De rit die we vanuit Cody naar Yellowstone reden was werkelijk prachtig. Hele mooie bergen en rotsformaties met daartussenin wildstromende riviertjes. Eenmaal in Yellowstone veranderde de open en wijdse omgeving naar dichtbegroeide bossen, met diverse prachtig blauwe meren ertussenin. Door al het groen leken de meren extra blauw. Ook waren we al meerdere borden gepasseerd die ons waarschuwden voor beren. Ieder moment kan er een opduiken dus wees gewaarschuwd. Uiteraard waren er ook waarschuwingen voor de bizons, herten en ander “wildlife”, wat zomaar de weg kan oversteken. Het is immers hun thuis, waarin wij te gast zijn en waarbij zij bepalen of we onze weg kunnen vervolgen of niet.

Eenmaal aangekomen op de campground, waar we voor 5 nachten hadden gereserveerd, viel ons direct op dat de temperatuur hier een stuk lager lag. Wij zaten nog in onze korte broekjes en t-shirts, want bij Thermopolis (waar we vandaan kwamen) was het ruim 27 graden, terwijl er nu buiten onze camper mensen liepen in lange broeken, truien en jassen. Het was al aan de late kant, dus Ro maakte snel spaghetti zodat de kids erna meteen naar bed konden.

Al heel gauw na onze aankomst kregen we in de gaten dat er hier helemaal geen internet is. Dat maakte het erg lastig om dingen te plannen. Of te zien wat er hier allemaal te doen is. Dus we doken de folders en kaarten in die we bij het inchecken hadden gekregen. We besloten om morgen naar de wereldberoemde geiser “Old Faithfull” te gaan.

De volgende ochtend werden we allemaal verkleumd wakker. Wat was het koud geweest! Het was die nacht -3 graden Celsius geweest! En toen we uit het raam keken kwam de regen en hagel, net zoals afgelopen nacht, met bakken uit de hemel. Mensen liepen compleet ingepakt in regenpakken en een aantal waren bezig de sneeuw of hagel van hun tentjes af te schrapen. Daar zaten wij dan in onze comfortabele (inmiddels aangenaam warme) camper. Wat hadden we met al die mensen te doen die alleen hun natte koude tentje hadden! Eerst maar eens ontbijten! Er zijn hier niet echt bakkers waar je net zoals in Nederland lekker vers brood kunt kopen. Het meeste is voorverpakt. Maar als het van tevoren nog ff gauw in ons oventje gaat smaakt het prima! Voor op tafel hebben we ham, kalkoen en kaas (meestal Gouda als we die kunnen vinden). Daarnaast hebben we nog pindakaas, jam en Nutella. Ikzelf (Jo) snak inmiddels wel naar een boterham met hagelslag!! Maar die hebben we nog niet kunnen vinden helaas.

Na het ontbijt was het tijd voor de lesjes van de twee oudsten. Om dit zo soepel mogelijk te laten verlopen sturen we Dave meestal naar het onderste bedje van het stapelbed, waar hij dan lekker ff met zijn iPad mag spelen. Hij heeft het puzzelen ontdekt op zijn iPad, en kan zich hier heel lang zelf mee vermaken, dus dat is fijn. Ondertussen krijgt Dean les van papa, en Jody van mama. Dit is soms nog wel lastig om te combineren. Dean heeft de lesstof van groep 3, dus dat is best een belangrijk jaar waarin hij leert lezen en schrijven. Vandaar dat hij tijdens deze lesjes altijd binnen aan de zithoek zit te werken. Voor Jody’s lesjes die nog heel spelenderwijs zijn, ga ik meestal met haar buiten aan een tafeltje zitten. Al is dat soms weleens een uitdaging. In de eerste week begon het stug iedere keer hard te waaien zodra we buiten zaten, waardoor alles wegvloog van de tafel.  Daarna was het soms te fris om buiten te zitten. Als het echt niet anders kan gaan Jody en ik ook binnen zitten en schuiven we ook aan in de zithoek. Maar dit werkt voor beiden niet altijd bevorderlijk. Dat doen we dus zo min mogelijk. Omdat we in Yellowstone geen internet hebben betekende dit ook dat we wat moesten schuiven met de lesjes. Wat we konden doen hebben we gedaan, en de rest komt weer aan de beurt zodra er internet is.  Wel heb ik alvast een letterlijn voor de kids gemaakt en opgehangen als ondersteuning bij de lesjes. En ook liedjes of versjes hangen we op zodat ze “in beeld” blijven.  Dean en Jody vinden beiden de lesjes erg leuk. Dean had al een kleine voorsprong op zijn klasgenootjes toen we vertrokken en ook op reis gaat het lezen en schrijven hem best goed af. Hij maakt al dictees, waarbij hij bepaalde woorden moet opschrijven. Jody houdt van knutselen en liedjes en dansjes, iets wat veelvuldig aan bod komt. Dus ze vind de lesjes erg leuk! Zij heeft het vak Nederlands en als extra vak hebben we ervoor gekozen om “Ontwikkelingsgebieden” erbij te nemen. Een mengeling van rekenen, taal, luisteren, knutselen, bewegen en muziek. Deze week hebben we bij hun bedjes ook een mooie poster opgehangen. Ik had een kleine verzameling meegenomen uit Nederland waaruit ze konden kiezen. Zo wordt de camper steeds wat huislijker.

