Lake Placid

Na één nacht in de Great Wolf Lodge in Niagara Falls, was het tijd om koers te zetten naar Amerika. Niagara Falls ligt op de grens tussen Amerika en Canada. De ‘Rainbow bridge’ verbindt de twee landen en is daarmee tevens de grensovergang. De rit van Niagara Falls naar Lake Placid zou ca 4,5 uur gaan duren. Rond 11:00 uur vertrokken we naar de Rainbow bridge. De rij aan de grensovergang viel mee, deze duurde ca 10 minuten. Eenmaal aan de beurt werden onze paspoorten ingenomen, en mochten we de auto parkeren om naar de 2e verdieping van een gebouw te gaan. Daar moesten we vingerafdrukken- en een foto laten maken waarna we 6 doller per persoon armer en met een tijdelijk visum, Amerika in mochten. De rit was mooi, maar erg lang. Door drukte op de weg en de nodige stops duurde het in totaal ca 8 uur. De kids hadden het erg goed gedaan. Een klein slaapje, wat spelletjes en een paar filmpjes op de ipad, waren voor hen voldoende om de tijd door te komen.

We kwamen voor drie nachten aan bij de Whiteface Lodge in Lake Placid. Lake Placid is een klein plaatsje in de ‘Aridondacks’ waar 2x de olympische spelen gehouden zijn. De laatste keer in 1980. Ze zijn er maar wat trots op! Alles ademt ‘olympische spelen’. Er staan nog steeds diverse complexen, ski-schansen, een bobsleebaan etc. Het plaatsje zelf is echt heel erg klein, hoe die de olympische spelen hebben kunnen organiseren, is haast een raadsel. Het zal er in die tijd wel heel anders aan toegegaan zijn 🙂  De Aridondacks is een zeer groot natuurgebied met weinig inwoners en een scala aan bergen, rivieren, watervallen en ‘scenic roads’. The Whiteface Lodge is absoluut een topper als je houdt van het jachthut gevoel. Alles is gemaakt van robuuste boomstammen, opgezette dieren, grote open haarden etc. Tot in de puntjes doorgevoerd. Wij kregen kamer 303, op de 2e etage. Nouja, kamer…vanuit de gang waaraan diverse kamers liggen, stapten we feitelijk in onze eigen lodge. We hadden 3 slaapkamers, een zitkamer, eethoek, volledig uitgeruste keuken en balkon, verdeeld over twee volledige etages. Zelfs een wasmachine/droger was aanwezig. En ook in deze kamer was het thema volledig doorgevoerd. Tot nu toe absoluut de mooiste accommodatie! Omdat we erg laat aankwamen, snel een klein assortiment via roomservice besteld, gegeten en snel naar bed.

De volgende ochtend was het tijd om het ‘resort’ te verkennen. Twee restaurants, een jurt waar de kidsclub was, een ijsbaan (alleen in de winter natuurlijk), een binnen/buitenzwembad en visvijver. Visvijver? Ja…en met ‘complimentary’ hengels en aas. De eerste activiteit was dus meteen bepaald. Met drie hengels en een doosje met aas, baanden we ons een weg door het struikgewas naar de overkant van de visvijver, waar de broodnodige schaduw was. Er zou forel moeten zitten in de visvijver. Alles wat we zouden vangen, moest wel teruggegooid worden. Nadat de haakjes voorzien waren van aas en waren ingeworpen, was het wachten geblazen….en wachten….’hee…Jo je hebt beet’….Jo haalt langzaam de draad binnen..en jawel hoor…de eerste vangst van de dag!

Wie het nog niet weet: als je met Jo gaat vissen, verloopt het altijd anders dan je van te voren zou denken. Daar waar vissers uren lang naar een dobber kunnen staren, pakt Jo vissen met het grootste gemak als een volleerd jager, zo met d’r handen rechtstreeks, uit het water. Dus als je Jo een hengel geeft…wat zou er dan kunnen gebeuren….natuurlijk…die vangt met een hengel een salamander! Dan denk je misschien meteen….oei…dat is zielig…een haakje, een salamander…hmm…hoe zit dat bij dierenvriend Jo? Nou…heel eenvoudig…de salamander was begonnen met het opeten van de worm, en was niet van plan om los te laten. Hij hing geheel vrijwillig aan de worm, en dus niet aan de haak! Helaas bleek dat de enige vangst van de dag, dus na een klein uurtje werden de hengels ingeruild voor zwemkleding en plonsden we met z’n allen in het lekker verwarmde zwembad.

De volgende dag hebben we ‘High Falls Gorge’ bezocht. Een redelijk commercieel opgezette wandeling van ca 30 minuten waarbij je langs en over een aantal watervallen kunt wandelen over getimmerde paden. De watervallen waren mooi, het was niet druk en we hebben aansluitend nog een ‘nature trail’ gedaan. Dat was flink klimmen en klauteren geblazen, maar dat verhoogd alleen maar de pret!

