Ons verblijf bij Pete’s Farm kwam ten einde. We namen uitgebreid afscheid en stapten in de auto, op weg naar Peel Forest, een klein plaatsje vlakbij Geraldine in het zuiden van Canterbury. Dit was een ritje van 2 uur rijden. Tijdens dit ritje zouden we voor het eerst echt het Nieuw Zeelandse landschap gaan ontdekken. Het bleek een prachtige rit te worden door een ontzettend groen landschap. De wegen zijn omgeven door enorm grote weides waarin we meestal koeien of schapen zagen staan. Het landschap ziet er vaak behoorlijk Nederlands uit, op de vele bergen na, die we vaak in de verte konden zien liggen. Eenmaal in de buurt van Geraldine werden de koeien en schapen in de enorme weides verruild door herten. Overal worden herten gehouden. Voor het vlees, voor de geweien, maar ook voor de vele Amerikanen die hier komen voor de zogenoemde Trophy Hunting. In Nieuw- Zeeland wordt veel gejaagd. Wat ook wel noodzakelijk is aangezien er hier geen natuurlijke vijanden zijn. Alles groeit en bloeit! De hoeveelheid herten in het wild vormt een ware bedreiging voor de inheemse planten hier. Maar om nou herten in het wild los te laten, die in gevangenschap zijn grootgebracht om ze vervolgens voor het plezier neer te schieten, daar zie ik de lol niet zo van in. Zo’n hert mist zijn wilde instinct en heeft totaal geen kans. Is groot gebracht om voor de lol te sterven waarna zijn kop door Amerikanen kan worden meegenomen naar Amerika.

Nieuw zeelanders hebben daarnaast een enorme hekel aan de Possum, een klein zoogdier dat Tuberculose met zich mee kan dragen. Hiermee kan hij herten en koeien besmetten waardoor vervolgens de melkindustrie van Nieuw-Zeeland (hun grootste industrie) in gevaar wordt gebracht. Daarnaast eten Possums de eieren van veel bijzondere vogelsoorten die hier alleen in Nieuw-Zeeland voorkomen. In Nieuw-Zeeland zijn veel vogels die niet of slecht kunnen vliegen, zoals de welbekende Kiwi. Al met al is het dus niet zo vreemd dat men hier druk bezig is om door middel van jacht, vallen en gif, de aantallen van diverse diersoorten binnen de perken te houden. Het algemene advies hier luidt; zie je voor je auto een possum de weg oversteken, geef dan gaf bij en rij hem plat! Tot zover over de jacht…

Toen we eenmaal in Geraldine waren was het lunchtijd en besloten we ergens een hapje te gaan eten. Ik zag een restaurantje met een bijbehorend grasveldje waarop picknicktafels verspreid stonden. Het zag er gezellig uit. Dus besloten we om ook aan een picknicktafel plaats te nemen. Wel even gauw de parasol omhoog gedaan want alhoewel het in de schaduw die dag wat frisjes was, was het zonnetje behoorlijk sterk als hij scheen. Ro ging voor een salade, ik voor een champignon soepje en de kids gingen voor een “kids platter with fairybread”. Dit zorgde voor drie verheugde snoetjes toen ze zagen wat ze kregen. Ieder twee sneetjes met discodip (dit was het feeënbrood), met daarbij nog een yoghurtje, een zakje biscuitjes, een kaasje, een chocolaatje, druifjes en een doosje rozijntjes. Een waar feestmaal dus!! Toen we allemaal klaar waren besloten we weer op pad te gaan naar een supermarkt die vlakbij zat. Hier hebben we nog even gauw wat boodschapjes gedaan en een voetbal gekocht zodat de kids zich konden uitleven. Hierna gingen we op weg naar Peel Forest Lodge! Na een kort ritje moesten we een inrit inrijden waarna we op een prachtig terrein aankwamen. Een smal kronkelig weggetje bracht ons door een prachtig bos, waarin veel oude bomen en mooie planten groeiden. De auto paste er maar net doorheen! Overal waren we omgeven door groen. Uiteindelijk eindigde het pad in een kleine rotonde, omgeven door planten en bloeiende rhodondendrons, vlak voor de lodge. Waarvan de voorkant uitkeek op het prachtige bos, en de achterkant een heel mooi uitzicht had over weides (met herten) en daarachter de begroeide bergen. Het was een prachtig plekje, waar het wemelde van de vogels en hun (voor ons totaal nieuwe) geluiden. De lodge zelf was ook een juweeltje om te zien. Gebouwd van boomstammen en vanbinnen ook helemaal aangekleed met hout. Hierdoor was het erg sfeervol en knus. Hij was mooi ingericht, schoon en compleet! Dat werd genieten!

