Na onze minivakantie op Rarotonga, brak de volgende fase van onze reis aan. We gaan voor 5,5 maand naar Nieuw-Zeeland! Voor ons zeker een hoogtepunt tijdens onze reis. Nieuw-Zeeland moet het mooiste land tijdens onze reis zijn met ruige natuur, rust, vriendelijke kiwi’s (zo noemen Nieuw-zeelanders zich) en onwaarschijnlijke vergezichten. Het is ook niet voor niets dat de Lord Of the Ring-films hier voor het grootste gedeelte zijn opgenomen. Nieuw-Zeeland is 6,5 keer groter dan Nederland, maar telt slechts een kleine 5 miljoen inwoners. Vooral het zuider-eiland is relatief dun bevolkt en heeft de grootste natuurpracht. Door de langgerektheid van Nieuw-Zeeland en een enorme bergketen die over de hele lengte van het zuider eiland loopt, kent Nieuw-Zeeland forse verschillen in klimaat. Zo is de westkust van het zuidereiland extreem nat, en vind je in het noorden van het noorder eiland een sub-tropisch klimaat. Gemiddeld genomen is het klimaat iets gematigder dan in Nederland. Het wordt er iets minder koud in de winter, en iets minder warm in de zomer. Daarnaast kan je ’s ochtends even bakken in de zon, en ’s middags op ca 1,5 uur rijden de skies onder binden om een piste te bedwingen. Doordat Nieuw-Zeeland gedeeltelijk op de Indo-Australische plaat en gedeeltelijk op de Pacifische plaat ligt, is het geologisch een erg actief land. Jaarlijks vinden er meer dan 30.000 aardbevingen plaats en vooral het Noorder-eiland is beroemd vanwege de geothermische activiteit. Het land dankt zijn naam aan de Nederlander Abel Tasman, die Nieuw-Zeeland in 1642 per toeval ontdekte en het land haar naam gaf, geïnspireerd op de provincie Zeeland. Abel Tasman heeft nooit voet aan land gezet en is na een bloedige aanvaring met Maori’s in een baai bij het zuider eiland met de staart tussen de benen vertrokken. Bijna 150 jaar later werd James Cook de volgende Europese bezoeker van Nieuw-Zeeland. Zijn naam vind je op diverse plekken terug. Hoewel algemeen aangenomen wordt dat de Maori de oorspronkelijke inwoners zijn van Nieuw-Zeeland (zij zouden rond het jaar 1200 vanuit de Cook Eilanden Nieuw-Zeeland hebben bevolkt), zijn er overblijfselen van menselijke beschaving gevonden onder bossen van meer dan 1500 jaar oud. Maori’s zijn van oorsprong kannibalen met een enorme oorlogsdrang. De bekendste restanten van hun beschaving zijn de uitgebreide gezichts tatooages en de Haka. De Haka is een soort van intimideringsdans met veel uiterlijk vertoon als aanvang van een oorlog met een andere rivaliserende stam. Tegenwoordig wordt de Haka voor aanvang van iedere ruby-wedstrijd door de All Blacks (nationale team van Nieuw-Zeeland) gebruikt om de tegenstander angst in te boezemen. Tot zover het culturele geschiedenislesje 😉

We werden mooi op tijd opgehaald vanaf ons resort op Rarotonga om in een klein half uur naar het vliegveld gebracht te worden. Daar aangekomen stonden er enorme rijen voor het inchecken. Gelukkig hadden wij premium-economy tickets, waardoor we in een andere rij mochten aansluiten en binnen 5 minuten onze boardingpassen overhandigd kregen. Het is een heel klein vliegveld, waar dezelfde relaxte sfeer hangt als op heel Rarotonga. Geen lange rij bij de beveiliging, direct aan de beurt bij de paspoortcontrole en een lokale artiest die met zijn gitaar ons een soort van vaarwel-liedje cadeau deed. Volgens schema koos de boeing 777-200 het luchtruim, op weg naar Auckland, Nieuw-Zeeland. Een vlucht van ongeveer 4,5 uur. Dat het vliegtuig op tijd was opgestegen kwam ons heel goed uit. We hadden namelijk maar 1,5 uur voor de overstap in Auckland om de binnenlandse vlucht naar Christchurch te halen. Dat betekende na het landen de bagage ophalen, door de beruchte quarantaine afdeling, paspoortcontrole, de shuttlebus naar een andere terminal nemen, bagage opnieuw inchecken en naar de gate. Op internet lazen we dat men minimaal 2 uur aanrade en dat er verhalen waren dat 2,5 uur nog niet eens voldoende zou zijn. Als we de vlucht zouden missen, zouden we tot de volgende dag moeten wachten op de volgende vlucht.

