Vanuit de camping bij Sequoia National Park hadden we besloten direct naar de kust te rijden. Het weer in Yosemite zou niet erg mooi zijn, we hadden al heel wat nationale parken in korte tijd gezien en we wilden Yosemite vanwege de drukte niet in het weekend bezoeken. San Simeon werd onze volgende stop. We hadden daar een campground gevonden waarvoor je 2 dagen vooraf moest reserveren, dat kon dus niet, dus zijn we er op de bonnefooi heen gereden. Tijdens de rit erheen zagen we pas goed hoe droog het in Californië is. Al het gras is geel of zwartgeblakerd omdat er brandjes zijn geweest. De heuvels waardoor we zo nu en dan reden kregen daardoor een wollig, aaibaar karakter.

Tegen de tijd dat we de kust bereikten sloeg het weer om. Er verschenen wat spetters op de voorruit, het werd wat mistig en dat zou niet veel meer verbeteren. Via Highway 1 bereikten we via het plaatsje Cambria de kust. We reden letterlijk vlak langs de oceaan, maar er was helemaal niets van te zien. Het zicht werd onttrokken door flink dichte opkomende zeemist. Een klein half uurtje later vonden we de campground: San Simeon Creek Campground. We kregen een dry-site (zonder elektra, water en riolering) op een mooie rustige locatie. Hemelsbreed zaten we op ca 150m van het strand, dus we hoorden de beukende golven van de stille oceaan op het strand en op de rotsen inslaan. Omdat er nog tijd was voor het avondeten, besloten we meteen naar het strand te lopen. Dat kon direct vanaf de campground via een paadje dat onder een viaduct van de snelweg direct op het strand uitkwam. Het geluid van de inslaande golven werd naar mate we dichterbij kwamen alsmaar sterker. We kwamen eerst bij een soort getijdepoel. Het leek erop dat dit stukje water alleen een directe verbinding met de zee zou hebben bij zeer hoog tij. We moesten wel helemaal om de poel heen lopen, hoewel Dean en  Jody een paar wankele boomstammen die door anderen tactisch in het water gelegd waren ruim voldoende vonden om de overkant te bereiken. We besloten toch de omweg te nemen totdat de kiezels plaatsmaakten voor grof zand. Ondertussen vroegen we aan Dean en Jody wat dat geluid toch kon zijn dat ze hoorden. Ze hadden nog geen flauw idee dat ze bij zee waren 😉 Verder dan dat er een weg moest zijn met grote vrachtwagens kwamen ze niet. Tijdens onze wandeling klaarde het weer enigszins op. De mist werd dunner en toen we het strand opliepen was de branding goed te zien. Een welgemeende ‘wauw’ was het resultaat. Toen ik Dean echter vertelde dat dit de stille oceaan was, schudde hij zelfverzekerd van ‘nee’. Dit was duidelijk de herrie-oceaan. Waarom het de stille oceaan heet, kon ik hem verder ook eigenlijk niet uitleggen. De kids vermaakte zich vervolgens direct op het strand met al het aangespoelde hout, bomen en takken. Anderen hadden al een soort van wigwam gebouwd, waar ze alle drie driftig mee verder gingen. Er kwam een deur, een paadje erheen en het terrein werd met takjes goed afgebakend. Wij namen van de gelegenheid gebruik om even wat noodzakelijkheden uit te voeren waarvoor we internet nodig hadden. Op de campground hadden we namelijk geen enkel bereik, maar op het strand was dit uitstekend. Na een uurtje besloten we terug te gaan voor het avondeten. De kids sliepen die avond als roosjes. Wij hebben nog wat uurtjes bij het kampvuur gezeten en kregen daarbij visite van een groepje wasberen. Toch apart dat die hier in het ‘wild’ leven! Helaas was het te donker om ze op de foto te zetten.

