch van. Na het eten hadden Dean en Jody nog ff kunnen spelen terwijl Dave nog aan het treuzelen was met zijn frietjes. Uiteindelijk was het tijd om een tweede poging te doen bij Maui om de camper op te halen. Deze keer leek het op het parkeerterrein al iets rustiger. Eenmaal binnen zag het er nogal chaotisch uit. Ondanks dat het nu rustiger was waren er nog een hoop mensen binnen. Mensen kwamen campers ophalen en terug brengen, allemaal in dezelfde open ruimte waardoor niemand wist wanneer je werd geholpen. Je werd gewoon benaderd als je aan de beurt was. Allereerst moesten we beiden een formuliertje invullen met vragen zoals “aan welke kant van de weg moet je rijden in nieuw Zeeland?”, “waar zit de rem en waar zit het gas?” en wat de betekenis was van een aantal verkeersborden. Wat doen ze bij een fout antwoord?? Krijg je dan geen camper mee? Of wordt je dan bijgeschoold? We gingen dit maar niet uittesten en vulden allebei keurig en uiteraard foutloos het formulier in.

Hierna namen we plaats en na zo’n 15 minuten kwam iemand van Maui ons helpen. Terwijl we instructies kregen werd er een tas met levensmiddelen bij ons gedropt door een ouder stel. Voordat we er goed en wel op konden reageren, we waren immers met onze aandacht bij de instructies die middenin de chaos plaatsvonden, zaten we er al mee opgescheept. Al gauw werden we naar de camper begeleid terwijl we onze handen vol hadden met onze rugzak, drie kinderhandjes, een autostoeltje en die volle tas met levensmiddelen. Eenmaal bij de camper moesten we toch wel eventjes slikken…..wat is-ie klein!!!! Je kunt elkaar nauwelijks passeren wanneer je met zijn tweetjes in het gangpad staat! Dit wordt absoluut een one-man keuken tijdens het koken en afwassen. En eigenlijk bij veel dingen denken we. Anders worden we gillend gek van elkaar, hoe lief we elkaar ook vinden….

Het breedste tweepersoonsbed is 1.53m breed en 1.96m lang. Dit bevindt zich boven de cabine en is bereikbaar via een trapje. Daarnaast is er nog een bed van 1.45m breed en 2.10m lang. Deze bevindt zich achterin en kan overdag een zithoek zijn en ‘s avonds een tweepersoonsbed. En dan is er nog een bed van 1.10m breed en 1.84m lang. Ook deze wordt omgebouwd vanuit de zithoek en bevindt zich achter de cabine.

We besluiten om onze zorgen over onze nachtrust gewoon nog even te verdringen (alles is toch al gereserveerd) en ter plekke er het beste van te maken. Er zijn ergere dingen in de wereld! Veel tijd om de compactheid en het gebrek aan ruimte te verwerken hadden we namelijk niet. Het was meteen tijd voor een korte uitleg. Héél erg kort, zeker in vergelijking met het camper verhuurbedrijf El Monte in Amerika! Maar goed, we weten inmiddels al aardig hoe een camper werkt gelukkig! De camper zag er van binnen veel moderner uit dan de camper die we in Amerika hadden. Helaas had hij echter wel veel meer gebruikssporen. Zo zat er midden in het tafelblad een stuk waar de bovenlaag beschadigd was en dit was gaan roesten. Ziet er niet uit natuurlijk! Overal zagen we beschadigingen aan de binnenkant maar ook aan de buitenkant. De camper was niet eens netjes schoon van buiten en het autostoeltje voor Dave zag er nogal smoezelig uit. Jammer hoor, zeker voor tweeënhalve maand! We hadden juist gekozen voor een camper die nog geen jaar oud is, juist om een nette te krijgen. Deze is nu nog geen jaar oud, maar tegen de tijd dat we hem terug brengen is hij wel over het jaar heen. Zo zou het eigenlijk niet moeten zijn. Maar ja, in de praktijk blijkt het anders te werken.

