Na een kort ritje (zo’n anderhalf uur) door prachtig landschap, kwamen we aan op de volgende campground. Panderosa Ranch Resort, op een steenworp afstand van Zion National Park, boven op een berg gelegen. Dit park had een leuk zwembadgedeelte met glijbanen en hot tubs, en bood daarnaast ook veel activiteiten aan, zoals jeeptochten, paardrijtochten, zipline, en meer leuke dingen. Ook was er een restaurant. Na aankomst ging Dave weer even een dutje doen en besloten we daarna met zijn allen uit eten te gaan in het restaurant op het park. Het eten was erg lekker! Daarna nog even de speeltuin bezocht en vervolgens lagen de kids alle drie al gauw weer in hun bedjes te slapen.

De volgende ochtend deden we weer lesjes en besloten we om een heerlijk zwembaddagje te houden. We installeerden ons aan de rand van het zwembad en de kids vermaakten zich uitstekend. Dean en Jody hebben het helaas niet gered om voor ons vertrek hun zwemdiploma te halen. Maar desondanks zwemmen ze inmiddels behoorlijk goed. Ze redden zich prima in het diepe zonder hulpmiddelen, wat ons natuurlijk een heel gerust gevoel geeft. Dus daar zijn we heel blij mee. Voor Amerikaanse begrippen kunnen ze zichzelf op hun leeftijd uitzonderlijk goed redden in het water, als ik afga op de, eerst verbaasde (Hey, look at that little girl, she’s going of the big slide into the deep!), en dan bewonderende blikken als ze zien hoe Jody vanuit het diepe naar de rand zwemt. En toen opeens…heel hard gegil bij de hot-tub vandaan. Jody was in paniek. Binnen 5 seconden was ik bij haar, en bleek dat ze een wespensteek in haar nek had. Het deed haar erg pijn. Na veel troostende woorden een een halve zak chips, durfde ze wel weer te gaan zwemmen, maar wel zonder haar nek te bewegen. Uiteindelijk viel het gelukkig me. Na ca 2 uur had ze er geen last meer van, als is ze nu wel een beetje panisch voor alles wat vliegt.

Zo tegen de middag kwam er een groepje ‘oudere’ Amerikanen bij het zwembad zitten. Al snel lagen ze er allemaal in. Dat betekende prooien voor de kids. Binnen no-time hadden ze het voor elkaar dat de ouderen (stuk of 8) zich over het zwembad verspreid hadden, en dat ze allemaal mee deden met ‘throw and catch’ met een tennisbal die we hadden meegenomen. Zowel de kids als de Amerikanen hadden het bijzonder goed naar hun zin. Vooral Bill deed erg leuk met de kids. Tot aan met Jody van een erug snelle glijbaan af aan toe. Een lol dat ze hadden! Aan het eind van de middag spraken de kids over “de opa’s en oma’s” als ze ze zagen. Ondertussen troffen we ook nog een Canadees stel. Het bleek dat zij enkele van de mensen waren die Dean en Jody op de zeer stijle Navajo Loop in Bryce hadden ingehaald. Best grappig dat je elkaar als reiziger steeds tegenkomt! Iedereen in deze streek gaat natuurlijk naar de National Parks.

Na de heerlijke middag aan het zwembad keerden we terug naar de camper. En wat bleek… de “opa’s en oma’s” stonden naast ons! We hebben dus nog even gezellig gekletst en Jo mocht een Root Beer proeven. Jo had verteld dat ze eerder al een Root Beer had geproefd, maar dat ze die niet lekker vond. Hij smaakte heel erg naar de tandpasta die wij in Nederland kennen als “Smokers”. Ik weet overigens niet of die nog bestaat. Maar deze drankjes wisselen blijkbaar nogal van smaak per streek. Jo ‘moest’ het Root Beer van A&W eens proberen. En dus kreeg ze er eentje! Deze bleek inderdaad beter te smaken dan de Root Beer die ze eerder had geproefd. Root Beer ziet eruit als cola maar is het niet. Er zit geen cafeïne in en het is er in verschillende soorten zoals regular en diet.

Omdat het restaurant de vorige dag goed beviel en niet duur was, besloten we daar die avond nogmaals te gaan eten. Hier mochten Dean en Jody een keertje een cocktail (zonder alcohol) uitkiezen. Ze kozen een drankje op basis van sprite met framboos en mango. Dean was doodmoe van het zwemmen en genoot nogal stoïcijns van zijn drankje. Jody daarentegen begon te glunderen en was helemaal onder de indruk van het effect “koolzuur”, wat natuurlijk in de Sprite zat, maar wat ze nooit eerder heeft gekregen. Ze vond de bubbeltjes een beetje gek maar wel erg lekker. Ze kwamen zelfs tot in d’r neus! Na het eten was het al laat en hebben we snel de kindjes in bed gelegd. Wijzelf waren ook moe dus we lagen er op tijd in.