De volgende dag was het weer nog niet veel beter. We besloten na het schoolwerk naar de zeeolifanten te gaan kijken die ca 10 mijl verderop op een aantal stranden moesten liggen. Het was niet moeilijk om ze te spotten. Ze liggen schijnbaar vrijwel altijd op hetzelfde strandje, waarvoor zelfs een groot parkeerterrein aangelegd was. Toen we er net waren begon het helaas flink te regenen. Gelukkig hadden we ons ‘huis’ bij ons, zodat we direct maar even konden gaan lunchen. Het was zachter gaan regenen, maar nog niet helemaal droog. In de verte konden we overigens vanuit het raam een strand vol zeeolifanten zien liggen. Gewapend met jassen en paraplu besloten we dat het nu of nooit was. Door de in modder veranderde parkeerplaats baanden we ons een weg richting de zeeolifanten. Nog voor we de overkant van het parkeerterrein bereikt hadden, werden we aangesproken door een vrijwilligster die ons erop attendeerde dat we toch de andere kant op moesten. Waar wij heen wilden was niet veel te zien, als we de andere kant op gingen konden we de ‘teenagers’ vlakbij zien liggen. Gezegd moet worden dat we respect hebben voor de vrijwilligster die belangeloos domme toeristen de juiste kant op stuurt in de ‘pouring rain’ met een straffe koude wind. Na 5 minuten lopen roken we de zeeolifanten al voordat we ze konden zien. Hoewel ze nog niet erg groot en kolossaal waren, was het toch machtig om deze beesten in hun natuurlijke omgeving te zien. Het ‘plekje vechten’ en stoeien kwam veelvuldig voor en er kwam zelfs een papa of mama even een kijkje nemen. Ondanks de regen en kou, absoluut de moeite waard! We hebben daarna op de parkeerplaats gekookt en gegeten en zijn daarna terug gegaan naar de camping. Voor morgen was beter weer voorspeld!

De volgende dag gingen we na de lesjes op zoek naar ‘Moon stone beach’. Een strand op ca 20 minuten rijden waar je, volgens internet, mooie stenen kon vinden: ‘moon stones’. Alleen Google Maps kende Moon Stone Beach niet, maar wel Moon Stone Beach Road. Dat kon niet missen. Nadat we in Cambria de camper bijna vastgereden hadden doordat we een veel te smal doodlopend straatje op een steile helling waren in gereden om bij een supermarkt wat boodschappen te doen, zijn we naar Moon Stone Beach Road gegaan. Daar konden we de camper vlakbij het strand langs de weg parkeren. Via een houten ‘board walk’ wandelden we langs het strand. Bij het eerste trappetje dat naar het strand leidde, wat ongeveer 5 meter lager lag, gingen we het strand op. Hoewel het strand zelf niets speciaals had, waren er wel diverse achtergelaten bouwwerken van aangespoeld hout en boomstammen. De kids wisten er wel raad mee! Wij hebben ondertussen ons best gedaan om tussen de kleine kiezels ‘moon stones’ te vinden, maar als je niet precies weet waar je naar moet zoeken, valt dat toch niet mee 🙂 Zet kids op een strand met golven en het kan niet uitblijven dat ze de branding opzoeken. Omdat het niet heel warm was hadden ze hun kleren nog aan. Daar hebben we een klein beetje spijt van gehad. Na een dik halfuur waren ze doorweekt, met schoenen en al. Maar wat hadden ze een lol! En wat zag ‘Jo de spotter’ deze keer? Dolfijnen!! Op ca 200 meter uit de kust zwom een groepje dolfijnen voorbij. Af en toe zagen we ze springen en we zagen de kenmerkende ‘fonteinen’ uit hun ‘blow hole’. Hoewel we denk ik ca 100 foto’s hebben gemaakt, is het bewijs helaas toch niet te leveren. Maar we hebben ze gezien! We besloten tegen 17:00 uur naar de camper terug te lopen en daar te eten om op de zonsondergang te wachten. Die was meer dan prachtig! Dean en Jody vonden het ook heel speciaal. Als ze dan vragen waar de zon heen gaat, is dat toch moeilijk uit te leggen 🙂