Helaas bleek bij mij de champignon soep die ik als lunch had gegeten niet lekker te vallen. Gelukkig hadden we geen plannen voor de rest van de dag, dus dat hielden we maar zo. Bert kwam vlak nadat we waren gearriveerd te paard even hallo zeggen. Een echte ruwe bolster haha. Bert heeft lang gewerkt als “Aireal Hunter”. Hij schoot vanuit helikopters wild neer, om overpopulatie te voorkomen, begeleid vaak groepen tijdens de jacht op de grond, en heeft ontzettend veel paarden zadelmak gemaakt en klaargestoomd om ze geschikt te maken als betrouwbaar rijpaard voor hun klanten. Hij is dus van heel wat markten thuis! Niet lang nadat Bert met zijn paard was vertrokken kwamen Pennie en een van hun dochters Hannah bij ons op bezoek. Mijn buikpijn werd er niet minder op en nadat Bert was vertrokken besloot ik even op de bank te gaan zitten met mijn broek ff los en een dekentje over me heen. Toen Pennie en Hannah de woonkamer binnenkwamen stelde ik mezelf dan ook wat onhandig voor…ik stond op om een hand te geven, terwijl ik met mijn andere hand vooral het dekentje goed vast wilde houden, ik stond immers half in mijn onderbroek haha! Voor de eerste avond hadden we het avondeten erbij geboekt en zij kwamen voor ons koken. Gezellig!! We kletsten uitgebreid met elkaar terwijl het avondeten werd klaargemaakt. Het voorgerecht bestond uit een heerlijke quiche. Het hoofdgerecht was pasta met zalm en verse groenten en als toetje kregen we “hokey pokey” met ijs en een sausje. Gelukkig voelde ik me na het eten een stuk beter! De kindjes vonden het erg leuk met Pennie en waren al druk met Hannah aan het spelen in huis. Pennie vertelde ons over de mogelijkheid om te paardrijden. Zij hebben 22 paarden en organiseren diverse buitenritten en meerdaagse tochten in het prachtige Nieuw Zeelandse landschap. We konden met de hele familie komen paardrijden. Zelfs Dave zou gewoon mee kunnen op een “eigen” paard. Paardrijden is alleen niet Ro’s hobby, en van Dave konden we niet goed genoeg inschatten of hij dat leuk zou vinden, of juist helemaal niet. Dus besloten we al gauw dat Dean en Jody met mij mee zouden gaan voor een ritje. Dat stond dus al gauw genoeg gepland. Daarnaast informeerde Pennie ons over de diverse wandelingen die hier in de buurt te maken zijn en vertelde ze dat het misschien ook mogelijk zou zijn om met de hele familie te raften. Vorige week is er een hevige storm geweest waarbij er ontzettend veel regen is gevallen. Het gevolg is dat de rivieren buiten hun bedding zijn getreden en vele paden niet begaanbaar zijn. Het was dus nog niet helemaal zeker of het raften mogelijk zou zijn. Dean, Jody en ik (de avonturiers haha) hadden daar wel oren naar 😉 Na het eten hebben we de kids in bed gelegd en hadden we een rustig avondje voor onszelf.