De volgende ochtend namen we eerst afscheid van “de opa’s en oma’s”. We zijn met zijn allen op de foto gegaan en hebben nummers uitgewisseld met Bill en Susie. Ook kregen we een heleboel tips over wat we in Las Vegas kunnen gaan doen. Daar zijn we heel blij mee! Zij reizen ook naar Vegas en zoals de planning er nu naar uitziet zouden we er rond dezelfde tijd zijn. We hopen dus dat we elkaar daar weer zullen ontmoeten. Dat zou geweldig zijn!

Vandaag, 15 september, zouden we eigenlijk naar Zion gaan en daar ook hopelijk een plek vinden op een van de weinige campgrounds. Maar Googlemaps gaf al gauw een hoop vertragingen aan richting het park. We hadden al in de gaten dat het druk zou zijn en realiseerden ons dat het ook nog eens weekend is. Tja…..we vergeten inmiddels echt welke dag het is vanwege al het reizen. Het leven van dag tot dag brengt weinig vastigheid met zich mee, waardoor de dagen verwateren. Op het allerlaatste moment besloten we om (nog) niet naar Zion te gaan en dit uit te stellen tot maandag. Maar we moesten hier wel weg, want de campground bleek volgeboekt te zijn. We waren erg toe aan een supermarkt…tsja…en dan wil je als ‘echte’ toerist natuurlijk naar Walmart. Laat die alleen niet in de buurt zitten! Op zoek naar campgrounds in de omgeving bleek al snel dat alles stampvol geboekt was. We zitten buiten het hoogseizoen, en toch is de ene na de andere campground vol. Na wat wikken, wegen en speuren, kwamen we uit op Willowind RV Park in Hurricane. Een plaatsje, precies aan de andere kant van Zion. We hadden de keuze om door Zion heen te rijden (en dus de drukte te trotseren) of een route om Zion heen te nemen. Omdat we toch de tijd hadden, besloten we om Zion heen te rijden. Een rit van zo’n 2 uur door (wederom) prachtige landschappen met uitzonderlijke vergezichten. Hoewel we nu toch al heel wat moois gezien hebben, verveelt het nog totaal niet! Om het weekend te overbruggen hadden we voor 2 nachten gereserveerd. We kregen een plekje in een uithoek van het park. Hoewel het park verder geen voorzieningen voor kinderen had, beviel het prima. Dean en Jody hebben wederom hun uiterste best op hun lesjes gedaan en Dave is er inmiddels aan gewend dat hij iets voor zichzelf moet doen. Omdat het daar heel erg heet was, besloten we om de verkoeling op te zoeken in een bowlingcentrum in St George, op een klein half uur rijden. Laat dat nu, naast bowlingbanen, een compleet arcade-speelparadijs te zijn! Airhockey, grijptoestellen, raceapparaten, alles was er. Dave bleek (zonder gekkigheid) de absolute winnaar van het bowlen. Iedere bal werd zorgvuldig op de ‘krokodil’ geplaatst, met een scherp oog richtte Dave de bal en met precies de juiste kracht en precisie werd de bal steeds in beweging gezet.

Toen was het tijd om (eindelijk) naar Zion te gaan! Omdat het overal zo druk was en omdat het die dag snikheet zou worden, besloten we om onze wekker te zetten. Dus om 06:30 ging de wekker en om 07:15 vertrokken we naar Zion. Na een kleine 40 minuten werden we met onze Annual pass toegelaten en zochten we een plekje op het rv-parkeerterrein bij het Visitor center op. Hoewel het al redelijk zwart zag van de mensen, was er gelukkig nog genoeg plek. In Zion kan je met de auto niet overal bij komen. Met een RV zelfs nog op minder plekken, dus ben je aangewezen op de gratis shuttle bussen. Helaas stond er bij de halte van het visitor center op dit tijdstip al een rij van zo’n 100 meter voor de bus. Gelukkig bood dat genoeg wachttijd om even de Junior Ranger boekjes op de halen in het visitor center, zodat de kids weer een ‘pledge’ konden doen om zo een ‘badge’ te verdienen.