De volgende dag stond een reisdag op het programma. We zouden afreizen naar Monterey. Een stadje tussen San Simeon en San Francisco in. We hadden gezocht naar een geschikte campground daar, maar die bleken helaas allemaal vol te zijn. Op de camping in San Simeon stonden we echter langs Nieuw-Zeelanders die vanuit die kant kwamen. Zij hadden op een camping op een racecircuit gestaan. Over het uitzicht waren ze erg te spreken. We besloten gewoon richting Monterey (uit te spreken als Monnereej) te rijden. Vaak komen we tijdens een trip langs campgrounds die we op internet niet gevonden hadden. Misschien zou dat deze keer ook zo zijn. De weg naar Monterey liep pal aan de kust en het was prachtig weer. Uitstekende omstandigheden voor prachtige vergezichten en mooie foto’s. Hoewel de afstand in kilometers naar Monterey wel mee viel, duurde de reis een stuk langer dan je zou verwachten. Het gekronkel langs de kust en de flinke hoogte verschillen over (soms te) smalle wegen zorgden ervoor dat we wel rustig van het uitzicht moesten genieten 😉 Daar hadden we uiteraard geen moeite mee. Helaas vonden we niet de gehoopte campground langs de weg. Toen we Monterey alweer uit waren, draaiden we om en besloten we toch naar de racebaan te rijden. Die lag van daar op nog een half uur rijden. Daar aangekomen moesten we een berg op rijden met een helling van ruim 16%. Als je nagaat dat vanaf 5% langs de weg al geadviseerd wordt om de remmen te sparen tijdens het afdalen, kan je je voorstellen dat dit een serieuze helling was. Stapvoets in de laagste versnelling kwamen we toch aan bij de ingang van het circuit. Een warrige dame had voor ons nog wel een plek op de campground. Na nog een flinke helling getrotseerd te hebben, bleek dat de warrige dame ons een prachtige plek had toegewezen. We stonden bovenop een bergje met mooi uitzicht over het dal. Door de bomen aan de andere kant konden we net een bocht van de racebaan zien. We hadden bij aankomst een ‘bundle fire wood’ gekocht, die na het eten direct aangestoken werd, om marshmellows te roosteren. Iets waar de kids geen genoeg van kunnen krijgen 🙂

De volgende dag zouden we naar het ‘Monterey Bay Aquarium’ gaan. Omdat die op een druk stuk in de stad lag, hadden we even gebeld om na te gaan waar we met een camper konden parkeren. We kregen een parkeerplaats te horen waar rv’s wel zouden passen. Wij daar dus heen. We kwamen tegen de middag daar aan. Misschien een beetje naief, maar de parkeerplaats was vol. Na een tijdje zoeken vonden we op een kwartier lopen van het aquarium aan de overkant van de weg parkeergelegenheid. De parkeermeter werd voorzien van voldoende saldo. Helaas mochten we daar maximaal 4 uur staan. We zouden wel zien of dat voldoende zou zijn. Het aquarium was mooi en was gevuld met allerlei, niet alledaagse, vissoorten. Waar ze in Burgers Zoo uitblinken in hoe mooi alles is met het koraal en zo, bleken ze daar  in Monterey niets om te geven. De aquariums waren relatief kaal, maar bevatten wel allerlei speciale soorten. Zelfs een flinke octopus behoorde tot de verzameling! Het hoogtepunt voor de kids was een ruimte waar ze allerlei dingen uit de zee konden voelen. Onder toezicht van vrijwilligers konden ze zo allerlei zeediertjes en planten aanraken. De heremietkreeftjes (kleine krabbetjes in een schelp, die Jody ‘kriebel krabjes’ noemt) waren veruit favoriet. Als je die op je vlakke hand legt, lopen ze er zelf weer vanaf.