Het vliegtuig landde op tijd, maar werd helaas naar een ‘remote terminal’ verwezen. Dat betekende dat we niet aan een ‘slurf’ stonden, maar met bussen naar de terminal zouden worden gereden. Hmm..dat betekend vertraging. Doordat de piloot moest wachten op een marshaller die het toestel precies moest helpen parkeren en een ‘trainee’ die de ladderwagen pas bij poging 6 op de juiste manier bij het vliegtuig wist de positioneren, hadden we daar al zo’n 10 minuten verloren. Door het gedrang (blijkbaar hadden er meer passagiers haast) zat Jo met Dean en Jody in de eerste bus richting de terminal, en moest ik met Dave wachten op de tweede bus. Eenmaal in de terminal lag onze bagage gelukkig al op de band (wederom een voordeel van de premium-economy) en konden we meteen door naar de immigratieafdeling. Daar werden onze paspoorten 1 voor 1 gescand en voorzien van een mooie stempel. Op naar de quarantaine afdeling. De rij viel gelukkig mee, alleen stonden er twee boordevolle karretjes met koffers van Aziaten en 1 van mensen uit India. Wie wel eens het programma ‘Border Control’ heeft gekeken, zal beamen dat die geregeld hun koffers vol stoppen met ‘prohibited items’ en is hun Engels tegenover de beambte vrijwel onbestaand. Dat kon nog wel even gaan duren! Ook wij hadden op onze arrival kaart een paar keer ‘Yes’ moeten aankruisen. Jo heeft ‘hiking gear’ in de vorm van een paar wandelschoenen en we hebben medicijnen bij. Het kon dus ook zomaar zijn dat onze koffers van binnen en buiten werden gechecked. We hadden de medicijnen en schoenen tactisch ingepakt, zodat we die heel makkelijk konden pakken. Nadat we met overtuiging hadden aangegeven dat de schoenen brandschoon waren en we geen etenswaren bij ons hadden, mochten we gewoon doorlopen! Wel moest alles nog even door de x-ray machine. Maar oei…toen bedachten we opeens dat er nog een zakje chips in een van de tassen zat…als dat maar goed gaat! Alle tassen gingen 1 voor 1 door het apparaat en kwamen er aan de andere kant weer uit, zonder dat iemand ons tegenhield. Dat was wel een kleine opluchting! Zeker als je bedenkt dat achteraf bleek dat we  naast de zak chips nog 3 pakjes drinken en wat snoep in de tassen hadden zitten 🙂 De formaliteiten waren achter de rug, dus we konden op weg naar de terminal voor binnenlandse vluchten. We konden de shuttlebus nemen of ca 800m lopen. Omdat we met alle tassen moesten zeulen, was de shuttlebus de meest logische optie. Uiteraard rijdt die bus 10 seconden voordat wij arriveren net weg! Dat is weer 15 minuten vertraging. We hadden op dat moment nog 30 minuten voordat het vliegtuig zou vertrekken. De volgende bus kwam gelukkig op tijd en wederom geholpen door onze premium-economy tickets, konden we de koffers bij een aparte balie afgeven. Daar liepen we voor het eerst tegen het Nieuw-Zeelands-accent aan 🙂 Ik moest mijn achternaam doorgeven. Als een ‘echte yankee’ heb ik dat de afgelopen 3 maanden als ‘kee ee es’ doorgegeven (ik begin altijd meteen mijn achternaam te spellen, omdat de naam zelf in het Engels geen duidelijkheid geeft). De dame achter de balie verstond het niet. Nadat ik het nog 2 keer had herhaald en Jo 1 keer was het haar nog steeds niet duidelijk hoe mijn achternaam gespeld moest worden. Een toevallige voorbijganger bood hulp. Je blijkt dit in Nieuw-Zeeland namelijk als ‘kaj aj is’ te moeten uitspreken 😉 Nadat er hartelijk om werd gelachen en ze nog even het woord (fonetisch) ‘tjikin’ aan ons Nederlands liet horen waarmee ze check-in bleek te bedoelen (in plaats van chicken), vervolgden we ons naar de veiligheidscontrole. Uiteindelijk kwamen we 5 minuten voor vertrek bij de gate aan! De laatste 1,5 uur naar Christchurch ging soepel en vlot, zodat we al snel voor de balie om de huurauto op te halen stonden. Helaas bleek er ergens een fout te zijn gemaakt met de reservering. We kregen 2 babystoeltjes (tot 12 maanden) mee en 1 zitverhoger. Na wat discussie hebben we de babystoeltjes achtergelaten en besloten we zelf ergens de zitverhogers te kopen. Omdat het inmiddels ver na 22:00 uur was, waren we blij dat we eindelijk de laatste etappe van ca 30 minuten naar de eerste accommodatie konden aanvangen. Maarja, we zijn nu in Nieuw-Zeeland, een voormalig Britse kolonie waar het stuur aan de verkeerde kant zit en ze ook aan de verkeerde kant van de weg rijden 😉 Dat wordt een ritje in het donker met opperste concentratie! Als ze een auto bouwen met het stuur aan de rechter kant, dan is het logisch dat de automaat aan de linker kant zit. De rem en het gas zitten zoals we gewend zijn, maar laten ze nu wel de richtingaanwijzer aan de rechter kant van het stuur gemonteerd hebben! Iedere keer gingen de ruitenwissers aan als we een bocht moesten maken 😉 Gelukkig kwamen we een half uur later zonder kleerscheuren aan bij onze eerste accommodatie in Nieuw-Zeeland: Pete’s farmstay, gerund door Pete en Gaye. Pete was speciaal voor ons opgebleven om ons te verwelkomen en ons wegwijs te maken in het huis. We logeerden in drie slaapkamers in hun eigen woning waarin zij ook zelf wonen en mochten daarbij gebruik maken van hun woonkamer en keuken. Moe en blij dat de reis goed was verlopen, vielen we uiteindelijk allemaal vlot in slaap.