De dag erna werden we door Pennie getrakteerd op een heerlijk en bijzonder uitgebreid ontbijt. Er waren broodjes, vers fruit, yoghurt, muesli, roerei, tomaat met kaas, bacon en gebakken champignons. Na het ontbijt besloten we om een wandeling te gaan maken. In de omgeving zijn vele wandelroutes te vinden, van simpel naar zwaar. We kozen voor een korte simpele route naar een van de grootste bomen uit de regio. Dat bleek een mooi wandelingetje te zijn. De paadjes waren zo aangelegd dat het er nog erg natuurlijk uitzag. De bossen waren behoorlijk dichtbegroeid en wat het bos erg mooi maakt is de veelzijdigheid aan bomen en planten in het bos. Vlak nadat we weer terug waren bij de auto begon het te regenen en besloten we nog even wat sightseeing te doen vanuit de auto. We reden de Rangitata Gorge road op, en besloten deze een heel eind af te rijden. Deze weg loopt grotendeels langs de Rangitata River, en is omgeven door bergachtig landschap. Onderweg stuitten we op deels overspoelde wegen, door het vele water wat er hier laatst is gevallen. Gelukkig konden we er met de auto wel doorheen rijden! Onderweg was vrijwel geen ander verkeer te bekennen waardoor het voelde alsof we “in the middle of nowhere” waren. Toen we net een bocht hadden gemaakt moesten we even stil gaan staan om het geweldige uitzicht vast te leggen. Ik moet er wel bij zeggen dat de foto’s het echt niet halen bij het echte plaatje, maar we hebben ons best gedaan. Achteraf bleek (hoe toepasselijk) deze bocht in de omgeving bekend te staan als de “wow-bend”. Helaas was er op het moment dat wij daar waren bewolking, maar ik geloof meteen dat het met wat meer zon nog mooier zal zijn. Na een klein uur op de onverharde weg gereden te hebben met het ene na het andere prachtige natuurverschijnsel, besloten we om te keren en terug te gaan. In de lodge aangekomen was het al gauw tijd voor het avondeten. Na het avondeten heb ik Jody een borduur setje gegeven die ik eerder al in Christchurch had gekocht. Soms komt borduren aan bod in de lesstof van Jody, maar tot nu toe hadden we daar niks voor. Nu kan ze voorlopig vooruit en was ze er heel erg blij mee. Ze heeft dan ook flink zitten borduren totdat het bedtijd was.

De dag erna stond voor de middag een paardrijd tochtje van een uur gepland. Die ochtend hebben we rustig aan ontbeten, lesjes gedaan en ondertussen konden de kids niet wachten tot ze mochten gaan paardrijden. Jody kijkt graag de tekenfilm serie van Spirit, wat ook allemaal gaat over paarden, met name uiteraard om het paard Spirit. Ik grapte dus tegen Jody dat ze maar om een “Spirit” moest vragen als we bij de paarden zouden zijn. Al gauw was het dan zover! Met zijn allen stapten we in de auto naar Peel Forest Horse Trekking, wat ook eigendom is van Bert en Pennie. Het was vlakbij en lag vlak langs de rivier. Bij aankomst ontmoetten we Alyssa, die ons tijdens het ritje begeleidde. De paarden stonden al klaar en werden door Alyssa aan ons voorgesteld. Jody werd voorgesteld aan haar paard “Spirit”. Met enige verbijstering vroeg ik of ze een grapje maakte maar dat was niet zo. Jody kreeg echt een paard met de naam Spirit!! Jody was dus helemaal in de wolken! Dean mocht op een paard met de naam Debby, en ik mocht op Foxi, een paard wat gefokt was om vee mee te drijven. Alle drie de paarden waren enorm groot! Er was er niet één bij waar we overheen konden kijken, wat betekende dat ze ongeveer een schofthoogte zouden hebben van 1.80 m. Toen de kids erop zaten kregen ze instructies over het stoppen, sturen en aanrijden. En al gauw konden we op pad! Alyssa ging voorop, daartussenin de kids, en ik achterop zodat we ze van beide kanten konden aansturen als dat nodig was. Via een pad gingen we bergafwaarts en stapten we vervolgens in een mooi gebied vlak langs de rivier. Omdat de rivier vorige week is overstroomd stonden sommige paden nog onder water maar waren wel begaanbaar. Andere paden waren helemaal verdwenen door het natuurgeweld. We hebben dus veel door het water gestapt, en ook aardig wat bergop en bergafwaarts gestapt. Op sommige plekken moesten de paarden echt ff klimmen en kregen Dean en Jody instructies om zich aan de knop van hun (western) zadel vast te houden. Ze deden het echt geweldig! Af en toe namen Debby en Spirit het ervan, en besloten ze even te gaan snacken in het struikgewas. Tot grote frustratie van Jody vooral. Maar met wat uitleg konden ze die situaties doorgaans helemaal zelf oplossen. En trots dat ze waren! Jody begon onderweg al te vragen om een eigen paard, want ze wist nu álles van paarden en kon nu dus ook al paardrijden haha!! Dean maakte zich onderweg nergens druk over en zat als een echte cowboy op zijn paard te genieten. Wat vonden ze het jammer toen het uur erop zat! De vraag ‘welke dag mogen we weer paardrijden’ liet dan ook niet lang op zich wachten. Na het afzadelen mochten ze de paarden wat voer geven en werden ze losgelaten op het terrein. Nu was het nog even de beurt aan mama, om samen met Alyssa nog even een uurtje te gaan rijden. Uiteraard hoorde daar ook een draf en galop bij 😉