Omdat het aquarium niet heel groot was, stonden we na 3 uur alweer buiten. We besloten een snelle hap te eten om daarna terug te lopen naar de camper. Pal tegenover het eettentje dat we hadden gevonden, stopte echter om de 15 minuten een soort van tram-busje waarmee je gratis kon reizen. Via internet kwamen we erachter dat de route direct langs de parkeerplek van de camper liep. Als we de volgende bus zouden nemen, zouden we mooi op tijd bij de camper aankomen. Zo gezegd zo gedaan. De bus was stampend vol. En wat doet de chauffeur…die rijdt vrolijk een aantal haltes voorbij!! Zowel de halte voor onze parkeerplek als 2 haltes daarna werden zonder pardon overgeslagen! Oei, nu zouden we nooit op tijd bij de camper zijn. Op Fishermens Warf stopte de bus wel, waarna we uitstapte. Er zat maar 1 ding op: terug lopen. Hoe ver precies en hoe we moesten lopen was alleen niet heel duidelijk. Jo bleef daarom met de kids op Fishermens Warf en ik ging op zoek naar de camper. Het bleek een dikke 20 minuten op een (te) hoog looptempo te duren, maar daar kwam ie in het zicht. Een kwartier te laat…en wat zie ik nu…op de vooruit onder de ruitenwisser…ja hoor..een bekeuring! Toch een vervelend kado. Maar wat blijkt….de bekeuring was niet omdat we te lang op de plek hadden gestaan. De omschrijving was: ‘Facing the wrong direction’. Die was nieuw voor ons. Ja, we hadden aan de ‘overkant’ van de weg geparkeerd, maar nergens stond een bord dat dat niet was toegestaan en ook was er geen ononderbroken gele streep op de weg. Niets wees erop dat dit niet mocht. Hoe we dat hadden kunnen weten is ons tot op heden een raadsel. De bekeuring was 35 dollar en konden we online betalen. Dat hebben we als brave toeristen dan ook maar gedaan. We konden ook beroep aantekenen, maar dat moest per ouderwetse post 😉

De volgende dag zouden we naar een strand toe rijden. We moesten ook nog boodschappen doen. Na de Walmart wederom van een bezoek voorzien te hebben, reden we naar het dichtstbijzijnde strand op nog geen 5 minuten rijden. Die gedachten bleken meer mensen te hebben! Het parkeerterrein stond vol en we konden enkele lachjes spotten van locals die het wel mooi vonden dat wij als domme toeristen met een veel te grote camper op dit kleine parkeerterreintje een plekje dachten te kunnen vinden. Gelukkig had Jo van iemand van de camping nog twee andere suggesties gehad, daar moesten we dus maar naartoe. Na 45 minuten kwamen we aan de andere kant van Monterey aan. We hadden de drukke stad inmiddels achter ons gelaten en vonden een mooie plek bij Asilomar State Beach. Ook daar was het redelijk druk, dus stonden we op ca 10 minuten lopen van het daadwerkelijke strand. Direct voor onze camper kon je echter via een trappetje naar beneden naar een mini strandje met veel rotsen. Het was laag tij, waardoor er allerlei poeltjes waren ontstaan met daarachter de beukende branding. Dit bleek een ideale plek te zijn waar de kids zich uitstekend konden vermaken. We zagen anemonen, heremietkreeftjes, slakjes, kleine garnaaltjes, mosselen etc. Zo deden we het museumbezoek in het klein nog maar eens over 🙂

Na Monterey was het tijd voor San Francisco. Ook hier was het een uitdaging om een campground te vinden. Na alle opties afgewogen te hebben, besloten we een campground op ca 45 minuten ten noorden van San Francisco te reserveren, een KOA net buiten het plaatsje Petaluma. Dat betekende alleen wel dat de rit erheen een stuk langer zou worden dan eerder voorzien. We besloten daarom af te zien van de route langs de kust en in plaats daarvan te kiezen voor de snelste route via de snelwegen. Dat bleek later een goede keuze! Al ver voor San Francisco liep het verkeer vast. Onze rit over de meest gefotografeerde brug moest dus nog even wachten. Eenmaal in San Francisco werden de wegen ook dusdanig smal, dat we links en rechts van de camper minder dan 10cm ruimte hadden. Dat hield ca een half uurtje aan, waarna we eindelijk in de verte de torens van de Golden Gate Bridge boven de heuvels zagen uitkomen. We waren er vlakbij!! Nouja, vlakbij…het duurde nog een kleine drie kwartier voordat we eindelijk de laatste bocht en in de spitsdrukte van de rechter rijstrook 3 rijstroken moesten opschuiven, waarna we in een slakken tempo (doet iedereen daar!) over de Golden Gate Bridge reden. Hoewel het natuurlijk ‘maar’ een brug is, heeft het toch wel iets magisch. Er was geen wolkje aan de lucht, waardoor we vanaf de brug een prachtig uitzicht over de baai en San Francisco zelf hadden. Nog een 1,5 uur later bereikten we na heel wat kilometers file eindelijk de campground. We zagen een springkussen, zwembad, enorme speeltuin, klimwand…voor de kids kon het al niet meer stuk! Ons verzoek om een plekje dicht bij de speeltuin werd ingewilligd, waardoor we een ideale plek kregen. Het was niet druk (wat later zou veranderen) en de kids hadden meteen de speeltuin onveilig gemaakt.