Nadat we de camper voor onszelf hadden konden we de auto vlakbij parkeren om zo al onze spullen te verhuizen naar de camper. Dit ging vrij soepeltjes aangezien we maar drie grote tassen hebben, waarvan we er eentje in zijn geheel konden opbergen aangezien daarin de lesmaterialen zaten die we niet direct nodig hadden. Intussen hadden we de inhoud bekeken van de tas met levensmiddelen. Eigenlijk vooral etenswaren die wij niet eten, en dingen die over datum zijn of gekoeld moesten blijven. Aangezien we geen idee hadden hoe lang het spul al uit de koelkast was wilden we geen risico’s lopen. We besloten dus om de tas in te leveren bij het daarvoor bestemde verzamelpunt bij Maui. Toen we eenmaal een beetje ingericht waren was het tijd om te vertrekken en om afscheid te gaan nemen van huurauto nummer 8, waar we na 6231 km toch ook wel een beetje gehecht aan waren geraakt. Deze Prado had iets leuks, namelijk dat je bij het parkeren niet alleen een achteruitrijcamera had, maar hij gaf ook nog eens een mooi beeld van bovenaf, waardoor we ook helemaal rondom alles goed in de gaten konden houden. Heel handig!

Achter elkaar reden we naar het vliegveld, wat vijf minuten rijden verderop lag, waar Ro met de camper meteen al werd getrakteerd op erg krappe bochtjes met slagbomen en smalle drukke straatjes. Maar zoals gewoonlijk stuurt Ro die camper onverschrokken overal doorheen. Op het parkeerterrein werden we direct geholpen door een vriendelijke man. De man maakte een rondje om de auto, we moesten een formuliertje invullen en deze samen met de sleutels inleveren. We hadden verwacht dat er weleens een probleempje kon ontstaan over de autostoeltjes maar dat was gelukkig niet zo. Toen we 3 maanden geleden ‘s avonds laat in Christchurch landden en de huurauto ophaalden bleken er twee maxicosi’s en 1 kinderzitje in te zitten. Niet helemaal de bedoeling, aangezien we 3 kinderzitjes moesten hebben. We hebben toen de maxicosi’s eruit gehaald en in plaats daarvan kregen we één kinderzitje waarvan de rugleuning ontbrak. Hierdoor zat hij niet fijn aangezien een van de kids dan op het plastic zat. Maar het was zondagavond 22:00 uur dus er was even geen andere oplossing voorhanden. Wij waren doodmoe van de vlucht(en) en wilden gewoonweg zo snel mogelijk naar onze plaats van bestemming.  We besloten dan ook snel genoeg dat we het derde kinderzitje dan zelf wel zsm zouden kopen. Uiteindelijk hebben we twee nieuwe kinderzitjes gekocht en het kapotte zitje een hele tijd met ons meegesjouwd. Tot het moment aanbrak, dat we echt ruimte tekort kwamen in de auto. Na een heleboel gebel met Europcar kregen we het niet voor elkaar om het netjes ergens af te mogen geven. We hebben het dus uiteindelijk gewoon ergens achtergelaten. Gelukkig leverde deze actie dus geen probleem op bij het inleveren!

