Deze blog heeft even op zich laten wachten. Helaas hebben we de afgelopen weken steeds heel slecht internet gehad, of internet met een datalimiet. Hierdoor was het niet mogelijk om alle foto’s  te downloaden en uploaden. Maar het is nu eindelijk wel gelukt 😉

Makarora

Na een wat langer verblijf in Albert-Town bij Wanaka, was het 31 december 2018 tijd om te vertrekken naar onze volgende accommodatie: Wild Earth Lodge in Makarora. Makarora is een gehucht wat precies aan de andere kant van Lake Wanaka ligt. Wanaka zelf ligt (uiteraard) aan Lake Wanaka (in het zuiden) en aan de andere kant op een afstand van ca 30km hemelsbreed, ligt Makarora. Wild Earth Lodge kijkt uit over de Wilkin Valey. Dit is een vallei met een rivier die uitstroomt in Lake Wanaka.

Toen we eenmaal uitgeraasd waren in Puzzling World (zie vorige blog) vertrokken we aan het eind van de middag richting Makaroa. De route voerde ons eerst ca 20km langs Lake Wahea, waarna we een kleine bergketen overstaken om aan de andere kant daarvan langs Lake Wanaka onze weg te vervolgen. Het was een erg bochtig stuk waar de gemiddelde snelheid vermoedelijk niet boven de 60km/u uit kwam. Maar wouw..wat was het uitzicht weer prachtig! We wisten al dat we 2 dagen later deze zelfde route nogmaals zouden afleggen. Daarover later meer.

Bij aankomst bij Wild Earth Lodge werden we welkom geheten door Pete. Voor de kids begint het een beetje verwarrend te worden, want dit was niet de eerste Pete die we tijdens onze trip tegen zijn gekomen. Pete is een plaatwerker uit Auckland die een dikke 10 jaar geleden besloot om het roer om te gooien en van Auckland (noorder eiland) te verhuizen naar Makarora op het zuider-eiland. Ik denk dat het moeilijk is om een grotere tegenstelling te vinden: Auckland is de grootste stad van Nieuw-Zeeland en Makarora ongeveer het kleinste plaatsje in Nieuw-Zeeland. Daarbij ligt Makarora zelfs voor Nieuw-Zeelandse begrippen afgelegen. De dichtstbijzijnde supermarkt bijvoorbeeld ligt op een klein uur rijden. Samen met zijn vrouw Janine verhuren zij twee slaapkamers in hun huis als b&b en hebben ze naast het huis nog twee losse ‘self contained’ accommodaties gebouwd. In eerste instantie hadden we één van de self-contained accommodaties geboekt, maar die was net voor onze neus weggekaapt. Normaal gesproken accepteren Pete en Janine alleen stelletjes in hun b&b. TravelEssence (de reisorganisatie die ons heeft geholpen deze accommodaties te boeken) wist ze echter te overtuigen om ons als gezin met kinderen toch te laten overnachten. We waren voor 4 nachten welkom in hun woning. Pete en Janine bleken heel vriendelijke en gastvrije hosts te zijn. Voor de kids werden snel wat dvd’s geregeld, we mochten gebruik maken van de woonkamer en kwamen zo niets te kort.

Het enige wat ons vooraf was opgevallen, was dat er geen keuken of andere kookgelegenheid zou zijn. Met het dichtstbijzijnde restaurant op een klein uur rijden leek dat ons toch wel ingewikkeld. We hadden daarom al navraag gedaan per email hoe zij dat normaal oplosten. Wat bleek: het avondeten was ook inbegrepen! Dat was een flinke meevaller. Nu hoefden we ons niet druk te maken om de boodschappen en we hoefden niet te koken 😉

Omdat we aankwamen op 31 december zouden we oudjaarsavond en nieuwjaar daar ook vieren. Pete had zijn buren uitgenodigd die die avond langs zouden komen. We waren reuze benieuwd hoe oudjaarsavond op z’n Nieuw-Zeelands gevierd werd! Maar eerste zette Janine een heerlijk spaghetti bolognese met zelfgebakken ciabatta voor ons op tafel. Normaal eten de kids alleen de spaghetti die papa maakt, maar deze ging er bij hun als koek in! Zeer geslaagd! Omdat de kids uitgeput waren van de lange dag en het bezoek aan Puzzling World besloten we ze niet op te houden voor nieuwjaar. Dus rond 20:00 uur lagen ze heerlijk te slapen. Tijd voor oudjaarsavond!