Aan het eind van de rit reden we nog even het leefgebied van alle paarden in. Deze paarden hebben geen wei zoals we dat in Nederland gewend zijn. Zij leven in het gebied waarin de kids hun tochtje hadden gemaakt. Waar de Wangitata River, met een flinke snelheid, doorheen stroomt met zijn rotsachtige rivierbedding, waar naast open vlaktes ook bossen zijn met een enorme diversiteit aan bomen en planten. Tijdens het rijden was het dan ook een prachtig gezicht om ineens overal die paardenhoofden boven het struikgewas uit te zien schieten. Voordat ik het wist stonden we middenin de kudde. Echt geweldig! Dit is de hemel op aarde voor deze paarden. Het leefgebied van de paarden strekt zich uit over 35 kilometer. De paarden worden voor de buitenritten dan ook verzameld te paard, aangezien het gebied voor geen enkel ander voertuig begaanbaar is. Enkele paarden blijven afgewisseld in het bovenste gedeelte van het terrein, waarmee vervolgens de rest kan worden opgehaald. Alyssa vertelde mij dat er vorige week iets bijzonders gebeurde. De paarden kwamen gezamenlijk weer terug de berg op naar het bovenste gedeelte van het terrein, nadat ze waren losgelaten in het gebied. Vervolgens zijn ze weer naar beneden gestuurd, aangezien ze daar bijna altijd zijn als de paarden niet aan het werk hoeven. Maar opnieuw kwamen de paarden terug de berg op, waarop Alyssa vervolgens besloot om ze op het bovenste gedeelte te laten lopen. Een paar uur later ontstond er die hevige storm, die ervoor zorgde dat de rivier meters hoog uit zijn voegen stroomde. Als de paarden hier nog hadden gestaan was dat hoogstwaarschijnlijk uitgelopen op een ramp. Maar de paarden wisten dat dus al….Knap toch, hoe de natuur in elkaar zit?

Na de rit nodigde Alyssa mij uit om mee te rijden met een vier uur durende tocht, die gepland stond voor de volgende ochtend. Het was een rit voor gevorderde ruiters en er reed nog een Nederlander mee. Ro vond het geen probleem, dus ik was van de partij! Terwijl wij aan het paardrijden waren had Pennie aan Ro aangeboden om een avondje op de kids te passen zodat wij een avondje met zijn tweetjes konden doorbrengen. Ze wist uiteraard van onze reis en dat het een behoorlijke onderneming is, alles bij elkaar genomen. Dus dat avondje met zijn tweetjes kwam als een geschenk uit de hemel! We spraken af dat we op vrijdagavond “ergens” gingen uit eten terwijl Pennie op de kids paste die we dan al in bed hadden gelegd. Maar Pennie was ook nog eens zo behulpzaam om voor ons een restaurant uit te kiezen en te reserveren. Geweldig!