Het weer voor de komende dagen zou niet perfect worden. Zo’n 18 graden met wat bewolking. Al snel hadden we voor San Francisco drie uitstapjes uitgezocht. We zouden naar het Discovery Museum gaan (zelfde concept als in Las Vegas), naar Fishermens Warf met de beroemde Pier 39 (en daar misschien een tocht over de baai maken) en we zouden naar San Francisco Zoo gaan. Omdat de eerste dag het minste weer voorspelde, besloten we eerst naar het Discovery Museum te gaan. Bij aankomst bleek dit alleen voor 90% buiten te zijn 😉 Hoewel de opzet een stuk minder en eenvoudiger was dan het Discovery Museum in Las Vegas hebben de kids zich toch heel erg goed vermaakt. We waren eigenlijk niet warm genoeg gekleed, maar dat mocht de pret niet drukken. Om ons makkelijker te kunnen verplaatsen, hadden we voor ons verblijf bij San Francisco een huurauto geregeld. Zo zouden we een stuk sneller heen en weer naar San Francisco kunnen en konden we ons in San Francisco ook beter en sneller verplaatsen. We hadden daardoor geen warmere kleren bij ons ien moesten het maar doen met een warme beker koffie 🙂

De tweede dag zou San Francisco zelf worden. We reden weer via de Golden Gate Bridge, rechtstreeks naar Fishermens Warf. Hoewel we daar tegen de middag aankwamen, was er nog volop parkeergelegenheid. Het oogde in zijn geheel niet druk. We besloten eerst naar Pier 39 te lopen. Pier 39 is een extreem toeristisch stukje waar zeeleeuwen hun intrek genomen hebben op diverse drijvende pontons. De zeeleeuwen roken we al eerder dan we ze hoorden of zagen! De kids keken hun ogen weer uit. Twee zeeleeuwen vermaakten zich met een onophoudelijk potje worstelen. De ene zat op een ponton, waar de andere steeds op sprong. Er werd vervolgens geworsteld totdat één van de twee weer in het water lag. Binnen no-time sprong die zeeleeuw weer op het ponton, waarna het tafereel zich herhaalde. We hebben denk ik een klein half uur staan kijken. Toen we verder gingen, waren ze nog lang niet uitgeworsteld 🙂 We zijn vervolgens via de achterkant het toeristische gedeelte op gelopen. Hier wordt je bedolven onder de kleurrijke winkeltjes die allerlei interessante en minder interessante spullen aanboden. We zijn alleen even naar binnen gegaan in een chocolade winkeltje, waar we vermoedelijk een klein beetje van de duurste chocola ooit hebben gekocht 🙂 Maar het smaakte goed!!