Hoewel we niet weten of onze ervaring van oudjaarsavond in Nieuw-Zeeland doorsnee is, of dat dit een uitzondering was..het is wel anders dan we gewend zijn 🙂 Wat later op de avond kwam buurman Pete (ja alweer één) met zijn vrouw en twee woofers. Nee, geen honden of andere exotisch beesten. Een woofer is iemand die tegen kost en inwoning werkt op een biologische boerderij. Het bleken een van oorsprong duitser te zijn (die zei dat hij uit Luxemburg kwam, maar daar al heel lang niet geweest is) en zijn poolse vrouw/vriendin. Een bond stel met mooie verhalen. Later voegde zich een andere buurman (eveneens Pete) met twee van zijn kleinkinderen bij ons gezelschap. We zaten buiten op het terras aan een ronde tafel met prachtig uitzicht op de vallei. Het was bijna windstil en kraakhelder. Dat zou een spectaculaire sterrenlucht worden, had Pete ons al laten weten. De avond vlotte voorspoedig met steeds sterkere verhalen als gevolg van de aanhoudende alcoholconsumptie 🙂 Waar wij gewend zijn om allerlei lekkers en eten op tafel te hebben staan, was dat hier niet het geval. Hoewel…opeens herinnerde Janine zich dat ze nog een vissalade had staan. De beste van Nieuw-Zeeland (naar het schijnt 😉 Even later kwam ze terug met een aantal geroosterde broodjes, met daarop de befaamde salade. Tot zover de versnaperingen 😉 En oja…om middernacht is het nieuwjaar….dat moeten we natuurlijk wel in de gaten houden! Pete nummer 3 had een horloge om en hield dat ‘stipt’ in de gaten. Zo rond 00:06 uur was het volgens hem precies op tijd om te gaan aftellen van 10 naar 0 😉 Ik zou zeggen: typisch nieuw-zeelands! Na de gebruikelijke nieuwjaarswensen werden we getrakteerd op een zeer speciaal ‘vuurwerk’. Geen gillende keukenmeiden of fonteinen..maar een onwaarschijnlijk mooie sterrenhemel! Doordat er vrijwel geen omgevingslicht is, is de sterrenhemel daar spectaculair! Iets wat je eigenlijk zelf eens moet zien. Naast de sterren zagen we ook diverse satellieten en vallende sterren. Zeker zo mooi als een vuurwerkshow! Niet lang daarna was het tijd om de avond te beëindigen en vervolgde iedereen zijn eigen weg. Voor ons betekende dat: bedtijd!

De volgende dag was het wat kouder en regende het zo nu en dan. Op aanraden van Pete gingen we op pad om de blue pools en twee watervallen te bewonderen op nog geen half uur rijden. De blue pools waren vanaf de weg bereikbaar via een korte wandeling van zo’n 15 minuten. Onderweg gingen we over twee smalle wiebelende hangbruggen. De kids vonden het prachtig. Aangekomen bij de blue pools werden we weer geteisterd door onze inmiddels bekende ‘vriendjes’. De sand-fly’s waren terug en hadden het duidelijk op toeristen gemunt! Hoewel de blue pools prachtig waren hebben we na een paar snelle foto’s toch direct rechtsomkeert gemaakt 😉 Een kleine 10 minuten later kwamen we aan bij de ‘Fantail Falls’. Op 2 minuten vanaf de parkeerplaats konden we via een smal paadje een rivierbedding betreden. Op ca 80 meter, aan de overkant van de rivier was de waterval. Maar wat wil het geval…niet de waterval blijkt hier de grote attractie! Ooit is iemand op het idee gekomen om van de platte rivierkeien een stapeltje te maken. Iemand anders zal gedacht hebben…dat is leuk…ga ik ook doen. En zo is een effect wat te vergelijken is met een kettingbrief ontstaan. Honderden en honderden stapeltjes stenen! Hoe onnozel ook, toch is het een mooi gezicht! Uiteraard hebben wij meegedaan aan deze rariteit. Dus 4 stapeltjes stenen en voldoende foto’s later vervolgende we onze weg, terug naar de auto. Nu stonden de ‘Roaring Billy Falls’ op het programma. De naam beloofde al veel goeds!  Onderweg erheen begon het echter steeds meer te regenen. Eenmaal aangekomen bleek dat we toch nog ca 15 minuten enkele reis moesten wandelen. Door de aanhoudende regen besloten we dat niet te doen. We zouden hier later, als we naar de volgende accommodatie rijden, nog langskomen. Dan konden we de roaring falls alsnog bekijken.  De rest van de dag hebben we bij Pete en Janine doorgebracht. Een paar leuke films op zo’n regenachtige nieuwjaarsdag waren zeer op zijn plaats!