Na de rit was het al gauw tijd voor het avondeten, de douche, en hup naar bed! De dag erna moest ik om 9:00 uur bij de paarden zijn. Na het ontbijt werd ik door de hele familie gebracht en zijn ze gebleven totdat onze tocht begon om mama uit te zwaaien. Ik mocht weer op Foxi, dat was me de dag ervoor erg goed bevallen! Het eerste stuk stapten we richting de lodge waar wij verbleven dus Ro reed voorzichtig met de auto achter ons aan. Vervolgens konden de kids mama nog even zien “racen” terwijl we onze weg vervolgden en de oprit van de lodge voorbij liepen, op weg naar de bergen waar we bovenop een kleine picknick zouden gaan hebben. Het pad bergopwaarts was prachtig, vooral het laatste steile stuk. Hier moesten de paarden flink werken en eenmaal boven waren ze behoorlijk bezweet. We stapten af en maakten de teugels vast aan de stijgbeugels zodat de paarden er niet op konden stappen. Vervolgens konden we ze gewoon los laten terwijl we foto’s maakten om dit mooie uitzicht vast te leggen. Foxi ging er echt even voor poseren. Omdat de andere Nederlandse vrouw en ik ervaren ruiters zijn had Alyssa besloten om voor deze rit een nog vrij “nieuw” paard mee te nemen. Ongeveer drie weken geleden is Alyssa hem begonnen te rijden, maar zo’n lange rit als deze had Casper het paard nog niet gemaakt. We hadden ons op een plekje geïnstalleerd voor de picknick en omdat het toch wel erg warm werd trokken we wat laagjes kleding uit, waaronder een extra paar sokken die Alyssa aanhad. Alyssa begint om 4:00 uur met het melken van koeien, dus dan is het nog erg fris! We zaten dus heerlijk te kletsen in het gras onder de zon met een muffin, tot het nieuwe paard Casper besloot om in zijn eentje de berg af te wandelen. De andere twee doorgewinterde paarden Foxi en Mac bleven in eerste instantie staan, ze weten immers wat er van ze verwacht wordt. Maar vervolgens bleek Casper voor twijfel te zorgen bij de andere paarden waarop Alyssa overeind schoot. Ze rende op haar sokken achter Casper aan, terwijl ze Mac en Foxi commandeerde om het niet in hun hoofd te halen om achter Casper aan te gaan. Dat scenario zou namelijk betekenen dat we het hele eind naar huis moesten lopen….Paarden zijn kuddedieren, dus zolang we die andere twee bij ons hielden was de kans groot dat nieuweling Casper terug zou komen. Snel greep ik Foxi om er zeker van te zijn dat hij niet vertrok, wat vervolgens de andere ruiter ook deed bij Mac. Ondertussen vertrok Alyssa op haar sokken achter Casper aan, die we inmiddels al tegenover ons op een andere berg zagen lopen. Op een gegeven moment stopte Casper en keek om, waarna hij tot de conclusie moest zijn gekomen dat dit spelletje niet zo leuk was in zijn eentje. Vervolgens kwam hij terug gelopen en verdween uit ons beeld. We hadden bovenop de berg best een lol over deze grap van Casper de nieuweling, die blijkbaar niet wist dat hij even netjes moest wachten totdat we klaar waren met de picknick. Al gauw hoorden we Alyssa aan komen galopperen , op d’r sokken op Casper, die ze vervolgens voor straf aan een boom bond. Hij heeft tijdens de hele picknick geen stap meer verzet op zijn plekje aan de boom :), terwijl Foxi en Mac al grazend om ons heen scharrelden. Toen het tijd was om te vertrekken stapten we op en verlieten we heel langzaam het eerste steile stukje van de berg. Hierna kwamen we bij een punt waarop we moesten afstappen. Alyssa vertelde ons dat we de teugels weer omhoog moesten binden en de paarden los moesten laten. Het gedeelte wat voor ons lag was te steil en te glibberig om vanaf te rijden. Alyssa ging met Casper voorop om onderaan de berg de paarden te verzamelen. En wij mochten de paarden gewoon los laten en hun eigen pad laten zoeken bergafwaarts. Vooral niet vóór de paarden lopen vanwege het gevaar van uitglijden. Uiteraard wilden we geen 800 kilo in onze nek. Dus lieten we ze los en begonnen we ieder op onze eigen manier aan de weg naar beneden. Foxi koos voor een redelijk begaanbaar pad, maar Mac daarentegen koos voor geen enkel pad. Nee, die ging voor het dichtbegroeide bos. Het duurde dan ook niet lang voordat we Mac uit het zicht verloren en alleen nog het harde gekras en gekraak hoorden van de takken die Mac op zijn weg doormidden brak. Het smalle paadje door het dichtbegroeide bos liep wel érg steil af en was inderdaad nogal glibberig. Het kostte ons dan ook behoorlijk wat moeite om zonder uit te glijden naar beneden te komen. Gelukkig konden we ons vaak vasthouden aan takken, waardoor we geen enorme schuivers maakten! In Nederland kiezen we doorgaans voor de gebaande paden voor onze paarden en zouden we iemand die dit deed met zijn paard compleet voor gek verklaren haha. Maar de paarden hier zijn ondanks hun grootte heel goed bestand tegen dit soort terrein. Inmiddels baanden we (de twee Nederlanders) ons te voet een weg naar beneden terwijl we Alyssa en alle drie de paarden uit het oog waren verloren. Ondertussen hoopten we maar dat we geen paadje of afslag hadden gemist en hadden we bij het idee alleen al een lol. Nadat we heel wat meters bergafwaarts waren geklauterd en geglibberd zagen we onderaan de berg Alyssa en de paarden staan. Ik heb werkelijk geen idee hoe Alyssa zonder te vallen zo snel van die berg af kon komen met die paarden op haar hielen! Alyssa vertelde over een klant die tijdens het afdalen was gestruikeld en vervolgens helemaal de berg was afgerold! Dat moet pijn hebben gedaan! Gelukkig was nu alles en iedereen in orde en konden we onze weg vervolgen.