 

Na de lesjes vertrokken we naar “Old Faithfull”. Onze campground lag daar niet ver vandaan, dus dat was mooi. Eenmaal aangekomen besloten we vanwege het koude en regenachtige weer allemaal onze vesten en jassen aan te trekken. Lange broeken hadden we ook allemaal al aan, behalve Ro. Rondom de geiser “Old Faithfull” liggen meerdere geisers en gaten in de grond waaruit gassen en rook komen. Vlakbij stonden er ook restaurants, toiletten, zelfs een hotel, een Visitor Center en jawel hoor, souvenirwinkels. We liepen eerst naar “Old Faithfull” maar zagen al gauw op een bord staan dat het nog even ging duren voordat hij in actie zou komen. We besloten dus een rondje te doen via het houten pad wat iedereen langs al het natuurgeweld leidde. Gelukkig regende het niet, maar we waren allemaal wel erg verkleumd.  We besloten dus halverwege om bij het restaurant warme chocomel te kopen, en stuitten daar op het perfecte plekje om “Old Faithfull” in actie te zien komen. Op een lange houten veranda (enigszins uit de wind), installeerden we ons in een schommelstoel, met prachtig uitzicht op de geiser. We zaten er dan wel niet met onze neus bovenop, maar hadden zo wel een heel mooi overzicht. We hadden overigens ook geen idee hoe hoog hij zou gaan spuiten, of hoe lang dat zou gaan duren…..en konden dit dus ook niet ff vlug googlen. Het bleef dus een verassing, best lang….en wachten…en wachten. We wilden dit bijzondere moment graag op video vastleggen, en elke keer leek het erop dat ie zou gaan spuiten, en startte ik de video, om hem vervolgens maar weer ff uit te zetten. Tussen het filmen door kwam er ook nog een eekhoorn voorbij, die de man naast mij aanviel. En die akelig dicht bij ons kwam, dus ineens moesten we tijdens het filmen 3 kids in de gaten houden die zich verveelden, die geiser die elk moment in actie kon komen, en die agressieve eekhoorn. Het was dus ff lekker chaotisch. Maar uiteindelijk kwam dan toch het moment waarop “Old Faithfull” in actie kwam. En ik moet zeggen, het is toch behoorlijk indrukwekkend om te zien. Heel bizar eigenlijk dat dit schouwspel zich ongeveer ieder anderhalf  uur herhaalt. Het was maar goed dat we er wat verder vandaan zaten, want ik kreeg het spektakel maar nét op mijn schermpje!
Hierna hebben we de wandeling nog even afgemaakt en een hoop foto’s gemaakt van andere geisers en gaten. De meesten hebben ook allemaal een naam. Overigens viel de zwavellucht hier ontzettend mee. In het zwembad van de hot springs waar we laatst waren geweest was de geur veel erger! Nadat we alles bewonderd hadden bij “Old Faithfull” besloten we te gaan uit eten. Hierna zijn we terug gegaan naar de campground en hebben we de kindjes in bed gelegd. Daarna ben ik nog aan de slag gegaan met het voorbereiden van Jody’s lesjes voor de volgende dag.