De volgende dag zou een speciale worden. Al maanden zijn we op zoek geweest naar dit evenement. Heel Amerika hebben we afgespeurd, maar nooit werd er één georganiseerd die niet te ver weg was. Maar nu….zou dat anders zijn! 2 januari 2019 stapten we om 09:30 uur in de auto om naar Wanaka te rijden. Ja, we gingen weer terug 🙂 Net voor ‘de brug’ in Albert-town sloegen we linksaf het terrein op en werden we soepel naar een parkeerplaats doorverwezen. Met petten op en zonnebrand en flesjes water in de tas begaven we ons eerst naar de tassencontrole. Na de tassencontrole stond een wat oudere man met cowboyhoed en een pak met briefgeld. Die wilde het entreegeld innen. Toen ik de creditcard te voorschijn haalde, begrepen we al snel uit zijn blik dat we hier contant af moesten rekenen. Dat paste eigenlijk wel bij het sfeertje. Gelukkig hadden we wat contant geld bij. 40 nieuw-zeelandse dollars (ca 30 euro) armer mochten we het evenemententerrein op. Er stonden al diverse food-trucks, een kleine tribune en wat opblaaskastelen. Aangekomen op het veld bleek het nog rustig te zijn. Het evenement zou pas over een half uur beginnen, dus we waren prima op tijd. Toen bleek dat iedereen gewoon op de grond ging zitten (wij hadden eigenlijk tribunes verwacht) is Jo nog even snel terug naar de auto gelopen om een kleed te halen. Nadat iedereen goed ingesmeerd was (de zon is hier immers extreem fel door de dunne ozonlaag) was het nog even wachten. Uit de luidsprekers klonk wat line-dance muziek en om de 5 minuten werd omgeroepen hoe lang het nog ging duren. De kids werden steeds onrustiger…’hoe lang duurt het nog?’, ‘Wat gaat er gebeuren?’. De spanning was af te lezen op hun snoetjes. Toen de laatste 5 minuten in gingen, werd het drukker aan de andere kant van het hek…een clown betrad de arena…de muziek ging harder…er ging iemand op een paard zitten…het hek ging open…en…..de Wanaka Open Rodeo championships werden geopend met ‘de 2e divisie bareback’. Stoere kerels moesten zich zittend/liggend met 1 hand aan een lus vasthouden op de rug van een paard dat er alles aan gelegen was om de berijder zo snel mogelijk van zijn rug te werpen, zonder zadel of beugels. Wie dat 8 seconden volhield deed mee voor het kampioenschap en verdiende meteen 1500 dollar. Uiteindelijk bleef er maar één cowboy 8 seconden zitten. Niet omdat hij zo’n perfecte balans had, maar omdat het paard na enkele bokken gewoon stil ging staan. Soms zit het mee, zullen we dan maar zeggen 🙂 De Rodeo was ronduit spectaculair! Diverse onderdelen kwamen voorbij..waaronder het met een lasso vangen van een jonge stier, barel race (zo snel mogelijk om 3 vaten die zo’n 30 meter uit elkaar staan racen met een paard, overigens een strikt vrouwelijke discipline). Datzelfde kunstje werd vervolgens over gedaan door kinderen op pony’s. Maarja…het meest spectaculaire onderdeel hadden ze voor het laatst bewaard: Bull riding! Na dik 3 uur in de zinderende hitte (maar de kids vonden het nog steeds prachtig!) was het tijd voor het hoofdonderdeel. Voorafgegaan door het Nieuw-Zeelandse volkslied wat in het Mauri en Engels werd gezongen, werd de spanning verhoogd ging de muziek luider. In de hokken verschenen de stieren. De stoerste cowboys zouden zich tegen elkaar meten. Alle stieren hadden een afschrikwekkende ‘nickname’ en stonden te trappelen om hun cowboy van hun rug te torpederen. Hoewel dit spektakel op paarden al zeer spectaculair is, bleek dit met stieren nog een paar treden hoger te zijn! Het eerste hok ging open en 1000kg spieren en testosteron baande zich een weg de arena in. De kids gingen er zelfs bij staan! Het duurde alleen nog geen 2 seconden voor de cowboy in het stof werd geworpen. De ‘clowns’ waren zeer alert en wisten de aandacht van de stier meteen van de cowboy af te leiden, waardoor de cowboy (enigszins strompelend) de arena kon verlaten. En zo ging dat nog een keer of 10 door…niemand wist 8 seconden op de stier te blijven zitten! Lijkt me ook een hele opgave 😉 Na deze laatste discipline was het evenement ten einde. Oververhit, maar zeer voldaan en met prachtige herinneringen reden we terug naar Makarora: eindelijk konden we deze van onze bucketlist afstrepen!