De volgende dag stond in het teken van settelen. We moesten wat boodschappen doen, de tassen even her-indelen en kijken wat we allemaal konden doen in de omgeving. Daarnaast was het hard nodig om weer wat kleding te kopen, aangezien we nu in de late lente in Nieuw-Zeeland zijn. Dat betekend dat het toch regelmatig te koud is voor een korte broek en t-shirt. De eerste stop werd daarom Rangiora, een dorpje op ca 10 minuten rijden. De sfeer was er relaxt, en ondanks dat het echt een klein dorpje is, was het winkelaanbod verrassend uitgebreid. Na twee kledingwinkels die Gaye ons aangeraden had, waren we nog niet echt geslaagd. Verder dan een lange broek voor Dave (die veel te wijd is, maar met een koord toch wel passend te maken was) en een trui kwamen we niet. Een t-shirt met daarop de ‘all blacks’ werd een aanwinst voor Dave (die leverde ons tot nu toe een heleboel positieve reacties op 😉 We wilden ook graag een chilli-bin kopen (koelbox) om zo tijdens ons trip van accommodatie naar accommodatie wat etenswaren koel te houden. Ideaal zou het er één zijn op 12v, zodat die in de auto zichzelf koel kon houden. Helaas bleken die in Nieuw-Zeeland extreem duur. Met het idee dat we later nog wel zouden kijken, besloten we het voor gezien te houden. Na een korte lunch en een bezoek aan een supermarkt, keerden we ‘huiswaarts’ en gingen we op tijd naar bed. De reisdag ervoor bleek toch wel vermoeiend te zijn geweest 🙂

De volgende dag stond de farmtour op het programma. Pete nam ons mee naar de Alpaca’s, demonstreerde het bijeen drijven van schapen door zijn ‘working dog’ die eveneens Pete heet, en scheerde een schaap. Pete is van oudsher een ‘sheep shearer’ en scheerde in zijn jonge jaren wel 200 schapen per dag! Eén per 2,5 minuut. Nu doet hij het iets rustiger aan: één per dag 😉 Ondanks zijn leeftijd (midden 60)  duurde het toch slechts 3 minuten om een schaap te scheren. Mooi om te zien hoe iemand met passie voor zijn werk dit doet en er ook in geuren en kleuren over kan vertellen. De tour werd afgesloten in het winkeltje waar gebreide kleding van wol van zijn schapen te koop was en een bezoek aan de kippen. De kids mochten de eieren rapen die we de volgende dag tijdens de lunch zouden oppeuzelen.