Na ca een kwartier mochten we plaatsnemen in de overvolle bus. We hadden vooraf de kaart al goed bestudeerd en wilden graag de Lower Emerald Pool-trail doen. Dat betekende doorrijden tot stop 5. We waren een van de weinigen die bij die stop de bus verlieten, maar gingen vol goede moed de trail doen. Het zou een rondje zijn van ca 1.2km. Onderweg kwamen we nog een leuk eekhoorntje tegen, een ‘gray squirril’ wist een kundige Amerikaan ons behulpzaam te vertellen, die de tijd nam om voor ons te poseren. Na een prachtige wandeling langs indrukwekkende rotsformaties kwamen we aan bij de Emerald Pool. Dit is een waterval met een klein ‘plasje’ waarna het over gaat in een rivier. Maar..hee…waar is de waterval?? De foto die op een plakkaat met uitleg stond, liet een prachtige waterval zien. Het enige wat wij te zien kregen, was vergelijkbaar met een slechte douche op een camping. Er kwam zo weinig water naar beneden, dat de waterval als het ware aan de rots vastgeplakt zat en dus meer langs de rots naar beneden kwam, dan echt als waterval zich naar beneden stortte. Met een kleine teleurstelling moet ik toch zeggen dat het tafereel nog steeds erg mooi is. We konden nu wel mooi letterlijk door de waterval lopen, en we werden, naast wat spetters, niet eens nat! Normaal is deze trail een rondje, echter is er in juli dit jaar een storm geweest en zijn daardoor een aantal trails gesloten. Bij aankomst van de afsluiting was wel duidelijk waarom het gesloten was en waarom het nog niet hersteld was. Als het hekje er niet geplaatst was, zou geen haar op mijn hoofd denken dat ik daar doorheen zou kunnen lopen. Het wandelpad was tientallen meters hoog dichtgestort door stenen en zand. Later hoorde Jo dat ze dat in de winter met explosieven gaan oplossen.

Na deze trail hebben we bij de lodge wat drinken gekocht, en zijn we daarna de Grotto Trail gaan doen. Een ‘easy’ trail die voor een groot deel langs de weg loopt en ons naar de volgende shuttle-stop zou leiden. Maarja, dan blijkt die volgende stop gesloten te zijn! Doorlopen naar de volgende halte was te ver weg, dus dan de bus maar aanhouden langs de weg. Gelukkig doen ze daar niet al te moeilijk, en mochten we toch instappen, waarna we door reden naar ‘Weeping rock’. Een rots waar water door naar buiten sijpelt dat duizenden jaren geleden begonnen is om zich een weg door het zandsteen te banen. De trail erheen was een flinke klim. Al snel hadden de kids er geen zin meer in, maar na wat ‘bemoedigende woorden’ hebben ze het toch erg goed gedaan. De Weeping Rock was alleen een kleine tegenvaller. Opzich best mooi, maar de ‘weeping waterval’ die we al hadden gezien, bood eigenlijk vrijwel hetzelfde aanblik. Tot slot besloten we naar de laatste stop van de shuttlebus te rijden en daar de ‘Riverside trail’ te doen. Een trail van 3,2km die eventueel verlengd kan worden waarna waarschijnlijk de mooiste plekjes te zien zijn. Dat principe is het enige kleine minpuntje aan onze manier van reizen. We zouden dolgraag de ‘echte’ trails doen waarbij je op de mooiste plekjes komt en niet steeds in en optocht over een geasfalteerde trail loopt. Met de kids is dat absoluut niet te doen, dus we hebben ons nu al voorgenomen ooit terug te komen om ons daar helemaal aan te wagen. Ook de River side trail was weer een drukke optocht. De prachtige omgeving maakt de optocht meer dan goed, voor ons was het absoluut genieten. De kids vonden deze trail wel iets te lang. Gelukkig waren er genoeg brutale eekhoorntjes langs de route, waar de kids zelf foto’s van mochten maken. En wat doen al die mensen toch met die stokken? Als je deze trail verlengt, moet je grote delen door een rivier lopen. Een goede wandelstok is dan geen overbodige luxe. Dean en Jody moesten dus ook een stok. Gelukkig lagen die er genoeg toen we het einde van de trail bereikt hadden. En ja, dan kan Dave natuurlijk niet achterblijven.

Na deze trail was het inmiddels al ruim 14:00 geweest. We besloten met de bus terug te rijden. Om de junior range badge te krijgen, moesten Dean en Jody alleen nog deelnemen aan een van de praatjes van een parkranger die op verschillende plekken gedurende de dag gehouden werden. Alleen viel Dave onderweg in de shuttlebus op de schoot van Jo in slaap. We besloten daarom om helemaal terug te rijden naar het beginpunt, waar de camper stond. Ik zou met Dave in de camper blijven, zodat Dave even kon slapen, en Jo zou met Dean en Jody het praatje van de parkranger bijwonen. Zo gezegd, zo gedaan..en vol trots..en na het afleggen van een eed in het Engels kregen Dean en Jody de felbegeerde badge.