Onze laatste dag in Makaroa wilden we graag (wederom op aanraden van Pete) een mooie trail gaan bewandelen. Helaas konden we de trail die Pete ons aangeraden had niet vinden, maar we vonden wel een hele mooie andere. Het was eigenlijk een trail van totaal 6 uur een berg op. Na een klein uur berg opwaards gewandeld te hebben, besloten we om te draaien. Op de terugweg naar de accommodatie kwamen we nog een ongeval tegen waarbij een auto meerdere keren over de kop geslagen was. Voor de kids reuze interessant, gelukkig geen ernstig gewonden. Het bleek iemand te zijn die een uitrit uit kwam en daarbij niet goed opgelet had. Na een laatste picknick en wederom een heerlijke maaltijd kwam ons bezoek aan Makarora ten einde. Pete en Janine, bedankt voor de gastvrijheid!

Franz Josef Glacier (West Coast)

Stipt om 10:00 uur de volgende dag vervolgden we onze reis richting de West Coast. West Coast is een provincie die vrijwel de hele west kust van het zuider eiland beslaat. Het is het meest onherbergzame en minst ontwikkelde stuk van Nieuw-Zeeland. Bereik met een telefoon is er nauwelijks en omdat er maar 1 weg doorheen loopt kan je er niet verdwalen en er zijn slechts enkele kleine plaatsjes die voornamelijk zijn ontstaan voor het toerisme. Vanuit Makarora namen we Highway 6. Het stuk tot aan de kust wordt de Haast-pass genoemd. Eén van de mooiste routes in Nieuw-Zeeland. We reden afwisselend over bergen, door valleien en over open vlaktes. Steeds op steenworp afstand van een rivier. Omdat we de Roaring Billy Falls de vorige keer niet bezocht hadden vanwege het slechte weer, was dit nu de eerste stop op het programma. Hoewel we nu al heel wat watervallen van dichtbij hebben mogen bewonderen, blijft het een natuurspektakel wat altijd het bezoeken waard blijft. De term ‘roaring’ in de naam van deze waterval, deed zijn naam zeker eer aan. Eén van de hogere watervallen waar het water met veel geweld vanuit één opening naar beneden stort. Prachtig!

De West Coast is absoluut ruig. We reden continu over smalle weggetjes met links en rechts dichte begroeing en stijle bergwanden. Ieder moment verwacht je een Brachiosaurus tegen het lijf te lopen of moet er haast wel een pteriosaurus over je hoofd vliegen. Ieder plaatje daar geeft je het gevoel dat je je middenin één van de Jurassic Parc films bevind!  Na een rit van in totaal ca 3 uur reden we door het plaatsje Fox Glacier. Vanuit de Southern Alps ontspringen twee grote gletsjers. De Fox Glacier en de Franz Josef Glacier. Toen we net voor het plaatsje Fox Glacier een afslag naar een grindweg zagen met de naam ‘Glacier view road’ moesten we natuurlijk een kijkje gaan nemen! We hebben nog nooit een gletsjer in het echt gezien! Na ca 20 minuten bergopwaarts kwamen we op een klein uitkijkpunt. En ja hoor..op ca 10km afstand zagen we een stukje van Fox Glacier. Heel speciaal om een keer te zien! Dat beloofde wat, voor als we op onze eindbestemming Franz Josef Glacier zouden aankomen! 20 minuten en ongeveer 300 bochtjes later, bereikten we inderdaad Franz Josef Glacier. We checkten in in het ‘holiday home’ van ’10 cottages’, een soort van motel met losse vakantieunits en huisjes. Het huisje was eenvoudig, maar bood alles wat we nodig hadden. We hadden deze accommodatie voor 3 nachten geboekt. De volgende dag stond daarom een wandeling naar de gletsjer op het programma!