De dag erop wilden we naar Akaroa gaan. Een schiereiland ten zuid-oosten van Christchurch op zo’n 2 uur rijden. De omgeving daar moet prachtig zijn, en je kunt er boottochten doen om de kleinste dolfijnensoort (Hector dolfijnen) te spotten met een succeskans van 98%. Als je het koude water wilde trotseren bestond zelfs zwemmen met de dolfijnen tot de mogelijkheden. Helaas klaagde Dean die ochtend over buikpijn en al snel moest hij overgeven. Geen Akaroa dus voor die dag. Uiteindelijk was Dean tot het begin van de middag ziek, maar knapte daarna snel weer op. Dat het weer in Nieuw-Zeeland wisselvallig kan zijn, was ons op zich al bekend, maar hoe wisselvallig het kan zijn, ontdekten we daar pas. In de ochtend kan het er koud aanvoelen, als een winterdag, waarna later in de ochtend een warme wind opsteekt, waardoor je een korte broek en t-shirt aan doet, waarna een paar uur later een snijdende wind met regen je er toe dwingt om toch maar weer andere kleren aan te doen 🙂 Pete zelf loopt gewoon standaard in een korte broek met t-shirt en doet alleen even een vest aan als het echt koud wordt 😉

Helaas was het de dag erop heel slecht weer. Continu heel harde koude wind en regen, het recept om de dag lekker binnen door te brengen. We waren inmiddels ook weer gestart met de lesjes en de kids hadden wat ‘special toys’ van Pete gekregen waar ze zich uitstekend mee hebben vermaakt. De vrijdag besloten we naar Christchurch te gaan. Het weer was nog steeds niet echt goed, dus gingen we op aanraden van Gaye naar Westfield mall, een overdekt winkelcentrum waar we de resterende kleding konden kopen. En…..via facebook waren we er achter gekomen dat er in Christchurch een slager zou moeten zitten die ook allerlei Nederlandse spulletjes verkocht, waaronder hagelslag! De shopping mall was niet heel groot, maar wel erg druk 🙂 In twee winkeltjes vonden we wat kinderkleding waarmee we de garderobe hebben kunnen aanvullen. Uiteindelijk zijn we helemaal vergeten een bezoekje aan de slager te brengen en kwamen we dus zonder hagelslag weer terug in Rangiora. Dat kon maar één ding betekenen…we moesten nog een keer terug naar Christchurch 😉 De laatste dag gingen we dus toch maar terug. Gelukkig is het slechts een klein halfuurtje rijden. De slager had inderdaad diverse Nederlandse levensmiddelen. Met drie pakken hagelslag van 10 dollar per stuk en een pak appelstroop was de buit binnen! Na ruim 3 maanden heeft Jo eindelijk weer d’r felbegeerde broodbeleg!! Omdat we toch in Christchurch waren wilden we als ramptoeristen toch eens kijken of er nog iets te zien was van de aardbeving uit 2011 die de halve stad in puin had gelegd. Dat bleek flink zoeken te zijn! Het voornaamste gevolg van de aardbeving, is het splinternieuwe uiterlijk van veel delen van de stad. Hele wijken zijn opnieuw opgebouwd en zien er toch wel futuristisch uit. Vierkantige huizen met een uiterlijk van gespoten metaal (of kunststof) geven het straatbeeld een kunstmatig uiterlijk. Maar het zal noodzakelijk zijn om een volgende aardbeving het hoofd te bieden. Na een paar pizza’s bij Valentino’s verorberd te hebben, gingen we terug naar Pete’s farm voor onze laatste nacht. De volgende ochtend werden de tassen ingepakt en namen we stipt om 10:30 afscheid van Pete en Gaye en begaven we ons op de Great Scenic Road richting Geraldine, onze volgende stop.

Tot nu toe is Nieuw-Zeeland ons ontzettend goed bevallen. Nieuw-zeelanders zijn een heel stuk opener en spontaner dan Amerikanen. Men lijkt een positieve ondernemende houding te hebben en schuwt een praatje absoluut niet. Zo hebben we op Rarotonga een stel uit Nieuw-Zeeland ontmoet die ons spontaan uitnodigden om langs te komen zodra we tijdens onze reis in de buurt zijn. Daarbij is het landschap ontzettend mooi, divers en afwisselend. Dat beloofd veel goeds voor onze 5,5 maand hier! Hoe het op onze volgende bestemming (Peel Forest Lodge) gaat zijn, lees je de volgende keer. Ik kan alvast verklappen dat we met onze auto de eerste meters dwars door een rivier hebben afgelegd en foto’s op ‘wow bend’ gemaakt hebben 😉