Antelope Canyon

Omdat de volgende stop Antelope Canyon zou worden, hadden we vooraf een plek gereserveerd aan Lake Powel, vlakbij Page in Arizona. Het was Wahweap Campground in Glen Canyon National recreations area geworden. Ze hadden helaas alleen nog een dry-site beschikbaar. Dat is een plek zonder water, elektra en rioolaansluiting en zijn we dus aangewezen om de voorzieningen van de camper. Een paar dagen voordat we daar aan zouden komen, zijn we bezig geweest met het boeken van een tour naar Antelope Canyon. Je kunt die plek alleen met een georganiseerde tour bezoeken en was zeker een van de hoogtepunten van onze trip. Helaas bleek ook hier dat het erg druk was. Alle tours waren reeds volgeboekt. Zelfs voor heel september! Die hadden we niet zien aankomen. Toch wel met enige teleurstelling zijn we toch naar Page gereden. Lake Powel en Horse Shoe bend, stonden daar immers ook nog op het programma. We kamen laat in de middag aan, waarna we na het eten vroeg onder de wol kropen. Maare…hoe laat is het nu eigenlijk? Als je voor de tijd afhankelijk bent van een smartphone is dat een redelijk uitdaging! Je zit daar namelijk zo dicht bij de overgang van een tijdzone, dat de tijd op onze telefoons zeer regelmatig versprong. Zo kon het op hetzelfde moment op de ene telefoon 19:00 uur zijn, en op de andere 20:00 uur zijn. Hoe laat we daadwerkelijk die avond naar bed gegaan zijn, is daardoor een mysterie gebleven 🙂

De volgende dag zijn we naar Horse Shoe Bend gereden. Die lag op een kwartier van de camping. De route erheen bracht ons over een mooie brug bij een stuwdam, waar Lake Powel zijn bestaan aan ontleent. Waar Horse Shoe bend precies was, was op grote afstand al duidelijk te zien aan het overvolle parkeerterrein. We gingen er van uit dat de horse shoe bend vlakbij de weg zou lopen, dus konden we dat gerust op het heetste moment van de dag doen, dachten wij. Bij aankomst bleek dat er een redelijk heuvel was en werd er met flitsende matrixborden gewaarschuwd dat je minimaal 1 fles water per persoon mee moest nemen. Hmm…die overbezorgde Amerikanen ook altijd…hoewel het een redelijk heuvel was, leek de waarschuwing vooral op zijn plaats voor ouderen en mensen die slecht te been waren. Om niet toch te eigenwijs te zijn, besloten we toch de tas te pakken zoals we die altijd inpakken voor een hike en gingen opweg. Het was bloedheet en nog voor we de top van de heuvel bereikt hadden, zagen we in de verte mensen bij een rots staan. ‘Die zijn wel heel fanatiek’ grapte ik nog, op dat moment nog niet realiserend dat DAAR horse shoe bend pas was. Het was dus daadwerkelijk een redelijk serieuze hike, Zeker gezien de hitte, het hoogteverschil, het rulle zand waar we doorheen moesten lopen en het feit dat er nergens schaduw was. Na een flinke tocht kwamen we aan bij de horse shoe bend. Hoewel het ‘gewoon’ een bocht in een rivier is, is het toch wel erg spectaculair. De diepte en de enorme omvang maken het de wandeling zeker waard! Sowieso is het misschien eens nodig om te benadrukken dat de foto’s die we maken doorgaans geen recht doen aan hoe spectaculair alles is wat we hier zien. Het ontbreken van diepte in de foto’s vinden we bij het terugzien echt een groot gemis. Mocht je bij het bekijken van de foto’s al het idee hebben dat het allemaal erg mooi is, dan is het zeker de moeite waard om het ooit in het echt te bewonderen! Op de terugweg begon het al te schemeren, wat zo’n woestijnlandschap prachtige kleuren geeft.

De volgende halte wordt de Grand Canyon. Ook een plek die hoog op onze lijstje staat. Ik kan nu alvast verklappen dat de Grand Canyon onze verwachtingen meer dan waar gemaakt heeft, alleen eindigden we wel bij op de eerste hulp van de lokale medical clinic in Grand Canyon National park….