Net buiten het plaatsje is een grote parkeerplaats vanwaar een wandeling van ca 45 minuten je zo dicht mogelijk bij de gletsjer brengt. De wandeling zelf was niet heel speciaal. Het grootste stuk liepen we in een gebied waar de gletsjer zich ooit bevond. Langs de route stonden steeds paaltjes met daarop wanneer de gletsjer tot dat punt kwam. Het eerste paaltje dateerde van 1867. Vanaf dat paaltje was het nog zeker een half uur wandelen, dus de gletsjer had zich zeker een groot stuk terug getrokken. Tegen het einde begon het helaas te regenen en werd het een stuk kouder. Hier hadden we als naïeve toeristen niet echt op gerekend 🙂 Op het eindpunt aangekomen stonden we op ca een kilometer van de gletsjer. Helaas ging het einde van de gletsjer schuil achter een heuveltje, maar toch was heel speciaal om een keer te zien. Het was de wandeling in ieder geval meer dan waard!

De volgende dag hoosde het de hele dag. Geen weer om iets te ondernemen. De was moest nog gedaan worden, we haalden wat boodschappen en verder hebben de kids zich kostelijk vermaakt met hun kerstkado’s. En hoe klein de wereld soms kan zijn..kwamen we toen achter. Tijdens het wassen (de wasmachines stonden in een los hokje) kwam Jo twee Nederlanders tegen uit Gemert, die ook nog eens familie bleken te zijn van iemand bij ons uit de buurt. Hoe groot is die kans? 🙂

De volgende dag was het alweer tijd om door te rijden. Deze keer was Greymouth de bestemming. We hadden daar een sea-view appartment geboekt op een Top 10 Holiday park. Top 10 is een keten in Nieuw-Zeeland en Australië van campings met veel faciliteiten. Leuk om alvast eens te kijken hoe zo’n camping eruit ziet, aangezien we vanaf 1 februari weer met een camper gaan reizen. De accommodatie was prima. Mooi ruim en vanaf de tweede etage uitzicht op de woeste branding. Greymouth zelf vonden we eigenlijk maar niets. Het had duidelijk zijn beste jaren gehad, waardoor het een wat verloederde indruk gaf. Voor ons tot nu toe het minst mooie stadje in Nieuw-Zeeland. De kids hebben zich goed vermaakt in de speeltuin op de camping en met het bouwen van een hut op het strand van aangespoelde stronken en takken. Het strand daar was geen zand en ook geen kiezels. Het waren echt grotere rivierkeien in allerlei kleuren grijs. Heel apart!

Een paar dagen later was het tijd om de West Coast achter ons te laten. Het was een druilerige dag met lage bewolking, waardoor de mooie vergezichten zich deze keer niet lieten zien. Gelukkig liet het weer zich na ruim een uur van een iets betere kant zien. We waren namelijk aangekomen bij de ‘Pancake rocks’ een toeristische trekpleister langs de weg, De pancake rocks zijn als het ware rots plakken die op elkaar gestapeld zijn. Leuk om een keer gezien te hebben. Spectaculairder waren echter de ‘blow holes’. Bij vloed wordt door de woeste branding lucht en water in nauwe grotten geperst. Sommige van de grotten hebben aan de bovenkant een kleine opening. De lucht en het zeewater worden dan met veel kracht door die opening geperst waardoor er een soort van fontein met veel lawaai wordt geproduceerd. Helaas was het tij bij onze komst al ruim op weg naar eb, maar we mochten toch getuigen zijn van een paar spectaculaire ‘blows’ 🙂

Naarmate de rit vorderde werd het weer steeds beter. Nadat we een bergketen overgegaan waren, kwamen we aan in het meest noordelijke stukje van het zuider eiland. Dit stukje Nieuw-Zeeland heeft gemiddeld de meeste zonuren per jaar…dat beloofde dus veel goeds!