Hierna konden we op pad naar onze allereerste camper bestemming, Akaroa!! Voordat we bij de campground aankwamen moesten we nog eventjes boodschappen doen. Toen we vanuit de supermarkt terug kwamen in de camper bleek hij zonder stroom te hebben gestaan. Dit betekende dat de koelkast en het vriezertje dus ook niet meer gekoeld waren, terwijl dit wel zo zou moeten zijn. Meteen maar even met Maui contact opgenomen. We werden hiervoor verwezen naar een service station, maar omdat we nog onderweg waren besloten we daar zelf naar op zoek te gaan zodra we ergens een paar dagen zouden staan. Op de campground in Akaroa aangekomen doken de kids meteen de speeltuin in terwijl wij ons gingen settelen. Nog even wat spulletjes een logische plek geven en de bedden opgemaakt. We stonden op een plek met stroom, waardoor ons elektra probleem wat minder acuut was. Ro besloot om de acculader te resetten en hiermee leek het probleem opgelost. Nadat de kids die avond in hun bedjes lagen voelden we ons letterlijk een beetje teveel. ’s Avonds koelde het hard af en er zaten muggen en sandfly’s, waardoor buiten zitten geen optie was. Binnen in de camper lagen de kindjes en daardoor was er geen zitplek meer. Dus we besloten om onszelf ook maar in ons bed te installeren met wat drinken en de laptop erbij zodat we wat konden kijken. Het duurde dan ook niet lang voordat we op het volgende mankement stuitten, de hor van het dakraam boven ons bed was kapot. Dat kunnen we dus niet open laten ‘s avonds. Al met al was het best een gedoe om de avond door te komen omdat het niet mogelijk is om rechtop in bed te zitten, en als het eenmaal ook bedtijd is voor ons dan moeten we beiden stilletjes en sluipend weer van de trap af om onszelf klaar te maken voor de nacht, waarna we weer terug kunnen klimmen om naar bed te gaan. Hopelijk went dat!

Nadat we de eerste nacht in de camper achter de rug hebben was de conclusie dat we best redelijk hadden geslapen met zijn allen. Dus dat was fijn! We besloten meteen om het achterste tweepersoons bed niet meer om te bouwen tot zithoek. Twee zithoeken is misschien wat overdreven. Op deze manier hoeven we niet iedere dag het achterste bed helemaal om te bouwen en op te maken. En met een groot deken eroverheen is dit een heerlijk speel en relax hoekje voor de kids. Die ochtend besloten we om na de lesjes te voet naar het centrum te lopen waar we wat boodschappen hebben gedaan en een ijsje hebben gegeten. De terugweg was een aardige klim, aangezien de campground op een berg lag. Maar iedereen kwam op eigen kracht boven 🙂

Op zondag 3 februari hadden we een boottocht geboekt om de hectordolfijnen te zien. De verzamelplek was nog best een eind lopen dus we besloten om met de camper te gaan. Toen we eenmaal met de camper het centrum door waren gereden kregen we al gauw in de gaten dat parkeren weleens een probleempje kon gaan worden. We moesten om 12:30 uur klaarstaan bij de boot en het was inmiddels 12:15 uur en hadden nog steeds geen plekje gevonden. Ro besloot om ons voor het kantoor af te zetten waar we de tickets moesten ophalen. Snel sprongen de kids en ik uit de auto terwijl papa hopeloos op zoek ging naar een parkeerplek wat verder weg. In het kantoor pikten we gauw de tickets op en buiten wachten we op papa. Die uiteindelijk enkele minuten voor 12:30 uur aan kwam lopen waarna we ons gezamenlijk haastten naar de steiger van de boot. Gelukkig waren we nog op tijd en kon het relaxen beginnen! Aan boord was ook Allie (the dolphin dog) in opleiding. Aan haar de taak om te gaan blaffen als ze dolfijnen zou horen. Maar de enige die zich liet horen zodra hij de eerste dolfijnen spotte was Ro. Hij was blijkbaar wel aan het opletten! Al gauw werd de boot omgedraaid en stilgelegd zodat iedereen op de boot de Hector Dolphins kon bekijken. En zo herhaalde dit tafereel zich een aantal keer. We zagen zelfs hectordolfijnen met hun jongen! En onderweg mochten we ook nog de Blue eyed pinguïns en zeehonden bewonderen in hun natuurlijke omgeving. Allie de hond was liever lui dan moe en werd aan boord in de watten gelegd door alle kindjes die met haar wilden knuffelen en aaien. Het was nog even de vraag of we de dolfijnen en pinguïns goed op de foto zouden hebben, dit was nogal een uitdaging, maar ons boottochtje was zeer geslaagd!

Voor de volgende dag stond de Sint Arthurs pas op ons programma. Een prachtige weg door de bergen, die de oostkust en westkust met elkaar verbind. Deze stond hoog op ons wensenlijstje, en aangezien we hier niet hebben gereden met de auto, we moesten immers keuzes maken, doen we het nu met de camper :-).

