Vanuit Zion zijn we naar de Grand Canyon gereden. Om precies te zijn, de South Rim. Een ritje van zo’n anderhalf uur. We hadden een campground aan de andere kant van de Grand Canyon geboekt, dus we zouden door Grand Canyon National Park rijden, richting campground. Toen we eenmaal in de buurt van de Grand Canyon kwamen werden we verwelkomd met grijze wolken en in de verte zagen we regen, regen en nogeens regen. Nadat we het park binnengereden waren kwamen we het eerste uitkijkpunt tegen. Voor de kinderen is het niet zo interessant om steeds de camper te verlaten voor een mooi uitzicht, dus deze keer besloten we dat ik (Jo) ff gauw eruit schoot om van de parkeerplaats naar het uitkijkpunt te lopen en wat mooie fotootjes te schieten. Aan ons natuurlijk de taak om ervoor te zorgen dat onze lezers niets missen ;-)! Dus in mijn zomerse outfitje en op mijn slippertjes sprong ik de camper uit en begon ik, gewapend met onze goede fotocamera in mijn hand (speciaal gekocht voor onze reis) te lopen. Hmmmm toch wel wat frisjes hier….dus het tempo werd opgeschroefd. Door de begroeiing en wat gebouwen kon ik niet goed zien hoe ver het nog was. Niet snel erna begon het te druppen. Gelukkig liep ik net langs een souvenierswinkeltje, waar ik even naar binnen wipte aangezien het nu toch wel stevig begon te regenen. Terwijl ik in het winkeltje aan het rondsnuffelen was tussen allerlei zelfgemaakte spulletjes van een Navajo stam, kwam de regen met bakken uit de hemel vallen. De meeste mensen (niet iedereen haha) liepen hier in vesten of jassen. En ik stond daar mooi in mijn korte broek en hemdje op mijn slippertjes te verkleumen. En zonder mobiel, want ik dacht nog zo terug te zijn toen ik vertrok…Het blijft apart om vanuit de hitte in Zion, in de stromende regen in de Grand Canyon te belanden op één dag! Soms vergeet ik dan even te schakelen, zoals vandaag. Maargoed…uiteindelijk klaarde de lucht iets op en regende het niet meer zo heel hard. Aangezien ik ook al een tijdje weg was en niets van me had laten horen besloot ik gauw mijn missie voort te zetten. Ik rende, ofja….ik probeerde te rennen maar dat lukte mij niet goed op slippertjes, naar het uitzichtpunt dat ik nu kon zien liggen. Eenmaal daar aangekomen zag het er bijzonder spookachtig uit. Door de regen was het behoorlijk mistig in het grote gat wat de Grand Canyon zou moeten zijn. Gauw toch wat fotootjes geschoten, en daarna weer zo snel als ik kon, op mijn slippertjes richting camper. Toen ik nog zo’n 15 meter bij de camper vandaan was begon het weer te regenen, en de laatste meters pikte ik nog even de stortregen mee. Drijfnat en buiten adem kwam ik de camper binnengeklommen waarna ik door 3 kleine draakjes werd uitgelachen. Welkom in de Grand Canyon….

We hadden een campground gevonden aan de andere kant, net buiten de Grand Canyon, dus op de weg ernaartoe konden we de Grand Canyon al mooi een beetje verkennen. Bij het visitor center hebben Jody en ik ook meteen de junior ranger boekjes opgehaald. Hiermee kunnen ze weer een badge verdienen. Hierna reden we naar de campground waarna het al gauw tijd was om te eten.

De volgende dag besloten we om in de ochtend al op tijd richting de Grand Canyon te gaan. We moesten de camper bij het visitor center parkeren en met de shuttlebus verder. We gingen eerst (in een propvolle bus) naar Mather point. Net als in Bryce en Zion reden er hier ook regelmatig shuttlebussen, veelal parallel aan diverse trails. Zo kun je van bushalte naar bushalte wandelen, of bushaltes overslaan en verder wandelen naar de volgende bushalte. Een erg prettige manier van wandelen met jonge kinderen. Zo kun je wandelingetjes afwisselen met een busritje. Wij genoten ontzettend van het bijzondere uitzicht wat we hadden toen we de paden bewandelden, vlak langs de afgronden van de Grand Canyon. De kinderen waren onderweg druk doende met de opdrachtjes in hun junior ranger boekjes. Dus we hebben best een aardig stuk kunnen wandelen. Toen ze er geen zin meer in hadden hebben we de shuttlebus gepakt naar Hermits Rest, de laatste halte, het verste weg, waar we wat hebben gegeten en van de mooie uitzichten hebben genoten.

De Grand Canyon is echt gigantisch groot, en wijds en diep. Het is niet voor niets dat dit natuurwonder vanuit de ruimte is te zien. Als je daar dan staat, zo aan het randje, dan voel je je als mens toch wel even heel erg klein. Tijdens onze wandeling hebben we ook nog het geluk gehad dat we twee condors hebben zien vliegen. Deze (bijna) uitgestorven roofvogels zijn weer opnieuw uitgezet in de Grand Canyon en met behulp van een broedprogramma langzaamaan bezig om in aantal te groeien. Ze leggen jaarlijks één ei.