Sunderland

Na een goed ontbijt in Lake Placid, zijn we vertrokken naar Sunderland. Onderweg zijn we nog naar de ‘Roaring brook’-waterval geweest. Deze ligt vrij dicht langs de weg op ca 500m lopen. We waren zo’n beetje de enige. De waterval had wat last van droogte en was daardoor, door de diep uitgeslepen rosten, niet goed te zien. Na een flinke klim, toch nog wat foto’s kunnen maken. De kids hebben zich hier uitstekend vermaakt door dammetjes te bouwen, stenen in het water te gooien en allerlei drijvende dingetjes met de stroming mee te laten gaan. Na een klein uur, vervolgden we onze weg naar Sunderland. Omdat deze route wat korter was (ca 2,5 uur volgens google maps), besloten we de snelweg te mijden, en vooral de mooiere slingerende routes door de bergen te volgen, afgewisseld met vergezichten over meren en typisch Amerikaanse dorpjes. Deze route had overigens een nadeel. We hebben voor vertrek een speciaal apparaatje gekocht waarmee we via wifi, via 4g kunnen internetten (voor de kenners een mifi-router) met simkaart van KeepGo, zodat we met 1 databundel over de hele wereld kunnen internetten via onze telefoons, tablets en laptops. Het hebben van internet is daarmee dus afhankelijk van de 4g-dekking in het gebied waar je rijdt. Langs snelwegen is de dekking perfect, over de ‘scenic roads’ vrijwel onbestaand. Omdat we via Google Maps navigeren is een internetverbinding vereist, zodra Google Maps een nieuwe route moet berekenen. Omdat onze route vooraf niet vast lag (we volgden immers de mooie routes) moesten we halverwege de rit terugvallen op de ouderwetse manier van navigeren. Gelukkig is het wegennet in Amerika zeer overzichtelijk en kwamen we al snel aan in het dorpje Lake George, gelegen aan het gelijk genaamde Lake George, een meer van meer dan 50km lang. Na een ijsje en wat kleine boodschappen, kwamen we ca, 1,5 uur later aan bij HillFarm Inn in Sunderland. Een oude, naar b&b omgebouwde boerderij, waar wij ‘the Farmhouse’ als accommodatie kregen. The Farmhouse is een losstaand huisje met 3 slaapkamers, volledig ingerichte keuken en verder alles wat we nodig hadden. Wat opviel was dat het zeer schoon was en dat de eigenaar echt zorg besteedt aan het onderkomen. We werden hartelijk ontvangen door Maria, de tafel voor het ontbijt voor de volgende ochtend was al gedekt in de eetzaal, en als we iets wilden drinken konden we dit gewoon zelf bij de bar pakken. We hoefden alleen even op te schrijven wat we gebruikt hadden. The HillFarm In is een kleinschalige accommodatie op een prachtige, rustige locatie met een enorme tuin en een zwembad.

Het ontbijt was eenvoudig, maar prima. De kids zijn al helemaal gewend aan het Amerikaanse ontbijt en Dean smult er zelfs flink van. Voor een bakje fruit, een schaaltje cereal met melk en daarna nog drie kleine pannenkoekjes, draait Dean zijn hand niet meer om. Hij eet hier veel beter dan in Nederland. Kate adviseerde ons om in Manchester even naar de Northshire Bookstore te gaan. Daar hadden ze op de 2e etage iets leuks voor kinderen, waar ze lekker konden spelen. Zo gezegd, zo gedaan. De Northshire Bookstore is eigenlijk veel meer dan een boekenwinkel. Er is een cafe, speelgoedwinkel, souvenirs en inderdaad een stukje waar de kids met speelgoed konden spelen. Erg leuk en nostalgisch.

Die avond ervaarden we iets wat we gedurende onze reis hoopten tegen te komen. We kwamen terug van het avondeten bij de b&b en het parkeerterrein stond vol. Op het enorme gazon stonden her en der wat stoelen met mensen, op de veranda met traag draaiende ventilatoren werd een drankje en hapje genuttigd, onder het genot van een folk- en country zanger die zichzelf begeleide op gitaar. Kinderen speelden met wat auto’s en een bal of zaten op de schommel die aan een tak van een eeuwenoude boom was bevestigd. Dit alles tijdens invallende schemering op een warme zomeravond met een lekker briesje. Echt een oprecht zeer ontspannen, prettige en open sfeer! Om het sfeertje helemaal af te maken, haalden we een mandje met een aansteker en marshmallows uit de ‘dining area’ (die daar klaar stond) en staken de fire-pit aan om daarna met de kids een paar marshmallows te roosteren, en verhalen uit te wisselen met lokale mensen. We hebben meteen een aantal mooie tips voor onze aanstaande reis per camper in onze broekzak kunnen steken. Ik denk dat we op een zeer positieve manier hebben kunnen proeven van het authentieke, vriendelijke Amerikaanse plattelandsleven. Het gevolg was dat de kids die avond pas na 22:00 uur, moe, maar meer dan voldaan in bed lagen. Helaas was dit ook alweer de afsluiter van ons te korte verblijf op de Hillfarm In. Het werd tijd om naar onze laatste locatie in het oosten van Amerika te gaan: Cape Cod. Na het ontbijt en een warme knuffel van Maria, startten we onze stalen ros, die inmiddels zeer vertrouwd aanvoelt, op weg naar het volgende avontuur.