Na een heerlijke lunch in een typisch sea-food restaurantje, was het tijd voor de Cable cars. Iedereen die vroeger Full House gezien heeft, kan die zich vast herinneren van de intro. We wilden graag een ritje maken! Via internet hadden we de routes bekeken. We zouden aan het begin van de Powel/Mason line opstappen en aan het einde uitstappen. Van daaruit zouden we dezelfde route dan weer terug nemen. De rij viel mee. We moesten 1 cable car wachten, voordat we in mochten stappen. Het was leuk om te zien dat de cable cars aan het einde van de lijn met een handbediende draaischijf omgedraaid werden. In de cable car heb je drie zit/sta opties. De helft is voorzien van zitplekken die binnen zijn. De andere helft kan je ‘buiten’ zitten of op een plateau gaan staan om er vervolgens aan te hangen. Wij kozen (saai) voor de plekjes binnen. De cable car was echt authentiek en voorzien van allerlei hefbomen en hendels. Hoewel het in San Francisco als een ‘echte’ optie voor het openbaar vervoer wordt gezien, hebben we alleen maar toeristen gezien. Het ritje zelf was vanwege de steile hellingen en daardoor prachtige uitzichten erg mooi. Het personeel was alleen nors. Volgens mij zouden ze er goed aan doen om de cable cars echt als een toeristische trekpleister te bestempelen en er mensen op zetten die een leuk praatje over de stad e.d. kunnen houden. Aan het eind van de lijn stapten we uit op een groot plein met allerlei winkels. Omdat Jody nieuwe schoenen nodig had, besloten we er meteen even voor te kijken. Onderweg naar de eerste winkel waren we getuigen van een tafereel wat op de kids net iets meer indruk maakte, dan goed voor ze was. Een man met ontbloot bovenlijf (vermoedelijk een zwerver) liep langs de weg, met daarachter 4 agenten. Op ca 10 meter bij ons vandaan, haalde deze man uit naar een politieagent, en zette het op een lopen. Drie agenten renden er achteraan en binnen no-time waren er sirenes te horen. Hoe het verder ging speelde zich buiten ons gezichtsveld af, wat misschien ook maar goed was 🙂 Dean en Jody hebben ons de rest van de dag bestookt met vragen waar ze zich eigenlijk niet mee bezig zouden moeten houden 🙂 In een enorm winkelcentrum vonden we uiteindelijk nieuwe schoenen, waar Jody erg blij mee was en zijn we met de cable car terug gegaan naar Fishermens Warf. In een leuk restaurant hebben we vervolgens nog gegeten, waarna we moe en voldaan terugkeerden naar de camping.

De laatste dag was de dierentuin aan de beurt. De kids keken hier heel erg naar uit, behalve dat ze dan weer moesten wandelen 🙂 De dierentuin was niet heel groot en (hoewel de tweede dierentuin van Amerika) valt toch een beetje in het niet bij de dierentuinen die wij in Nederland kennen. Het meest interessante was een stuk met insecten. Allerlei giftige en minder giftige beesten waren heel goed te zien in verschillende terrariums. Van vogelspinnen tot kakkerlakken: alles kwam voorbij.

De nacht ervoor was een beetje een onrustige. Het was die dag vrijdag. De camping liep vanaf de middag helemaal vol. Aan allebei de kanten naast ons stond veel te hard muziek aan. Zelfs zo hard, dat die mensen het volume zachter moesten draaien, als iemand een praatje kwam maken. Dit hadden we nog niet meegemaakt. Normaal gesproken staat in de ‘campground rules’ dat muziek niet buiten je eigen ‘site’ hoorbaar mocht zijn. Het was duidelijk dat die regel hier niet op ging. Gelukkig waren de kids moe genoeg om ook met de herrie te gaan slapen. Alleen de lesjes de volgende dag waren wat lastiger, omdat ze zich slechter konden concentreren vanwege de herrie. Toen Jo bij de ‘office’ ging navragen wat hun ‘policy’ was mbt muziek, werd ze vrijwel geheel genegeerd. Geen vragen waar ze zin in hadden. Hoewel de camping (vooral voor de kids) absoluut geweldig was, hadden we er toch een beetje een bitterzoete smaak aan overgehouden. Wat ook erg leuk was op de camping, ondervonden we die zondag. Alles en iedereen is hier al weken ‘halloween’. Die middag liepen er al allemaal kindjes verkleed als heksen en andere enge wezens rond. Die avond had de camping ‘trick or treat’ georganiseerd. Kinderen konden bij diverse campsites langs gaan die zich als vrijwilliger aangemeld hadden en snoep uitdeelden. Toen de kids dat in de gaten kregen, werden meteen de spiderman pakken te voorschijn gehaald en gingen ze met Jo op pad. Hoeveel snoep je in een dik kwartier bij elkaar kunt krijgen, is haast niet normaal 😉  De dag werd afgesloten met een ritje op de hooiwagen, waarna iedereen op tijd naar bed ging. De volgende dag zou een reisdag worden. Op naar Yosemite National Park!