Op de terugweg galoppeerden we door het dal en waren we al gauw weer terug bij het terrein van Peel Forest Horse Trekking. Wat was het een mooie rit! De kids en Ro stonden al te wachten. Dean, Jody en Dave waren ondertussen door Pennie getrakteerd op een ritje op de quad. Welk kind wil dat nou niet?? Zij hadden tijdens mijn afwezigheid de lesjes gedaan en in de lodge gespeeld. Nadat we de paarden nog hadden verzorgd besloten we gauw weer naar de lodge te gaan zodat Dave even een noodzakelijk middagdutje kon doen. Helaas valt niet altijd alles te plannen, en werd het helemaal niks met het middagdutje van Dave. Ondanks dat ie erg moe was wilde hij naar niet gaan slapen. Aan het eind van de middag kregen we bezoek van Bert op zijn grasmaaier. We maakten een praatje en vervolgens mochten de kids op hun beurt ieder een rondje mee grasmaaien. Wat ze natuurlijk erg leuk vonden!

De dag erna stond er in de ochtend een Skypeles gepland voor Jody met juffrouw Ingrid. Jody is bezig met het herkennen van een aantal letters van het alfabet. Juffrouw Ingrid haakte hier op in en het ging heel goed! Na de les konden papa en mama, ohneee juffrouw mama en meester papa 😉 nog bij Ingrid terecht voor vragen en advies. Het is altijd zo fijn om even over de voortgang van de lesjes te praten met iemand die er écht verstand van heeft. En die ook weet hoe het is om dit als ouder zijnde met je eigen kinderen te doen. We zijn blij met de resultaten van de kids, dus so far so good! Het is ook erg bijzonder om onze eigen kids nieuwe dingen aan te leren en van dichtbij te zien hoe hun leerproces daarbij verloopt. Dat geeft voldoening 🙂

Na het uitgebreide gesprek met juffrouw Ingrid was het al gauw tijd voor de lunch. Iedereen was toch wel erg moe. Dean en Jody liggen samen op één kamer en gaan vaak niet meteen slapen en zijn ook nog eens heel vroeg op. Dat begint zijn tol te eisen. Dave is voor het eerst op reis wat aan het snotteren en mama kon haast niet lopen van de spierpijn na zes uur in twee dagen in het zadel te hebben gezeten. Ik rij tegenwoordig te weinig paard, en toegegeven….ik word ook een dagje ouder ;-)! Dus besloten we om allemaal (behalve Ro) ff een middagdutje te gaan doen. Het werd verder dus een heel, heel rustig dagje.

De dag erna zijn we na de lesjes naar een indoor speeltuin gegaan. Pennie zou die avond komen oppassen dus vandaag had maar één doel, de kids flink afmatten zodat ze zonder problemen zouden gaan slapen, terwijl papa en mama eens even heerlijk konden gaan uiteten. Na de lesjes van die ochtend vertrokken we naar “Chipmuncks” in Timaru. Hier hebben de kids zich heerlijk kunnen uitleven terwijl ze het rijk bijna voor zichzelf hadden. Er stond een grote opblaasbare glijbaan waarbij ze via een net omhoog moesten klauteren en vervolgens konden ze eraf glijden. Het was best een hoog ding, zo’n 8 meter hoog schat ik. En die kleine Dave deed daarbij niet onder van zijn broer of zus! Hij is al zo behendig! Toen het eenmaal tijd was om te gaan, reden we nog gauw even naar een supermarkt om voor Pennie een mooi bedank-mandje te maken. Helaas hadden ze geen mooie doosjes of mandjes dus heb ik een setje bbq schalen gekocht en deze met inpakpapier omgetoverd tot een mandje. Pennie was er erg blij mee die avond, al had het niet gehoeven. Voor ons was het zo fijn om eventjes met zijn tweetjes een avondje op pad te kunnen. De laatste keer voor ons was afgelopen juli :-). Dus daar mocht wel iets tegenover staan 🙂