Na de lunch stapten we op de bus om weer terug te gaan naar het visitor center. Het plan was om bij het visitor center nog even de laatste dingetjes in te vullen in de junior ranger boekjes, nog even een filmpje kijken over de Grand Canyon (dit was noodzakelijk om de junior ranger badge’s te verdienen) en vervolgens de badge’s in ontvangst te nemen. De kids waren erg moe, dus als alles een beetje vlot verliep konden ze mooi nog even een broodnodig dutje doen in de middag. Maar helaas verliep het niet helemaal volgens plan. We stapten uit de bus en besloten op een van de houten bankjes even de junior ranger boekjes verder in te vullen. Toen Ro op het bankje wilde opschuiven voor Dave stak er plotseling een enorme splinter in zijn bovenbeen. Met een gepijnigd gezicht besloot Ro naar de camper te strompelen (die stond zo’n 200 meter verderop) zodat hij er daar wat aan kon doen. Terwijl ik met de kids de boekjes verder invulde. Op die manier hoefden ze er ook niet teveel mee te krijgen van papa’s ongelukje. Uiteindelijk vond ik dat Ro toch wel erg lang weg bleef en ben ik met de kids richting de camper gelopen. Vlakbij de camper kwamen we Ro tegen, die de splinter er niet uit heeft kunnen krijgen. Door het harde trekken was de splinter afgebroken maar zat er nog een deel in zijn bovenbeen. Dus pakten we de boel in om zo snel mogelijk naar de kliniek te rijden die gelukkig in de Grand Canyon aanwezig was. Terwijl we ondertussen allerlei vragen moesten beantwoorden van de kids.

In de kliniek moest er uiteraard eerst een heleboel papierwerk doorgenomen worden waarna Ro naar een kamertje werd geleid. Ik bleef in de wachtruimte achter met de kids. Het wachten duurde erg lang, zeker met drie vermoeide kids. Maar uiteindelijk was papa dan weer terug. Met in zijn hand een potje met daarin een mooi souvenir uit de Grand Canyon. Uiteindelijk hebben ze de splinter er onder plaatselijke verdoving uit moeten snijden. De boel is goed schoongemaakt en ingesmeerd met antibiotica zalf. Ook kreeg hij nog een antibiotica kuur mee. De kids waren weer snel gerust gesteld en zijn vanaf nu panisch voor splinters ;-). Het middagslaapje zat er niet meer in voor vandaag dus besloten we om toch nog ff naar het visitor center te gaan om het filmpje te kijken en de badge’s in ontvangst te gaan nemen. En daarbij dus ook een eed af te leggen. Aan het eind van de officiële eed verzinnen de rangers er meestal nog wat achteraan. Deze keer hebben ze beloofd om altijd lief te zijn voor hun broertje(s) en/of zusje. Helaas duurde dat niet heel erg lang 🙂

Toen we weer terugkwamen bij ons plekje op de campground bleek dat onze “levelers” en deurmat verdwenen waren. Die lieten we altijd liggen, samen met de slangen, als we later op de dag toch weer terugkomen. Sommige campgrounds vinden het namelijk prettig als je even laat weten dat je weg gaat maar later op de dag weer terug komt. Dan leggen zij er iets neer zodat men ziet dat deze plek besproken is. Door het achterlaten van de levelers en de deurmat dachten we dat dit ook duidelijk was. En dat was tot nu toe altijd goed gegaan. Tot onze grote verbazing zagen we al gauw dezelfde levelers, twee campers verderop op de achter uitbouw van een camper staan. Wat moet zo’n super-de-luxe camper (er stond zelfs een smart in) met hydraulische levelers nou met die handmatige levelers? Bij nadere inspectie bleken het echt de onze te zijn. Helaas waren de mensen niet thuis, dus besloot Ro om ze mee te nemen zodat we onze camper goed konden zetten. Doordat onze middag er anders uitzag dan gepland hebben we gauw pizza geregeld en hebben we snel de kids in bed gelegd. Het was al lang bedtijd!

De volgende morgen kwamen we pas tot de ontdekking dat ook onze deurmat ontbrak. Ik besloot dus maar om even lang die ene camper te lopen en hé, zie ik daar nou onze mat liggen?? Ik weer terug naar onze camper en gevraagd of Ro ff wilde kijken zodat we echt zeker weten dat het de onze is. Ro erheen (deze keer waren die mensen wel thuis), en toen hij zag dat het ook onze mat was riep hij naar binnen “bedankt voor het oppassen op onze mat, ik neem hem nu weer mee” (in het Engels uiteraard;-)). Al gauw kwam er een vrouw naar buiten die nogal beschaamd vertelde dat ze dacht dat we die spullen hadden achtergelaten. Een beetje vreemd, maar we hadden in ieder geval onze spullen weer terug. Voortaan laten we dus maar niks meer achter.

De volgende dag maakten we ons klaar voor een rit van zo’n vierenhalf uur naar Las Vegas! Na zoveel natuur te hebben gezien lijkt dit ons een leuke afwisseling. We hebben een plek op een RV resort geboekt (met zwembad) voor 5 nachten. We hebben er zin in!