En oeh, wat is het weer heerlijk om niet al onze spullen in te hoeven pakken om weer verder te reizen. Alleen zorgen dat alles goed opgeborgen is, dat we de camper hebben afgekoppeld en dat alles dicht zit, en hoppa, rijden maar!! Hier in Nieuw Zeeland doet men trouwens niet aan levelers. Staan is staan, ook scheef staan hoort daarbij!

Wat een mooie route bleek het toch (weer) te zijn. Tussendoor hebben we heel wat foto’s gemaakt, totdat plotseling het fototoestel begon te haperen. Hij wilde niet meer scherpstellen. Net nu het hier zo mooi is! Gelukkig hadden we het grootste deel van de route gehad en hebben we ook altijd nog onze telefoons bij de hand. Al is de kwaliteit van die foto’s een stuk minder. Alles bij elkaar zou dit een reisdag worden van zo’n zes uur. We hadden een campground geboekt vlak na de St Arthurs Pass, waar we maar 1 nachtje zouden blijven. Er is hier verder niks te doen, dus dit was echt puur voor de nacht. De kids vermaakten zich hier hoe dan ook prima en stortten zich na aankomst gezamenlijk op het maken van een nep kampvuur. Ze willen eigenlijk zo graag weer eens een echte maken, en met marsmellows bij het vuur zitten. Maar helaas mag er momenteel nergens vuur gemaakt worden hier in Nieuw Zeeland. Dus dan maar een neppe!

De volgende dag reden we meteen door en besloten we onderweg een ontbijtje te nemen. Gezellig om even samen “buitenshuis” te ontbijten! Toevallig vonden we ook een heel geschikt plekje hiervoor in een klein dorpje. Hierna reden we door naar een campground in Hotupiko. Maar helaas ontstond er onderweg een probleem…,in het dashboard kregen we de melding dat het oliepijl te hoog was, met het daarbij behorende brandende olielampje. Meteen deden we dus ook maar drie wensen….je weet maar nooit ;-). Zodra het kon stopten we naast de weg om het oliepijl te checken wat 1 cm boven de max bleek te zijn. Direct hierna leek de melding te verdwijnen zonder aanleiding dus reden we verder. Naar Hotupiko, een klein plaatsje in de buurt van Richmond waar we bij een campground hadden geboekt. Wauw, wat een leuke plek voor kids. Het was wel erg druk hier. Overal stonden tentjes, caravans of campers. En overal waren kinderen. Na inchecken bleek ons plekje toch al bezet te zijn doordat onze buren hun caravan verkeerd hadden neergezet. Hij stond overdwars. Gelukkig konden we onze camper er nog bij proppen en zouden zij de volgende ochtend vertrekken. De kids doken meteen de speeltuin in die direct naast onze camper lag. En Ro belde naar Maui, omdat de oliemelding toch weer terug was gekomen, vlak voordat we hier aankwamen. Hun advies was; zolang hij maar 1 cm boven de max zat hoefden we niks te doen. En konden we er gewoon mee doorrijden. Toch ook weer een heel vreemd “foutje” van Maui dit. Die avond hadden we een beetje last van een brandlucht. Er was een bosbrand ontstaan een eind verderop. We hoefden ons er niet druk over te maken, hij was (nog) ver genoeg weg.