De volgende dag (28 augustus) hebben we na het ontbijt weer lesjes gedaan en vervolgens zijn we naar Lake Prisma geweest. Dit is een van de beroemdste heetwaterbronnen ter wereld met zijn prachtige regenboogachtig gekleurde rand. Bij aankomst was al snel te zien dat het niet zo toeristisch gemaakt was als bij “Old Faithfull”. Gewoon een parkeerplek langs de kant van de weg, en via een brug kwam je dan weer bij diverse heetwaterbronnen, waaronder Lake Prisma. Helaas viel deze wel een beetje tegen. Waarschijnlijk zijn we hier nu niet in het juiste jaargetij want er was niet zoveel te zien van het kleurenspektakel. Door de rook en de wind konden we de rand maar heel beperkt zien. Waarschijnlijk zal die rand er op een zonnige warme dag wat kleurrijker uitzien, zoals dat met bijna alles is ;-). We liepen ook echt naast het meer, wat natuurlijk niet te vergelijken is met die prachtige foto’s in bladen waarbij het meer van bovenaf is gefotoshopt, uuh ik bedoel, gefotografeerd.

Een beetje teleurgesteld liepen we weer terug naar de camper. Daar besloten we om naar Mammoth springs te rijden. Een plekje in het noorden van Yellowstone (wij zaten in het zuiden dus moesten we nog ff een stuk rijden), maar daar zou internet zijn!! Dat leek ons toch wel handig zodat we konden opzoeken wat we in Yellowstone allemaal konden doen de komende dagen. Daarnaast wilden we ook alvast de route na Yellowstone in kaart brengen zodat we alvast een plek op een campground konden gaan reserveren. En voor de lesjes van Jody was het hebben van internet ook wel ff fijn! Dus Mammoth Springs, here we come! Bij aankomst bleek er helaas geen internet te zijn, behalve ín het visitor center. Maar om daar nou uren rond te gaan hangen met 3 kids was eigenlijk ook niet handig. Bovendien was Dave nodig aan een middagslaapje toe. Dus hebben we Dave op bed gelegd, en ben ik met Dean en Jody rond gaan wandelen in de omgeving terwijl Ro in de camper bleef. Allereerst zijn we het visitor center ingewandeld. Terwijl Dean en Jody onder de indruk waren van de opgezette beren, herten, elanden en diverse hoorns en geweien kon ik tussendoor heeeeel ff met het thuisfront appen. Wel fijn om dan te horen dat alles goed gaat thuis! Al gauw verlieten we het Visitor center en liepen we via de enige straat met winkeltjes naar de verderop gelegen “Travertin Terassen”.  Ook dit is weer iets aparts om te zien, zomaar tussen de bergen en het groen. Dean en Jody vonden het ook wel erg interessant. Mammoth Springs wordt ook vaak bezocht door “Elks” zoals ze ze hier noemen. Het zijn grote herten. De vrouwtjes hebben geen gewei, de mannetjes wel. Ze hebben kwa bouw wel wat weg van elanden. Wij troffen ze ook aan en hebben er de nodige kiekjes van gemaakt.