Na een ritje van zo’n 45 minuten kwamen we aan bij het restaurant. Bij aankomst wist men precies wie we waren en dat we door Pennie waren gestuurd. Die avond hebben we heerlijk gegeten, typisch Nieuw Zeelands! Ro ging voor fettuccine en ik voor de coquilles als voorgerecht. Als hoofdgerecht had Ro lam en ik hert (Venice) zoals ze dat hier noemen. En als toetje had Ro een caramel cheesecake en ik een (gigantische) brownie met framboos. Met iets te volle buikjes reden we weer terug naar de lodge. Hier hoorden we dat het allemaal goed was gegaan met de kids, Pennie was één keer bij Jody en Dean geweest waarna ze vervolgens lief zijn gaan slapen. Het is natuurlijk ook super leuk om nog even met de oppas te kunnen kletsen 😉 De rest van de avond hebben we nog gezellig gepraat met Pennie over het leven hier in Nieuw-Zeeland. En hoe dingen in Nederland gaan. Er zijn altijd overal dingen die anders of beter zouden kunnen gaan, zo ook hier in Nieuw-Zeeland. Men betaalt hier de hoofdprijs voor producten zoals melkproducten en wijn. Nieuw Zeelanders betalen namelijk de exportprijzen, zelfs als deze producten in hun eigen land worden geproduceerd. Dat is echt absurd! In het buitenland zijn hun eigen producten vaak goedkoper dan in eigen land. Onbegrijpelijk! Ik hoop dat daar voor de Nieuw Zeelanders zelf ooit verandering in komt, aangezien het leven hier in Nieuw- Zeeland al niet goedkoop is.

De laatste hele dag bij Peel Forest Lodge hebben we ook rustig aan gedaan. Ontbeten, lesjes, en daarna ging ieder zijn eigen gang. De jongens spelen het liefst met auto’s of met lego. Jody kijkt graag op haar iPad. Het is erg fijn om ook dit soort rustige momenten te hebben. De lodge is prachtig en ligt op zo’n idyllische plek, daar hoefden we niet voor op pad. Ik deed ondertussen nog even de was, en al met al was het een relaxed dagje.

De zondagochtend was het alweer de dag van vertrek. Vlak na het ontbijt kwam Pennie nog even langs om ons het allerbeste te wensen en afscheid te nemen. Ook de kids kwamen Pennie een knuffel geven. Ze hebben zo’n fijne tijd gehad hier! Pennie vroeg aan Dean of hij haar een brief in het Engels zou willen schrijven zodra we weer terug zijn in Nederland. Hij kan ten slotte al zo goed Engels, dat het schrijven tegen die tijd ook wel moet lukken! Dat gaan we zeker doen! Nadat we alles hadden ingepakt vertrokken we met een volle auto om nog één keer over het mooie terrein van Peel Forest te rijden. Daar waar we ook nog even een foto maakten van de Peel Forest Lily, een lelie die nergens anders ter wereld groeit, behalve hier in dit paradijsje. Helaas bloeit de lelie maar eens per jaar, gedurende één week in december, dus we zijn hier net een maandje te vroeg om hem op zijn mooist te kunnen zien.

Voor het eerst tijdens onze reis, normaal is het leuk om weer naar een nieuwe plek te gaan, vertrok ik toch wel enigszins met lood in mijn schoenen. Onze volgende bestemming is Lake Tekapo. Waar we via een keybox de sleutel moeten ophalen en inleveren, met andere woorden, geen gezellige Kiwi’s om ons heen! Er was slecht weer op komst, zelfs sneeuw, en dan is het mooie uitzicht op het, vrij afgezonderde, Lake Tekapo ver te zoeken. Wat kunnen we daar dan doen? En oh jee, we zijn iets vergeten mee te nemen, het ligt nog in Peel Forest Lodge!!

Nogmaals dank voor alle goede zorgen Pennie en Bert!

Wordt vervolgd…..