De volgende ochtend kampten we met een nieuw probleem. Er was iets mis met het Wifi apparaat van de camper. Ro kreeg het niet opgelost aangezien dat apparaat ergens zit ingebouwd in de camper. Dus opnieuw weer Maui gebeld. De conclusie was dat ze het niet konden oplossen vanaf een afstand, en als oplossing mochten we een nieuwe simkaart kopen op hun kosten. Omdat internet toch wel noodzakelijk is besloten we om die ochtend maar geen lesjes te doen en naar Richmond te rijden voor een simkaart. Dit combineerden we meteen met wat noodzakelijke boodschappen en een lekker stukje gebak. Zo maakten we van de nood een deugd ;-). Bij terugkomst op de campground viel ons oog op een lading kinderfietsjes die bij de ingang stonden. Toen de camper weer eenmaal op z’n plekje stond besloot ik om eens even bij die fietsjes te gaan kijken. Voor de kids zijn fietsjes hun grootste gemis. Dus de moeite waard om ff te gaan kijken of we ze konden huren ofzo. En wat bleek, het waren tweedehands fietsjes die voor weinig geld werden verkocht. Ideaal dat we een fietsenrek achter de camper hebben!!! Dus meteen even de kids opgetrommeld die vervolgens enthousiast naar fietsjes en helmpjes begonnen te graaien. Er werd druk gepast en geprobeerd en al gauw hadden Dean en Jody hun fietsje gevonden. Dave kon, toen we vanuit huis vertrokken, nog niet uit de voeten op een fietsje met zijwieltjes, en voor nu was dat dus maar de vraag. Daarom leek het me verstandiger om voor Dave, op een andere plek want hier waren er geen, een stepje te kopen. We hebben onderweg gezien dat hij hier wel mee uit de voeten kon. Maar goh, Dave zijn oog was gevallen op een schattig rood fietsje met zijwieltjes. Precies zijn maat, en hoewel het nog aan de ketting lag zat meneer er al bovenop met een big smile op zijn gezicht. Ik heb nog geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen maar hij werd zo beteuterd dat ik besloot om toch ook maar voor hem dit fietsje te kopen. Met drie fietsjes en drie helmpjes kwamen de kids terug bij de camper om hun nieuwe aanwinst aan papa te showen. Vervolgens hebben ze de rest van de avond rondgefietst over de camping. Dit is echt een ideale plek hiervoor, met leuke bospaadjes en bergjes om overheen te crossen. Vandaag was de camping zowat leeggelopen. Dus ze hadden het rijk bijna helemaal voor zichzelf! Ik nam Dave mee naar het skatepark, waar een stuk vlak asfalt ligt zodat ik met hem kon oefenen. Al gauw had ie in de gaten hoe het werkt. Wat was hij trots!! Hierna was het al tijd voor bed.

Voor de volgende dag besloten we na de lesjes een middagje op de campground te blijven zodat ze lekker konden fietsen. Het was dus een heerlijk camping dagje en tussendoor hebben de kids ook nog de eels (palingen) mogen voeren. Dit vinden ze geweldig natuurlijk!! Deze dag hadden we wel erg veel last van de brandlucht die de camping bedwelmde. Zo langzamerhand kwam de brand dichterbij…

De dag erna deden we na het ontbijt weer lesjes en daarna moest Ro met de camper naar Richmond. De afgelopen dagen ontstonden er toch weer vervelende probleempjes met de camper. Zo hadden we soms weer geen stroom en dan weer wel, de lampen knipperden, en ‘s nachts ontstond er soms een vervelend klikgeluid waardoor we wakker werden. Dit konden we dan weer even verhelpen door de radio aan en uit te zetten….je moet het allemaal maar weten ;-). Terwijl Ro en Dean die middag naar de garage in Richmond gingen bleven Jody, Dave en ik achter met de tuintafel en stoeltjes en een gevulde koeltas. We moesten het toch maar even zonder huis doen. Jody en Dave hebben die middag weer heerlijk gespeeld en gefietst. Jody ontdekte de crossbaan waar ze zich prima vermaakte. Na een uur of drie kwam Ro weer terug en bleken ze in de garage een relais te hebben vervangen in de camper. Aangezien ze de oorzaak niet konden achterhalen was dit een poging om het hopelijk op te lossen. Mocht het probleem blijven bestaan dan konden ze het gewoonweg niet oplossen was Ro verteld. We zullen dus zien…Inmiddels zijn de branden in Pigeon Valley serieus geworden en zagen Ro en Dean onderweg een hoop blushelicopters, brandweerwagens (ook zelfs de antieke leken van stal te zijn getrokken), politie en ambulances. Voor Dean natuurlijk geweldig om dit allemaal te zien! Al was het wel verschrikkelijk om zoveel natuur te zien verbranden. Naastliggende dorpjes werden al geëvacueerd dus het leek toch nog wat dichterbij te komen. Angstvallig hielden we de radioberichten in de gaten. Alhoewel we er tot dusver nog ver genoeg vandaan zaten.