Toen we bij de camper terug waren hebben we Dave wakker gemaakt en zijn we gaan uit eten. Hierna nog ergens een lekker ijsje gegeten en weer terug naar de camper. We hadden inmiddels wel in de gaten dat er in het midden en noorden van Yellowstone veel meer te doen was dan in het zuiden, waar wij voor 5 nachten een plekje op een campground hadden gereserveerd. We besloten daarom om naar de dichtstbijzijnde campground te rijden om daar een plekje te bemachtigen voor de nacht. Anders moesten we weer het hele eind terugrijden, wat wel een aantal uur in beslag zou kunnen gaan nemen (lastig in te schatten zonder Googlemaps). Vooraf reserveren via internet kon dus niet, en ook bellen lukte de hele dag al niet. Dus dan maar op de ouderwetse manier, erheen rijden, en maar zien of het kan.  Er zijn maar ongeveer 4 campgrounds in heel Yellowstone, en allemaal werken ze met het principe “first come, first serve”. Het was al aan de late kant, dus op hoop van zegen! Maar helaas, de eerste (meest noordelijke) zat vol, dus we besloten richting het zuiden te rijden en bij iedere campground te kijken voor plek. De tweede zat ook vol, en de derde (het was inmiddels 21:45 uur) had volgens de nachtregistratie nog 1 plekje vrij. Wij blij, want inmiddels hingen de kinderen slaapdronken in hun gordels! Maar eenmaal bij het plekje aangekomen stond er iemand illegaal geparkeerd, precies op ons toegewezen plekje. Dus daar gingen we weer. Er zat nu niets anders meer op dan door te rijden naar de plek waar we in eerste instantie al stonden.  Doordat we een deel tijdens schemering reden, was dit wel een uitgelezen kans om een beer te spotten. Maar helaas, geen beer gezien onderweg! Om 22:20 uur kwamen we aan op de campground met twee slapende jongens achterin en een doodvermoeid meisje wat “stiekem” bij mama op schoot was gekropen. We hebben heel snel de camper geïnstalleerd en de kids in bed gelegd. Dean en Dave waren al zo diep in slaap dat we ze in bed konden leggen zonder dat ze wakker werden. Dat hebben we nog nooit eerder meegemaakt. Wijzelf hadden dan ook de grootste lol met het uittrekken van hun kleding en zelfs nog het verschonen van Dave z’n luier!

 

De dag erna (29 augustus) hebben we na het ontbijt weer lesjes gedaan en daarna zijn we naar een ander visitor center gegaan in de hoop dat daar in de buurt wel internet zou zijn, maar helaas. Ook niet. Wel lag het Visitor center aan een prachtig meer met een strandje van steentjes. Daarbij lagen ook wat rotspartijen, wat alles bij elkaar een prima plek was voor de kids om ff lekker te spelen. We hebben er meteen een kleine picknick van gemaakt. Dave was toch wel erg moe (thuis sliep hij nog bijna elke middag, en nu meer middagen niet als wel) dus besloten we om de camper op een mooi en rustig plekje neer te zetten zodat hij ff kon gaan slapen. Hierna zijn we naar de dichtstbijzijnde campground gereden om een plekje te scoren, en dat lukte! Nu zaten we wat centraler en hoefden we niet zo ver heen en weer te rijden om iets te doen. Toen de kids net op bed lagen zagen we ineens twee grote mannetjesherten vlak achter de camper. Het leek erop dat ze aan het vechten waren. Ineens kwam er een derde mannetjeshert uit het bos die waarschijnlijk de hoogste in rang was. De andere twee gingen er snel vandoor, vervolgens nam het grootste mannetje een sprint erachteraan en verdween ook hij uit zicht. Gelukkig waren we snel genoeg en konden we dit mooi filmen! Ik heb vandaag trouwens ook ons hele gezin ingeschreven voor een Cook-out. Dit gaan we morgen doen.  Een rit met paard en wagen, gecombineerd met ergens buiten eten. We hebben er zin in!