Zaterdag 9 februari: Op de camping is een grote waterglijbaan die op gezette tijden open gaat. En dat was vandaag! Het weer was prima dus daar moesten Dean en Jody natuurlijk vanaf! Naderhand mochten ze ook nog even in de aanhanger het park rond dus ze hadden een geweldige dag! De dichte rook van de brand kwam ondertussen nog dichterbij en was vanaf de camping in de verte te zien. Daar bleef hij tussen de bergen hangen.

Zondag 10 februari begon helemaal verkeerd. We ontwaakten met verontrustend nieuws van het thuisfront. De deur van het schapenhok stond open, de lamp stond aan en een poort in de wei stond ineens open. Hierdoor waren de schaapjes op avontuur gegaan. Gelukkig waren ze snel weer terecht. Maar alles bij elkaar was dit wel een beetje vreemd. Vanwege het tijdsverschil bleven we een beetje in het duister tasten over wat er nu precies aan de hand was thuis. Maar gelukkig kregen we na een tijdje het bericht dat er niets lijkt weg te zijn. Gelukkig maar!
Dave bleek deze ochtend een flinke lekkage in zijn bed te hebben gehad, precies één dag nadat ik hun hele bed had verschoond (wat in vergelijking met thuis een enorme klus is), zucht…..en hey, mn handdoek is gejat! Gevolgd door de ontdekking dat de camper vannacht toch weer zonder stroom heeft gestaan en dat de grijs watertank verstopt zit, kortom, géén leuke ochtend. Maar we moesten hier vóór 10:00 uur vertrekken dus we besloten alle probleempjes even te “parkeren” en op weg te gaan naar onze volgende bestemming. Dat werd Picton. Al moesten we vanwege de branden (er waren er inmiddels meerdere) zo’n 2,5 uur omrijden om naar Picton te kunnen. Vanuit Picton nemen we binnenkort de ferry naar het Noordereiland en we vonden het wel prettig om van tevoren al in de buurt te zijn. We hadden een campground geboekt met een speeltuintje, een grote trampoline en een zwembadje. Leuk voor de kids! Vrij kort nadat we onderweg waren zagen we een lifter langs de weg staan. We vinden het altijd leuk om een praatje te maken met mensen en als we ze dan ook nog een lift kunnen geven is dat helemaal mooi. Dus we stopten en namen Cookie uit Slowakije bij ons aan boord. Hij wilde ook naar Picton. We zeiden er wel bij dat hij ondertussen wel met drie kids opgescheept zat, maar dat vond hij geen probleem. Eigenlijk was het ideaal want de kids vonden zo’n vreemdeling natuurlijk heel interessant. Enthousiast lieten ze onderweg hun spelletjes op de IPad zien. En Cookie mocht natuurlijk ook zelf even racen op Dean zijn IPad. Ondertussen verbaasden we ons over de Engelse taal van onze kindjes. Dean kon voordat we vertrokken al bijna alles begrijpen in het Engels en spreekt het ook heel aardig. Jody liep daarin wat achter, het boeide haar niet zo. Maar sinds we op reis zijn is ze gedwongen om Engels te praten als ze iets aan een vreemde wil vragen of vertellen. Ze maakte van een nood een deugd en in een rap tempo kan ze nu iedereen heel duidelijk maken wat ze wil. Jody is onze dappere, onbevreesde spring in het veld, wat ervoor zorgt dat ze zonder angst of gêne alles aan iedereen durft te vragen. Soms gaat dat niet helemaal vloeiend, maar ze doet het wel maar mooi! Er komen inmiddels complete Engelse zinnen uit! En dan ons kleinste manneke, die inmiddels ook aardig wat Engelse woordjes kent. Zoals hello, hi, bye bye, thank you, campground en dan vergeet ik er vast nog een aantal. Het was dus eigenlijk wel heel leuk om ze met Cookie in het Engels te horen praten. De kronkelige rit naar Picton was opnieuw weer prachtig met mooie vergezichten en meren die de revue passeerden.