De volgende dag was dus de Cook-out. Deze was pas om 15:45 uur, dus we hadden nog tijd genoeg van tevoren voor andere dingen. Zo hebben we vanochtend weer lesjes gedaan en zijn we daarna weer naar Mammoth Springs gereden om wat boodschapjes te doen. Daarna zijn we weer een stuk terug gereden om bij Rooseveld Tower uit te komen, de plek waar de Cook-out start. Toen we daar aankwamen bleken we al gauw niet de enige te zijn. Het was vrij massaal opgezet. De hele groep kreeg van tevoren instructies en vervolgens werden we ingedeeld in de wagens. Er waren 8 wagens. In iedere wagen kon ongeveer 18 man, getrokken door twee paarden.  Uiteraard zat er op iedere wagen ook een menner, en was er nog een tweede persoon aanwezig die de taak had om wat te vertellen over de omgeving en moest zorgen voor een gezellige sfeer met hier en daar een leuke grap of sterk verhaal. De rit naar de plek waar we gingen eten duurde ongeveer 30 minuten. Het was een vrij rechte weg erheen met af en toe een bochtje, waarin we als een colonne van 8 karren alles stapvoets aflegden.  Eenmaal op die plek aangekomen sloot er ook nog een groep ruiters bij ons aan, wat het totaal ongeveer op zo’n 150 man uit liet komen. Best massaal dus. Het duurde dan ook best lang voordat we met zijn vijven zaten te eten, maar het smaakte beter dan de keren dat we in Yellowstone een restaurant hadden bezocht! Tijdens het eten werd er countrymuziek gespeeld.  Na het eten was er voor de kinderen de gelegenheid om de paarden te aaien, en kwam er een verhalen verteller bij het kampvuur die het publiek rondom het kampvuur mocht vermaken. Daar was hij erg goed in. Er hing dan ook een hele leuke en gezellige sfeer rondom dat kampvuurtje! Toen iedereen klaar was met eten en de boel was opgeruimd werden we weer in onze wagen geïnstalleerd en was het aan de paarden Jake en Jim (4 en 6 jaar jong) de taak om ons weer via hetzelfde pad terug naar het startpunt te brengen. De kids vonden dit uitje geweldig leuk! Ze vonden het alleen wel jammer dat ze niet zelf op een paard mochten rijden, maar hey, de reis duurt nog lang…..waarschijnlijk gaan we dat in Nieuw Zeeland doen. Na de rit reden we snel naar de dichtstbijzijnde campground, daar waar we al eerder eens een plekje scoorden, en gelukkig konden we daar weer terecht en lagen we al gauw genoeg allemaal te slapen.

Toen we eenmaal wakker waren en klaar waren met ontbijt moesten we ons al klaar gaan maken voor vertrek. Het was immers al bijna 11:00 uur, dan moesten we weg zijn. Vandaag zouden we, na 5 dagen, Yellowstone verlaten, op weg naar Grand Teton National Park. We zijn wel erg onder de indruk van Yellowstone. Nu we Yellowstone grotendeels met de camper hebben gezien vinden we het zuiden het minst mooie. Ook mooi uiteraard, maar door de dichte bossen heb je niet zo’n mooi uitzicht.  Als je richting het noorden rijdt kom je door Hayden Valley, een prachtige vallei waar vaak beren worden gespot. Maar ook bizons, wolven, cayotes, vossen, dassen en diverse hertensoorten en dikhoornschapen lopen er rond. Hoe noordelijker je komt, hoe mooier de omgeving. Helaas hebben we zelf geen beren gezien, dus moeten we nog een keer terug…ooit! Het wordt hier overigens sterk aangeraden om alleen te gaan wandelen met berenspray op zak (a $49), en met groepen van op zijn minst 5 volwassenen. Om die reden hebben we hier eigenlijk niet gewandeld. Met 3 kids zijn we gewoonweg niet zo snel weg, in geval we een beer tegen zouden komen, dus dat voelde toch niet zo veilig. In plaats daarvan hebben we met de camper heel wat kilometers gemaakt in Yellowstone, en hebben we genoten van het prachtige landschap met zijn herten, bizons en talloze eekhoorntjes. We mochten zelfs een bizon van heel dichtbij bewonderen, toen die besloot om vlak voor onze camper de weg over te steken.

Na ons vertrek uit Yellowstone reden we al gauw Grand Teton National Park binnen. Ook dit park stond op ons lijstje om te bezoeken. We hadden dan ook een loketje verwacht waarbij we onze pas moesten laten zien die ons toegang verschaft tot Grand Teton (en alle national parks in Amerika), en waarbij wij dan de nodige informatiefolders in ontvangst mochten nemen, maar niks van dat alles was waar. We reden door Grand Teton, en ook dit was weer een prachtig stukje Amerika, en toch ook weer een andere omgeving dan Yellowstone. Er liep 1 weg door Grand Teton, en voordat we het wisten waren we Grand Teton alweer uit. Tja, wat doen we nu?  Het zou in ieder geval een hele hoop dollars kosten…..! Je leest het in de volgende blog!