Nadat we aankwamen op de campground wilden de kids weer meteen gaan fietsen. Wat zijn we blij dat we die fietsjes hebben gekocht! En ook het grote luchtkussen viel in de smaak!

De volgende ochtend waren we vanwege problemen met de elektra deze ochtend druk in de weer met Maui. Vandaar dus geen lesjes in de ochtend. Na een hoop gebabbel (wij vonden dat we na de twee tijdrovende ritten vanwege problemen met de camper nu eens niet opnieuw naar een garage hoefden zoals Maui weer van ons vroeg). Uiteindelijk kwam er een monteur naar ons toe. Deze constateerde dat de connector op de accu niet goed was. Dit werd gelukkig meteen opgelost. Volgens hem zouden vanaf nu alle elektra problemen zijn opgelost. Eerst zien, dan geloven. Die middag was het weer warm en hebben we nog fijn in het zwembad gespeeld wat bij de campground aanwezig was.

De volgende ochtend stonden we op tijd op voor de ferry. Dit verliep allemaal vrij vlot. De kids vonden het machtig mooi om te zien hoe groot de ferry was en hoeveel auto’s, campers en zelfs treinen in de boot pasten. In de boot zelf was een klein speelhoekje met glijbaan en tv. De kids vermaakten zich daar prima!

Met enige weemoed zagen we het Zuidereiland vanaf de boot steeds kleiner worden. Wat is dit een mooi stukje van de wereld!

 

 

 

 

 

 

“Dag Zuidereiland”

Wat was je goed voor ons.
– Je landschappen waren mooi, mooier of adembenemend.
– Je weersomstandigheden waren meestal prima, heerlijk zonnig, en met de nodige verassingen zoals de plotselinge weersveranderingen waaronder de sneeuw in Tekapo en de storm in Kaikoura.
– Je stranden zijn eindeloos, van prachtig goudgeel zand of keien, mét of zonder zeeleeuwen, maar ze hadden bij ons altijd blije en happy kindjes als gevolg.
– Je eten was prima, no-nonsens, vlees en vis waren meestal nergens zo vers, en ja, ook wij zijn grotere fans geworden van de BBQ.
– Je volk is robuust, loopt graag op blote voeten, heeft een “goed is goed genoeg instelling”, houdt van de natuur en is bijzonder vriendelijk.
– En dan al je andere bewoners. Van de enorme dolfijnen in Doubtful Sound, tot de kleinste dolfijnen ter wereld, de Hector dolfijnen met hun jongen in Akaroa. Wat een prachtige dieren! En de kleinste pinguïns ter wereld, de Blue Eyed pinguïns in Oamaru en Akaroa. De zeeleeuwen en zeehonden op diverse plekken. Je Blue Cod, Zalm, enorme Eels, en die rare stekelige vissen die ook wel bekend zijn onder de naam Bucketfish vanwege zijn enorme bek. En de Crayfish niet te vergeten, die papa en mama de nodige schade toebracht (zelfs na zijn dood). De Weka, de Pukeko, de Tui, de New Zealand Pigeon en de schattige Fantails die ons overal op kwamen zoeken . De Kiwi en de Kea die we in gevangenschap hebben mogen bewonderen. De ontelbare schaapjes in ieder gebied en elke uithoek. En dan last but not least, alle dode possums op de wegen. Want ook dat hoort bij Nieuw Zeeland. Prachtig ongetemd Zuidereiland, hopelijk win je ooit de strijd tegen de possums en mogen je gevederde vriendjes goed gedijen in jouw natuur.

We gaan je absoluut missen!! En kijken terug op een geweldige tijd. Wij zetten ons avontuur voort en zijn benieuwd hoe het ons gaat bevallen bij je kleinere maar dicht bevolktere broertje, het Noordereiland!

Wat onze eerste indruk was van het Noordereiland en waar we na de ferry terecht zijn gekomen lees je weer in een nieuwe blog!